Ελαττώματα γονέων παιδεύουσι τέκνα

Η πρώτη φρίκη που τρως ως μπαμπάς είναι όταν συνειδητοποιείς ότι το παιδί σου δεν είναι τέλειο. Η δεύτερη ότι παίζει να φταις εσύ και μόνο εσύ για αυτό. Τουλάχιστον αυτό συνέβη στην δική μου περίπτωση.

‘Ίδια τον/την έχουμε κάνει με εμάς’. Αυτή είναι η συνειδητοποίηση που, ως γονιός, αργά ή γρήγορα, θα χρειαστεί να κάνεις όσον αφορά τον χαρακτήρα και τις συνήθειες του σπλάχνου σου. ΟΚ, δεν λέω, μπορεί εσύ να είσαι ο ‘τέλειος’ πατέρας και να έχεις κληροδοτήσει στο παιδί σου φοβερές συνήθειες.

Να το έχεις κάνει σούπερ active (τρέχει ήδη σε ημι-μαραθώνιους), ατρόμητο, ανεξάρτητο, γενναιόδωρο (να δίνει δηλαδή τα παιχνίδια και να μην τα θέλει όλα δικά του), φουλ δημιουργικό (να σιχαίνεται την τηλεόραση και τα tablet και να προτιμά να γράφει ποίηση) και τόσο ‘διατροφικά ενημερωμένο’ ώστε να μην καταδέχεται να βάλει αναψυκτικά και γλυκά στο στόμα του.

Και μπράβο σου. Εγώ όμως, και πολλοί άλλοι εκεί έξω, δεν το έχουμε κάνει. Μπορεί στα λόγια να του έχουμε πει το ‘σωστό’, αλλά στην πράξη έχουμε συνεχίσει να ζούμε τις ζωές μας ακριβώς όπως πριν. Toυ έχουμε δώσει το κακό, ή έστω, μέτριο παράδειγμα.

Κάτι που, στην δική μου περίπτωση, σημαίνει -μεταξύ άλλων- ότι η 5χρονη κόρη μου λατρεύει τα γλυκά και τις τηγανητές πατάτες (όσο εγώ), ψιλο-βαριέται ότι απαιτεί σωματική άσκηση (όπως εγώ), μπορεί να βλέπει ταινίες με τις ώρες (όπως εγώ) και είναι ταυτόχρονα μαλαγάνα, κρυφο-εγωίστρια και πεισματάρα (όπως εγώ).

Ευτυχώς δηλαδή που υπάρχει και η μάνα της στην εξίσωση, από την οποία, αντιθέτως, έχει πάρει όλα τα καλά και μόνο τα καλά. Ή τουλάχιστον αυτό λέω δημόσια, γιατί παίζει να διαβάσει αυτό το άρθρο και μετά ποιος την ακούει.

Προφανώς όλο αυτό το σκεπτικό που σου αναλύω είναι σούπερ εγωιστικό. Ναι, το παιδί, ως ένα σημείο, ότι βλέπει μέσα στην οικογένεια αντιγράφει. Αυτό δεν σημαίνει όμως σε καμία περίπτωση ότι θα καταλήξει φωτοκόπια σου. Όπως, αντίστοιχα, ούτε εγώ κατέληξα φωτοκόπια του δικού μου πατέρα. Με κάποιο ‘μαγικό’ τρόπο, σε λίγο ή σε λίγο αργότερα, θα αναπτύξει τα δικά του ενδιαφέροντα και την δική του προσωπικότητα.

Επίσης προφανώς το μόνο που χρειάζεται ένα παιδί από εσένα είναι να το λούζεις καθημερινά. Όχι κυριολεκτικά, με την αγάπη σου και τον χρόνο σου εννοώ.

Ωστόσο, βλέποντας την δικιά μου να κάθεται αραχτή, δευτέρα μεσημέρι, πάνω στον καναπέ, τρώγοντας το donut της και βλέποντας την 2η συνεχόμενη ταινία, δεν μπορώ παρά να αισθανθώ ότι η αγάπη μου για εκείνη, αν και απεριόριστη, δεν φτάνει. Ότι δηλαδή αυτό, το να την αγαπώ (και να της κάνω τα χατίρια) είναι το εύκολο και το αυτονόητο.

Ότι ήρθε η ώρα να περάσω στο επόμενο δύσκολο βήμα. Να αρχίσω να της δίνω, συνειδητά και καθημερινά, το καλό παράδειγμα. Να αλλάξω π.χ. τον τρόπο που τρώω (όχι πια γλυκά και junk σε θάλασσες, ακτές και το ντουλάπι της κουζίνας μας) και τον τρόπο που ξοδεύω τον ελεύθερο χρόνο μου/μας (περισσότερο outdoor και μουσεία, λιγότερο tablet και multiplex) ώστε να την βάλω στο σωστό το δρόμο.

Μπορεί να είναι ήδη αργά. Μπορεί να μην είναι αργά, απλά να μην έχει σημασία (δηλαδή να είναι έτσι από την φύση της, και την φύση του δεν την ξεπερνά κανείς). Ωστόσο πρέπει να το κάνω. Έστω και για να έχω το άλλοθι αργότερα ότι προσπάθησα να είμαι ο καλύτερος μπαμπάς του κόσμου. Ότι προσπάθησα να της δώσω την ευκαιρία να δοκιμάσει όσο περισσότερα πράγματα είναι δυνατόν.

Με άλλα λόγια, να μην της δώσω το δικαίωμα αργότερα να πει, όπως κάποια στιγμή έκανα εγώ με τον πατέρα μου, ότι ‘Ναι, με αγαπούσε. Αλλά θα προτιμούσα να με είχε πάει π.χ. στο ωδείο ή να μάθω τένις. Μπορεί να είχα το ταλέντο να γίνω ο επόμενος Άγκασι, αλλά ποτέ δεν θα το μάθω’

Το ξέρω. Το συγκεκριμένο κίνητρο είναι στρεβλό. Οφείλεις να κάνεις το καλό για το παιδί σου έτσι και αλλιώς, όχι για να καβατζωθείς για αργότερα. Όπως είμαι σίγουρος ότι, αν η κόρη μου μεγαλώσει και το διαβάσει όλο αυτό, θα καταλάβει. Σου είπα, ίδιοι είμαστε. Ούνα φάτσα, ούνα ράτσα κατάσταση.