Έκανα ελεύθερη πτώση, κανένας Tom Cruise

Ο άνθρωπος αρνείται πεισματικά να χρησιμοποιήσει stuntmen για τα ακροβατικά του και – σε σχέση με όσα κάνει σε κάθε σετ – και λίγα έχει πάθει. (Μονάχα έναν στραμπουληγμένο αστράγαλο συγκεκριμένα).

Έχει περάσει μέσα από έκρηξη κατασκευασμένου ενυδρείου με 16 τόνους νερό. Έχει πηδήξει από κορφή σε κορφή σε βουνό χωρίς δίχτυ ασφαλείας. Έχει αφήσει ορμητικό φορτηγό να περάσει από πάνω του. Έχει κρεμαστεί από αεροπλάνο. Έχει σκαρφαλώσει στο ψηλότερο κτίριο στον κόσμο. Για την τελευταία ταινία του franchise, το ‘Fallout’, έγινε ο μοναδικός ηθοποιός που έχει κάνει HALO jump. Αυτό δηλαδή που κάνουν στρατιωτικοί για να μεταφέρουν ανθρώπους ή/και εξοπλισμό σε πεδία μάχης από τον αέρα, σε πεδία μάχης όπου δεν πλησιάζεις αλλιώς. Μέχρι να ολοκληρώσει τα 100 jumps για να πετύχει το τέλειο πλάνο, η φάση του είχε γίνει άλλη μια Δευτέρα.

Στην ερώτηση, λοιπόν, τι θα σκεφτόταν ο Tom Cruise για την ελεύθερη πτώση μου, η απάντηση λογικά θα ήταν ένα πατ-πατ στον ώμο. Αν του έλεγα όμως πως δεν πέφτω ούτε από βατήρα σε πισίνα;

Τον χαμηλό τον βατήρα. Τον μισή πιθαμή από το νερό. Όχι τον ψηλό που κάνεις και φούρλες άμα λάχει. Αυτόν απ’ όπου, κι εμείς οι πιο κοντές, όταν απλώσουμε λίγο ποδαράκι, βρέχεται κιόλας.

Υψοφοβία, βέβαια, δεν είχα ποτέ. Ούτε σε τελεφερίκ με έχει πιάσει η καρδιά μου, ούτε στον 36ο όροφο (μέχρι εκεί έχω φτάσει τουλάχιστον), ούτε στα όρη και τα άγρια βουνά. Υποθέτω είναι σημαντική βοήθεια αυτή αν θέλεις να κάνεις ελεύθερη πτώση, αν και τα 14.000 πόδια δεν είναι και ιδιαίτερα συγκρίσιμο ύψος με οτιδήποτε άλλο μπορεί να έχεις κάνει στο παρελθόν.

Εκτός αν είσαι σαν τη φίλη με την οποία πρωτοσυζήτησα το skydiving πριν 3 χρόνια. Εκείνη το έκανε τότε κάθε Σαββατοκύριακο σχεδόν. Όπως θα πας εσύ, ας πούμε, για καφέ με τον κολλητό σου σε απόλυτη διάθεση κυριακίλας, αυτή αρματωνόταν για να πέσει από αεροπλάνο. (Στη Δήμητρα θα είχε σίγουρα πολλά περισσότερα να πει ο Tom Cruise).

Παρότι προσπαθούσε να με πείσει και με διαβεβαίωνε για την ασφάλεια και τον επαγγελματισμό του Skydive Athens, το μυαλό μου έβρισκε διαρκώς δικαιολογίες για να το αναβάλλω. Ήρθε όμως τώρα ο διαγωνισμός της Vodafone CU Around 1+1 Experiences και τελείωσαν κι αυτές.

Βαθιά ανάσα και φύγαμε.

Στο Κάστρο Βοιωτίας θα φτάσεις πολύ εύκολα. Για τον χώρο του Skydive Athens όμως συγκεκριμένα, θα ακολουθήσεις τις ειδικές οδηγίες που έχει αναρτήσει η εταιρία στην ιστοσελίδα της. Διαφορετικά θα βρεθείς να κάνεις τον γύρο της Κωπαΐδας.

Φτάνοντας εκεί θα γίνει γρήγορα η εγγραφή σου και θα περιμένεις να σε καλέσουν από τα μεγάφωνα για την εκπαίδευση και την πτώση σου. Δεν πιστεύω ότι χρειάζεται να στο πω καν, αλλά έχε μαζί σου παρέα που θα σε εμψυχώσει, ή ακόμα καλύτερα το +1 σου που θα ζήσει αυτή την εμπειρία μαζί σου! Όσο κι αν τους αγαπάς τους πιο διστακτικούς κολλητούς σου, δεν έχεις ανάγκη ανθρώπους που αμφισβητούν την απόφασή σου ή που ασπρίζουν και μόνο στη σκέψη της.

Τα ρούχα σου ας είναι ζεστά. Φανελάκι και φούτερ, σίγουρα ισοθερμικό αν κρυώνεις εύκολα, φόρμα/κολάν/κάποιο ζεστό, πολύ άνετο παντελόνι σου. Όταν έπεσα είχε -9 βαθμούς στα 14.000 πόδια κι ας ήταν η μέρα ηλιόλουστη.

Και έρχεται η ώρα που σε αναλαμβάνει ο εκπαιδευτής σου. Ή αλλιώς ο Κύριος και Σωτήρας σου. Σε κρατάει ζωντανό αυτός ο άνθρωπος, ΘΑ ΣΕΒΕΣΑΙ.

 

Από την πρώτη στιγμή μέχρι την τελευταία (το εννοώ πολύ κυριολεκτικά, μέχρι να πατήσεις ξανά το γρασίδι), ο επαγγελματίας flyer θα σου εξηγεί τα πάντα για την πτώση σου.

Θα σου δείξει τη σωστή στάση σώματος που πρέπει να έχεις στον αέρα. Θα σου μάθει τις χειρονομίες που θα σας βοηθήσουν να συνεννοείστε. Θα σου εξηγήσει τι είναι κάθε μέρος του εξοπλισμού σου και πώς αυτός σε κρατά ασφαλή. Θα σε δέσει πριν πέσεις μαζί του και με το αλεξίπτωτο (και με το δεύτερο που έχει πάντα μαζί). Είναι εκεί για σένα σε κάθε βήμα της διαδικασίας. Τόσο πολύ πρόλαβα να δεθώ μαζί του στα 45’ που περάσαμε παρέα συνολικά, που είχα περισσότερο άγχος να του κάνω εύκολη τη ζωή παρά για το γεγονός ότι έπεφτα στο κενό.

Μιλώντας για άγχος, ο φόβος είναι κάτι πολύ προσωπικό και μπορεί να χτυπήσει – αν χτυπήσει – τον καθένα σε διαφορετική φάση. Εμένα δεν με βρήκε ούτε όταν πήγαμε στην πόρτα για να πέσουμε, ούτε όταν όντως πέσαμε, ούτε όταν πλησιάζαμε στο έδαφος.

Με έπιασε όταν ανέβαινα στο αεροσκάφος. Μάλλον γιατί ήξερα πως δεν είμαι ο άνθρωπος που θα αλλάξει γνώμη τελευταία στιγμή. Μπήκα μέσα; Θα πέσω ακόμα κι αν με τραβάνε πίσω από τα μαλλιά. (Που, παρεμπιπτόντως, αν τα έχεις κι εσύ μακριά κάντα μια χαμηλή αλογοουρά. Αλλιώς θα χτυπάνε τον εκπαιδευτή και είπαμε ΘΑ ΣΕΒΕΣΑΙ).

Στο τέταρτο που πήρε για να ανέβει το αεροσκάφος στα 14.000 πόδια, ο θάλαμος ήταν ηλεκτρισμένος. Όσοι είχαν μάθει πια να πέφτουν μόνοι τους, ήταν ακράτητοι. Όσοι ήμασταν αρχάριοι – γυναίκες στην πλειοψηφία μας στο δικό μου load – κοιτιόμασταν μεταξύ μας με αδημονία και πέρναμε δύναμη από τους εκπαιδευτές. Μέχρι να φτάσω στην πόρτα, το άγχος είχε εξανεμιστεί. Δεν είχα άλλη υπομονή.

Ready. Set. Go!

Εάν ποτέ κάνεις ελεύθερη πτώση, θα καταλάβεις γιατί όσοι την έχουν επιχειρήσει πριν από σένα το βρίσκουν τόσο δύσκολο να στην περιγράψουν. Πώς περιγράφει κανείς το συναίσθημα ότι πετάς; Με ποιο άλλο μπορεί να μοιάζει; Τι μέτρο σύγκρισης έχουμε για κάτι τέτοιο;

Μπορώ όμως να σου πω ότι φεύγοντας αδειάζεις για λίγα δευτερόλεπτα. Περίπου όπως νιώθεις όταν σε ρίχνουν από ψηλά στα shock towers των adventure parks. Και μετά;

Και μετά κανένας Tom Cruise.

Είσαι εσύ, ο φίλος που έχεις κάνει στην πλάτη σου και το πόσο ατρόμητος είσαι για αυτά τα 5-6’. Α, να μην ξεχάσω και τον αδιανόητο φωτογράφο που αδιανόητα πέφτει λίγο πριν από σένα.

Ότι βουτάει από τα 14.000 πόδια και έχει το νου του να απαθανατίσει τη δική σου εμπειρία με ξεπερνά. Δες τον λίγο, σε παρακαλώ.

Λίγο αργότερα ανοίγει το αλεξίπτωτο και αρχίζεις να κάνεις και κουμάντο. Οδηγείς, ουσιαστικά, τον εαυτό σου και τον εκπαιδευτή στον χώρο προσγείωσης, με τις κινήσεις που κάνεις στα χερούλια.

Φώναζα τόσο από τον ενθουσιασμό μου, που ρούφηξα τόνους αέρα και φτερνιζόμουν για 3 μέρες.

Επίσης, προφανώς και ήμουν απολύτως γραφική. Από ‘WOOHOOOO!!1!’ μέχρι ‘ΝΑΙΙΙΙΙΙ’, ως την προσγείωση είχα καλύψει όλα τα πιθανά επιφωνήματα υστερικής χαράς.

Όσο πλησιάζαμε κάτω, μπλεγμένη με τη χαρά ήταν και η αίσθηση ότι με κυνηγάει ο χρόνος. Φτάναμε στο τέλος αλλά δεν ήθελα να κατέβω.

Μετά την πολύ ομαλή προσγείωση, το πρώτο πράγμα που είπα με γεμάτο στήθος – αφού σταμάτησα να χτυπάω το γόνατό μου με μανιώδη ευτυχία και αγκάλιασα τον flyer – ήταν ότι θα το ξανακάνω οπωσδήποτε.

Αν το σκέφτεσαι κι εσύ, αν θες να ζήσεις και εσύ μια εμπειρία ελεύθερης πτώσης με το +1 σου ή άλλες αντίστοιχες εμπειρίες, το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να μπεις στο My CU App, στο CU Around και να αναζητήσεις αυτή που ταιριάζει σε εσένα.

Και μην ξεχνάς!

Το μόνο πράγμα που πρέπει να φοβάσαι είναι ο ίδιος ο φόβος.