Ένα φεστιβάλ αγνής ευτυχίας στη Ρουμανία

Μπορεί να είναι λίγο πιο high-tech στις μέρες μας και τα παιχνίδια να έχουν αυστηρά πρωτόκολλα ασφαλείας, αλλά η φιλοσοφία παραμένει ίδια τα τελευταία 200 χρόνια. Για τους ντόπιους στη Ρουμανία, οι φθινοπωρινές γιορτές αποτελούν από τον 19ο αιώνα τη γλυκιά, πολύχρωμη και σίγουρα φασαριόζικη υπενθύμιση ότι τελείωσε το καλοκαίρι.

Μοιάζουν με μεγάλες παιχνιδουπόλεις που στήνονται σε χωράφια έξω από τις πόλεις, στη μέση του πουθενά, σαν εφήμερα λούνα παρκ, και απευθύνονται σε όλους τους πολίτες ανεξαιρέτως. Σε όλα τα βαλάντια.

Ο σκοπός αυτών των διοργανώσεων ήταν ανέκαθεν η κοινότητα. Να ανταμώσουν όλοι μαζί και να διασκεδάσουν.

Είναι διοργανώσεις που χαρακτηρίζονται από την αλέγκρα κουλτούρα των Βαλκανίων, φυσικά. Μουσική από γιγαντιαία ηχεία, φωτιστικά μηχανήματα κι εξελιγμένα λέιζερ που φέγγουν από μακριά, λαχταριστές μυρωδιές από τους πάγκους με τα καλαμπόκια και τα λουκάνικα, ενώ χιλιάδες κόσμου πηγαινοέρχεται συνεχώς, τρέχει, φωνάζει, πίνει, αγκαλιάζεται και παραδίνεται τελικά στην αγνή ευτυχία, έχοντας ζωγραφισμένο ένα χαμόγελο στο πρόσωπό του. Μικροί-μεγάλοι.

Τα στιγμιότυπα που αποτυπώθηκαν στον φακό του πρακτορείου AP, προέρχονται από το Σαββατοκύριακο του φετινού Τίτου Φέαρ: πρόκειται για ένα από τα πιο αβανταδόρικα του είδους, τηρώντας το ραντεβού κάθε τέλος Σεπτέμβρη σε μια έκταση έξω από την πόλη (των 10.000 κατοίκων) Τίτου, βορειοδυτικά του Βουκουρεστίου. Το φεστιβάλ αυτό είναι και σχεδόν ο μόνος λόγος για τους τουρίστες να οργανώσουν ένα σύντομο ταξίδι, με σημείο εκκίνησης την πρωτεύουσα, ενώ για όλες τις οικογένειες των Ρουμάνων στην περιοχή αποτελεί μια καθιερωμένη συνήθεια, μια έξοδο που όλοι μπορούν να σηκώσουν οικονομικά.

Η είσοδος είναι ελεύθερη, αλλά βέβαια στα παιχνίδια υπάρχει εισιτήριο. Θα δεις πιτσιρίκια να παρακαλούν τους γονείς τους για λίγα κέρματα λέου, όσο κοστίζει ακόμη μία γύρα στην αγαπημένη ρόδα, τα τρενάκια και το καρουζέλ. Όπως αναφέρουν οι τακτικοί επισκέπτες του φεστιβάλ, μετά τον πόλεμο αυξήθηκαν οι τιμές. Αλλά εκείνοι δεν θα τους χαλάσουν το χατίρι.

Είναι οι στιγμή που και οι ίδιοι νιώθουν ξανά παιδιά, εξάλλου. Το κλίμα τους οδηγεί. Ανάμεσα στους επισκέπτες, περνούν μασκαρεμένοι ανιματέρ και σούπερ ήρωες, κάνοντας κινήσεις για να εντυπωσιάσουν. Λαμπάκια αναβοσβήνουν. Η ξέφρενη μουσική, ο κόσμος, τα φανταχτερά χρώματα, οι μικροί που χοροπηδούν από τη χαρά τους – είναι η ώρα να ξεχάσεις τα προβλήματα και να δεις το φως της ζωής, ακόμη και αν ο καιρός είναι συννεφιασμένος.

Για μια μικρή μερίδα μέσα στο πλήθος, το Τίτου Φέαρ δεν είναι γιορτή, είναι δουλειά. Είναι όσα άτομα βρίσκονται πίσω από τους πάγκους και κόβουν τα εισιτήρια, είτε τριγυρνούν με τα μπαλόνια στα χέρια, δελεάζοντας τους γονείς. Διατηρούν σταθερό πρόγραμμα για να εξασφαλίζουν τα προς το ζην, ακολουθώντας όλες τις γιορτές που στήνονται το φθινόπωρο στη Ρουμανία, από μέρος σε μέρος.

Κατά βάθος, και αυτοί πιστεύω θα το χαίρονται.