Ένα Σ/Κ στη Θεσσαλονίκη, γεμάτο συγκινήσεις

Σάββατο 1 Απριλίου. Ώρα έναρξης: 14:00.

Το περίπτερο της ΙΚΕΑ στην πλατεία Μεγάλου Αλεξάνδρου ξεχώριζε από μακριά ή – για να είμαστε πιο ακριβείς – αυτός που ξεχώριζε από πραγματικά μακριά ήταν ο ξυλοπόδαρος ο οποίος μαζί με την ομάδα του είχε αναλάβει το δύσκολο έργο της ψυχαγωγίας και της άθλησης των πιτσιρικιών.

(Για να γίνω απόλυτα κατανοητή στο πόσο δύσκολο θεωρώ το να διασκεδάζεις έναν διψήφιο αριθμό μικρών ανθρώπων θα δηλώσω πως προτιμώ να τρέξω Μαραθώνιο, -τον κανονικό των 42 χλμ- παρά να αναλάβω τον ρόλο του διασκεδαστή τους. Και σκέψου πως αυτό το δηλώνει ένας άνθρωπος που πέρασε ένα ολόκληρο Σ/Κ με μία υπέροχη Running Team και κατάφερε να αντισταθεί στο να διανύσει τα 5 χλμ.).

Επιστρέφοντας στην κανονική ροή του προγράμματος, τσουβαλοδρομίες, face painting, ακόμα και κοιλιακούς, οι παιδικές δραστηριότητες όχι μόνο έκλεβαν την παράσταση και συγκέντρωναν τους περαστικούς γύρω από το περίπτερο, αλλά ήταν και η καλύτερη υπενθύμιση για αυτό που θα συνέβαινε την επόμενη ημέρα, την ημέρα του Μαραθωνίου, καθώς η ΙΚΕΑ Running Team θα έτρεχε για έναν πολύ καλό σκοπό: την ενίσχυση του Προγράμματος Κοινωνικής Υπευθυνότητας της ΙΚΕΑ του Ομίλου Fourlis «Σταθμοί Χαράς», που εξοπλίζει δημοτικούς βρεφονηπιακούς και παιδικούς σταθμούς στις ευρύτερες περιοχές των καταστημάτων ΙΚΕΑ διαμορφώνοντας λειτουργικούς χώρους όπου τα παιδιά θα μπορούν να περνούν όμορφες στιγμές. Πιο συγκεκριμένα, για κάθε συμμετοχή που κάλυπτε η ΙΚΕΑ, 5€ πήγαιναν αυτόματα στο πρόγραμμα «Σταθμοί Χαράς». Μέχρι στιγμής 39 Σταθμοί έχουν λάβει νέα πνοή χάρη στην ΙΚΕΑ, και ίσως αυτός ήταν ο κυριότερος λόγος που το εσωτερικό του περιπτέρου είχε διαρκώς κίνηση και τα χαμογελαστά κορίτσια δεν προλάβαιναν να δίνουν τον απαραίτητο εξοπλισμό για το αυριανό ραντεβού. Αν σε αυτό το σημείο αναρωτιέσαι ποιος είναι ο εξοπλισμός ενός δρομέα, πέρα από το Τ-shirt της ομάδας του, τα βασικότερα είναι η πλαστική τσάντα πάνω στην οποία μπορείς να γράψεις το όνομα σου και μέσα στην οποία βάζεις τα προσωπικά σου αντικείμενα, ώστε να τα παραλάβεις στον τερματισμό και το νούμερο σου που έχει ενσωματωμένο έναν ειδικό μηχανισμό που ενεργοποιείται με το πέρασμα σου από την αφετηρία, και το οποίο θα καρφιτσώσεις στην μπλούζα σου για να ξέρεις στη συνέχεια τον χρόνο σου.

Καθώς η ώρα περνούσε άρχισαν να μαζεύονται και άλλα μέλη της IKEA Running Team, μεταξύ των οποίων ήταν και ο Θοδωρής Μαραντίνης, ο Γιάννης Αϊβάζης, η Ευγενία Σαμαρά, ο Γιάννης Ποιμενίδης, η Έλενα Γαλίφα και η Ολίβια Γαβρίλη. Ο coach της ομάδας, ο Βαγγέλης Ζαρουχλιώτης, ήταν μάλλον και η πιο περιζήτητη παρουσία -ακόμα και από τον ξυλοπόδαρο- καθώς όλοι ήθελαν τις συμβουλές του. Τα βασικά βέβαια για την επόμενη ημέρα τα είχε ήδη μοιραστεί μέσα από τη σελίδα της ΙΚΕΑ Running Team στο facebook: καλό και ελαφρύ πρωινό πριν τον αγώνα, ζέσταμα για να ενεργοποιηθεί το σώμα και προοδευτικά αυξανόμενη ένταση κατά τη διάρκεια του αγώνα.

Ενώ το παιδικό πρόγραμμα έφτανε στο τέλος του, και λίγο πριν ξεκινήσουν τις προπονήσεις, κατάφερα να τον ξεκλέψω για λίγο και να τον ρωτήσω με τη σειρά μου για τους αγωνιστικούς στόχους της IKEA Running Team. Όπως μου εξήγησε, το κάθε μέλος έχει τον δικό του προσωπικό στόχο και στη μεγαλύτερη πλειοψηφία είτε έχει να κάνει με το βασικό “πώς θα καταφέρω να βγάλω τη διαδρομή”, είτε με το “πώς θα την βγάλω σε ικανοποιητικό χρόνο”. Ο ίδιος ήταν στη διάθεση των μελών ώστε να βοηθήσει, να δώσει συμβουλές και να καθοδηγήσει, αλλά παράλληλα ενημέρωνε πως η σύσταση αυτής της ομάδας, που στη Θεσσαλονίκη αριθμούσε περισσότερες από 1000 συμμετοχές, δεν αφορούσε αποκλειστικά και μόνο την αυριανή ημέρα, αλλά αντιθέτως θα έχει διάρκεια, καθώς η ομάδα της κάθε πόλης θα συγκεντρώνεται πλέον σε συστηματική βάση. Τον αποδέσμευσα γιατί έβλεπα στο βλέμμα του κόσμου που περίμενε υπομονετικά, πως ανυπομονούσαν να μιλήσουν με τη σειρά τους μαζί του και να λάβουν τις κατάλληλες συμβουλές για την αυριανή ημέρα.
 

Το ελαφρύ φούτερ που φορούσα είχε ήδη αρχίσει να με ζεσταίνει, ενώ οι περισσότεροι από τους δρομείς που θα συμμετείχαν στη διαδρομή των 5χλμ και είχαν μαζευτεί γύρω από το Δημαρχιακό Μέγαρο όπου θα δινόταν η εκκίνηση άρχισαν να αποχωρίζονται τις ζακέτες τους και είχαν μείνει πλέον με τα t-shirt της ομάδας τους. Δεν άργησα να εντοπίσω και μέλη της δικής μας ομάδας που μαζεύονταν με αργό ρυθμό στο μπλοκ μας. Εξάλλου είχαμε ακόμα 1,5 ώρα για την έναρξη που είχε οριστεί για τις 12:30. Η γραμμή του τερματισμού ήταν λίγα μέτρα μακριά μας καθώς η διαδρομή που θα ακολουθούσαν ήταν κυκλική και θα κατέληγε, όπως οι υπόλοιπες διαδρομές, στον Λευκό Πύργο. Κάνοντας μια βόλτα προς τα εκεί είδα κάποιους δρομείς των 42χλμ, αλλά και των 10χλμ να τερματίζουν, υπό τον ήχο των χειροκροτημάτων όσων είχαν στηθεί πίσω από τα προστατευτικά κάγκελα. Πίσω στο Δημαρχείο, ο κόσμος με σταθερούς ρυθμούς είχε πια σχεδόν διπλασιαστεί. Έπιασα κουβέντα με ορισμένα μέλη της ομάδας. Κεφάτοι, σε παρέες ή μόνοι τους, άλλοι έτρεχαν για πρώτη φορά ενώ άλλοι δήλωναν “βετεράνοι”, όλοι όμως ήταν ενθουσιασμένοι που θα έτρεχαν και ακόμα πιο χαρούμενοι που η συμμετοχή τους θα αποτελούσε μία πράξη ενίσχυσης των Σταθμών Χαράς. Καθώς οδηγούμασταν προς το μπλοκ μας άρχισα να συνειδητοποιώ, από μέσα πλέον, το μέγεθος της εκδήλωσης που είχε μεταμορφωθεί σε μια πολύχρωμη, αθλητική γιορτή. Ο κόσμος βλέποντας τον Θοδωρή Μαραντίνη, τον Γιάννη Αιβάζη, την Ευγενία Σαμαρά, τον Γιάννη Ποιμενίδη, την Έλενα Γαλίφα και την Ολίβια Γαβρίλη τους σταματούσε και ζητούσε αναμνηστικές φωτογραφίες.  Όταν έφτασε η στιγμή να αποχαιρετίσω προσωρινά την ομάδα, δίνοντας μαζί τους ραντεβού στον τερματισμό χρειάστηκα αρκετά λεπτά ώστε να μπορέσω να βγω προς τα έξω και φυσικά μετάνιωσα που δεν θα συνέχιζα μαζί τους στον αγώνα.

Επιστρέφοντας πίσω στο περίπτερο της ΙΚΕΑ το εορταστικό κλίμα παρέμενε σε ανεβασμένα επίπεδα, καθώς η πλατεία δεν άδειαζε στιγμή από τους δρομείς των υπόλοιπων διαδρομών, αλλά και από φίλους και συγγενείς που περίμεναν αυτούς που τώρα έτρεχαν. Λίγη ώρα αργότερα άρχισαν να τερματίζουν οι πρώτοι και μαζί κατέφτασαν και τα ευχάριστα νέα, πως ο coach της ομάδας Βαγγέλης Ζαρουχλιώτης ήταν μέσα στην πρώτη δεκάδα. Και τα υπόλοιπα μέλη όμως, ο ένας μετά τον άλλον και ο καθένας στον δικό του ρυθμό και χρόνο τερμάτισαν και ήρθαν να πανηγυρίσουν μαζί μας. Το περίπτερο πλέον ξεχείλιζε από κόσμο, χαρά, συγκίνηση και φυσικά μετάλλια, καθώς οι φετινοί δρομείς της ΙΚΕΑ μας θύμισαν με τον πιο ουσιαστικό τρόπο πως όταν η προσφορά είναι ομαδική, τότε πρόκειται για πραγματική γιορτή.