Ένα ταξίδι στα μέρη όπου γυρίστηκε το La La Land

Περίεργο να γράφω για ένα μιούζικαλ, έχω βλέπετε σπάνια αλλεργία σε αυτά. Ασχέτως cast ή αγαλματιδίων στο ενεργητικό, με το που οι διάλογοι έδιναν τη θέση τους σε στίχους, τα τύμπανα των αυτιών μου έφραζαν τόσο ώστε να μη μπορεί να περάσει νότα. Όταν λοιπόν άρχισε αυτό το τσουνάμι πρηξίματος από πάσα κατεύθυνση για το La La Land, ακολούθησα τη γνώριμη αμυντική μου στάση σε τέτοιες περιπτώσεις. Όσο ανοιχτόμυαλα μου επιτρέπει το είναι μου, απλά ύψωσα τείχος και το αφόρισα a priori.

Ο έξυπνος άνθρωπος λένε μαθαίνει από τα λάθη του και ο σοφός από τα λάθη των άλλων. Σοφός δεν είμαι αλλά σίγουρα ξέρω να σηκώνω χέρι και να σκύβω κεφάλι όταν την έχω κάνει την πατάτα. Και όσο οι διαδικτυακοί Δούρειοι Ίπποι έριχναν τις άμυνες μου εκ των έσω, διαπίστωνα πως η ταινία του Damien Chazelle είναι κάτι πολύ περισσότερο από ένα ακόμα μιούζικαλ. Από μία ακόμα ταινία που μάζεψε Oscars.

Με έναν τρόπο μαγικό, παντρεύει ρομαντικές εποχές του παρελθόντος με τη σκληρότητα του σήμερα, αναδεικνύοντας την πηγαία ανάγκη για αγάπη και έρωτα. Και όπως λέμε στην 4χρονη κόρη μου, “…στο τέλος η αγάπη πάντα κερδίζει”. Δόγμα που συχνά ξεχνάμε οι μεγάλοι αλλά μας το θυμίζουν και με το παραπάνω η Mia και ο Seb. Γιατί και στο La La Land, η αγάπη κερδίζει ανεξαρτήτως φινάλε.

Από τη μία η Emma Stone φαντάζει να έχει γεννηθεί για αυτόν το ρόλο. Στηρίζοντάς τον με τη γλυκιά της αθωότητα και εμπλουτίζοντάς τον με όλα αυτά τα μικρά, θεωρητικά ασήμαντα αλλά στην πραγματικότητα ανεκτίμητα κομμάτια του εαυτού της, που την κάνουν συχνά πιο σαγηνευτική από άλλες, πολύ ομορφότερες ηθοποιούς.

Κι από την άλλη ο Ryan Gosling, που παρότι συνεχίζει να ‘πατάει’ στη σιγουριά της αρρενωπής γοητείας του ακόμα κι αν δεν λαλάει, αποδεικνύει πως κρύβει πολύ περισσότερα ταλέντα. Ναι, όλοι μας θα θέλαμε να είμαστε ψηλοί, ξανθοί, καλογυμνασμένοι και με γαλανά μάτια. Αυτά τα έχει και τα ξέραμε. Όμως με τούτο το ρόλο καταφέρνει να δείχνει σε όλους τους κοινούς θνητούς, πως είναι να κλέβεις μία καρδιά. Και όχι μόνο αυτό αλλά και να την αφήνεις να φύγει…

Η χημεία τους είναι ανεξήγητα παροιμιώδης. Και το όλο σύνολο του La La Land αποτελεί γιατρικό απέναντι σε κάθε προκατάληψη έναντι των μιούζικαλ, λουσμένο από μαγικές νότες που ακόμα κι αν δεν σου αρέσει αυτή η μουσική, μιλούν στην ψυχή σου.

Έβαλα λοιπόν στο repeat το ‘City of Stars’ στο οποίο οι Gosling και Stone δείχνουν πως μπορούν και να τραγουδήσουν -και μάλιστα με φωνές που αγγίζουν ευαίσθητες χορδές του εσωτερικού σου κόσμου-και ξεκίνησα να γράφω. Και να παραθέτω εικόνες από την άτυπη, χαβαλεδιάρικη και τουριστική προσπάθεια να δω από κοντά κάποια μέρη στα οποία έχουν γυριστεί σκηνές του La La Land. Άλλωστε όλα τα παραπάνω τα έχει αποτυπώσει καιρό τώρα και πολύ πιο εύστοχα ο κύριος Δημητρόπουλος. Έκαστος στο είδος του λένε άρα φαμφαρολογία τέλος, πάμε να γυρίσουμε την ‘Πόλη των Αγγέλων’.

Όσα ακολούθησαν είχαν ως ηθικό αυτουργό την αγαπημένη μου που είχε ήδη ερωτευτεί την ταινία, ενώ εγώ ακόμα σφύριζα αδιάφορα. Και νιώθω τύψεις για αυτό, διότι αν είχα μπλεχτεί εγκαίρως στον ιστό του La La Land, θα επιδίωκα να ζούσαμε μερικές επιπλέον στιγμές με το χαρακτηριστικό ‘rat-tat-tat’ στις καρδιές μας όσο ήμασταν στο Λος Άντζελες.

Πρώτη στάση, το Lighthouse Cafe στο ξεκίνημα της προβλήτας στη Hermosa Beach. Αποφασίσαμε να κατευθυνθούμε προς τα εκεί εντελώς συμπτωματικά, επειδή είχαμε κουράγια για ένα ακόμα αξιοθέατο, για μία ακόμα βόλτα. Και παρότι το σκότος περιόριζε την οπτική επαφή με τον ωκεανό, όταν αρχίσαμε να οργώνουμε τη Manhattan Avenue ήταν σαφές πως αυτό το κομμάτι της πόλης είχε ‘κάτι δικό του’. Φτάσαμε στον προορισμό, όπως συνηθίζω βρήκα να παρκάρω δύο βήματα από την είσοδο και καθώς αποκωδικοποιούσα το σύστημα του παρκόμετρου, ένας κυριούλης με φαρδύ σακάκι και παντελόνι με ρωτάει σχετικά με τις χρεώσεις. Στην αρχή σάστισα, νόμιζα πως ίσως ζητούσε οικονομική βοήθεια, τελικά μάλλον τον παρεξήγησα.

Αν εξαιρέσεις τη φωτεινή περιγραφή, το Lighthouse Café δεν σου γεμίζει το μάτι απ’ έξω. Και μαγκιά τους που παρά τη δημοσιότητα, δεν άλλαξαν απολύτως τίποτα στο μαγαζί, διατηρώντας την αυθεντικότητά του. Διαβαίνεις την πόρτα εισόδου και στον μικρό, κλειστοφοβικό διάδρομο εντοπίζεις ήδη κάποια πόστερ της ταινίας. Ποζάρω σαν Μητσάρας και περνάμε στο εσωτερικό. Μικρό, ζεστό, χωρίς φαμφάρες και χωρίς κόσμο ακόμα. Μετά από 45’ αρχίζει το σόου μίας μπάντας που λέγεται Soulshot. Δεν τους είχα ακούσει ποτέ μου και προς έκπληξή μου είδα τον κύριο που είχα παρεξηγήσει στο πάρκινγκ, να ανεβαίνει στη σκηνή. Μπάντα μεικτού χρώματος, αποδεικνύοντας πως στη μουσική δεν χωράνε φυλετικές διαφορές. Μία νότα αρκεί για να λυγίσει κάθε δοκό μίσους.

Καθόμαστε στο μπαρ και καθώς δεν βλέπω να έχει κάτι σε ενεργειακό ποτό, παραγγέλνουμε δύο μπύρες. Τη δική μου δεν την άγγιξα, η σχέση μου με το αλκοόλ δεν είναι καλή. Σύνολο 14 δολάρια, σε live παράσταση, όχι κι άσχημα και ένα μαγαζί που έχει γίνει πλέον γνωστό στα πέρατα του κόσμου. Κι αυτό αποδεικνύεται όσο περνάει η ώρα, καθώς τα τραπέζια γεμίζουν με Κινέζες. Το Λος Άντζελες είναι ασφυκτικά γεμάτο Κινέζους τουρίστες και οι γελαστές ασιάτισσες έκαναν ουρά για να σταθούν στο σκηνικό του La La Land.

Το κούρδισμα των οργάνων προχωρά με αργούς ρυθμούς, η μπάντα χρειάζεται ανεφοδιασμό και ο ίδιος κυριούλης που ανέφερα νωρίτερα, έρχεται στο μπαρ και αγοράζει -ναι αγοράζει- τις μπύρες τους! Ανάμεσα στο μπαρ και τη σκηνή, είναι μία πίστα μικρών διαστάσεων αλλά όπως αποδείχθηκε, μεγάλου κεφιού! Με το πρώτο άκουσμα κιθάρας, η πίστα γέμισε κυριολεκτικά, με κόσμο που άρχισε να χοροπηδάει και να χορεύει δίχως αύριο! Τέτοιο χορευτικό ντου από παντού, δεν είχα ξαναδεί. Άλλοι με ρυθμό, άλλοι σαν τη Φοίβη από τα φιλαράκια όταν τρέχει, όλοι διασκέδαζαν στο φουλ! Τους χάρηκα πολύ κι ας μη παρασύρθηκα να καταπλήξω τα πλήθη με τα δικά μου κρυφά ταλέντα.

To επόμενο βράδυ ήταν και το τελευταίο στο σύντομο πέρασμα μας από την πόλη. Όπως ίσως διαβάσατε στο κείμενο για τους κανόνες για να μη σας βγει ξινό ένα road trip στις ΗΠΑ, οι αποστάσεις και η κίνηση στους δρόμους του Λος Άντζελες, μπορούν κάλλιστα να τινάξουν το πρόγραμμά σας στον αέρα. Άρα το απόγευμα είχε δομηθεί με προσοχή: Beverly Hills, Hollywood Boulevard και μετά να ανέβουμε στο Griffith Observatory. Είναι βράδυ Κυριακής και όσο σκαρφαλώνουμε το λόφο κάνω flash/back στα χρόνια της νιότης μου. Λες και ανεβαίναμε αργά-αργά για Πετρούπολη, να δούμε και καλά τη θέα (ατάκα που συνοδεύεται με πονηρό κλείσιμο ματιού). Μόνο που μαζί με εμάς, την ίδια ιδέα έχουν μερικές ακόμα χιλιάδες άνθρωποι. Φυσικά οι χώροι στάθμευσης στο παρατηρητήριο είναι προ πολλού overcrowded και η αστυνομία μεθοδικά μας κατευθύνει προς το δρόμο κατάβασης του λόφου. ‘Εμπρός καλή μου ικανότητα να βρω να παρκάρω’, φωνάζω και σκάρτα 30 μετρά μετά, μία καλή κυρία αποφασίζει να αποχωρήσει αφήνοντάς μου την πολυπόθητη θέση της στην άκρη του δρόμου!

So far so good, το φεγγάρι είναι μία τεράστια κόκκινη φλούδα, το σκηνικό μαγεία αλλά η ρομαντζάδα – περίσσευμα κατατροπώνεται σύντομα από την ανηφοριά. Τέτοια ανάβαση δεν ήταν για τα κιλά μου αλλά είπα να το παίξω κινηματογραφικός ήρωας και να κατακτήσω την κορυφή του λόφου χωρίς να πάθω έμφραγμα. Τα κατάφερα. Η θέα είναι μαγευτική αλλά από το πρώτο δευτερόλεπτο, ο φωτογράφος μέσα μου καταλαβαίνει το epic fail της υπόθεσης. Μπορεί η φωτογραφία στο La La Land να ήταν… Οσκαρική αλλά αυτό απαιτούσε και τις ιδανικές χρονικές στιγμές γυρισμάτων. Τώρα είχε νυχτώσει άρα τη διάσημη ταμπέλα του Hollywood στο διπλανό λόφο, τη διέκριναν μόνο κουκουβάγιες και νυχτοπούλια. Σίγουρα όχι ο φωτογραφικός φακός άρα ξεχάστε τη φωτογραφία με το τέλειο back round. Και ήταν κρίμα, γιατί είναι ίσως το καλύτερο σημείο για το συγκεκριμένο κλικ.

Δεύτερο fail, ο κόσμος! Στην ταινία οι πρωταγωνιστές έχουν όλο το σκηνικό ρεζερβέ. Στην πραγματικότητα το μοιράζεσαι με 2384 Κινέζους και κάμποσους ακόμα τουρίστες λοιπόν εθνικοτήτων. Άρα έχε στο μυαλό σου ουρές σε όλα και πόζες με κομπάρσους! To μόνο θετικό ήταν πως δεν χρειάστηκε να επιδιώξω αναπαράσταση του περίφημου χορευτικού, διότι αν πήγαινα να κάνω ότι ο Gosling, θα μου έμεναν ξανά οι χιαστοί στο χέρι και θα έσπαγα και κανένα πλευρό.
Ωστόσο αφαιρώντας τέτοιους προβληματισμούς από την εξίσωση, εκεί μέσα μπορείς να φας ώρες. Να χαζέψεις το ‘Πηνίο του Τέσλα’, το ‘Εκκρεμές του Φουκώ’, να ‘ταξιδέψεις’ στο διάστημα και πολλά άλλα.
Ή αν θες απλά τη ρομαντζάδα αφήνοντας στην άκρη την τεχνολογία, μπορείς να βγεις στον εξωτερικό χώρο και να χαζεύεις τα αστέρια που πάνω από/στη Γη.
‘Μόνο δύο λεπτά ακόμα, πότε θα ξανάρθουμε…;’
Και τα δύο γίνονται πέντε και τα πέντε δέκα και πάει λέγοντας. Πώς να τραβήξεις το βλέμμα, πως να φύγεις μακριά;

Κοιτάς τους ουρανοξύστες να λαμπιρίζουν στο αχανές βάθος και αναρωτιέσαι:
‘Πόλη των Αστεριών, μήπως λάμπεις μόνο για μένα…;’