Ένα τελευταίο γράμμα στον μπαμπά μου

Μπαμπά, είσαι ακόμη εδώ, αλλά δεν ξέρω για πόσο. Σου τα λέω τα βράδια, αλλά δεν ξέρω αν με ακούς. Θα στο έδινα να το διαβάσεις, αλλά δεν ξέρω αν θα σου έκανε καλό. Όπου και να πας όμως θα υπάρχει κάπου για σένα αυτό το γράμμα. Έτοιμος;

Μικρή όταν ήμουν, κάθε φορά που με ρωτούσαν ποιον από τους γονείς μου αγαπάω περισσότερο, η απάντηση ήταν η προβλεπόμενη: “Αγαπάω και τους δύο το ίδιο”.Ύστερα από κάποια δευτερόλεπτα όμως – με μία δόση ενοχής στη φωνή μου – συνέχιζα: “Αδυναμία όμως έχω στον μπαμπά μου”.

Μπαμπά, ακόμη και τώρα που είμαι 29 χρονών και – θεωρητικά πάντα – μπορώ να αναγνωρίζω τα συναισθήματά μου δε θα μπορούσα να πω πως σε αγαπάω περισσότερο από τη μαμά. Επειδή δεν είναι αλήθεια. Είσαι εσύ όμως ο άνθρωπος για τον οποίο μπορώ να κάνω το ο,τιδήποτε, δίχως δεύτερη σκέψη. Πιστεύω πως αυτό κυρίως συμβαίνει επειδή μου έμαθες πως στους ανθρώπους πρέπει πάντα να φερόμαστε όπως θα θέλαμε να μας φερθούν. Και ας μην μας έχουν (από)δείξει αν θα κάνουν το ίδιο. Χωρίς να μας νοιάζει αν τελικά θα το κάνουν. Και αυτό μου το μάθαινες καθημερινά μέσω της συμπεριφοράς και των πράξεων σου προς τα αδέρφια σου, τους υπαλλήλους σου, τους φίλους σου. Ξέρω πως θα ήθελες να μην είχε γίνει έτσι και να κάνω ακριβώς το αντίθετο στη ζωή μου, αλλά όπως λέμε μεταξύ μας τα τελευταία χρόνια: “ήντα; έχασε κανείς τα λογικά του για να τα βρούμε εμείς;;”.

Είναι, φαντάζομαι, ο ίδιος λόγος που σε μία έκθεση της 1 δημοτικού που βρήκα τις προάλλες με θέμα ‘Ο μπαμπάς μου’, είχα γράψει πως τον μπαμπά μου τον αγαπάω πολύ γιατί με αγαπάει και εκείνος πολύ. Τόσο απλά. Η αγάπη είναι τόσο απλή εξάλλου. Δίνεις και παίρνεις. Και αυτό εσύ μου το έμαθες, παρόλο που συνήθως διάλεγες να την κάνεις να φαίνεται πολύ περίπλοκη.

Ξέρεις, υπήρχαν στιγμές που με έκανες να σκέφτομαι πως η αγάπη σου για εμάς τους τρεις σε πονούσε. Σε θυμάμαι να υποφέρεις από άγχος και φόβο για μας. Τις δικές σου σκέψεις δεν τις έκαναν οι άλλοι μπαμπάδες στο σχολείο. Ποτέ δεν άκουσα φίλη μου να περιγράφει τον μπαμπά της και να μοιάζει στις αντιδράσεις του με σένα. Ακόμη και τώρα μεταξύ των φίλων μου που έχουν κάνει παιδιά, δεν έχω βρει ούτε έναν που να σε θυμίζει σε κάτι. Να εντοπίσω κάτι μικρό που να με κάνει να πω ααα αυτό το έλεγε/ έκανε και ο μπαμπάς σε/ για μας.

Υπερβολές θα μου πεις, το ξέρω. Σαν να σε ακούω. Είναι αλήθεια πως από τότε που με θυμάμαι είμαι ερωτευμένη με σένα μπαμπά – ήθελα να σε φιλάω στο στόμα όταν ήμουν 10 ξέρω γω, μ’ άρεσε να περπατάμε δίπλα δίπλα και σε διεκδικούσα από τα πάντα. Μα δεν ισχύει ότι σε έχω θεοποιήσει. Δεν είμαι από τα κορίτσια που θα ήθελαν ο άντρας τους να είναι πιστό αντίγραφο του πατέρα τους. Αν και θα ήθελα να έχει τη φινέτσα σου, τα τέλειά σου μαλλιά και τα μακριά σου δάχτυλα. Να είναι τόσο ευγενής και ευγενικός όσο εσύ. Να δίνεται ολόψυχα σε αυτούς που αγαπάει, κάνοντας τις επιθυμίες των ανθρώπων του σκοπό του. Ταυτόχρονα θα ήθελα όμως να έχει πιο διευρυμένους ορίζοντες από εσένα. Να είναι λιγότερο ανασφαλής, να μην τον νοιάζει τόσο η γνώμη των άλλων. Να είναι περισσότερο ελεύθερος ως άνθρωπος.

Αλλά ήσουν πάντα ο δικός μου μπαμπάς και είπαμε πως η αγάπη είναι απλή και δεν είχα άλλο δρόμο από το να σε λατρεύω όπως ακριβώς ήσουν. Εξάλλου και εσύ αγάπησες και δέχτηκες κάθε έκφανση της προσωπικότητας και του χαρακτήρα μου. Και σε ευχαριστώ για αυτό.

Σε ευχαριστώ που ενώ δεν ήσουν από τους ανθρώπους που επιβράβευαν απλόχερα στα λόγια, τα μάτια σου βούρκωναν από περηφάνια με κάθε μου επιτυχία. Σε ευχαριστώ που ενώ ποτέ δεν εξέφρασες απογοήτευση, μου έλεγες ότι δεν έγινε και τίποτα όταν αποτύγχανα, φτάνει την επόμενη φορά να προσπαθήσουμε περισσότερο. Σε ευχαριστώ που όταν σε πήρα κλαίγοντας μόλις ανακοινώθηκαν οι βάσεις και δεν είχα περάσει στην πρώτη μου επιλογή μού απάντησες πως προσευχόσουν να περάσω στα ΕΜΜΕ γιατί το γυαλί θα μου πήγαινε καλύτερα από την ΑΣΟΕΕ (ψεύτη). Σε ευχαριστώ που ακολουθούσες κρυφά το ταξί που με πήγαινε στο σινεμά για να δεις ότι έφτασα καλά. Σε ευχαριστώ που με έμαθες να αγαπάω τη σκληρή δουλειά και την αξία του να αναλαμβάνουμε την ευθύνη με το να είμαι πάντα η πρώτη που θα επέπληττες στο γραφείο. Σε ευχαριστώ που κάθε μήνα μου έδινες συγκεκριμένα χρήματα (και μόνο αυτά), δείχνοντάς μου εμπιστοσύνη στο να διαχειρίζομαι τα χρήματά μου από το γυμνάσιο. Σε ευχαριστώ που παλιότερα ήσουν τρομακτικά αυστηρός και υπερπροστατευτικός. Με έκανες να βρίσκω στη μαμά σύμμαχο, με αποτέλεσμα να χτίσουμε την πιο δυνατή φιλία μεταξύ μας. Σε ευχαριστώ που όλα τα καλοκαίρια με έστελνες στον παππού και τη γιαγιά στο Κουφονήσι. Η νησιώτικη καθημερινότητα και όλα αυτά που με δίδαξαν οι δύο αυτοί άνθρωποι μου έδωσαν απίστευτα εφόδια για όλη μου τη ζωή. Σε ευχαριστώ που βοηθούσες πάντα ανθρώπους τριγύρω που είχαν ανάγκη. Μου έδειξες πως δεν είναι τίποτα δεδομένο και πως όλοι μας ανά πάσα στιγμή μπορούμε να χάσουμε τα πάντα. Και τέλος, σε ευχαριστώ που φοβόσουν. Με έκανες να μη φοβάμαι τίποτα, να μην έχω ανάγκη κανέναν.

Μπαμπά, συγγνώμη που σου μιλάω σαν να έχεις κιόλας πεθάνει. Η αλήθεια είναι όμως πως είμαι έτοιμη να φύγεις. Δεν ξέρω αν είμαι απλώς εγωίστρια ή αν είναι η λατρεία μου για σένα τόσο μεγάλη που θέλω να ξεκουραστείς. Ναι, είμαστε και οι δύο κουρασμένοι. Αλλά δεν είναι αυτός ο λόγος. Θέλω να σταματήσει εδώ αυτή η φθορά. Θέλω να σε θυμάμαι όπως παλιά. Δεν θέλω να ταλαιπωρείσαι άλλο. Τουλάχιστον προσπαθήσαμε. Και ας μην τα καταφέραμε. Να ξέρεις πως ό,τι και αν έρθει από εδώ και πέρα θα είμαστε μαζί. Μη φοβάσαι γαμώτο. Ο θάνατος δεν μπορεί να είναι χειρότερος, όταν δεν μπορείς να χαρείς τη ζωή.

Εύχομαι να υπήρξα καλή κόρη, μπαμπά. Εύχομαι κάθε μέρα αυτά τα 29 χρόνια να ήσουν περήφανος για εμένα. Αλλά και τους τελευταίους μήνες μην ξέροντας ποια μέρα θα είναι η τελευταία που θα σε δω προσπαθώ να σου προσφέρω τη φροντίδα που μου χάριζες κάθε νύχτα, σε κάθε μου πυρετό, σε κάθε μου δίψα ή πείνα, την παρηγοριά σε κάθε μου απογοήτευση. Γιατί μπορεί να ήσουν άτυχος με την υγεία σου, αλλά η μεγαλύτερή σου τύχη ήταν πως δεν ήσουν ποτέ μόνος. Στην πραγματικότητα, δεν ήταν τύχη. Ανταμοιβή ήταν.

Αλλά ακόμη και για αυτό έχεις φροντίσει. Έχεις φροντίσει ούτε εγώ να μη μείνω μόνη. Για κάθε κόρη λένε ο μπαμπάς της είναι ο πρώτος της έρωτας, ο ήρωάς της. Και παρόλο που είμαι και εγώ μαζί σου άτυχη που θα σε χάσω τόσο νωρίς, αφήνεις πίσω σωστό αντικαταστάτη. Τον καλύτερο αδερφό που θα μπορούσα να έχω. Μαζί με τη μαμά φροντίσατε να έχει τα καλύτερα χαρακτηριστικά και των δυο σας. Και τώρα θα είναι αυτός στη θέση σου. Οπότε θέλω να ξέρεις πως θα είμαι μια χαρά. Υποθέτω πως όταν τα αδέρφια είναι ενωμένα σαν γροθιά, το έργο των γονιών ολοκληρώνεται. Και αυτό είναι το τέλος, μπαμπά, η εκπλήρωση.

Σ’ αγαπώ. Από πάντα και για πάντα.

Άννα Κ.