Ένας επίγειος παράδεισος που λέγεται Kinsterna

Η συναναστροφή σου με ένα καλό πιάτο φαγητού περιλαμβάνει την πρώτη εντύπωση από το πιάτο, την όσφρηση, τη γεύση και την επίγευση. Με την τελευταία να χάνεται γρήγορα ανάμεσα σε άλλες γεύσεις. Αν παίρναμε αυτή τη διαδικασία και την εφαρμόζαμε στην επίσκεψή σου σε ένα ξενοδοχείο, θα υπήρχε αντίστοιχα η πρώτη εντύπωση, η “πρώτη μυρωδιά” κυριολεκτικά και μεταφορικά του ξενοδοχείου, η γεύση που θα αφορούσε τη διαμονή σου εκεί και τέλος η επίγευση που σου αφήνει αυτή. Για να κλείσω την παρομοίωση, θα πω ότι το Kinsterna Hotel σε κερδίζει σε κάθε ένα από αυτά τα στάδια της γευστικής δοκιμής. Και η επίγευση που σου αφήνει, είναι αυτή που σε κάνει να ζητάς να πηγαίνεις ξανά και ξανά κοντά του. Είναι αυτή που με έκανε να γράψω αυτό το κείμενο.

Θα πω ότι άργησα να γράψω για αυτό το ξενοδοχείο που βρίσκεται μερικά μόλις χιλιόμετρα από τον βράχο της Μονεμβασιάς και τον ατενίζει σε όλη του τη χάρη από τον λόφο του Αγίου Στεφάνου ανάμεσα σε αμπέλια και ελαιώνες της λακωνικής γης. Κι άργησα γιατί είμαι από εκείνους που το επισκέπτονται από σχεδόν τον πρώτο χρόνο λειτουργίας του το 2010. Το κάνω τώρα, όχι για διαφήμιση. Εξάλλου το Kinsterna δεν χρειάζεται ιδιαίτερη διαφήμιση όπως θα εξηγήσω και παρακάτω. Το κάνω γιατί είναι ακριβώς αυτό που λέω σε φίλους και γνωστούς. Είναι το καλύτερο ξενοδοχείο στο οποίο έχω πάει στην Ελλάδα.

Η πρώτη εντύπωση

Το αρχοντικό, γιατί για ένα αρχοντικό μιλάμε, χρονολογείται από τη βυζαντινή, οθωμανική και ενετική εποχή. Κάτι που θα αντιληφθείς πολύ γρήγορα, περπατώντας στους χώρους του και μπαίνοντας στα δωμάτια. Κάθε δωμάτιο έχει τη δική του αισθητική, κάθε δωμάτιο έχει τη δική του ταυτότητα, κάθε δωμάτιο έχει τη δική του μικρή ή μεγάλη ιστορία να διηγηθεί. Όλα όμως έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό. Την αισθητική του Kinsterna, την πολυτέλεια και την αίσθηση ότι η επίσκεψή σου εκεί είναι μία πάρα πολύ καλή ευκαιρία να απομονωθείς από τον υπόλοιπο κόσμο.

Η τοποθεσία του ξενοδοχείου είναι άλλωστε ειδυλλιακή για αυτό. Μακριά από τη βοή της Μονεμβασιάς αλλά και πάρα πολύ κοντά σε εκείνη για να κάνεις τη βόλτα σου, έχεις τη δυνατότητα να “κλειστείς” σε ένα ξενοδοχείο από το οποίο δεν θα θες να βγεις. Όχι απλά γιατί το φαγητό ή οι υπηρεσίες εκεί μπορούν κάλλιστα να σε κρατήσουν κοντά του αλλά γιατί μπαίνοντας σε ένα από τα δωμάτιά του, συνειδητοποιείς ότι έχεις δικαίωμα στην ηρεμία, έχεις δικαίωμα να χαθείς για λίγο.

Για να περάσεις τη μέρα σου στους κήπους και τα αμπέλια του. Να πάρεις τα ποδήλατα να κάνεις μια βόλτα στο βουνό. Να περπατήσεις σε ένα από τα μονοπάτια που οδηγούν στα γύρω χωριά. Να καθήσεις τριγύρω από την επιβλητική “στέρνα” στο μέσο του ξενοδοχείου και να ατενίσεις το βράχο της Μονεμβασιάς. Να παρακολουθήσεις την φυσική πηγή να ξεκινά από το βουνό, να διατρέχει το ξενοδοχείο και το spa του και να καταλήγει σε μία από τις δύο πισίνες του ξενοδοχείου. Αυτή που θα δεις στις περισσότερες φωτογραφίες στα social να ποζάρει ανάμεσα σε πορτοκαλιές, κάτω από το κύριο μέρος του αρχοντικού.

Η “πρώτη μυρωδιά”

Θα μου πεις όλα τα παραπάνω είναι μόνο η εντύπωση, μόνο η εικόνα. Και θα συμφωνήσω. Γιατί την ψυχή κάθε εμπειρίας άρα και την ψυχή ενός ξενοδοχείου την αντιλαμβάνεσαι με τη δοκιμή. Συγκεκριμένα στο Kinsterna, την αντιλαμβάνεσαι από την πρώτη στιγμή στις ρεαλιστικές γεύσεις του. Δεν θα μακρηγορήσω αναφέροντας όλα εκείνα που πρέπει να δοκιμάσεις. Αλλά κάθε φορά που έχω καθήσει στο εστιατόριό του είτε για πρωινό είτε για δείπνο, παραδέχομαι στον εαυτό μου ότι αυτό το εστιατόριο θα μπορούσε να είναι οπουδήποτε στον κόσμο και να έχει κάθε βράδυ ουρές απέξω. Αλλά είναι εκεί που ανήκει. Δίπλα στον κήπο από τον οποίο παίρνουν κάποιες από τις πρώτες ύλες. Στη Λακωνία που έχει δώσει τόσα και τόσα ερεθίσματα στον σεφ για τις δημιουργίες του. Σε ένα μενού το οποίο έχει μεν την ποιότητα ενός πολυτελούς εστιατορίου αλλά σέβεται τις τοπικές λιχουδιές. Θα πω απλά για το πρωινό ότι τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές θέλω μία τυρόπιτα με τρία τυριά, τσαίτια και ρυζόγαλο με πορτοκάλι.

Κι επειδή ανέφερα νωρίτερα τα αμπέλια του κτήματος, τα οποία στέκουν περήφανα τριγύρω του, θα σου πω για την αδυναμία μου από το συγκεκριμένο ξενοδοχείο. Την οποία έχω καταφέρει να διαδώσω σε πολλούς μου φίλους, οι οποίοι πλέουν μου ζητούν να τους φέρω πίσω κάθε φορά που πάω, ένα μπουκάλι ροζέ. Το ροζέ του Kinsterna, ένας ημίγλυκος ξηρός οίνος, είναι ένα από τα 3-4 αγαπημένα μου κρασιά. Και σίγουρα το μοναδικό ροζέ το οποίο θα έπινα ανά πάσα στιγμή.

Η γεύση

Το πώς θα επιλέξεις να περάσεις τις ημέρες σου στο ξενοδοχείο εξαρτάται από τη δική σου όρεξη. Ούτως ή άλλως η περιοχή προσφέρεται για πολλές εκδρομές. Από την Ελαφόνησο που βρίσκεται σε πολύ κοντινή απόσταση, στο σπήλαιο της Καστανιάς ή τα διάφορα μικρά χωριά που είναι σπαρμένα στη Λακωνία και στα οποία μπορείς να βρεις υπέροχα τοπικά προϊόντα και ταβέρνες με απλές αλλά τόσο ωραίες γεύσεις.

Εγώ συνήθως προτιμώ να μένω στο ξενοδοχείο. Αν και δεν είμαι από αυτούς. Δεν είμαι άνθρωπος της πισίνας, δεν είμαι από αυτούς που θα πάνε σε ένα πολυτελές ξενοδοχείο στο εξωτερικό για να κλειστούν σε ένα spa. Το Kinsterna όμως το έχω συνδέσει με στιγμές ξεκούρασης και χαλάρωσης. Το έχω συνδέσει με “απομόνωση”. Και ναι, αν αποφασίσεις να επισκεφτείς το spa του, θα θες να κλείνεις κάθε απόγευμά σου εκεί.

Το να πετύχεις ακόμα και κάποια από τα “experiences” που κάνει το ξενοδοχείο για τους πάρα πολλούς ξένους επισκέπτες του, είναι τυχερό. Από το ζύμωμα ψωμιού, στην παραγωγή λαδιού στο λιοτρίβι και στην παρασκευή τσίπουρου, κρασιού και σαπουνιού. Και θα κάθεσαι εκεί σαν τουρίστας κι εσύ να χαζεύεις πώς αυτή η γη μπορεί να παράγει ό,τι ο άνθρωπος χρειάζεται για να είναι ευτυχισμένος.

Η επίγευση

Έχω περάσει από το Kinsterna κάθε εποχή του χρόνου. Και να σου πω την αλήθεια δεν είμαι σίγουρος αν προτιμώ το μέρος αυτό τον χειμώνα δίπλα σε ένα από τα πετρόχτιστα τζάκια στα δωμάτιά του ή κοντά στο καλοκαίρι με την φύση τριγύρω να οργιάζει. Με τους φίλους μου άλλωστε έχουμε κάνει μία άγραφη συμφωνία να επιστρέφουμε εκεί κάθε Πρωτοχρονιά. Υπάρχει και ένα υπέροχο ζευγάρι, το οποίο έχει επισκεφτεί το ξενοδοχείο πάνω από 100 βράδια τα τελευταία 5 χρόνια και οι οποίοι με διαβεβαιώνουν ότι κάθε εποχή έχει τη δική της ομορφιά εκεί. Μιλάμε για ένα φθηνό ξενοδοχείο; Σίγουρα όχι. Δεν είναι ένα ξενοδοχείο στο οποίο μπορεί ο καθένας να πάει εύκολα. Αλλά είναι σίγουρο ότι όσοι δίνουν τα χρήματά τους για μερικές ημέρες εκεί, δεν μετανιώνουν ούτε μια στιγμή για την επιλογή τους.

Πιο πάνω έγραψα ότι το ξενοδοχείο αυτό δεν χρειάζεται διαφήμιση. Κι είναι ακριβώς επειδή η καλύτερη διαφήμισή του είναι όσα έχεις να διηγηθείς σε φίλους και γνωστούς. Είναι όσα ζουν οι ξένοι που το επισκέπτονται. Είναι όσα γράφουν και αποτυπώνουν σε εικόνες από τη Γαλλική Vogue μέχρι το Conde Nast. Είναι το wow effect που κρατά μέρες και μήνες μετά από κάθε επίσκεψη. Είναι αυτή η επίγευση που έγραψα στην πρώτη παράγραφο.

Κλείνοντας, θα πω για να είμαι δίκαιος ότι γνωρίζω πολύ καλά την οικογένεια Σγαρδέλη, ιδιοκτήτες του αρχοντικού και εκείνοι οι οποίοι κατάφεραν να υλοποιήσουν αυτό το τόσο μεγαλόπνοο σχέδιο. Και οφείλω ακόμα να πω ότι ο διευθυντής του ξενοδοχείου είναι αδελφικός μου φίλος. Αλλά όπως συμβαίνει κάθε φορά που θες να σχολιάσεις κάτι το οποίο έχει δημιουργήσει ή πλάσει κάποιος γνωστός σου, είχα ένα άγχος μην γράψω κάτι υπερβολικό. Ξαναδιαβάζω το κείμενο και μπορώ να σε βεβαιώσω ότι κάθε λέξη από τις παραπάνω δεν μπορούν καν να ανταποκριθούν στην εμπειρία του να περνάς λίγες ημέρες στη φιλοξενία του Kinsterna.

Σε ένα μικρό κομμάτι παραδείσου που κρύφτηκε εκεί λίγο πιο έξω από τη Μονεμβασιά.