Ένας πατέρας στο νησί, χίλια μη

Είχα 4 χρόνια να πάω διακοπές σε νησί. Από τότε που γεννήθηκε δηλαδή η κόρη μου. Αλλά ποτέ μου δεν φαντάστηκα ότι τα πράγματα θα ήταν τόσο διαφορετικά. Όχι στο νησί, αλλά στην οπτική μέσα από το οποίο το έβλεπα και στα πράγματα που πλέον δεν μπορούσα να κάνω.

Μετά από επτά μέρες στην Αστυπάλαια, με διαφορά το ωραιότερο νησί που έχω πάει στην Ελλάδα, έχω απόλυτο σεβασμό σε όλους εκείνους τους ‘ατρόμητους’ πατεράδες που, κάθε καλοκαίρι, φορτώνουν παιδιά, γυναίκες και μπαγκάζια και ορμούν σε ρουμλετάδικα και ξενοδοχεία σε Κυκλάδες, Σποράδες και Δωδεκάνησα.

Βλέπεις μέχρι τώρα δεν ήμουν ανάμεσα σε αυτούς. Έχοντας το προνόμιο να ‘κατασκηνώνω’ κάθε καλοκαίρι στο εξοχικό της γυναίκας μου στην Ναύπακτο, όπου τα πράγματα είναι συγκεκριμένα και η ρουτίνα -ως γνωστόν για κάθε πατέρα- γλυκιά και ανακουφιστικά αποχαυνωτική, δεν ήξερα πόσο ‘αγχωτικές’ είναι οι διακοπές σε νησί με παιδί.

Ειδικά όταν το νησί απέχει πάνω από 3 ώρες από την Αθήνα, όποτε το βάσανο ξεκινάει ήδη από το πλοίο. Για την ακρίβεια ήδη από το σαλόνι του πλοίου. Ή, όπως εξελίχθηκε η φάση σε αυτό που πήρα από Κάλυμνο για Αστυπάλαια (σ.σ. δεν υπήρχαν στο πήγαινε απευθείας αεροπορικά εισιτήρια για Αστυπάλαια, οπότε αυτοσχεδίασα), στο μέρος όπου 1 στα 2 παιδιά (συμπεριλαμβανομένου του δικού μου) ξερνούσαν non stop.

Δεν λέω ότι φταίει το πλοίο. Ούτε ότι η θάλασσα πειράζει το ίδιο όλα τα παιδιά. Πάντως η δικιά μου, όταν κατεβήκαμε, μου ανακοίνωσε ότι δεν θέλει να ανέβει ξανά σε πλεούμενο.

Κάτι που αυτομάτως σήμαινε ότι έπρεπε να ξεγράψω την εκδρομή με καΐκι που είχα κανονίσει σε κάτι θεϊκά γειτονικά νησιά, τα σμαραγδένια νερά των οποίων θύμιζαν Σεϊχέλες. Επίσης αυτή η άσχημη εμπειρία με το πλοίο καθιστούσε παντελώς άνευ νοήματος μια μελλοντική επίσκεψη μας στη Μήλο, ένα νησί το οποίο, αν δεν κάνεις το γύρο του με πλοίο, είναι πραγματικά σαν να μην το έχεις δει καθόλου.

‘Δεν πειράζει’, είπα στον εαυτό μου. ‘Ευτυχώς στην Αστυπάλαια υπάρχουν πολλές παραλίες που μπορείς να πας με αυτοκίνητο. Είναι προσβάσιμες μέσω χωματόδρομου’. Αμ δε. Την πρώτη φορά που το επιχειρήσαμε, με προορισμό ένα θεϊκό beach bar στις Βάτσες, πάνω στα 15 λεπτά η κόρη γύρισε, κανονικά με δάκρυα στα μάτια, και μου ζήτησε να σταματήσω να κάνω το αυτοκίνητο να πηγαίνει πάνω κάτω.

Οπότε, όπως καταλαβαίνεις, πάνε και αυτές οι παραλίες. Τις διέγραψα. Για την ακρίβεια τότε ήταν που συνειδητοποίησα ότι η όλη προσέγγιση που είχα μέχρι πριν γίνω πατέρας στο άθλημα, του να θέλω δηλαδή να εξερευνήσω κάθε σπιθαμή του νησιού, να ανακαλύψω εκείνη την παραλία, ταβέρνα ή ξωκλήσι που πάνε μόνο οι ντόπιοι, ήταν πλέον άκυρη.

Αφεντικό στις διακοπές στο νησί είναι το παιδί. Με τη μόνη διαφορά ότι, σε αντίθεση με όταν είμαστε σπίτι ή στο εξοχικό, δεν ξέρει να σου πει τι θέλει. Ξέρει όμως να σου δείξει τι το ενοχλεί.

Όπως π.χ. η παραλία χωρίς ομπρέλες, η παραλία που έχει βότσαλο και όχι άμμο (βλέπε ‘πως να φτιάξω κάστρο με το βότσαλο, μπαμπακούλη’) ή ένα καλό εστιατόριο με φοβερή θέα που δεν σερβίρει όμως τηγανητές πατάτες ή έχει ψωνισμένο σεφ που δεν προσαρμόζει το μενού του ώστε να σου φτιάξει κάτι απλό που να αρέσει στο παιδί (π.χ. μπιφτέκι).

Ενώ εξίσου ‘ευνουχιστικό’, για όποιον πατέρα νοιώθει μέσα του ακόμη Lonely Planet και όχι ‘διακοπές με group σε λεωφορείο’, είναι ότι δεν υπάρχει περίπτωση να δεις την Χώρα μετά τη δύση του ηλίου, ότι όλη η φάση με τα ανέμελα ποτάκια στα πεζούλια ανήκει στο ταξιδιωτικό παρελθόν σου.

Τι εννοείς γιατί; Το παιδί κάποια στιγμή πρέπει να κοιμηθεί. Και ναι, μπορείς να το κρατάς, όπως κάνουν κάποια οικογένειες, ξύπνιο αξημέρωτα, αλλά αυτό είναι βάναυση κατάχρηση της ‘εξουσίας’ σου ως γονέας.

Επίσης, όσο και δεν θέλεις να το παραδεχθείς, αργά ή γρήγορα συνειδητοποιείς ότι, αν πραγματικά αγαπούσες το παιδί σου, θα είχες φροντίσει να κλείσεις ξενοδοχείο all inclusive (ή να πας και πάλι στο εξοχικό σου). Εκεί που θα μπορούσε να παίξει όλη την μέρα στην παραλία μαζί με άλλα παιδάκια και να πάει να ξεκουραστεί όποτε ήθελε χωρίς να ταλαιπωρηθεί στιγμή.

Ναι, δεν είναι αυτές οι διακοπές που ονειρευόσουν. Αλλά πλέον είσαι πατέρας. Και οφείλεις να μην ξεχνάς ότι το σπλάχνο σου δεν το νοιάζει στιγμή σε ποιο φοβερό και τρομερό νησί είσαι ή δεν είσαι, πόσο ακριβό ή φθηνό είναι το δωμάτιο ή πόσο αριστουργηματική είναι η αστακομακαρονάδα που φτιάχνει ο ψαράς στην απόμερη παραλία. Εκείνο χαίρεται που, μετά από μήνες απουσίας σου λόγω δουλειάς, είσαι και πάλι παρών στη ζωή του.

Ότι το μόνο που θέλει είναι λίγη άμμος και πολύ μπαμπά.