Ένας χρόνος καραντίνα: Πώς αντέξαμε τα lockdown
Η ομάδα του Oneman σε έναν απολογισμό-κατάθεση ψυχής, έναν χρόνο μετά την ημέρα που η λέξη lockdown μπήκε υποχρεωτικά στο λεξιλόγιο μας.
- 23 ΜΑΡ 2021
Καταρχάς, την παλεύετε;
Γιάννης Μπαϊρακτάρης: Μιας και είμαι ο πιο αισιόδοξος τύπος που γνωρίζω (όσο και αν με μισούν κάποιοι γι’ αυτό) θα πω ότι την παλεύω μια χαρά πλέον. Το σοκ ήταν στην αρχή, μέχρι να βρω τον τρόπο να διαχειριστώ την κατάσταση. Στη συνέχεια, άλλαξα στάση. Ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που βρήκα χρόνο να μάθω ένα σωρό νέα πράγματα, από μαγείρεμα, μέχρι κιθάρα. Αλλά εντάξει, τα μάθαμε. Μπορούμε τώρα να τελειώνουμε σιγά σιγά με αυτή την ιστορία.
Γιώργος Ρομπόλας: Εξαρτάται, ανάλογα την ώρα και τη μέρα. Τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, κοιτάω από το μπαλκόνι και έχει ήλιο. Όταν σε λίγο ο φωτεινός δίσκος κρυφτεί πίσω από τις πολυκατοικίες θα νιώσω ότι ο προαυλισμός τελείωσε και ήρθε η ώρα να κλειδωθώ -και πάλι- στο κελί μου. Not great, not terrible δηλαδή. Απλά, σιγά σιγά, πηγαίνω προς το terrible.
Κωνσταντίνος Αμπατζής: Εξαιρετική ερώτηση, η αλήθεια είναι πως όσο περνάει ο καιρός την παλεύω και λιγότερο, τώρα είμαι σίγουρα στη χειρότερη φάση από την αρχή της πανδημίας. Κόπωση των πολιτών το λένε στις ειδήσεις, τα έχετε κάνει μαντάρα και άκρη δεν βγαίνει, το λέω εγώ. Ευτυχώς δεν δουλεύω πια από το σπίτι με τις πιτζάμες γιατί ειλικρινά δεν θα άντεχα άλλο αυτή τη θλιβερή μέρα της μαρμότας.
Ιωσηφίνα Γριβέα: Πήγα να γράψω ενοχικά ναι και σταμάτησα. Μέσα στο χάος της η χρονιά που πέρασε μου έφερε όμορφα πράγματα σε προσωπικό και επαγγελματικό επίπεδο και επειδή γνωρίζω περιπτώσεις ανθρώπων που κρέμονται από ένα σκοινί, ώρες-ώρες δε νιώθω πως έχω το δικαίωμα να γκρινιάζω. Όμως όχι, δεν την παλεύω και τόσο πλέον, και ζητώ προκαταβολικά συγνώμη από όσους με πετύχουν σε έξοδο μετά από όλο αυτό. Θα βγω στα μπαρ σαν Uruk-hai.
Θοδωρής Δημητρόπουλος: Όχι πολύ αλλά τι να κάνω κιόλας. Στο πρώτο λοκντάουν το κανονικό την είχα δει φάση ανακάλυψης του εαυτού μου, έφτιαχνα τις μουσικές μου λίστες, κράταγα ακόμα και ημερολόγιο των πραγμάτων που παρακολούθησα, τελοσπάντων ζούσαμε Ένα Κάποιο Κάτι. Τώρα όχι, δεν την παλεύω πολύ. Νιώθω πως με έχουν πιάσει από τον λαιμό, και πως τα πάντα γύρω μας πάνε λάθος. Ευτυχώς είμαι πιο ΟΚ με τον εαυτό μου από ό,τι ήμουν πριν λίγα χρόνια, γιατί τότε θα ήταν πραγματικά φρίκη η φάση.
Θοδωρής Κανελλόπουλος: Δύσκολα. Βαρέθηκα και τσαντίζομαι που ξαφνικά ανοίγει ο καιρός και έρχεται το καλοκαίρι και θα πρέπει να δεχτούμε τουρίστες και άρα ανοίγουμε τα πάντα. Λες και οι άλλοι που δε δούλευαν για 6 μήνες ήταν μαλάκες.
Νίκος Σταματίνης: Νομίζω ότι μπορώ να πω με μία τρομερή βεβαιότητα ότι δεν την παλεύω ούτε λίγο. Μπορώ επίσης να πω ότι οι αντοχές που νόμιζα ότι είχα ως προς το κλείσιμο στο σπίτι ήταν τελικά πολύ μικρότερες.
Χριστίνα Φαραζή: ΚΑΘΟΛΟΥ πλέον. Όση υπομονή έχω σαν άνθρωπος –πιστέψτε με, έχω πάρα, μα πάρα πολύ-, μέσα σε ένα χρόνο νιώθω ότι την εξάντλησα όλη. Δεν την παλεύω που δουλεύω ακόμα από το σπίτι με τις φόρμες· που έχω αλλάξει εργασιακό περιβάλλον εδώ και δύο μήνες και δε γνωρίζω τους καινούργιους μου συναδέλφους. Δεν την παλεύω που τις σπάνιες φορές που βλέπω τους γονείς μου –πάντα έξω, πάντα με μάσκες- είμαι μαγκωμένη μην και γίνει κανένα κακό και τους κολλήσω. Δεν την παλεύω που θα ξεχάσω σε λίγο τις φάτσες των φίλων μου. Και μετά σκέφτομαι εκείνους που ζουν μόνοι και τους άλλους που έχασαν ανθρώπους από τον ιό και ναι, ok, θα την παλέψω.
Πού ήσασταν όταν ακούσατε τον Νίκο Χαρδαλιά να ανακοινώνει το locdkown;
Θοδωρής Κανελλόπουλος: Στο σπίτι, που αλλού; Στον καναπέ να βλέπουμε νέα, φρέσκα πρόσωπα της ελληνικής TV να μας εξηγούν τι συνέβη, τι συμβαίνει και τι θα συμβεί. Έναν χρόνο μετά, αυτό που θυμάμαι και με κάνει να γελάω είναι το «δεν είναι υποχρεωτική η χρήση μάσκας, να πλένετε για πάντα τα χέρια σας».
Κωνσταντίνος Αμπατζής: Σπίτι φυσικά, τι ερώτηση είναι αυτή. Για την ακρίβεια καθόμουν στο ίδιο ακριβώς σημείο που κάθομαι και τώρα και γράφω και άκουγα τις ανακοινώσεις με ψυχραιμία. Πίστευα ότι θα κρατήσει όλο αυτό 1-2 μήνες και μετά όλα θα γυρίσουν όπως πριν. Ρομαντικός.
Γιώργος Ρομπόλας: Μπροστά από την οθόνη, έτοιμος να καλύψω την είδηση. Μάλιστα, σε μία έξαρση αισιοδοξίας πίστεψα ότι έχουμε μπροστά μας μία ευκαιρία για να πάρουμε τη ζωή μας αλλιώς, να εκτιμήσουμε ξανά τα πράγματα που θεωρούμε δεδομένα, να διεκδικήσουμε όλα όσα μας ανήκουν ξανά. Ύστερα από λίγο καιρό, κάθε 15 μέρες έγιναν «κρίσιμες». Κάπου εκεί το ελληνικό success story με κατέβασε με δύναμη από το συννεφάκι που είχα σκαρφαλώσει.
Χριστίνα Φαραζή: Σπίτι, πού αλλού; Είχα γουρλώσει μάτια και έπαιζα την ψύχραιμη. «Έλα μωρέ, θα περάσει γρήγορα μην ανησυχείς», έλεγα στον φίλο μου, φύσει ανυπόμονος και καθόλου ψύχραιμος. Έναν χρόνο μετά, συνεχίζουμε να ζούμε τη μέρα της Μαρμότας.
Κώστας Μανιάτης: Σπίτι. Στον καναπέ μου. Προσπαθούσα να καταλάβω τι εννοεί, πώς θα εφαρμοστεί κάτι τέτοιο, έπαιρνα και με έπαιρναν ατελείωτα τηλέφωνα. Πολύ περίεργη κατάσταση.
Ιωσηφίνα Γριβέα: Θα ήθελα πολύ να ήμουν σε φάση που θα αποθανάτιζε σε slow motion ο Zack Snyder, αλλά ήμουν απλώς στο πατρικό μου όπου είχαμε ήδη αποφασίσει ότι θα μάζευα τα πράγματά μου για άλλη παραλία.
Γιάννης Μπαϊρακτάρης: Η αλήθεια είναι πως δεν τον άκουσα live, αλλά μου το μετέφεραν. Γύριζα από το Εδιμβούργο πέρυσι τέτοιο καιρό και πρέπει να ήμουν το λεωφορείο της επιστροφής μου από το αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος προς το σπίτι. Λίγες ώρες παραπάνω να έμενα στη Σκωτία, παίζει να περνούσα την καραντίνα εκεί. Στην αρχή το πήρα cool, είπα πως «έτσι κι αλλιώς θα έμενα δύο εβδομάδες μέσα, λόγω υποχρεωτικής καραντίνας από το εξωτερικό και μετά όλα καλά». Πού να ‘ξερα;
Θοδωρής Δημητρόπουλος: Δεν θυμάμαι. Στο μυαλό μου κάθε στιγμή της ζωής μου πριν από το πρώτο lockdown την είχα ζήσει στη μπάρα του Barrett. Μπορεί να ήμουν εκεί. Θα ήθελα να ήμουν εκεί. Αυτή τη στιγμή που μιλάμε, είμαι εκεί.
Ποιον κωδικό μετακίνησης έχετε στείλει περισσότερες φορές;
Ιωσηφίνα Γριβέα: Σωτήριο 2! Ως γνωστή κοιλιόδουλη, το σουπερμάρκετ έγινε η αγαπημένη μου έξοδος.
Κωνσταντίνος Αμπατζής: Το 6 με τεράστια διαφορά. Όχι για τρέξιμο και τέτοια βέβαια, για περπάτημα και ναι, το παραδέχομαι, βόλτα με το αμάξι στο δεύτερο lockdown, χάρη στη βόλτα του πρωθυπουργού μας στην Πάρνηθα.
Γιώργος Ρομπόλας: Έχω σκυλί, οπότε στέλνω φανατικά 6 και το ευχαριστώ που υπάρχει στη ζωή μου, αφού έτσι μπορώ να βγαίνω έξω τα Σαββατοκύριακα και μετά τη δύση του ηλίου. Μάλιστα, πριν λίγο καιρό ένας φίλος με ρώτησε -μεταξύ σοβαρού και αστείου- αν το νοικιάζω. Ακόμη, σκέφτομαι την απάντηση. Θα δείξει.
Χριστίνα Φαραζή: Tο 6 με διαφορά. Ένα χρόνο τώρα έχω γράψει πολλά χιλιόμετρα. Και να φανταστείς δεν έχω σκύλο. Δοκιμάσαμε να βάλουμε στην γάτα λουρί, αλλά δεν έπιασε.
Θοδωρής Κανελλόπουλος: Όλα σε αυτή τη ζωή γίνονται με το 6. Βόλτα, ψώνια, καφές, σουπερμάρκετ, γιατρός όλα είναι 6.
Γιάννης Μπαϊρακτάρης: Το 6 έγινε ο καλύτερός μου φίλος και στις δύο καραντίνες. Αλλά τώρα που το σκέφτομαι ίσως το 2 να το έχω στείλει και περισσότερες φορές. Σχεδόν κάθε μέρα όλο και κάτι ξεχνάω και πετάγομαι μέχρι το σούπερ μάρκετ. Ίσως το κάνω υποσυνείδητα και για βόλτα.
Θοδωρής Δημητρόπουλος: Το 6. Δεν ξέρω καν ποιοι είναι οι υπόλοιποι. Υπάρχει κάποιος άλλος πιο ταιριαστός κωδικός για την περίπτωση «σόλο περπάτημα γύρω γύρω στο κέντρο ενώ ακούω Dua Lipa και παίζω Pokemon GO»; Λογικά όχι. Οπότε 6.
Κώστας Μανιάτης: Το 6 είναι το αγαπημένο μου με διαφορά. Ακόμα και όταν θέλω να πάω σουπερμάρκετ ή κανά φαρμακείο για μάσκες και αντισηπτικά, πάλι το 6 στέλνω. Είναι τόσο ωραίο το copy paste.
Νίκος Σταματίνης: Tο 6 και με μεγάλη διαφορά από το δεύτερο. Δεν αφορά όμως άσκηση μόνο. Βάζω 6 και μπορεί να πηγαίνω στον γιατρό ή στο super-market εφόσον είναι κοντά στο σπίτι. Όλα είναι 6.
Ποιο ήταν το προσωπικό σας ρεκόρ παραμονής στο σπίτι;
Γιώργος Ρομπόλας: Ένα Σαββατοκύριακο έκανα το τρομερό λάθος να ξεκινήσω ένα video game στον υπολογιστή και να μη βγω καθόλου από το σπίτι. Δεν είμαι όμως έφηβος πια, οπότε δε θέλω να το δοκιμάσω ξανά ποτέ και για κανέναν λόγο.
Κωνσταντίνος Αμπατζής: Στην πρώτη καραντίνα πρέπει να έμεινα και 3 συνεχόμενες μέρες σπίτι χωρίς να βγω ούτε για 6. Πλέον δεν μπορώ να κάτσω ούτε μία μέρα χωρίς να βγω ούτε για λίγο.
Χριστίνα Φαραζή: Ήταν στο πρώτο lockdown, κάπου στα τέλη Μαρτίου με αρχές Απριλίου. Έμεινα στο σπίτι γύρω στις τέσσερις με πέντε μέρες, λόγω μέσης. Όταν δουλεύεις με το λάπτοπ στον καναπέ αυτά παθαίνεις. Έπαθα, έμαθα, αγόρασα σωστή καρέκλα και έκτοτε, η τηλεργασία γίνεται αποκλειστικά και μόνο στο γραφείο.
Νίκος Σταματίνης: Νομίζω ήταν περίπου μία βδομάδα και ήταν η πρώτη του πρώτου lockdown. Έκτοτε αν πέρναγαν 2-3 μέρες που δεν έβγαινα έξω έστω για να πετάξω τα σκουπίδια άρχιζα να βλέπω τύπους που με κέρναγαν ποτά στο μπαρ που δεν έχω στο σαλόνι μου.
Γιάννης Μπαϊρακτάρης: Όταν γύρισα από Σκωτία στο πρώτο lockown πρέπει να έμεινα μέσα κανά δεκαήμερο χωρίς να βγω ούτε έξω από την πόρτα.
Κώστας Μανιάτης: Στο πρώτο lockdown το original θυμάμαι ότι έκατσα μέσα δύο βδομάδες παρά μία ή δύο ημέρες. Ηταν ο φόβος, ήταν η ξαφνική βαρεμάρα, ήταν η ανεπάντεχη διαπίστωση ότι «ωπ, αφού δεν χρειάζεται να ξαναπάω απ’ το γραφείο, σιγά μην κουνηθώ τότε»; Μόλις όμως βγήκα και έφερα μία βόλτα τη γειτονιά, υποσχέθηκα στον εαυτό μου να μη μου το ξανακάνω αυτό.
Θοδωρής Δημητρόπουλος: 14 μέρες, τις λίγες φορές που ένιωθα πως είχα κάνει κάτι που σηκώνει ρίσκο, πχ όταν είχα πάει στο Εφετείο ή 1-2 φορές που είχε υπάρξει scare στον ευρύτερο κύκλο μου και μπορούσα να το συνδέσω κάπως με εμένα. Μετά το τέλος του αυτοπεριορισμού έστελνα 6 και έπαιρνα τα βουνά. Το Πεδίο δηλαδή, πήγαινα στο πεδίο για καφέ και ήλιο.
Ιωσηφίνα Γριβέα: Οι δύο εβδομάδες κατά το πρώτο lockdown. Όταν τελικά βγήκα είχα γυρίσει σπίτι μου με ελάχιστη αίσθηση του χωροχρόνου, για να διαπιστώσω ότι είχα περπατήσει επί δύο ώρες. Η πατούσα όταν βγήκε το αθλητικό ήταν σε φάση ξημερωμάτων Πρωτοχρονιάς με 12ποντο.
Ποια μόδα από τα banana bread, διαλογισμούς, γυμναστική στο σπίτι ακολουθήσατε και για πόσο;
Ιωσηφίνα Γριβέα: ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ. Έφτιαξα banana bread, ξεκίνησα yoga με καινούριο yoga mat, έκανα λίστες στο Spotify κατά τον πρώτο γύρο (still slaps) και διέλυσα το laptop μου από την κατάχρηση. Στο δεύτερο lockdown τίποτα από όλα αυτά δεν εξαφανίστηκε τελείως, αλλά η αίσθηση κίνητρου με είχε ήδη εγκαταλείψει από τον Γενάρη.
Γιάννης Μπαϊρακτάρης: Έλα εντάξει, το καλό της καραντίνας είναι πως μας έδωσε την ευκαιρία να δοκιμάσουμε δεκάδες νέα πράγματα στο σπίτι. Κάποια όντως καλά, όπως η γυμναστική και η εκμάθηση ενός μουσικού οργάνου, ενώ άλλα σκέτες τραγωδίες, όπως ο dalgona coffee. Νομίζω πως ότι μόδα βγήκε από το Tik Tok την έχω δοκιμάσει αυτούς τους μήνες. Για δημοσιογραφικούς λόγους. Καταλαβαίνεις.
Νίκος Σταματίνης: Είμαι τόσο γραφικός που όχι μόνο έφτιαξα banana bread αλλά είναι το πρώτο cake που έχω φτιάξει στη ζωή μου και μάλιστα το μόνο μέχρι σήμερα. Ντρέπομαι αλλά ψέματα να πω; Ταυτόχρονα, έκανα και σχεδόν κάθε μέρα γυμναστική στο σπίτι. Είχα μάλιστα 2-3 βίντεο στο YouTube από ένα σημείο και μετά, ήξερα ακριβώς και πότε παίρνει ανάσα ο γυμναστής. Κάπου εκεί φρίκαρα με τη ρουτίνα και είπα να βγω λίγο έξω.
Θοδωρής Κανελλόπουλος: Στο πρώτο μπήκαμε δυναμικά στην μπίζνα του ψωμιού, μεγαλώνοντας το δικό μας μάννα προζυμιού σε ειδικό βαζάκι, προσέξαμε τις κυψελώσεις, δοκιμάσαμε όλα τα άλευρα της γης. Αφού φτάσαμε στην κορυφή, προσπαθήσαμε να μείνουμε εκεί. Ήταν δύσκολο.
Γιώργος Ρομπόλας: Netflix και fitness, fitness και Netflix. Ξεκίνησα δυναμικά, έκανα περισσότερη γυμναστική από όσο έχω κάνει ποτέ στη ζωή μου, μετά τα παράτησα – τώρα κάνω κάποιες ασκήσεις κάθε μέρα για να μην παθαίνω λουμπάγκο από την καθιστική ζωή. Όσο για το Netflix; Εγώ δει 41 από τις 50 καλύτερες ταινίες της πλατφόρμας, οπότε ελπίζω να σταματήσει αυτό το άσχημο αστείο κάποια στιγμή γιατί μας τελειώνουν και οι προμήθειες.
Κώστας Μανιάτης: Δεν ξέρω αν έγινε ποτέ μόδα το τρέξιμο στους δρόμους γύρω απ’ το σπίτι σου, αλλά αυτό ακολούθησα για σχεδόν τρεις μήνες. Το βαρέθηκα και τώρα είμαι στη φάση που συνεχώς λέω θα το αρχίσω ξανά και όλο το αναβάλλω ή βρίσκω δικαιολογίες του τύπου ότι «εντάξει, και το περπάτημα με τον καφέ στο χέρι, καλά είναι. Αρκεί που θυμάμαι ότι μου χρησιμεύουν και σε κάτι τα πόδια». Το έχω βάλει στόχο πάντως.
Κωνσταντίνος Αμπατζής: Καμία, από την αρχή μου προκαλούσαν αποστροφή όλα αυτά τα εμψυχωτικά κόλπα για να γίνουμε καλύτεροι μέσα στην καραντίνα. Ήταν και είναι μια κακή συνθήκη, δεν είχα όρεξη για τέτοια πράγματα και ευτυχώς ο κόσμος γρήγορα τα βαρέθηκε. Στην πρώτη καραντίνα την έβγαλα με Last Dance, The Office και όλους τους παλιούς αγώνες του Ολυμπιακού στα Final 4 του μπάσκετ.
Χριστίνα Φαραζή: Δεν μπήκα στον πειρασμό να δοκιμάσω τίποτα από τα παραπάνω. Μαγείρευα καθημερινά, όπως έκανα ούτως ή άλλως, περπατούσα με τις ώρες, έπινα κρασιά για να ξεχάσω, έβλεπα πολύ Netflix. Τόσο πολύ, που αν με ρωτήσεις τώρα ποιες σειρές/ταινίες είδα τότε, μόνο το The Last Dance θυμάμαι.
Θοδωρής Δημητρόπουλος: Ακολούθησα την μόδα του να κοιτάς στο κενό με τα χέρια πίσω από την πλάτη ξεφυσώντας αγέρωχα.
Εσείς που μένετε μόνοι σας, αρχίσατε ποτέ να μιλάτε στον εαυτό σας;
Κώστας Μανιάτης: Κοίτα, είναι μία συνήθεια που την έχω από μικρός έτσι κι αλλιώς. Εννιά στα δέκα μοναχοπαίδια το ίδιο θα σου πουν, είναι ο τρόπος μας για να την παλέψουμε. Από πάντα. Ας πούμε ότι τώρα απλώς απογειώθηκε, κατέληξε το παραμιλητό σε ολόκληρους μονολόγους πίκρας και γκρίνιας.
Θοδωρής Δημητρόπουλος: Εδώ κόντεψα να αρχίσω να μιλάω με τον ποντικό, τον Minccino. (Του έδωσα και όνομα, ναι. Ήπια και ένα ποτήρι κρασί στη μνήμη του. Ναι, είπαμε, δεν την παλεύω και πολύ.)
Ιωσηφίνα Γριβέα: Δε μένω μόνη μου, αλλά εγγυώμαι πως μία τέτοια περίπτωση και στον εαυτό μου θα μιλούσα, και στην τηλεόραση, και στην αράχνη που κάνει ιστό σε μία συγκεκριμένη γωνία του μπαλκονιού.
Τι θα λέγατε έναν χρόνο πριν στον εαυτό σας;
Ιωσηφίνα Γριβέα: «Κλείσε κούρεμα τον Οκτώβριο».
Θοδωρής Δημητρόπουλος: «Ξέρω ότι θα χάσεις κάθε αίσθηση του χρόνου αλλά πληζ εκεί τέλος Απριλίου μην ξεχάσεις να κάνεις την απολύμανση».
Κωνσταντίνος Αμπατζής: Κάνε υπομονή και μην πιστεύεις τίποτα απ’ όσα ακούς στις ειδήσεις, τα πάντα θα αλλάζουν συνέχεια. Α και φόρα μάσκα, μην ακούς τι λένε, ΦΟΡΑ ΜΑΣΚΑ ΠΑΝΤΟΥ.
Θοδωρής Κανελλόπουλος: Πραγματικά, δεν έχει κανένα νόημα να βγάζεις τα ρούχα έξω από το σπίτι και να τα βάζεις μετά στο μπαλκόνι να αεριστούν. Μην πηγαίνεις για ψώνια λες και παίζεις στο Ghostbusters 3. Βάλε απλά τη μάσκα σου και τήρησε αποστάσεις. Σταμάτα να πλένεις για 3 λεπτά τα χέρια σου, μην τα ξεφλουδίσεις. Άσε τη μάνα σου να έρθει στο σπίτι με μάσκα, δεν υπάρχει λόγος να τη δεις μετά από ενάμιση μήνα. Μην εμπιστεύεσαι τις online παραγγελίες, κάποιες δε θα έρθουν ποτέ. Και κουρέψου περισσότερο από ότι συνήθως, ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται. Επίσης κανένα επόμενο διβδόμαδο δε θα ‘ναι κρίσιμο.
Γιώργος Ρομπόλας: «Ναι, το ξέρω ότι δε με πιστεύεις, αλλά σε 12 μήνες από τώρα θα υπάρχουν περισσότερα κρούσματα, λιγότερα διαθέσιμα κρεβάτια ΜΕΘ και πολύ μεγαλύτερη κούραση. Οπότε μην γκρινιάζεις, χαλάρωσε και κοίτα να απολαύσεις το lockdown τώρα που δεν υπάρχει μεγάλος κίνδυνος. Α, ναι, και κάτι ακόμη: Μην πλένεις με χλωρίνη τα ψώνια του super market σε παρακαλώ»
Χριστίνα Φαραζή: Μην πιστεύεις ό,τι ακούς, ο δρόμος θα είναι μακρύς. Μην βλέπεις ειδήσεις, θα γ@μιέτ@ι ακόμα περισσότερο η ήδη γ@μημένη σου ψυχολογία. Μην αφήνεις το φόβο να σε κυριεύει, θα βλέπεις το βράδυ εφιάλτες. Να προστατεύεσαι σωστά και να φοράς μάσκα, ακόμα κι αν οι ειδικοί σου πουν αρχικά ότι δεν είναι απαραίτητη. Και προς Θεού, μην απολυμαίνεις τα ψώνια του σούπερ μάρκετ και τις κονσέρβες του γάτου από το pet shop, θα τρελαθείς.
Γιάννης Μπαϊρακτάρης: Ό,τι και να του έλεγα θα έβαζε τα γέλια και θα με περνούσε για τρελό. Κυρίως να φοράει μάσκα, να προσέχει, να εκτιμάει λίγο παραπάνω τις στιγμές που συναντιέται με τους φίλους του και ίσως θα του πρότεινα να ξεκινήσει να μαθαίνει κιθάρα λίγο νωρίτερα. Τώρα θα ήταν έτοιμος για συναυλίες.
Κώστας Μανιάτης: «Κάθε προσπάθειά σου για δίαιτα και γυμναστική θα μείνει στη μέση». Επίσης «η κιθάρα είναι απλά μια φάση που περνάς, μην ανεβάζεις βιντεάκια στο Instagram, θα μετανιώσεις σύντομα για τη γελοιότητά τους».
Νίκος Σταματίνης: Θα πήγαινα ως φάντασμα του lockdown του Μέλλοντος και θα έλεγα αισχρά ψέματα ότι θα υπάρχει ένα ακόμα μικρό lockdown εκεί τον Νοέμβριο και μετά όλα καλά. Μάλλον αν είχα στο μυαλό μου ότι όλο αυτό έχει σίγουρα ένα τέλος, καλύτερα θα πέρναγα.
Πότε είπατε «δεν αντέχω άλλο»;
Θοδωρής Δημητρόπουλος: Όταν βρήκα ένα ποντίκι σπίτι μου επειδή ξέχασα να κάνω την απολύμανση.
(Επίσης, συγγενικά, την πρώτη φορά που ο ενοχλημένος πρίγκιπας μας κούνησε το δάχτυλο ότι δεν είμαστε καλά παιδιά θεωρώντας φυσικά απολύτως δεδομένο πως οι κανόνες αφορούν μόνο εμάς, την πλέμπα.)
Ιωσηφίνα Γριβέα: Όταν είδα να πηγαίνουν τον Κυριάκο Μητσοτάκη σα νύφη στην Ικαρία. Αντιλαμβάνομαι πως κάποιοι άνθρωποι εκπέμπουν σε άλλο γαλαξία λόγω του προνομίου τους, αλλά νομίζω δε θα σταματήσω να αιφνιδιάζομαι όταν γίνεται τόσο απροκάλυπτα. Παραέχω εκτίμηση για την ανθρωπότητα για να το αποδεχτώ στον βαθμό που χρειάζεται.
Θοδωρής Κανελλόπουλος: Από τον Νοέμβριο και ύστερα, νομίζω ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ – με ένα μικρό pause τα Σάββατα, τη μόνη μέρα που βγαίνουμε βόλτα στον Εθνικό Κήπο με το παιδί. Επίσης, ανοίξτε τα μπαρ. Έστω για μία ώρα.
Γιώργος Ρομπόλας: Την Κυριακή που μας πέρασε, όταν το ρολόι χτύπησε 9 το βράδυ. Όχι, άλλο εγκλεισμό, σας παρακαλώ πολύ.
Χριστίνα Φαραζή: Όταν ανακοινώθηκε η απαγόρευση κυκλοφορίας μετά τις 6 τα Σαββατοκύριακα.
Γιάννης Μπαϊρακτάρης: Κάθε βράδυ λίγο μετά τις 01.00. Αλλά μετά πέφτω για ύπνο και ξεκινάει άλλη μία ημέρα της μαρμότας.
Κώστας Μανιάτης: Πριν ένα μήνα περίπου. Ήταν Σάββατο, κοντά στις 12 το βράδυ και απλά κατέβηκα κάτω και άρχισα να περπατάω σαν τον τρελό. Πριν είχα βάλει και είχα πιει λίγο κονιάκ, ακούγοντας ποπ λαϊκά της μοδός στο YouTube, αλλά δεν με έπιασαν καθόλου.
Ή με έπιασαν;
Νίκος Σταματίνης: Λοιπόν, ήταν μία μέρα που είχα πάει για τρέξιμο. Κάπου στα 150 μέτρα μακριά από το σπίτι μου, κατάλαβα ότι είχα ξεχάσει την ταυτότητά μου. Βαρέθηκα να γυρίσω να την πάρω και είπα να το ρισκάρω. Όλη την υπόλοιπη διαδρομή την έκανα σαν να είχα 300 ευρώ έτοιμα να πέσουν από την άκρη της τσέπης μου ή λες και μόλις είχα κλέψει καμιά τράπεζα. Κάπου εκεί νομίζω παραδόθηκα πια. Δύσκολα είναι επίσης και τα βράδια Παρασκευής και Σαββάτου.
Πόσο διαφορετικά αντιμετωπίσατε τα επόμενα lockdown, μετά το πρώτο, το ορθόδοξο;
Κωνσταντίνος Αμπατζής: Το πρώτο το είχαμε πάρει με φόβο και βασικά το τηρούσαμε, δεν πηγαίναμε γραφείο, δεν βλέπαμε φίλους, κάναμε μόνο τα βασικά. Στο δεύτερο προσπαθούσα να ζω όσο γίνεται, τηρώντας φυσικά τα μέτρα και αποφεύγοντας ακρότητες.
Γιώργος Ρομπόλας: Καμία σχέση. Στο πρώτο πλέναμε τα ψώνια του super market, βάζαμε αντισηπτικό ακόμα και στον σβέρκο μας, κάναμε να δούμε άνθρωπο 40 μέρες. Κακά τα ψέματα, δε βγαίνει έτσι η ζωή. Δε χρειάζονται κορονοπάρτι αλλά μία κουβέντα με ένα φίλο σε ένα παρκάκι είναι πολύ πιο πολύτιμη από ότι δείχνει αρχικά.
Χριστίνα Φαραζή: Θα περιοριστώ στο εξής: Στο πρώτο λουζόμασταν με αντισηπτικό, βγάζαμε τα ρούχα μας στο μπαλκόνι για να αεριστούν τουλάχιστον 8 ώρες, καθαρίζαμε με χλωρίνη ό,τι έμπαινε στο σπίτι από τα ψώνια μέχρι το κινητό, αλλάζαμε πεζοδρόμιο όταν βλέπαμε κάποιον να έρχεται προς το μέρος μας. Στα επόμενα lockdown, είχαμε μεγαλύτερη ψυχραιμία και νηφαλιότητα.
Γιάννης Μπαϊρακτάρης: Καμία σχέση το ένα με το άλλο. Στο πρώτο ήμασταν όλοι πιο τρομαγμένοι και κυρίως στην αρχή περιμέναμε ότι θα μείνουμε μέσα για δύο εβδομάδες. Τώρα που έχει γίνει πλέον μέρος της καθημερινότητάς μας, είναι λογικό να βγαίνουμε περισσότερο για άθληση, βόλτα, ψυχανάλυση. Οτιδήποτε κάνει στον καθένα.
Θοδωρής Δημητρόπουλος: Δεν υπήρχαν επόμενα lockdown. Αυτές τις αστειότητες που παρουσιάστηκαν ως lockdown τις αντιμετώπισα με τον πρέποντα τρόπο, δηλαδή με αδιαφορία και με θυμό. Συνέχισα να είμαι ενοχλητικά προσεκτικός (τόσο από σεβασμό στους άλλους όσο και από φόβο, γιατί είμαι ακραία φοβιτσιάρης κι αυτό με σώζει) αλλά όχι λόγω αυτής της πεντάμηνης lockdown παρωδίας. (Κλάμα)
Θοδωρής Κανελλόπουλος: Δεν υπάρχουν lockdown, είναι ηθοποιοί.
Ιωσηφίνα Γριβέα: Καθόλου διαφορετικά και μάλλον γι’ αυτό έχω τινάξει.
Νίκος Σταματίνης: Συνέχισα να προσέχω πολύ και να αποφεύγω τις πολλές άσκοπες μετακινήσεις. Δεν το έκανα βέβαια στον υστερικό βαθμό με τον οποίο δεν έβγαινα από το σπίτι στο πρώτο lockdown… Από ένα σημείο και μετά με τον τρόπο που σου επιβαλλόταν σου έβγαινε και μία αντίδραση.
Τι κουσούρια θα μας αφήσει όλο αυτό;
Νίκος Σταματίνης: Λέω πόσο πολύ θέλω να πάω στον γεμάτο Άγιο ή στο Barrett ή στο γήπεδο να δω τον Παναθηναϊκό ή ακόμα και στο γραφείο. Από την άλλη είμαι σίγουρος ότι για λίγο (ελπίζω) καιρό θα χρειαστεί να προσαρμοστούμε. Γιατί το απότομο πέρασμα από τις καραντίνες στα γεμάτα κόσμο μέρη, όλο και κάποιο άγχος θα σου φέρουν. Γενικά πάντως πιστεύω ότι πλέον είδαμε το τέρας και ακόμα και να φύγει θα είμαστε «αυτοί που είδαν το τέρας». Οι επαφές και οι συνωστισμοί θα μας φαίνονται πια πολύ πιο περίεργοι και πολύ πιο απειλητικοί.
Ιωσηφίνα Γριβέα: Ως άτομο με μπόλικη σωματική επαφή στη γλώσσα επικοινωνίας μου, δε φοβάμαι ότι θα την αποφεύγω. Επειδή δε θα θέλω όμως να φέρω κανέναν σε δύσκολη θέση, σίγουρα θα επικρατούν πολλά δευτερόλεπτα άβολης διάγνωσης σε κάθε μου νέα συνάντηση. Να χαιρετίσω με αγκώνα ή θα νιώσει ο άλλος ότι τον φοβάμαι; Να τον ρωτήσω αν μπορώ να τον αγκαλιάσω ή θα τον φέρω στην αμήχανη θέση να μου πει ναι; Αν με δείτε εκεί έξω πείτε μου τι προτιμάτε χωρίς φόβο και πάθος
Κωνσταντίνος Αμπατζής: Σίγουρα θα νιώθουμε άβολα σε μέρη με πολύ κόσμο για καιρό και θα βγάζουμε σπυριά όταν ακούμε λέξεις όπως banana bread και κωδικός μετακίνησης. Στα σοβαρά, θα φανεί αλλά ψυχολογικά αυτό το βάρος θα αργήσει να φύγει από πάνω μας.
Γιώργος Ρομπόλας: Σε κοινωνικό επίπεδο: καταστρατήγηση ελευθεριών, κάμερες παντού, τρομολαγνείες κάθε είδους, ακόμα και μία συντηρητική στροφή στο θέμα του σεξ. Ελπίζω, βέβαια, να κάνω λάθος. Σε προσωπικό επίπεδο: λέω πως ότι δε σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό. Ας μη χάνουμε την ελπίδα μας, αυτή δεν μπορεί κανείς να μας τη στερήσει.
Χριστίνα Φαραζή: Δεν θα μας αφήσει. Νομίζω μας έχει ήδη αφήσει. Η ανθρώπινη επαφή έχει χαθεί. Φιλιά, χάδια, χειραψίες, αγκαλιές άγνωστο πότε θα κάνουμε ξανά. Οι ελευθερίες και τα δικαιώματά μας ποδοπατούνται καθημερινά με πρόσχημα την πανδημία. Δεν μπορώ να καταλήξω στο τι κινδυνεύουμε να γίνουμε τελικά: Αγοραφοβικοί ή αστυνομοκρατούμενοι; Για να μην τρελαθώ, θα συνεχίσω να αισιοδοξώ.
Θοδωρής Δημητρόπουλος: Αυτό το διάστημα βλέπω ξανά σεζόν του Αμερικάνικου Survivor από τα ’00s. Δεν είναι αυτό το κουσούρι! Μισό! Κι ενώ το έβλεπα, στον τελικό, ο νικητής μιας σεζόν πετάγεται από τη θέση του και τρέχει και ορμάει στο κοινό και αγκαλιάζει την οικογένειά του και πίσω του οι υπόλοιποι διαγωνιζόμενοι αγκαλιάζονται μεταξύ τους. Βλέποντας αυτή τη στιγμή έπιασα τον εαυτό μου να αισθάνεται άβολα και να απομακρύνομαι νοητικά από το σκηνικό. Και εκεί συνειδητοποίησα πως η ιδέα του να αγκαλιάσω κάποιον ξένο, μου μοιάζει αυτή τη στιγμή παρανοϊκή. Ούτε που τολμώ να σκεφτώ τι άλλο πράγμα θα χρειαστεί να ξαναπρογραμματίσω στο σύστημά μου. Θα μου αρέσει ακόμα να πετάω κάθε τρεις και λίγο; Να στριμώχνομαι σε συναυλίες; Να αράζω σε πηγμένους στον κόσμο δρόμους; Να κοπανιέμαι στον χορό, 4 το βράδυ ενώ παίζει Lady Gaga; Εντάξει όχι, για αυτό το τελευταίο είμαι σίγουρος. Ανυπομονώ να κάνω το μεγαλύτερο bar crawl της μεταπολίτευσης μόλις οι συνθήκες το επιτρέψουν ξανά. Αν με δείτε ελάτε να πείτε γεια! Απλά δεν ξέρω αν θα σας αγκαλιάσω.
Θοδωρής Κανελλόπουλος: Κάποια μέρα θα τα σκεφτόμαστε όλα αυτά και θα βήχουμε με νόημα.
Κώστας Μανιάτης: Νομίζω ότι για πολλά χρόνια από τώρα όταν θα ακούμε ότι κάπου, σε κάποια χώρα εμφανίστηκε ένα περίεργο κρούσμα που ίσως είναι γρίπη ίσως κάτι άλλο, θα αναρωτιόμαστε «λες; Λες να επέστρεψε πιο δυνατό από ποτέ; Ή μήπως είναι κάποιος καινούργιος ιός;». Μέχρι σήμερα δεν δίναμε σημασία σε τέτοιες ειδήσεις, θεωρούσαμε ότι αφορούν ασθένειες που προκύπτουν σε κάποια μακρινά και εξωτικά μέρη. Από εδώ και πέρα όμως θα τεντώνουμε τα αυτιά μας με μεγάλη αγωνία σε τέτοια μαντάτα. Ο φόβος θα είναι ένα απ’ τα πιο σίγουρα κουσούρια που θα μας κληροδοτήσει.