Επιχείρηση ράφτης: Έκλαψε και το μάτι της βελόνας

Το πρώτο πράγμα που μου είπε ο οφθαλμίατρος στα δώδεκά μου, όταν μου ανακοίνωνε ότι πάσχω από δυσχρωματοψία, ήταν: ”Γιώργο, ελπίζω να μην θες να γίνεις πιλότος, γιατί δυστυχώς δεν μπορείς’‘. Είκοσι χρόνια αργότερα έχω συνειδητοποιήσει πως ο συγκεκριμένος οφθαλμίατρος μου είχε πει το ένα τρίτο της αλήθειας.

Τα υπόλοιπα δύο τρίτα λένε ότι δεν θα κατάφερνα ποτέ να κερδίσω στα Worms (videogame) αν είχα την ομάδα με τα πράσινα ή τα κίτρινα σκουλήκια, αφού θα τα μπέρδευα μεταξύ τους και θα σκότωνα τα δικά μου και ότι δεν θα μπορούσα να γίνω ποτέ μου ράφτης.

(Φωτογραφίες: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου-Watkinson)

Το τελευταίο το συνειδητοποίησα δύο λεπτά αφότου μπήκα στο ραφείο του Αλέξανδρου Γκιώνη, Καλλιστράτους 78-80, στου Ζωγράφου. Βρισκόμουν σε ειδική αποστολή από το Oneman, προκειμένου να μάθω από έναν επαγγελματία τη δουλειά του ράφτη.

Μόλις ο Αλέξανδρος μου ζήτησε να του δώσω την πράσινη κλωστή όσο εκείνος θα γάζωνε ένα κομμάτι ύφασμα, συνειδητοποίησα πως το συγκεκριμένο task ήταν για μένα λίγο πιο δύσκολο από το να πιλοτάρω ένα Σινούκ πάνω από τον Βεζούβιο

Αφού ο ειδικός είδε πως από χρώματα δεν σκαμπάζω, είπε να με βάλει να δουλέψω στη ‘ραπτομηχανή’. Εν τω μεταξύ, ο Αλέξανδρος έχει τέσσερις ‘ραπτομηχανές’ στο μαγαζί του. Ήμουν σίγουρος πως χρησιμοποιούσε την μία και πως τις άλλες τρεις τις διατηρούσε από παλιά στο μαγαζί στα πλαίσια της vintage αισθητικής που είναι της μόδας τον τελευταίο καιρό. Όταν του είπα φωναχτά τη σκέψη μου, αντί να κάνει facepalm μου εξήγησε υπομονετικά πως επρόκειτο για τέσσερις μηχανές που η κάθε μία είχε εντελώς διαφορετικό ρόλο.

Η πρώτη που μου έδειξε ήταν ο κοπτοράπτης (που κάνει αυτό που λέει και το όνομά του) η δεύτερη ήταν η ραπτομηχανή (ομοίως) και κάπου εδώ ξεκινάνε τα δύσκολα. Η τρίτη ήταν το τιγκέλι -όχι δεν έχει καμία σχέση με αυτό που ‘χρησιμοποιούμε’ για να βγάλουμε με κόπο λέξεις από το στόμα του συνομιλητή μας- και χρησιμοποιείται κυρίως σε φούτερ για να δημιουργηθεί ελαστικό γαζί αλυσίδα (παπαγαλία το έμαθα αυτό) και η τέταρτη το φιστόνι που χρησιμοποιείται για γυναικεία φορέματα.

Το τιγκέλι με κέρδισε από τις συστάσεις, οπότε είπα να ξεκινήσω μαζί του. Δεν έχω παίξει ποτέ μου ντραμς, αλλά με το που κάθισα πίσω από το τιγκέλι και ο Αλέξανδρος μου είπε πως για να λειτουργήσει θα έπρεπε να πατάω ταυτόχρονα και ένα πεντάλ σαν γκάζι που είχα στα πόδια μου, ένιωσα σαν τον Ringo Starr.

Κατά τα άλλα, τα χέρια μου, στα οποία κρατούσα το ύφασμα που ήθελα να μεταποιήσω -γελάει και ο ράφτης του Παναμά- τα κουνούσα πιο άγαρμπα και από μποντιμπλιντερά που προσπαθεί να παίξει σαντούρι

Η αγαρμποσύνη οφειλόταν στον φόβο μου πως μαζί με το ύφασμα θα έκοβα και κανένα δάχτυλο. Με δέκα, ευτυχώς, δάχτυλα δοκίμασα να δουλέψω και στο φιστούνι, αφού κοπτοράπτης και ραπτομηχανή είναι για την πλέμπα, το οποίο έχει και δεύτερο πεντάλ!

Μόλις ο Αλέξανδρος είδε την έκπληξη στο πρόσωπό μου και για να αποφύγει να τον ρωτήσω πού βρίσκεται ο συμπλέκτης, μου ανέθεσε πιο light δουλειές. Μου έδωσε να μετρήσω το μήκος ενός παντελονιού και να κόψω στη μέση ένα κομμάτι ύφασμα, αφού πρώτα είχε σημειώσει μ’ ένα σαπούνι, που είχε για τη συγκεκριμένη δουλειά, τη μέση. Αφού πέρασα με επιτυχία αυτές τις δύο ομολογουμένως δύσκολες αποστολές, πήρα αέρα και αποφάσισα πως είχε έρθει η ώρα να μάθω και κάτι που θα χρησιμοποιούσα στην καθημερινότητά μου, μιας και το φιστούνι δεν βρίσκεται στη λίστα για τις μελλοντικές αγορές μου.

”Αλέξανδρε, θέλω να μου μάθεις να ράβω κουμπιά”, του είπα με παρρησία και εκείνος πήρε ένα παντελόνι που είχε για πέταμα, έβγαλε το κουμπί και μου το παρέδωσε. Δεν χρειάζεται να μπω σε λεπτομέρειες για το τι συνέβη κατά τη διάρκεια της συγκεκριμένης προσπάθειας. Ας περιοριστούμε στο απόσταγμα σοφίας που μου μετέδωσε η συγκεκριμένη εμπειρία: Τα Newton που χρειάζονται για να περάσεις μία βελόνα μέσα από ένα κουμπί και το αντίστοιχο μέρος τους παντελονιού φορώντας ταυτόχρονα -για μόστρα- στο ένα σου δάχτυλο μια δαχτυλήθρα, είναι πολύ περισσότερα από όσα μπορεί να διαχειριστεί ένα αρχάριος χωρίς να χρειαστεί ράμματα.

Πηγαίνοντας στον Αλέξανδρο είχα μαζί μου και ένα τζιν παντελόνι με τρύπιες τσέπες για να μου το επιδιορθώσει. Δεν του το έδωσα από την αρχή, έχοντας στο μυαλό μου πως μετά από 1-2 ώρες στο ραφείο θα είχα βάλει τις βάσεις για να το φτιάξω μόνος μου. Μετά από την εμπειρία μου στο συγκεκριμένο κατάστημα, η οποία μου απέφερε ως μοναδικά παράσημα το μέτρημα του μήκους ενός παντελονιού, το κόψιμο ενός υφάσματος στη μέση και το πέρασμα μιας κλωστής μέσα από το μάτι μιας βελόνας, συνειδητοποίησα πως είχα ακόμα πολύ δρόμο μπροστά μου πριν γίνω έστω ερασιτέχνης ράφτης και άφησα το τζιν στον Αλέξανδρο για να μου το φτιάξει εκείνος.

(Ο ειδικός επί τω έργω)

Για ραψίματα, κοντέματα, μπαλώματα και λοιπές μεταποιήσεις ρούχων προσπεράστε με και απευθυνθείτε στο ραφείο του Αλέξανδρου Γκιώνη,  Καλλιστράτους 78-80, στου Ζωγράφου.