‘Εσύ, μπαμπά, πότε θα γίνεις αστέρι στον ουρανό;’

Την συγκεκριμένη μου την έκανε η μικρή πριν από μερικές μέρες. Από το πουθενά, όπως συμβαίνει συνήθως. Το αποτέλεσμα; Ένα λαχταριστό σουβλάκι μπούτι κοτόπουλο που μου έπεσε από το χέρι. Και μια παύση αρκετών λεπτών μέχρι να βρω κάτι που να θυμίζει απάντηση.

Ενώ χαμογελούσα, ηλιθιωδώς και ιλιγγιωδώς περήφανος για την απάντησή μου, η μικρή έβαλε τα κλάματα και άρχισε να με ρωτάει αν οι γιαγιάδες θα γίνουν αστεράκια πριν ή μετά τα Χριστούγεννα και αν, όταν γίνουν, πέρα από το να προσέχουν εκείνη, θα μπορούν να μιλούν μεταξύ τους προκειμένου να κάνει η μια παρέα στην άλλη.

Εμβρόντητος άρχισα να ξεφυλλίζω το εγχειρίδιο του καλού πατέρα, αυτό που έχει τις απαντήσεις σε όλες αυτές τις δύσκολες ερωτήσεις, αλλά δεν μπορούσα να βρω εγκαίρως την σωστή σελίδα.

Προφανώς δεν υπάρχει τέτοιο εγχειρίδιο. Εννοώ πρακτικό, κάτι που να περνάει ο πατέρας στον γιο. Ή τουλάχιστον εμένα δεν με ένοιαζε μέχρι τώρα να κάνω βόλτα στο πλησιέστερο βιβλιοπωλείο προκειμένου να το ανακαλύψω.

Αλλά μάλλον ήρθε η ώρα να το ψάξω λίγο καλύτερα. Γιατί, πολύ απλά, δεν ξέρω τι να της απαντήσω. Δεν ξέρω τι κάνουν τα αστέρια. Για την ακρίβεια δεν ξέρω καν ποιος είπε στην μικρή ότι, όταν οι άνθρωποι πεθαίνουν, γίνονται αστέρια στον ουρανό.

Τι κάνεις, γενικώς, σε αυτές τις περιπτώσεις; Τους λες την αλήθεια; Για την ακρίβεια μια version της αλήθειας που μπορούν να αντέξουν; Ή, όπως έκανε η μάνα μου σε εμένα, τους χρυσώνεις το χάπι και τα αφήνεις να είναι για λίγο παιδιά ακόμη;

Και εντάξει, υπάρχουν ορισμένα θέματα, όπως το σεξ, για το οποίο ευτυχώς η κόρη μου δεν με έχει ρωτήσει ακόμη, που τα πράγματα είναι λίγο πολύ αντικειμενικά.

Τι συμβαίνει όμως σε θέματα όπως ο θάνατος ή η θρησκεία όπου τα πάντα είναι θέμα ερμηνείας και προσωπικών πεποιθήσεων; Και σου λέω για την θρησκεία γιατί, στην βάφτιση που πήγαμε την Κυριακή, γύρισε και μου είπε, αρκετά δυνατά για να την ακούσουν όλοι, ότι ‘Δεν μου αρέσει αυτός ο παππάς, ούτε τι φοράει, ούτε τι τραγουδάει. Εσένα σου αρέσει; Ε, σου αρέσει;’

Η αλήθεια είναι πως δεν μου άρεσε. Όχι ο συγκεκριμένος, γενικά η φάση εκκλησία. Αλλά είναι σωστό να της το πω; Θα την βοηθήσει; Θα της κάνει καλό; Ή το κίνητρό μου για να της πω τη γνώμη μου είναι υποσυνείδητα εγωιστικό; Ότι δηλαδή θα την βάλω στο ίδιο μονοπάτι με μένα. Κάτι ταυτόσημο με το να υποχρεώνεις, αργότερα, το παιδί σου να ακολουθήσει το ίδιο επάγγελμα με σένα.

Προσωπικά σιχαίνομαι παθιασμένα τους γονείς που φορτώνουν τα παιδιά με τα δικά τους πιστεύω πάνω σε τέτοια κρίσιμα θέματα. Σε ένα ιδανικό κόσμο θεωρώ ότι πρέπει να παρουσιάζεις στο παιδί μια όσο πιο σφαιρική αντίληψη του τι απόψεις επικρατούν πάνω σε κάτι και να το αφήνεις να διαμορφώνει την δική του γνώμη.

Αλλά αυτό είναι θεωρία. Στην πράξη το παιδί σε ρωτάει, όποτε εκείνο γουστάρει, από το πως γεννήθηκε και αν η μαμά είχε άλλο πρίγκιπα πριν από εσένα, μέχρι τι ψηφίζεις στις εκλογές και γιατί ο Θεός αφήνει να συμβούν τόσο κακά πράγματα σε παιδάκια. Γενικώς και συγκεκριμένα στα παιδάκια που ξεβράζονται όλο το καλοκαίρι στα ελληνικά νησιά.

Στην πράξη πρέπει να απαντήσεις κάτι. Πρέπει να έχεις το θάρρος να απαντήσεις κάτι. Και, ακόμη περισσότερο, το θάρρος να απαντήσεις ότι υπάρχουν πράγματα που δεν ξέρεις.

Αν και αυτό, το να σταματήσει, στα πέντε της, η κόρη μου να με βλέπει ως Superman & παντογνώστη, είναι κάτι που δεν αντέχω να συμβεί. Στην τελική, δεν έχω και εγώ το δικαίωμα να αισθάνομαι, για λίγο ακόμη, ως Super Μπαμπούλης και όχι ως ο γέρος με τις τρίχες που δεν ξέρει τι του γίνεται; Αυτό δηλαδή που νομοτελειακά θα συμβεί όταν την χτυπήσει η εφηβεία (μπορεί και λίγο πριν).