Γι’ αυτό μας αρέσουν τα κακά κορίτσια

Με ένα ποσοστό που πραγματικά τρομάζει και παραπέμπει σε σκοτεινές περιόδους της Ιστορίας, το 88.8% των συντακτών του ΟΝΕΜΑΝ αποφάσισε ότι προτιμάει τα καλά κορίτσια στο Αιώνιο Δίλημμα που δημοσιεύσαμε πριν ένα μήνα.

Να μας αφιερώσω ένα τραγουδάκι πριν προχωρήσουμε.

Δεν θα χρησιμοποιήσω δαρβινικές ή δεν ξέρω κι εγώ τι θεωρίες για να σε πείσω για αυτό που ξέρεις και έχεις βιώσει. Ο άνθρωπος τη βρίσκει με τα δύσκολα και βαριέται με τα εύκολα.

Για να το πω πιο ωμά, θα δανειστώ μια φράση του Νικόλα Τριανταφυλλίδη απ’ τη συνέντευξή του που θα διαβάσεις σε λίγες μέρες στο ΟΝΕΜΑΝ. Τα κακά κορίτσια μας κάνουν αυτό που κάνει και ο Γκοντάρ στον γνωστό σκηνοθέτη. Μας γ@!#*ε το μυαλό.

Ακολουθώντας πιστά τη γραμμή της απάντησής μου στο περίφημο Αιώνιο Δίλημμα, θα ξεκαθαρίσω και εδώ ότι δεν πιστεύω ότι ένα κορίτσι, ένα αγόρι ή ένα ελάφι είναι μόνο καλά ή κακά. Η φάση είναι γιν και γιανγκ, άσπρο και μαύρο, παράδεισος και κόλαση.

Μπορεί το ίδιο κορίτσι που νιώθεις ότι σου δολοφονεί την ύπαρξη να υπήρξε το καλό κορίτσι μιας προηγούμενης σχέσης. Και αντιστρόφως.

Ας είμαστε λοιπόν λίγο πιο ακριβείς στις τοποθετήσεις μας και ας αναλύσουμε γιατί μας αρέσουν τα κορίτσια όταν γίνονται κακά, αλλά ποτέ δικά μας.

Πρώτον. Δεν γίνεται να τις κατακτήσεις

Το ξέρεις. Είναι σαν να υποστηρίζεις τους Σίξερς στο ΝΒΑ. Ελπίζεις ότι θα δεις φως στο βαθύ μέλλον, αλλά δεν έχεις αυταπάτες για το εγγύς. Αυτός ο συνεχόμενος πόνος κι οδυρμός για το κορίτσι που σε παιδεύει με χίλιους και έναν τρόπους είναι αυτό που σε κρατάει σε εγρήγορση.

Σου μίλησε άσχημα; Ακύρωσε για πέμπτη φορά το ραντεβού σας; Αδιαφορεί για το τι κάνεις; Ψιλοκατάλαβες ότι γουστάρει κάποιον άλλο; Εκεί εσύ. (Ή ‘Εσύ Εκεί’ που τραγούδησε και ο μέγας Ξυδούς).

Ώρες ώρες, παραδέχεσαι ότι αν ήταν πιο φυσιολογική και λύγιζε πιο γρήγορα, θα βαριόσουν. Μείνε σε αυτή τη σκέψη, είναι όλο το άρθρο σε μια πρόταση.

Δεύτερον. Τις θεωρείς πιο έξυπνες από σένα

Άλλη μια πανίσχυρη απόδειξη ότι το τελευταίο θεώρημα του Φερμά δεν θα σε κάνει ούτε σήμερα πιο έξυπνο άνθρωπο. Το ότι δεν μπορείς να εξηγήσεις το ‘κακό κορίτσι’ (μην απελπίζεσαι σύντροφε, ούτε η ίδια μπορεί) φτιάχνει αυτομάτως μια εξίσωση στο μυαλό σου. Η εξίσωση λέει ότι το κορίτσι κάνει κάτι καλύτερα από σένα, αφού εσύ είσαι αυτός που κυνηγάει. Κοινώς, η εξίσωση λέει ότι το κορίτσι είναι πιο έξυπνο/ξύπνιο από σένα.

Κάτι τέτοιες στιγμές αναθεματίζεις όλους τους μεγάλους λογοτέχνες ή μαθηματικούς ή θεωρητικούς που μελέτησες σ’ αυτή τη ζωή για να σου κάνει πλάκα στα 30 άλλο ένα κακό κορίτσι.

Τρίτον. Πιστεύεις ότι κάνουν επικολυρικό σεξ

Εδώ είμαστε. Μετά από δύο λόγους εγκεφαλικούς λόγους θεωρίας, φτάνουμε στο δροσερό νούμερο 3: Θες να ρίξεις το κακό κορίτσι στο κρεβάτι. Η σιγουριά ότι αυτό το κορίτσι θα μπορούσε να στείλει 120 ενωμένες πορνοστάρ στη σύνταξη θα σε φάει είναι το καύσιμο που σε κρατάει όρθιο για να δώσεις αυτήν την άνιση μάχη.

Προσεύχεσαι, επιμένεις, περιμένεις (γεια σου Χρήστο Κυριαζή με τα ωραία σου) για τη ΜΙΑ φορά που δεν θα σου αντισταθεί και θα τη ρίξεις στο κρεβάτι. Για τη μία φορά πουι θα έχεις την ευκαιρία να της δείξεις ποιος είναι ο άντρας εδώ πέρα και και και.

Λυπάμαι. Δεν θα σου κάτσει.

Τέταρτον. Θέλεις να είσαι εσύ αυτός που θα τις κάνει καλά κορίτσια

Σιγά Πυγμαλίωνα, σιγά. Σιγά βρε πλάστη των ανθρώπινων ψυχών. Σιγά ρε μεγάλε αναμορφωτή. Είναι χαζό να πιάσουμε την κουβέντα για τη ‘δύναμή’ μας να αλλάξουμε οποιονδήποτε άνθρωπο. Το κακό κορίτσι θα γίνει καλό μόνο όταν το αποφασίσει. Και αν το αποφασίσει. Και αν είσαι ακόμα ζωντανός.

Πέμπτον. Σε κάνουν να φαίνεσαι πιο κακός/περιπετειώδης

Αν με συναντήσεις στο δρόμο και με ρωτήσεις “Ηλία, πες μου μόνο έναν λόγο που οι άντρες παθαίνουν τέτοιο πρόβλημα με τα κακά κορίτσια”, αυτός είναι ο λόγος που θα πω βάζοντας το χέρι στην καρδιά, στη φωτιά, στα κάρβουνα.

Ωραία όλα τα τριγύρω, αλλά δεν θέλουμε το κακό κορίτσι για να δούμε σειρές και να μαγειρέψουμε φαγητά. Το θέλουμε για να μας δούνε έξω και να πούνε “ωπ, πώς και έμπλεξε αυτός ο φλώρος ο Αναστασιάδης μ’ αυτήν;”. Αλλά όχι με λύπηση τύπου ‘τι τον βρήκε τον καημένο’. Με σέβας και με απορία.

Έκτον. Μοιάζουν απρόβλεπτες / Μοιάζουν αυτές που δεν θα βαρεθείς ποτέ

Κρίμα που δεν θα το μάθεις. Πλάκα κάνω. Το πιθανότερο είναι ότι αν ποτέ μπεις στην ευχάριστη θέση να το ανακαλύψεις, σύντομα θα δεις ότι το κακό κορίτσι είναι πιο καλό απ’ όσο ήθελες/φανταζόσουν/περίμενες.

Και όχι, αυτή η σοφτ εκδοχή δεν θα σε ενθουσιάσει.

Έβδομον. Ενισχύουν το πόσο εργένης (δε) θες να είσαι και να φαίνεσαι

Και κάπου εδώ όσα δεν φτάνει η αλεπού, τα κάνει κρεμαστάρια. Με μια ντρίμπλα Νεϊμάρ, το κακό κορίτσι και κυρίως το γεγονός ότι δεν γίνεται δικό σου σε βολεύουν. Τι είχες, τι έχασες; Κηρύττεις το λόγο του Εργένη δεξιά κι αριστερά, είσαι ακόμα single (από επιλογή της, αλλά αυτά δεν τα λες) και το δράμα που μεγαλώνει μέσα σου είναι κάτι που δεν μοιράζεσαι με κανέναν.

Είσαι κουλ. (Κούνια που σε κούναγε).

Όγδοο. Νομίζεις ότι παίζεις σε ταινία

Νομίζεις ότι είσαι ο πονεμένος σταρ ίντι ευρωπαϊκού κοινωνικού δράματος που ο πρωταγωνιστής πονάει, κλαίει, χάνει ένα πολύ κοντινό του πρόσωπο, τσακώνεται με τους φίλους του, ζει χωρίς ρεύμα, ζει χωρίς λεφτά, κάνει σεξ με πρώην του αλλά νιώθει πιο κενός από πριν, απολύεται από τη δουλειά, τον ξαναπαίρνουν πίσω, χαμογελάει στον καθρέφτη, γράφει ποιήματα που θα σκίσει μετά, διαβάζει Ρεμπό, διαβάζει Πολυδούρη, κάνει άσκοπες βόλτες στο πάρκο ενώ ρίχνει χιόνι, συγκινείται στη θέα μικρών παιδιών, μπερδεύει τον έρωτα της ζωής του με μια περαστική και γίνεται λίγο ρεζίλι, τρώει μαλλί της γριάς, γίνεται καλύτερος φοιτητής, γυμνάζεται, προσέχει τη διατροφή του, μπλα μπλα μπλα, και ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ το κακό κορίτσι ντύνεται γλυκούλι και του χτυπάει την πόρτα στις τρεις τα ξημερώματα για να του πει ότι τον θέλει και ότι τον σκέφτεται ότι “συγγνώμη για τον πόνο και την καθυστέρηση” και αυτός ανοίγει την ώρα που μια γυμνή τύπισσα φωνάζει από το δωμάτιο “Μα ποιος είναι τέτοια ώρα;”.

Ένα Όσκαρ στον κύριο.