Γιατί δεν θέλω να κάνω δεύτερο παιδί

Δεν θέλω δεύτερο παιδί. Το κυριότερο; Θέλω επιτέλους να σταματήσουν όλοι να μου λένε γιατί δεν πρέπει να σκέφτομαι ή να νοιώθω έτσι. Να σταματήσουν να μου λένε γιατί ΠΡΕΠΕΙ.

Πριν κάνεις παιδί, όλοι (γονείς, συγγενείς, μέχρι και ο περιπτεράς ή ο προποτζής) σε πρήζουν να κάνεις. Και, στην περίπτωσή μου τουλάχιστον, είχαν απόλυτο δίκαιο. Δεν θα άλλαζα την κόρη μου με όλο το χρυσάφι ή το σεξ στον κόσμο. Για την ακρίβεια το μόνο που έχω μετανοιώσει είναι που δεν την έκανα μερικά χρόνια νωρίτερα. Όταν δηλαδή, αντί για 35, ήμουν 30 ή 25. Αν και αυτό, προφανώς, έχει τα δικά του set προβλημάτων.

Μετά, αφού κάνεις παιδί, οι ίδιοι άνθρωποι συνεχίζουν να σε πρήζουν. Αυτή τη φορά για να κάνεις δεύτερο. Υποθέτω ότι, μετά τα δυο, σταματάει να υπάρχει αυτή η πίεση. Επίσης υποθέτω ότι, μετά τα τρία, αρχίζουν να σου λένε να βάλεις φρένο. Ένας φαύλος κύκλος από τον οποίο δεν γλιτώνεις με τίποτα. Μια από τις μικρές παράνοιες της ζωής την οποία πρέπει να αποδεχθείς ως έχει. Σωστά;

Λάθος. Γιατί αυτή η πίεση δεν αντέχεται. Είναι αφόρητη, εκνευριστική και εντελώς αδικαιολόγητη. Εσύ, λοιπόν, που μου λες ότι πρέπει να κάνω δεύτερο, έχεις ποτέ κάτσει να αναρωτηθείς αν π.χ. είμαι αρκετά καλός γονιός. Εκτός και αν πιστεύεις ότι οι πάντες πρέπει να κάνουν δεύτερο παιδί. Ακόμη και ζευγάρια που είναι στα πρόθυρα του χωρισμού. Ακόμη και οι πατεράδες που είναι εγκληματικά αδιάφοροι.

Επιπλέον έχεις αναρωτηθεί αν με παίρνει να το κάνω οικονομικά; Και δεν μιλάω για τα εύκολα της αρχής, δηλαδή παιχνίδια και πάνες, αλλά για τα ουσιαστικά. Όπως την μόρφωση (που όσο καλύτερη είναι, τόσο πιο πολύ κοστίζει και τόσο πιο μακριά -βλέπε υπερατλαντικά- πρέπει να ψάξεις να την βρεις). Το μοναδικό δηλαδή πράγμα που -ως κλασικός Έλληνας γονιός- επιμένω να πιστεύω ότι μπορεί να βοηθήσει ένα παιδί να ζήσει καλύτερα από ότι ο γονιός του. Να κάνει δηλαδή το level up όσον αφορά την οικονομική και κοινωνική του θέση.

Ναι, το ξέρω ότι αυτό ακούγεται μικροαστικό. Αλλά, προσωπικά, είναι το μόνο που καταλογίζω στους δικούς μου γονείς. Ότι δηλαδή δεν είχαν την μόρφωση ή την οικονομική δυνατότητα να μου επιτρέψουν να δοκιμάσω την ικανότητά μου σε διαφορετικά πράγματα. Ότι μπορεί να ήμουν ο πιο ταλαντούχος τενίστας στον πλανήτη, αλλά ποτέ δεν είχα την ευκαιρία να το διαπιστώσω, αφού κανείς από τους δυο δεν ήξερε τι πάει να πει ρακέτα.

Τέλος, το πιο εκνευριστικό σε αυτούς που σε πιέζουν να επανα-τεκνοποιήσεις, είναι ότι δεν τους νοιάζει αν υπάρχει κάποιος να σε βοηθήσει. Γιατί είναι πολύ εύκολο να το προτείνεις όταν δεν έχεις παιδιά, έχεις νταντά 16 ώρες την ημέρα ή όταν οι γιαγιάδες ζουν και είναι μάχιμες. Και εντελώς διαφορετικό όταν το προτείνεις σε κάποιον, όπως στην δική μου περίπτωση, που, μετά από 4 χρόνια, δεν έχει αφήσει ούτε μια μέρα το παιδί του σε ξένα χέρια. Και γιατί δεν θέλω. Αλλά, το κυριότερο, γιατί δεν μπορώ.

Για να μην μιλήσω για το πως ένα δεύτερο παιδί μετατρέπει ακόμη και το πιο απλό task, όπως το να πας στο supermarket, σε στρατιωτική επιχείρηση που απαιτεί οργάνωση και ακρίβεια. Για το πως σε μετατρέπει από ζευγάρι σε διοικητή λόχου.

Επίσης, ως μοναχοπαίδι ο ίδιος, αδυνατώ να αποδεχθώ τον δημοφιλή ηλίθιο λόγο ‘Κάνε ένα δεύτερο για να έχει να παίζει’. Δεν ισχυρίζομαι ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Προφανώς και είναι βάσανο να είσαι ή να έχεις μοναχοπαίδι.

Αλλά δεν είναι μεγαλύτερο βάσανο να φτάνεις στα όριά σου; Δεν το αδικείς περισσότερο με το να του δίνεις αδελφάκι αντί για τα εφόδια για να πετύχει; Αντί, στην τελική, για την αμέριστη προσοχή, αγάπη και βοήθεια σου;

Άσε που η αλήθεια, η πραγματική αλήθεια, είναι ότι κάνεις δεύτερο για να έχεις ‘καβάτζα’ αν σου πάθει κάτι το πρώτο. Αυτό που λένε να μην βάζεις όλα τα αυγά σου στο ίδιο καλάθι. Όμως αυτή η σκέψη είναι εφιαλτική, οπότε απαγορεύεις στον εαυτό σου να την κάνει.

Τι μένει για το τέλος; Το εύστοχο σχόλιο ενός αναγνώστη την προηγούμενη φορά που έγραψα κάτι για μοναχοπαίδια. Αυτό που με έκανε να πάψω να έχω ενοχές για την άρνησή μου. Ότι δηλαδή

‘Από τη στιγμή που δε θέλεις ή δε μπορείς να κάνεις δεύτερο παιδί, δεν υπάρχει κανένας λόγος να νιώθεις άσχημα. Πρώτον γιατί επειδή έκανες παιδί δε σημαίνει ότι σταμάτησε η δική σου ζωή και ασχολείσαι μόνο με τη δική του. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να ζοριστείς μέχρι τελικής πτώσης, είτε οικονομικά, είτε σωματικά, είτε ψυχολογικά, μόνο και μόνο για να έχει παρέα το παιδάκι σου. Παρέες θα βρει ένα σωρό, να είσαι σίγουρος. Και δεύτερον, εγώ που δεν είμαι μοναχοπαίδι αλλά ούτε ποτέ είχα παρέα για να παίξω (ή αργότερα για να μιλήσω), ούτε υπάρχει περίπτωση να με βοηθήσει κανείς όταν μεγαλώσουν οι γονείς, σου λέω ότι τα έχεις πολύ όμορφα στο μυαλό σου….Δεν είναι πάντα έτσι…Ξέρω βέβαια και πολλά αδέρφια που είναι πολύ αγαπημένα και προσέχει το ένα το άλλο. Αλλά αν δε σου βγει έτσι; Αν το παιδί μεγαλώνει καλά δε θα έχει πρόβλημα, πίστεψέ με. Άλλωστε ποτέ δε θα μπορέσεις να του εξασφαλίσεις ότι δε θα μείνει μόνο του…’