Γιατί οι μπασίστες πρέπει να είναι τόσο ξενέρωτοι;

Μετά από ένα μπαράζ κειμένων με άντρες που έλκουν τις γυναίκες, αποφάσισα να κάνω ένα διάλειμμα και χωρίς να φάω ένα κιτ κατ, να μιλήσω για μία κατηγορία που εδώ και καιρό με προβληματίζει ιδιαιτέρως. Τους μπασίστες.

Θα μου πεις, εσύ δεν είσαι που έλεγες τις προάλλες για τη γοητεία των μουσικών και την αναστάτωση που προκαλούν στις γυναίκες; Ναι μάλιστα εγώ και αυτός είναι αν θέλεις και ένας επιπλέον λόγος που το όλο προφίλ του μπασίστα με έχει βγάλει από τα ρούχα μου. Με την κακή έννοια.

Την πρώτη φορά που εντόπισα την ας την πούμε αλλόκοτη συμπεριφορά του άντρα που κρατάει το μπάσο σε μία μπάντα, σκέφτηκα ότι πρόκειται για κάποιο μεμονωμένο περιστατικό από αυτά που ούτως ή άλλως με κυνηγάνε στις εξόδους μου (θα τα μοιραστώ μαζί σου εν καιρώ). Πίστεψα ότι εντάξει, και οι μουσικοί άνθρωποι είναι, μπορεί να είχε μία δύσκολη μέρα. Ένα χωρισμό, κάτι. Και δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία. Την επόμενη φορά που βρέθηκα στη μουσική σκηνή, μάλιστα πιο hard core από την προηγούμενη, τα ίδια.

Δεν άντεξα. Ρώτησα το διπλανό μου από την παρέα αν παρατηρεί κάτι περίεργο και εκείνος, το ίδιο αλαφιασμένος με τον τραγουδιστή μου είπε ένα ‘ναι, είναι γαμάτοι‘ και συνέχισε να χτυπιέται πάνω κάτω. Σημειωτέον, ο μπασίστας ρούπι από τη θέση του. Αφού ειλικρινά πιστεύω ότι αν κάναμε ένα στοπ καρέ του κάθε μουσικού της μπάντας ξεχωριστά, ο μπασίστας θα ορκιζόσουν ότι έπαιζε μία μπαλάντα από Scorpions. Ναι, τέτοια διαφορά. Και πάλι ωστόσο, δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία. Για να είμαι ειλικρινής, δεν πρόλαβα γιατί το πρόγραμμα μετά το performance είχε σουβλάκια στον Έλβις. Πού μυαλό για τον μπασίστα μετά.

Θα μπορούσα να σου περιγράψω μία προς μία τις περιπτώσεις που ακολούθησαν τις δύο παραπάνω, αλλά πιστεύω ότι θα ήταν κάπως βαρετό. Όχι τόσο όσο η παρουσία ενός μπασίστα στην σκηνή, αλλά βαρετό. Οπότε θα τις κάνω skip και θα πω απλώς ότι πλέον είναι κάτι σαν ψυχαναγκασμός να παρατηρώ πρώτα τον μπασίστα της εκάστοτε μουσικής σκηνής, συναυλίας, παράστασης και μετά όλους τους άλλους. Κάθε φορά ψάχνω να βρω εκείνον που θα με διαψεύσει. Τίποτα για την ώρα.

Και αυτή είναι μία από τις χιλιάδες απορίες που έχω σκεφτεί ότι μπορεί να του περνάνε από το μυαλό ενώ παίζει. Τις προάλλες, ακούγαμε μία μπάντα που έπαιζε ελληνικό ροκ (έχει σημασία) και ο μπασίστας στοιχηματίζω ότι πρέπει να σκεφτόταν τον ΕΝΦΙΑ ή την ασφάλεια του αυτοκινήτου του ή κάτι τέτοιο. Η έκφραση του προσώπου του ήταν τόσο φουσκωμένη από έγνοιες που πραγματικά μπήκα στην παράλογη σκέψη να πω ότι ‘λογικό, Δευτέρα αύριο, θα έχει να πληρώσει λογαριασμούς το παιδί‘.

Βέβαια εντάξει, επειδή τώρα γίνομαι υπερβολική πρέπει να παραδεχτώ ότι εντάξει, δεν είναι όλοι τόσο εμφανώς προβληματισμένοι. Για την ακρίβεια, συνήθως συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Είναι οι τύποι που παίζει να βρεθούν μετά την παράσταση στην ίδια παρέα με σένα και εσύ να τον ρωτήσεις με τι ασχολείται. Ναι, η απόλυτη γκάφα. Και ναι, δεν φταίμε εμείς.

Ο μπασίστας είναι κάτι σαν τον πρωταγωνιστή μίας μεγάλης επιτυχίας όπως το Avatar για παράδειγμα. Πράγματι χωρίς τις ερμηνείες των πρωταγωνιστών δεν θα μπορούσε να συζητηθεί τόσο όσο συζητήθηκε αλλά, ποιος ξέρει-θυμάται το αληθινό πρόσωπο τους; Χωρίς τις μπλε μπογιές και τα συναφή. Άσε που, άντε σου λέω εγώ τον θυμάσαι. Είσαι σινεφίλ και τα παίζεις στα δάχτυλα κάτι τέτοια.

Θα πω ένα κλεμμένο stop_basism και θα σωπάσω, γιατί πιστεύω ότι οι απανταχού μπασίστες θα με κυνηγάνε. Αλλά τώρα που το ξανασκέφτομαι μπα, πού να τρέχουν τώρα.

Αντί επιλόγου, απλώς να σημειώσω ότι το παρόν κείμενο αποτελεί στην υπερβολή του μία αλήθεια την οποία πιστεύω. Προφανώς και οι μπασίστες έχουν ψυχή και προφανώς είναι εξαιρετικοί μουσικοί και απαραίτητοι σε μία μπάντα. Αλλά ρε παιδιά, χαμογελάστε και λίγο. Ζήστε το τέλος πάντων.