Γιατί στις γυναίκες αρέσουν οι περιπετειώδεις άντρες

Ο καναπές είναι ένα άτιμο έπιπλο. Τον βλέπεις εκεί απέναντι από την τηλεόραση να στέκεται ήσυχος και μαλακός και σκέφτεσαι μέσα σου “μα, γιατί τα βάζουν όλοι μαζί του; Φαίνεται τόσο άκακος“. Πλησιάζει με έναν κάποιο δισταγμό, τσεκάρεις με το χέρι το μαξιλάρι και κάθεσαι. Από αυτό το σημείο και ύστερα, η μοίρα σου είναι προδιαγεγραμμένη. Εκείνος, σε καλωσορίζει στη λούπα του και εσύ, κάνεις οικειοθελώς ένα βήμα πιο πίσω από αυτό που λέμε ‘έντονη ζωή’.

Γιατί θα σε παραπέμψω στις πρωταγωνίστριες των 100 σειρών που υποθέτω ότι βλέπεις πάνω στον αγαπημένο σου καναπέ. Γιατί με μία τέτοια τακτική, μόνο τις virtual μπορείς να κερδίσεις. Τις πιο real, μέχρι να τελειώσει το διάλειμμα, θα στις έχει φάει κάποιος πιο δραστήριος. Πιο ζωντανός αν θες. Γιατί μπορεί εσύ να έχεις κολλήσει με τα ζόμπι που είναι και της μόδας τώρα τελευταία, οι γυναίκες ωστόσο τείνουν δηλαδή τείνουμε να είμαστε ακόμα, πιο παραδοσιακές.

Ξέρεις, κάθε φορά που μία ταινία του James, oh James! βγαίνει στους κινηματογράφους, όπως καλή ώρα τώρα το  Spectre, καταλήγω στο συμπέρασμα ότι την τάση να ελκόμαστε από περιπετειώδεις άντρες, μας τη δημιούργησε ο πάντοτε περιποιημένος, πάντοτε εκθαμβωτικός, πάντοτε ριψοκίνδυνος Bond.

Έχω διαβάσει αρκετές φορές στα σχόλια του ONEMAN ότι είναι μύθος πως οι άντρες είναι οπτικά όντα ενώ οι γυναίκες όχι. Είναι αλήθεια. Και οι γυναίκες βλέπουμε και ελκόμαστε από την εμφάνιση. Η διαφορά είναι ότι εμάς, μας τραβάει μας τραβάει αυτό που εκπέμπει ο άλλος. Το ύφος του, το βλέμμα του, η επιθυμία του να μην είναι στάσιμος.

Ναι, αυτό είναι.

Αν υποθέσουμε ότι ένας άντρας σαν τον James, oh James! ανησυχεί για κάτι, τότε αυτό σίγουρα θα ήταν μήπως και μάθει τι πάει να πει συνήθεια. Ξέρεις πόσο σημαντικό είναι για μία γυναίκα να μην κάνει τα ίδια και τα ίδια και τα ίδια; Ξέρεις πόσο ρίχνει έναν άντρα στα μάτια της  όταν βλέπει τη σχέση του με Playstation και λοιπές παιχνιδομηχανές; Εκ των πραγμάτων, δεν μπορείς να ξέρεις γι αυτό στο λέω εγώ.

Επίσης τώρα που τα θυμάμαι και με πιάνουν τα νεύρα μου που με τα χρόνια έφυγε αυτή η φιγούρα του άτρωτου από την κινηματογραφική μόδα (κακώς), εκείνο που κάνει έναν άντρα να μας ανεβάζει τη λίμπιντο είναι η ασφάλεια που μπορεί να μας δώσει και όλο αυτό να το κάνει να φαίνεται σαν παιχνίδι. Σαν κάτι απλό και καθόλου ηρωικό και άλλες τέτοιες εκρήξεις εντυπωσιασμού.

Δεν μπορώ να σκεφτώ ιδανικότερο παράδειγμα από εκείνο του ατσαλάκωτου Bond. Ούτε εσύ μπορείς πιστεύω.

Μερικές φορές όλοι μας, ανεξαρτήτως φύλου, έχουμε την τάση να γκρινιάζουμε ότι δεν θα γίνουμε ποτέ τόσο τέλειοι όσο ένας κινηματογραφικός, μυθιστορηματικός, θεατρικός χαρακτήρας. Δεν έχουμε άδικο, πράγματι, είναι απίθανο. Εκείνο που δεν είναι, είναι να προσπαθήσουμε να τα βάλουμε με τη συνθήκη του όλα ή τίποτα. Το ότι δεν μπορείς να είσαι ο πράκτορας με μερικά απύθμενα σέξι κορίτσια να σε κυνηγούν δεν σημαίνει ότι πρέπει να επαναπαφθείς με τον ρέμπελο που έχει να σου προτείνει η ρουτίνα σου.

Θα αφήσω ένα James, Oh James! να πέσει κάτω και θα κλείσω με μία ευχή και κατάρα για το Spectre. Έτσι και είχαν τη φαεινή ιδέα να εκμοντερνίσουν τον Bond και τον δούμε τσαλακωμένο και κακομοίρη, θα γίνει χαμός.