-Γιε μου πού πας; -Μάνα, θα πάω στα σουβλάκια

Η νέα τάση στα γραφεία του ΟΝΕΜΑΝ ονομάζεται ‘δοκιμάζουμε δουλειές που δεν φανταζόμασταν ότι θα κάνουμε και τις κάνουμε για μια μέρα‘. Ήδη, οι συντάκτες έχουν ξεχυθεί στους δρόμους για το μεροκάματο, κάνοντας εθελοντικά 8ωρα ‘για να μάθουν τέχνη και να την αφήσουν’. Μία μέρα, μία δουλειά, μία εμπειρία.

Δεν ξέρω αν στο ‘χω ξαναπεί, αλλά τα χέρια μου δεν πιάνουν. Δεν. Πιάνουν. Δεν μπορώ να αλλάξω μια λάμπα χωρίς περιπέτειες. Είναι πιο πιθανό να τη σπάσω και να κόψω την καρωτίδα μου με κάποιο τρόπο και να τελειώσει όλο αυτό σε ένα λουτρό αίματος παρά απλά να την αλλάξω. Στο Πίτα Time στη Βούλα, δεν είχαν ιδέα για την ανημπόρια μου οπότε οι άνθρωποι με δέχτηκαν με ανοιχτές τις αγκάλες (και τις φωτιές στους γύρους).

(η πρόκληση ήταν εκεί, εγώ έπρεπε να μπω μέσα της)

Η πρώτη ερώτηση που έκανα στον δάσκαλο Λευτέρη αφού φόρεσα την κίτρινη στολή και πέρασα πίσω από τον πάγκο ήταν πόσο ζυγίζει κάθε γύρος πριν μπει στη φωτιά και αρχίσει να ψήνεται. “30-35 κιλά” μου απάντησε ο μάστορας και η δεύτερη ερώτηση ήταν πότε θα χρειαστεί να σηκώσουμε τον επόμενο γύρο (για να ξέρω τι ώρα να πω ότι έγινε κάτι επείγον στο σπίτι). “Τώρα τους έβαλα, θα μας κρατήσουν 4-5 ώρες”, είπε ο Λευτέρης, ο οποίος μια φορά, σε ένα 8ωρο, είχε τυλίξει 1.200 κομμάτια.

Ποιος ζει, ποιος πεθαίνει σε 4-5 ώρες δάσκαλε.

Ανοίγω παρένθεση και κάνω επίκληση στην αυθεντία Χρήστο Χατζηιωάννου, ο οποίος έχει μεγαλώσει τρώγοντας Πίτα Time. Χρήστο, δώσε τα sos (και τις σως αν θες).

“Ισχύει ότι μεγάλωσα με αυτόν τον πιπεράτο ζουμερό γύρο. Κι όποιος ζει στη Βούλα και τα περίχωρά της και πει ότι μπορεί να φάει αλλού καλύτερο γύρο κοτόπουλο, λέει ψέμματα. Υπήρχαν φορές που ήθελα να ξεκοιλιαστώ με ένα γιγαντιαίο Πίτα Time Special ή άλλες φορές που βούταγα σε μία μερίδα γύρο κοτόπουλο τσαλαβουτώντας τον γύρο στη μαγιονέζα. Τελευταία έμαθα να αγαπάω και τον χοιρινό γύρο σε ένα πίτα γύρο ντομάτα κρεμμύδι. Αν όμως είναι μια πρόταση που έχω επαναλάβει χιλιάδες φορές σε αυτή τη ζωή είναι η εξής: ‘Δύο πίτα γύρο κοτόπουλο χωρίς καρότο με κρεμμύδι και μία πατάτα μαγιό'”.

Ευχαριστούμε Χρήστο.

Πίσω στη δουλειά τώρα. Το πρώτο μισάωρο έκανα το παν για να μη φανώ χρήσιμος. Ο δάσκαλος είχε προλάβει ήδη να μου κάνει μια ευγενική παρατήρηση. “Εδώ δεν ερχόμαστε σαν τη μαϊμού, με τρίχες από δω κι από κει. Δεν με βλέπεις εμένα; Εδώ πρέπει να είσαι ξυρισμένος, πάνω από φαγητά κάθεσαι”. “Ένα μεροκάματο είναι δάσκαλε”, ήθελα να του πω, αλλά μετά βίας γλίτωσα ανεπανάληπτη τούμπα πριν τον νεροχύτη. Ευτυχώς κρατήθηκα από κάτι συρτάρια.

(εδώ είμαι πριν φάω την τούμπα)

Το εισαγωγικό session της εκπαίδευσης (σ.σ. ήταν αρκετά πρωί και τα τηλέφωνα δεν είχαν πάρει ακόμα φωτιά) ήταν περισσότερο θεωρία. Πίσω, στο βάθος του μαγαζιού, υπήρχε ένα πλατό, στο οποίο προψήνονταν τα καλαμάκια και οι πίτες. Το επισκέφτηκα, είδα τη διαδικασία. Λίγο πιο δίπλα, ήταν το κορίτσι που έκοβε ντομάτες-πατάτες και τροφοδοτούσε και αμέσως πιο δεξιά ήταν το βασίλειο του Λευτέρη.

Σήμερα, το βασίλειο του Λευτέρη αποτελείται από ένα πλατό για να αποτελειώνει τις πίτες, τρεις φωτιές για γύρους, τρεις γύρους στις φωτιές, τη βιτρίνα με ό,τι γεμίζεις μια πίτα και μια μαϊμού που παρατηρούσε. Στα κάτω ντουλάπια-ψυγεία είχε τα τζατζίκια και τις σως.

Θα σου πω ποιο είναι το νούμερο ένα πρόβλημα όταν βρίσκεσαι στο πόστο του ψήστη-τυλιχτή. Καίγεσαι. Όχι, όχι, δεν κατάλαβες. ΚΑΙ-ΓΕ-ΣΑΙ. Κάθε δευτερόλεπτο μπροστά από τη φωτιά του γύρου είναι ένας μικρός θάνατος. Δεν ξέρω πώς το κάνουν χιλιάδες ψήστες στον κόσμο, αλλά οι άνθρωποι χαραμίζονται.

Από την άλλη, το πλατό με τις πίτες ήταν ένας τομέας που μπορούσα να αναλάβω με το καλημέρα. Ελεγχόμενη φωτιά, πίτες πάνω στο πλατό, τσιμπίδα, γυρνάς τις πίτες, τις προωθείς για τύλιγμα. Αυτές είναι δουλειές. Διακρίθηκα με το καλημέρα.

Εκεί που ο Λευτέρης έδινε δύο πίτες γύρο κοτόπουλο μόνο με πατάτες και σως σε έναν πελάτη με τον οποίο συνεννοήθηκαν χωρίς να αλλάξουν κουβέντα, τα μάτια μας συναντήθηκαν μπροστά από το λίπος που έσταζε στο μονομπλόκ του χοιρινού γύρου και αμέσως καταλάβαμε ότι είχε έρθει η μεγάλη ώρα.

Το πρώτο τυλιχτό της καριέρας μου θα είχε μέσα μόνο πατάτες. “Αν μπορείς να τυλίξεις μια πίτα γεμάτη πατάτες, μπορείς να τυλίξεις τα πάντα”, φέρεται να μου είπε ο σενσέι ή έτσι ήθελα να πιστεύω ότι άκουσα εκείνη τη στιγμή. Έχεις δύο χέρια, μια πίτα ανοιγμένη στο αριστερό, το υλικό που φορτώνεις με το δεξί (και τη λαβίδα) και πρέπει με μια αέρινη κίνηση να εγκλωβίσεις τη ‘γέμιση’, στραγγαλίζοντας την πίτα με το δεξί που συνεπικουρεί. Ναι ρε, σίγουρα.

Ενώ ήμουν πολύ αποτελεσματικός στο να προωθώ υλικά από την κουζίνα στον Λευτέρη, σε κάθε άλλη δουλειά που απαιτούσε το μίνιμουμ δεξιοτεχνίας, ήμουν άστοχος.

Με έναν πρόχειρο υπολογισμό, αν ήμουν εγώ ο βασικός ψήστης, θα κόστιζα στο κατάστημα δέκα με δώδεκα πελάτες καθημερινά. Αυτό μας κάνει περίπου 3.500 πελάτες το χρόνο, άρα με μένα στα γκέμια, το Πίτα Time θα είχε ζωή το περισσότερο για άλλα 3 χρόνια.

Το έτερο μεγάλο γλέντι του μεσημεριού (πια) ήταν το κόψιμο του γύρου. Μέχρι αυτήν την πρόκληση, κατάφερνα να ξεγλιστρώ από την πύρινη κόλαση των γύρων. Επέβλεπα την προετοιμασία πιτών και καλαμακίων, πάσαρα στο Λευτέρη, έφτιαχνα τα πιο αστεία τυλιχτά της Βούλας και επειδή δεν διασκέδασαν αρκετά οι θεράποντες ιατροί του Ασκληπιείου, έπρεπε να κόψω και λίγο γύρο.

(…..)

Στάθηκα μπροστά στη φωτιά. Άρπαξα το κοπτικό (καλά δεν το άρπαξα κιόλας, απλά το έπιασα) και άρχισα τις κάθετες κινήσεις. Για τρία δευτερόλεπτα. Από το τέταρτο και μετά, άρχισα να σκέφτομαι μικρά πραγματάκια που μπορεί να μου έφτιαχναν τη διάθεση. Ένα σινεμά, ένα φαγητό, μια μέρα που βρέχει.

Νομίζω ότι ο Λευτέρης διασκέδαζε λίγο με τα δεινά μου. Κι εγώ θα διασκέδαζα αν ήμουν στη θέση του. Η στιγμή που έγινα ρόμπα και η στιγμή που έβγαλα τη ρόμπα δεν είχαν μεγάλη χρονική απόκλιση μεταξύ τους. Δηλαδή μετά το κάζο με το γύρο, δεν είχα πολλά πράγματα να κάνω.

Έβγαλα τα ρούχα της δουλειάς, ήρθε ο Χρήστος να με πάρει (είχα ανάγκη από έναν φίλο εκείνη τη στιγμή) και ο δάσκαλος, μάστορας, μάστερ και σενσέι Λευτέρης μου έφτιαξε ένα γύρο απ’ όλα χωρίς κρεμμύδι για να πάνε κάτω τα φαρμάκια.

Νομίζω ότι το έκανε καλύτερο από μένα.

Ευχαριστούμε το Πίτα Time (Βασιλέως Παύλου 1 και Αλκυονίδων, Βούλα, τηλ: 2108953111) για τη φιλοξενία. Και την υπομονή.