Γκέραρντ: Ο σύγχρονος ευεργέτης της Κρήτης

Μέρες πριν το έβλεπες στα πρόσωπα πολλών, το άκουγες στις συζητήσεις, το μύριζες στην ατμόσφαιρα. Μία αόρατη αντίστροφη μέτρηση για το μεγάλο γεγονός. Σα να περίμενες τη μέρα που θα μπεις στη χρονομηχανή και θα γυρίσεις καμιά 20αριά χρόνια πίσω.

Ολοι είχαν στην ατζέντα του μυαλού τους την 20η Νοεμβρίου. Αν δεν το ζούσες από κοντά δεν θα καταλάβαινες το μέγεθος αυτής της βραδιάς. Είτε είσαι φίλος του ΟΦΗ είτε όχι, είτε είσαι Κρητικός είτε όχι, δεν μπορούσες να λείψεις από αυτή τη βραδιά. Ηταν αυτός ο μαγνήτης που σε τραβούσε στο Γεντί Κουλέ. Έπρεπε να ήσουν εκεί, έπρεπε να το ζήσεις όλο αυτό. Ήταν αυτή η λογική επιβολή. Για τις μνήμες, τις όμορφες αναμνήσεις, τα αγνά χρόνια, για όλα αυτά που περνούσαν μπροστά από τα μάτια σου σαν ασπρόμαυρο φιλμ.

Ο ναός: Το Γεντί Κουλέ

Η άφιξη στο Γεντί Κουλέ έγινε δύο ώρες πριν από την καθορισμένη έναρξη των εκδηλώσεων. Ένα γήπεδο που για τους Ομιλήτες είναι κάτι σαν εκκλησία. Ο ιερός ναός της ποδοσφαιρικής τους αγάπης. Ο χώρος εκδήλωσης της πίστης τους για τον ΟΦΗ.

Ένα γήπεδο βουτηγμένο στις πολυκατοικίες. Μέσα σε συνοικία, κλασική εικόνα Ελλάδας. Η γειτονιά δημιουργήθηκε βάσει του γηπέδου, όχι το αντίθετο. Το μέρος όπου ο Ευγένιος Γκέραρντ μεγαλούργησε. Ο σύγχρονος ευεργέτης της Κρήτης, όπως τον είχε χαρακτηρίσει ο σπουδαίος Ρασούλης.

Τα αστέρια στο χορτάρι

Από την προηγούμενη μέρα είχαν αρχίσει οι αφίξεις στο Ηράκλειο. Ξάφνου η πόλη ντύθηκε με 80s και 90s. Ισις, Βέρα, Τζουγκάνοβιτς, Βάβουλας, Μπατσινίλας, Σαμαράς, Μαχλάς, Μαρινάκης, Αποστολάκης, Λυμπερόπουλος, Καραγκούνης, Τζόρτζεβιτς, Μπασινάς. Θα μπορούσα απλά να αναφέρω όλα τα ονόματα που τίμησαν με την παρουσία τους τον ‘Γκεραρντάκη’ και να κλείσω το κείμενο. Τόσο απλά.

Στο χορτάρι του ‘Γεντί Κουλέ’ από νωρίς το απόγευμα έκαναν την εμφάνισή τους οι πρώτοι. Ντυμένοι με πολιτικά, έκατσαν στο κέντρο του γηπέδου, εξιστορούσαν περιστατικά από παιχνίδια του παρελθόντος. Ο Αποστολάκης, σαν τον παππού που κάθεται στο τζάκι και σου λέει ιστορίες από τον πόλεμο στη μέση και οι υπόλοιποι γύρω του άκουγαν ευλαβικά και ξεκαρδίζονταν με τις περιγραφές του.

Ο παλαίμαχος δεξιός μπακ θυμόταν ένα παλιό ΟΦΗ-Παναθηναϊκός και τα ‘καντήλια’ που άκουγε στις εξέδρες, ο Τζόρτζεβιτς όταν πήγε να εκτελέσει ένα κόρνερ και έφαγε στην πλάτη δύο πλαστικά ποτήρια, ο Λυμπερόπουλος τη γκολάρα που έβαλε σε εκείνο το 3-4 του Παναθηναϊκού, ο Τσιάρτας μνημόνευε πόσο δύσκολη έδρα ήταν το Γεντί Κουλέ και πόσο σπουδαία ομάδα ήταν ο ΟΦΗ του Γκέραρντ.

Σιγά-σιγά έβγαιναν και οι υπόλοιποι. Ασπρομάλληδες. Ένα ιδιότυπο reunion. Αγκαλιές, φιλιά, αστεία, ”πώς έγινες έτσι”, “που πήγε το μαλλί σου”, συνέθεταν την εικόνα λίγο πριν εμφανιστεί ο μεγάλος. Λίγο πριν φανεί από τη γωνία το αναπηρικό καροτσάκι με τον Ευγένιο Γκέραρντ.

Δεν χρειάστηκαν ούτε δύο δευτερόλεπτα να παγώσουν όλοι στη θέα του Ολλανδού. Είτε αυτοί που τον είχαν προπονητή είτε όχι. Σαν κάποιος να πάτησε ένα μαγικό κουμπί και τα δάκρυα άρχισαν να τρέχουν στα μάτια. Έβλεπες 40άρηδες, 50άρηδες, 60άρηδες να κλαίνε σαν μικρά παιδιά. Παίκτες που στον αγωνιστικό χώρο ‘μασούσαν σίδερα’, λύγισαν.

Η άφιξη του Ολλανδού

Ο Πέτρος Μαρινάκης απομακρύνθηκε διακριτικά. Αφού πρώτα χαιρέτισε τον μίστερ, πήγε στο κέντρο του γηπέδου να κλάψει. Πολλοί που είχαν να δουν πάνω από 15ετία τον Γκέραρντ, κοκάλωσαν. Του φίλησαν ευλαβικά το χέρι και άφησαν τα δάκρυα να γεμίσουν το πρόσωπό τους. Ήταν το μέγεθός του, η αναγνώριση, η βεβαρημένη κατάσταση της υγείας του. Όλα αυτά μαζί. Η εικόνα του Ολλανδού, όπως κι αν αυτή μπορεί να χαρακτηριστεί.

Το Γεντί Κουλέ δεν ήταν γεμάτο. Ήταν το μοναδικό μελανό σημείο. Άπαντες θεωρούσαν δεδομένο πως οι εξέδρες θα γεμίσουν. Τα άδεια καθίσματα με την άκρη του ματιού χαλούσαν κάπως το τοπίο στον αγωνιστικό χώρο, αλλά δεν ήταν αρκετά για να χαλάσουν ολόκληρη τη βραδιά.

Ας πρόσεχαν, αυτοί θα χάσουν

ακουγόταν από κάθε χείλη για αυτούς που δεν πήγαν στο γήπεδο.

Είχα τη χαρά να ζήσω αυτή τη βραδιά από κοντά γιατί τυγχάνει να μένω εδώ. Ξέρω πως αν ήμουν μακριά από την Κρήτη θα βολευόμουν με την τηλεοπτική εικόνα και όσα θα κατέγραφε ο φωτογραφικός φακός. Ευτυχώς, το έφερε έτσι η μοίρα και το έζησα από κοντά. Όχι μόνο την εκδήλωση και την παρουσία τόσων πολλών ποδοσφαιρικών ηρώων, αλλά αυτή την κάψα και τη συγκίνηση του κόσμου. Αυτή την προσμονή να δουν από κοντά τα πρόσωπα που μεγάλωσαν τα ποδοσφαιρικά τους όνειρα, να δουν από κοντά να ζωντανεύουν οι αφίσες των δωματίων.

Ο Ευγένιος Γκέραρντ κατάφερε κάτι το απίστευτο. Δεν είναι ότι έμεινε στην ίδια ομάδα 15 χρόνια ούτε ότι την έβγαλε στον αφρό του ελληνικού ποδοσφαίρου. Είναι ότι έγινε ο ίδιος η ομάδα που υπηρέτησε, η πόλη που έζησε, το μέρος που τον φιλοξένησε. Είναι από εκείνες τις στιγμές που το πρόσωπο μπαίνει πάνω από την ομάδα.

Δεν ξέρω αν στο μέλλον υπάρξει ξανά τέτοια ευλαβική υπόκλιση και καθολική αποθέωση σε έναν άνθρωπο του ποδοσφαίρου. Δεν ξέρω αν στο μέλλον καταφέρει ξανά κάποιος να ενώσει στο ίδιο μέρος διαφορετικές γενιές ποδοσφαιριστών, από διαφορετικές ομάδες. Αυτό που ξέρω είναι ότι αποτελεί τεράστια τύχη και συνάμα τιμή να απολαμβάνεις την αναγνώριση, να σηκώνονται όρθιοι στη θέα σου. Και ξέρω ότι αν είχε τη δυνατότητα θα σηκωνόταν και ο Γκέραρντ όρθιος, να υποκλιθεί στη μαγεία που μόνο ο αθλητισμός μπορεί να προσφέρει.

(Φωτογραφίες: Eurokinissi)