Γλίτωσε τον εαυτό σου από τη Χριστουγεννιάτικη καούρα

Το στομάχι μου είναι τεφλόν. Δεν καταλαβαίνει Χριστό (για να είμαστε και επίκαιροι). Έχει επιβιώσει από μια σταθερή δίαιτα από βρώμικα στις δυο τα ξημερώματα, την χρόνια αναζήτησή μου για το καλύτερο κεμπάπ σε όλα (βόρεια, νότια, δυτικά, ανατολικά) τα προάστια της Αθήνας, του Πειραιά και των περιχώρων και της εμμονής μου (εμένα και της συζύγου μου) να παραγγέλνουμε ινδικό delivery με την συχνότητα που άλλα σπιτικά παίρνουν σουβλάκια. Τότε, γιατί, αυτή τη στιγμή που γράφω, είναι τρεις τα ξημερώματα και το στομάχι μου έχει ανέβει στο φάρυγγα λες και με λένε Μάνο Μίχαλο;

Οπότε μάλλον χρειάζεται μια διόρθωση στα παραπάνω. Το στομάχι μου ήταν τεφλόν. Αλλά μετά από μια σταθερή δίαιτα από λαχταριστά, πικάντικα και ανθυγιεινά, με εκδικείται. Μου δίνει να καταλάβω ότι δεν είμαι πλέον πιτσιρικάς. Ότι, και μου τρέχουν δάκρυα τώρα που το γράφω αυτό, υπάρχουν φαγητά (εσένα κοιτάζω tika massala) που πλέον δεν μπορώ να τρώω. Ή τουλάχιστον που δεν μπορώ να τρώω με την ίδια συχνότητα όπως πριν (γεια σου ρε κεμπάπ κασερλί, υπήρξες φίλος καρδιακός).

Μια πρωτόγνωρη για μένα κατάσταση που μου θυμίζει το βλέμμα απόγνωσης του πατέρα μου ο οποίος, για τις τρεις τελευταίες δεκαετίες της ζωής του, παρακαλούσε σαν junkie να του δώσουν κάτι πικάντικο. Με την μάνα μου να του αρνείται προκειμένου να τον κρατήσει ζωντανό. Επίσης κοιμισμένο καθώς, ως γνωστόν, η καούρα είναι κάτι που συχνά σου χτυπά το κουδούνι στη μέση της νύχτας και δεν σε αφήνει μέχρι να ξημερώσεις.

Εντάξει, το ξέρω ότι δεν είμαι μόνος (αν και αυτό δεν είναι καθόλου παρηγορία). Ψάχνοντας λίγο το θέμα διαπίστωσα ότι 4 στους 10 Έλληνες πάσχουμε από καούρες. Ή, αλλιώς, από γαστροοισοφαγική παλινδρομική νόσο. Με άλλα λόγια, το έχουμε κάνει λαμπόγυαλο το στομάχι μας. Προφανώς γιατί η μεσογειακή διατροφή, διάσημη ανά τον κόσμο, είναι το τελευταίο πράγμα που όντως εξασκούμε όταν καθόμαστε στο τραπέζι. Το θέμα είναι τι κάνουμε και τι θα έπρεπε να κάνουμε για αυτό.

Ως καινούργιος στο άθλημα, στράφηκα καταρχήν στους πλέον ‘αρμόδιους’. Δηλαδή την μάνα μου και την πεθερά μου. Η μάνα μου μίλησε για τις ευεργετικές δράσεις της μαγειρικής σόδας (βλέπε μισό κουταλάκι του γλυκού αναμεμειγμένο με ένα ποτήρι νερό), της γλυκόριζας, των φύλλων της φτελιάς (1-2 κουταλιές της σούπας με ένα ποτήρι νερό μετά από το γεύμα και πριν από τον ύπνο) και τον χυμό της αλόης.

Και η πεθερά μου αντίστοιχα μου είπε για άλλα φυτικά ‘γιατροσόφια’ όπως το να φάω μια φέτα μήλου, μια χούφτα αμύγδαλα, 3 φύλλα βασιλικού, 10 σταφύλια, ένα τσάι χαμομηλιού, μάραθου ή πιπερόριζας, ένα ποτήρι χυμό παπάγια ή ανανά ή μισό ποτήρι νερού μέσα στο οποίο έχω βάλει 1 κουταλάκι του γλυκού μουστάρδα.

Εννοείται πως τις άκουσα προσεκτικά. Εννοείται πως μπερδεύτηκα (τα τρώω π.χ. όλα μαζί τα παραπάνω ή ένα ένα μέχρι να βρω ποιο μου κάνει; Ή ποιο μου κάνει τη λιγότερη ζημιά; ). Εννοείται πως μετά πήγα σφαίρα στο φαρμακείο της γειτονιάς μου και πήρα ένα Reduflux, το οποίο καταπολέμά την καούρα και τη δυσπεψία και προσφέρει άμεση ανακούφιση. Και μετά αγόρασα και ένα κουτί να έχω ‘κάβα’ στο σπίτι, προκειμένου να έχω το κεφάλι μου (και το στομάχι μου) ήσυχο της γιορτές. Αν και προφανώς το επόμενο βήμα είναι να στραφώ και σε ένα γιατρό ή διατροφολόγο ώστε να προσπαθήσω να ξεπεράσω το πρόβλημα σε σταθερή βάση.

Όχι, δεν το έχω κάνει ακόμη. Δεν έχω πάει σε διατροφολόγο. Κυρίως γιατί φοβάμαι το τι θα μου πει. Άλλωστε το πιθανότερο είναι να μου δώσει μια λίστα με τα τρόφιμα που πρέπει να αποφύγω (βλέπε λιπαρά κρέατα, τηγανιτά, σάλτσες ντομάτας, καφές, ανθρακούχα ποτά, πιπεριές, σκόρδο και κρεμμύδι), να μου πει να χάσω κιλά, να σταματήσω να αγχώνομαι, να αρχίσω να τρώω μικρότερα και συχνότερα γεύματα και να μην τρώω δυο ώρες πριν πέσω για ύπνο.

Με άλλα λόγια, πάπαλα το βραδινό. Το αγαπημένο γεύμα της ημέρας μου. Εκείνο που τρώω αφού κοιμηθούν γυναίκα και παιδιά, εκείνο που μου επιτρέπει να χαλαρώσω συνοδεία των σειρών που έχουν αρχίσει να ξεχειλίζουν από τον σκληρό μου δίσκο.

Θα πάω κάποια στιγμή. Έτσι πρέπει και έτσι θα γίνει. Γιατί η καούρα δεν είναι παίξε γέλασε. Και όντως μπορεί να οδηγήσει σε πιο σοβαρά προβλήματα. Αλλά μέχρι τότε, μέχρι δηλαδή να γυρίσει ο χρόνος, προτιμώ να έχω ‘σύμμαχο’ σε όλα τα γιορτινά τραπέζια που έρχονται. Μεταξύ μας, κρίμα που δεν βγαίνει σε σος να το ρίχνω κατευθείαν πάνω σε ότι junk τρώω ώστε να γλιτώνω και χρόνο.