Η Alfa Romeo έρχεται να γεμίσει με πάθος τη F1

Οι πρώτοι ψίθυροι εξελίχθηκαν σε πρώιμα σενάρια, αυτά γέννησαν έντονες φήμες, οδήγησαν σε δημοσιεύματα και τελικά, ο καπνός αποδείχθηκε πως προερχόταν στ’ αλήθεια από φλόγες. Εμπρηστής ήταν το δαιμόνιο επιχειρηματικό μυαλό του Sergio Marchionne, CEO της Fiat Chrysler Automobiles, ενός ομίλου που υπό τη σκέπη του έχει πληθώρα μεγάλων brand names – μεταξύ τους και αυτό της Alfa Romeo.

Από αγωνιστικής πλευράς, αυτό σκονιζόταν ξεχασμένο στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Ειδικά σε ότι έχει να κάνει με την F1, το τετράφυλλο τριφύλλι έχει να κοσμήσει μονοθέσιο 32 χρόνια! Κι αν πρέπει να ψάξουμε και επιτυχίες, όχι εγώ αλλά ούτε ο πατέρας μου δεν είχε γεννηθεί ακόμα. Όμως αυτό μικρή σημασία έχει, για τον απλούστατο λόγο πως ελάχιστες αυτοκινητοβιομηχανίες μπορούν να γεννήσουν το συναίσθημα, το πάθος, την έξαψη που γεννά η Alfa Romeo. Όπως οι tifosi της «αδερφής» Ferrari, έτσι και οι Alfisti διακρίνονται από αγνή τρέλα, ειλικρινή αγάπη. Όπως σύμφωνα με τον Καταλανικό μύθο η Μπαρτσελόνα είναι κάτι περισσότερο από ένας ποδοσφαιρικός σύλλογος, έτσι και η Alfa Romeo είναι κάτι περισσότερο από μία μάρκα αυτοκινήτων.

Είναι η αιώνια θαρρείς ομορφιά που από γενιά σε γενιά κουβαλούσαν τα τέκνα της; Τα σμιλεμένα κορμιά τους με τις θελκτικές καμπύλες; Τόσο σαγηνευτικά ήταν ανέκαθεν τα ιταλικά δημιουργήματα και η παραδοχή ενός ‘αιώνιου’ αντιπάλου αρκεί για του λόγου το αληθές.

«Όποτε βλέπω μία Alfa Romeo να περνά, της βγάζω το καπέλο» είχε παραδεχθεί ο Henry Ford αποδεχόμενος την ακαταμάχητη επιρροή των Alfa Romeo.

Ήταν οι σπορ επιδόσεις όπου τα άλογα, η ροπή, η επιτάχυνση συναγωνίζονταν ανέκαθεν τους χτύπους της καρδιάς καθώς βύθιζε ο οδηγός το πόδι στο δεξί πεντάλ; Ή η γνήσια οδηγική απόλαυση που καθώς βρίσκεσαι πίσω από το τιμόνι της γεμίζει κάθε κενό στο είναι σου;

Λένε πως δεν είσαι πραγματικός petrol head αν δεν είχες ποτέ στην κατοχή σου ένα μοντέλο της συγκεκριμένης εταιρείας. Μικρός λέω στον εαυτό μου πως είμαι ακόμα, άρα έχω χρόνια ακόμα μπροστά μου. Προς το παρόν στρέφομαι σε κάποιον that qualifies για το ρόλο αφού ως κάτοχο μίας Alfa τον γνώρισα στις αρχές της χιλιετίας. Έκτοτε ο δημοσιογράφος ειδικού Τύπου, Τάκης Πουρναράκης, έχει οδηγήσει πολλά ακόμα μοντέλα της μάρκας. Η άποψή του παραμένει ακλόνητη. Τι είναι λοιπόν αυτό που κάνει την Alfa Romeo διαχρονικά ερωτεύσιμη;

«Η αίσθηση οδήγησης. Οι Alfa Romeo (θηλυκό) έχουν ψυχή, μπορείς να ταυτιστείς μαζί τους. Η δραματοποιημένη αίσθηση στην οδήγηση, το εκρηκτικό τους ταπεραμέντο και ο σπορ χαρακτήρας σε συνδυασμό με μοναδικά σχεδιαστικά χαρακτηριστικά, δίνουν ένα σύνολο που δε μοιάζει με τίποτε άλλο. Συμβιώνοντας με μια Alfa Romeo γίνεσαι καλύτερος: Προσέχεις το ντύσιμό σου, τα κιλά σου, τις συνήθειές σου, ακόμη και η οδήγησή σου καλυτερεύει. Όλα αυτά για να είσαι ανάλογός της. H Alfa Romeo είναι τελικά τρόπος ζωής. Αν αγόραζα σήμερα αυτοκίνητο επιλογή μου θα ήταν μια καινούργια Giulia Veloce».

Συμφωνούμε πως καθώς το αυτοκίνητο είναι συνήθως προέκταση του εαυτού του άνδρα, πρέπει να μπορείς να μπεις στο πετσί του ρόλου. Ναι, επίσης συμφωνούμε πως με αυτό το σήμα έχουν πατήσει δρόμο μερικά συγκλονιστικά αυτοκίνητα. Όχι όλα βέβαια. Ιταλικά είναι, με όσα καλά ή στραβά αυτό συνεπάγεται. Αλλά επιμένω.

Ότι στραβό κι αν βρεις για να πιπιλήσεις τ’ αυτιά ενός Alfisti, αυτός θα σε βλέπει απλά να ανοιγοκλείνεις το στόμα σου χωρίς να βγαίνουν λέξεις. Mute. Τίποτα απ’ όσα λες δεν θα έχει σημασία.

Με τα παραπάνω προσπαθώ να μεταφέρω το πόσο σημαντική νιώθω πως είναι η επιστροφή του συγκεκριμένου brand στην F1. Κι ας μην είναι μία ανεξάρτητη εργοστασιακή συμμετοχή. Κι ας είναι απλά ένα marketing trick του Marchionne για να χαρίσει τόνους δημοσιότητας σε ένα μέλος της «οικογένειας» που σίγουρα έχει να κερδίσει απ’ όλο αυτό. Ακόμα κι αν η εμπλοκή αφορούσε απλά το να τοποθετήσει κάποιος ένα αυτοκόλλητο της Alfa Romeo πάνω από τις υβριδικές μηχανές της Ferrari, αυτό θα αποτελούσε μικρά γράμματα που κανείς δεν θα πρόσεχε. Τουλάχιστον όχι αυτοί που ακούν το όνομά της και λες και είναι τραγούδι ξελογιάστρας σειρήνας, υπνωτίζονται δίχως δύναμη ν’ αντισταθούν.

Πόσο μάλλον τώρα που έχοντας την καβάτζα του επιπέδου ανταγωνιστικότητας της υβριδικής μηχανής της Ferrari, σίγουρα η ελβετική ομάδα θα έχει τα φόντα να ξεκολλήσει από την ουρά της κατάταξης. Και το μονοθέσιο που είδαμε στη σχετική παρουσίαση στο Museo Storico στο Μιλάνο, πέραν από το βαθύ κόκκινο το οποίο κοσμεί το σήμα της μάρκας, έχει άπλετο λευκό – σαν έναν καμβά διαθέσιμο για να μεγαλουργήσει το τμήμα μάρκετινγκ. Το ειδικό βάρος άλλαξε, η παρουσία της Alfa θα τραβήξει χορηγούς, η ομάδα θα αλλάξει για τα καλά ρότα. Το μόνο που θα παραμείνει σταθερό, είναι η «ασφάλεια» του Marcus Ericsson που θα συνεχίσει για τέταρτη σεζόν, παρέα με τους εκ Σουηδίας ορμώμενους χρηματοδότες του. Στο άλλο μονοθέσιο θα βρίσκεται το ανερχόμενο αστέρι του Μαρανέλο, ο Charles LeClerc, ενώ στον πάγκο για περίπτωση ανάγκης θα είναι ένας ακόμα junior της Ferrari, o Antonio Giovinazzi.

Ωραία όλα τα παραπάνω αλλά σε τούτη την επιστροφή, ποιο κομμάτι του παρελθόντος θα μιμηθεί η Alfa Romeo; Τις ένδοξες αρχές των ‘50s όπου ο Nino Farina κατέκτησε το πρώτο παγκόσμιο πρωτάθλημα της Formula 1  με την θρυλική 158 και ο Juan Manuel Fangio το επόμενο με την Alfetta 159; Η ιταλική μάρκα είχε ήδη ένδοξη ιστορία από τις προηγούμενες δεκαετίες και επί της ουσίας, τα παραπάνω αγωνιστικά οχήματα βασίζονταν σε τεχνολογία των ‘30s που όντας προηγμένη για την εποχή της, τα κράτησε επί σειρά ετών στον αφρό του ανταγωνισμού. Όμως το budget ήταν περιορισμένο και η άρνηση της ιταλικής κυβέρνησης να χρηματοδοτήσει τη δημιουργία και εξέλιξη ενός νέου μονοθεσίου, ουσιαστικά τράβηξε χειρόφρενο στο όλο project.

Θα μιμηθεί λοιπόν εκείνα τα όμορφα χρόνια, πράγμα ανέφικτο αν θέλουμε να είμαστε ρεαλιστές ή την εφιαλτική πρώτη επιστροφή; Χρειάστηκε να περάσουν 28 χρόνια για να υπάρξει ξανά εργοστασιακή συμμετοχή. Μόνο που σε εκείνες τις επτά σεζόν (1979-1985) οι εγκαταλείψεις ήταν τρομακτικά σταθερές (σε 97 αγώνες τα μονοθέσιά της μέτρησαν 121!), με μοναδικές αν και λαμπρές εξαιρέσεις πέντε παρουσίες στο βάθρο, όλες με Ιταλούς οδηγούς: Bruno Giacomelli, Andrea de Cesaris, Riccardo Patrese. Θέλω να πιστεύω πως το αύριο θα είναι καλύτερο, θα είναι κάπου στη μέση.

 Ο Niki Lauda οδήγησε τη Brabham BT45C με κινητήρες Alfa Romeo

Ενδιάμεσα υπήρξαν περίοδοι που η Alfa Romeo ήταν στο παιχνίδι ως προμηθευτής κινητήρων.Αρχής γενομένης από το 1961 και τη συνεργασία με τη De Tomaso προετοιμάζοντας έναν ατμοσφαιρικό 4κύλινδρο σε σειρά κινητήρα χωρητικότητας 1.5lt, που όμως δεν έφερε αποτελέσματα. Ούτε και ο 3λιτρος V8 που ταλαιπώρησε τις McLaren και March της σεζόν 1970-1971. Χρειάστηκε να περάσει άλλη μία πενταετία, οι Ιταλοί να αλλάξουν ξανά ρότα και αυτή τη φορά να επικεντρωθούν σε 12κύλινδρο boxer. Ο τότε ιδιοκτήτης της Brabham, Bernie Ecclestone, πίστεψε στους πανίσχυρους αλλά θεόβαρους και διψασμένους κινητήρες και η συνεργασία των δύο πλευρών έφτασε σε επιτυχίες. Αποκορύφωμα ήταν οι δύο νίκες του 1978, η πρώτη εκ των οποίων είχε έρθει στη Σουηδία με το περίφημο fancar που είχε σχεδιάσει ο κορυφαίος Gordon Murray και που έτρεξε μόνο σε ένα GP.

Ο τελευταίος ‘πελάτης’ πριν τη Sauber ήταν η Osella που την πενταετία 1983-1987 κατάφερε να ολοκληρώσει όλα κι όλα 19 Grand Prix. Αυτά έχει γράψει μέχρι τώρα το κοντέρ. Όμως μηδένισε και πάμε από την αρχή.

Δεν είναι εργοστασιακή συμμετοχή, όμως είναι κάτι παραπάνω από πελατειακή σχέση.

Είναι μία υβριδική συνεργασία, ανάλογη της αγωνιστικής εποχής του σπορ.  Και είναι ένα project τη σημασία του οποίου υπογράμμισε η παρουσία στην εκδήλωση αποκαλυπτηρίων τόσο του προέδρου της παγκόσμιας ομοσπονδίας μηχανοκίνητου αθλητισμού, Jean Todt, όσο και του CEO της F1, Chase Carey. Υπάρχουν προσδοκίες και αυτό γεννά a piori βάρη που θα δοκιμάσουν τα θεμέλια προθέσεων αυτού του εγχειρήματος.

Ο Πουρναράκης έχει έτοιμο το παράδειγμα: «Η Sauber ήταν τελευταία φέτος στο πρωτάθλημα κατασκευαστών. Αν αυτό δεν αλλάξει άρδην από τον πρώτο κιόλας χρόνο εμπλοκής της Alfa Romeo τότε η σημασία εμπλοκής δε θα είναι μεγάλη. Μη ξεχνάμε πως η Alfa Romeo έχει μεγάλη και ένδοξη ιστορία στους αγώνες αλλά στη F1 η τελευταία της νίκη ήρθε τη δεκαετία του 1950. Όταν μιλάμε για αναβίωση του μύθου πρέπει όντως ν’ αναβιώσει! Το πρόσφατο παράδειγμα McLaren – Honda είναι χαρακτηριστικό». Σίγουρα αποτέλεσε μάθημα. Εκείνη η επιστροφή έγινε μετά βαΐων και κλάδων και η αποτυχία της ήταν εκκωφαντική. Όμως ο Τάκης δίνει και μία επιπλέον διάσταση την οποία ομολογώ πως δεν είχα σκεφτεί έως τώρα. Μου λέει: «Κομβικό ερώτημα είναι τι έχει στο μυαλό του ο Marchionne; Αυξάνει την επένδυση του FCA στη F1, ή ανοίγει μια πόρτα ενόψει της μεγάλης αποχώρησης;».

Δεν το είχα δει να έρχεται. Εν μέσω απειλών από πλευράς Ferrari πως θα αποχωρήσει από τη Formula 1 αν οι κανονισμοί του 2021 δεν είναι εναρμονισμένοι με τα θέλω της, η εμπλοκή της Alfa Romeo θα μπορούσε υπό προϋποθέσεις να αποτελέσει ένα Δούρειο Ίππο. Που θα επέτρεπε να απεμπλοκή της Scuderia από το σπορ, χωρίς να την αποχώρηση του ομίλου. Και την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο.