H αλήθεια βρίσκεται στο MS-DOS. Γκέγκε;

Λοιπόν αγαπητά μου παιδιά, κάπου εδώ αποχωρώ από τον κόσμο, από την κοινωνία. Χάρηκα που σας γνώρισα, κάποιους όχι και τόσο, οκ τους περισσότερους όχι και τόσο, it’s not you, it’s me (ΞΕΚΑΘΑΡΑ), όμως κάποια στιγμή θα γινόταν κι αυτό. Κάποια στιγμή, ένας σατανικός, λιγδερός ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΣ θα έκαμε αυτήν την κίνηση, καταδικάζοντάς με σε μια ζωή σκληρής εξορίας, μια ζωή στην οποία θα σηκώνω πλέον κεφάλι μόνο για πίνω καμιά γουλιά νερό, να τρώω μια μπουκιά φαί και να κάνω ένα τσίσο στην λεκάνη που έχω για να καθαρίζω τις φακές. Στην οποία δεν θα καθαρίζω φακές πλέον, δεν είμαι ανώμαλος.

Αλλά δεν μπαίνω στο ζουμί, χάνω χρόνο και δεν μου έχει μείνει και πολύς. Κάποιος ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΣ λοιπόν, μπορεί να είναι και πολλοί δεν ξέρω, αποφάσισε να κάμει μια σελίδα στο ίντερνε, όπου μάζεψε δύο και μισό χιλιάρικα μπαιχνίδια ΠΙΣΙΟΥ (για PC πως το λένε) και τα αμόλησε στον κόσμο.

2.500 τίτλοι φίλοι μου και φίλες. 2.000 και άλλα 500. Και κάτι ψηλά. Ατόφια παιχνίδια. MS-DOS-ικά όχι τίποτα κονσολάτες φλωριές. Παιχνίδια από πύργους πισί. Τότε που έβανες φλόπι ντίσκ, τότε που τα έπαιρνες παράνομα και σε κόπιες έκνομες από την πλατεία Κάνιγγος. Όχι εγώ, κάτι γνωστοί. Εγώ μόνο ορίχιναλ.

Αλλά ναι. Μια λιμνοθάλασσα ολντ-σκουλ PC gaming. Μια μεγάλη Πρέσπα από τίτλους που μου κατέστρεψαν την ζωή και ένα σκασμό άλλοι την ύπαρξη των οποίων αγνοούσα. Διότι αν κάτι έπαιξε ρόλο στην διαμόρφωση αυτής της δικαιολογίας προσωπικότητας και ζωής, τότε αυτό το κάτι ήταν το τέρας του PC gaming που εισέβαλλε στην ζωή μου βιαίως και αποφάσισε να με απορροφήσει πλήρως. Φίλοι; Όχι ευχαριστώ έχω save. Πανελλήνιες; Το αυτό. Ζωή γενικότερη; See above.

Ποια είναι όμως τα παιχνίδια αυτά που με έριξαν στα κοινωνικά τάρταρα; Ποια είναι αυτά τα παιχνίδια που υπάρχουν σε τούτη την σατανική συλλογή τα οποία θα με αποτελειώσουν; Είμαι εδώ για εσάς. Και για μένα. Ξεκάθαρα.

The Secret of Monkey Island: To καλύτερο ΑΝΤΒΕΝΤΣΟΥΡ που έβγαλε ποτέ η πλάση, από τα παιχνίδια που σου έμεναν με σφραγίδα στην ψυχούλα, από εκείνα τα διαολεμένα που σε κέρδαγαν με το χιούμορ τους και σε κράταγαν με τους γρίφους τους. ΤΙ ΝΑ ΛΕΜΕ.

Championship Manager 2: Η πρέζα, το σκληρό ναρκωτικό μας. Πριν γίνει το συγκλονιστικά βαρετό detail-fest που είναι σήμερα, ήταν το παιχνίδι που έπαιρνες τον Ματίας Ζάμερ, τον έβανε σουήπερ και τους τράβαγες μια γραμμή να οργώνει μέχρι την σέντρα. Επίσης και. Τότε είχε τον Ντίντι Χάμαν forward right. Ένας θεός ξέρει γιατί. Επίσης και. Ο μέγας έρωτάς μου με τον Ζοάο Πίντο χτίστηκε εκεί. Αμέτρητες ιστορίες μεταμεσονύχτιου gaming στα μουγκά για να μην ακούσουν οι γονείς σου.

Tie Fighter-Space simulator όπου πιλοτάρεις τα σκάφη της Αυτοκρατορίας και καταλήγεις να είσαι wingman του Darth Vader; ΝΑΙ ΘΕΛΩ. Η μετεξέλιξη του επίσης επικού X-wing, το Tie Fighter ήταν από τα ΠΟΛΥ ΨΗΛΑ GAMING MNHMEIA που έχτισε η Lucasarts.

Full Throttle: To κρατάμε Lucasarts γιατί ΑΥΤΟ το ANTBENΤΣΟΥΡ με τον μηχανόβιο σκληρέα ήταν το πλησιέστερο πράγμα που είχαμε τότε σε interactive movie, με αδιανόητο για την εποχή ανιμέσιο και σενάριο που είναι έγκλημα που δεν έγινε ποτέ περιπέτεια-κωμδωδία.

Where In The World Is Carmen Sandiego?: Το μοναδικό παιχνίδι που το παρουσιάζαμε στους γονείς μας ως «ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΧΑΣΙΜΟ ΧΡΟΝΟΥ, ΜΕ ΑΥΤΟ ΜΑΘΑΙΝΕΙΣ ΓΕΩΓΡΑΦΙΑ». Δεν τους πείσαμε ποτέ, δεν μας ένοιαξε διόλου.

FIFA International Soccer: Πριν αποκτήσει ομάδες, γνωστά στάδια και κανονικά ονόματα παικτών, ήταν ένα επικό έπος που είχε στην Ιταλία τον φονικό Τζόι Ντελασαβία αν ενθυμούμαι σωστά το όνομα. Και έβανες γκολάκι- ευκολάκι από την σέντρα. Αρκεί να μην έτρεχες με φάτσα προς την οθόνη γιατί έχανες σε ταχύτητα. Σπριντ μόνο προφίλ.

Doom: Το σοκ που είχαμε φάει όταν ξεκινήσαμε να παίζουμε Doom, ακόμα κουδουνάει στις ψυχούλες μας. Αίμα, αίμα, πολύ αίμα σου λέω, καραμπίνα χράπα-χρούπα και mini gun για πάντα. Never bettered, never outdone.

It Came From The Desert: Όχι ιδιαίτερα γνωστό ως τίτλος, αλλά ένα παιχνίδι που το είχα λιώσει στο σπίτι κολλητού στο δημοτικό ΓΙΑΤΙ ΕΓΩ ΤΟΤΕ ΔΕΝ ΕΙΧΑ ΥΠΟΛΟΓΙΣΤΗ. Με σενάριο βγαλμένο από sci-fi-horror του 50, είσαι επιστήμονας τσίλικος και πρέπει να οργανώσεις την αντίσταση της μικρής σου πόλης απέναντι σε μια στρατιά από γιγάντια μυρμήγκια. ΝΑ ΤΑ ΠΥΡΟΒΟΛΑΤΕ ΣΤΙΣ ΚΕΡΑΙΕΣ.

Super Star Wars: Εκεί που το platforming συναντά τον εφιάλτη. ΘΡΥΛΙΚΑ δύσκολο παιχνίδι, σε σημείο αυτοκτονίας, αλλά ΕΙΝΑΙ STAR WARS οπότε δεν το παράταγες ποτέ. Και αυτό το ήξερε. Και σε τιμωρούσε για την μαλακία σου.

Castles II: Siege and Conquest: Άλλος ένας τίτλος όχι πρώτης γραμμής αλλά της καρδούλας και της ψυχούλας. Strategy με στοιχεία ANTBENΤΣΟΥΡ και για κάποιο λόγο που δεν κατάλαβα αλλά λάτρεψα, περιείχε μικρά ντοκιμαντέρ από όλα τα κάστρα της Αγγλίας και των περιχώρων που έπαιζαν κομβικό ρόλο στο παιχνίδι. Έβαλα στόχο να τα επισκεφτώ ΟΛΑ. Παραμένει στόχος. Μπράβο μου.

Manchester United Europe: Ποδοσφαιράκι άλλης εποχής, με θέμα τις ευρωπαϊκές περιπέτειες της Μάνστερ του Γιουνάη, σε μια εποχή που ο Κλέητον Μπλάκμορ όργωνε τις πτέρυγες και ο Λη Σαρπ ήταν η μεγάλη ελπίδα μας. Έμπλεξε με τις γυναίκες και τα ξενύχτια και έμεινε η μεγάλη ελπίδα μας.

Contra: Αν πρέπει να εξηγήσω και το Contra τότε έχουμε πρόβλημα. Όχι δεν ήταν ένα simulator του Contra.gr αλλά ένα shoot em up θρυλικού επιπέδου, σε σημείο που κάποια στιγμή έγινε και μια προσπάθεια για ανάσταση του τίτλου, η προσπάθεια κυκλοφόρησε, ένας από τους χαρακτήρες ήταν ένα γιγάντιο πάντα με όπλα. Ναι, ήταν άθλιο. Το αυθεντικό όχι.

Duke Nukem 3D: Η επιτυχία του Doom γιόμισε την αγορά με άπειρα doom clones αλλά ο Δούκας ο Νούκεμ κατάφερε να ξεχωρίσει και να κερδίσει σε πολλά σημεία τον μεγάλο αδερφό του. Μέγας ατακαδόρος ο Δούκας έβανε πολύ περισσότερη κωμωδία και πολύ λιγότερο horror και για τούτο άλλωστε μας έφαγε το ξενύχτι.

Mortal Kombat: Finish Him, Get Over Here, Round 1 FIGHT και άλλα τέτοια λαμπρά και εισαγωγή σε ένα παιχνίδι που άλλαξε δια πάντα τον χάρτη των fighting games. Ναι οκ, το port-άρισμά του (ειδικά στην αρχή) δεν μπορούσε να συγκριθεί με τα γραφικά των κερματοφάγων στα ουφάδικα, αλλά even so, ΕΙΧΕΣ ΤΟ ΜΟΡΤΑΛ ΚΟΜΠΑΤ ΣΤΟ ΠΙΣΙ ΣΟΥ!

North and South: Ο ΕΜΦΥΛΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΣΑΜΕΡΙΚΗΣ ΣΕ ΠΑΙΧΝΙΔΙ. Από μόνο του όχι και η καλύτερη ιδέα του κόσμου, αλλά δεν περάζει, διατί ήταν άλλος ένα τίτλος που παίζαμε στο σπίτι του κολλητού στο δημοτικό ΤΟΤΕ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΧΑ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΠΙΣΙ ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΘΕΩΡΟΥΣΑΝ ΟΤΙ ΗΤΑΝ ΤΟΥ ΣΑΤΑΝΑ (ξεκάθαρα δίκιο) και χωριζόμασταν σε νορθ εντ σαουθ και γινόταν του Γκέτισμπεργκ το γλενδοκόπι.

ΚΑΙ ΠΡΟΣΕΧΤΕ. ΟΥΤΕ ΕΙΚΟΣΙ ΤΙΤΛΟΥΣ ΔΕΝ ΕΙΠΑ. ΚΑΙ ΕΧΕΙ 2.500 και βάνε. Η καταστροφή έφτασε. Το τέλος του κόσμου, ή έστω της κοινωνικής μας ζωής. Θέτε το λινκ; Το θέτε πολύ; Σας το δίνω εγώ, αλλά μετά η κατάρα στα κεφάλια σας, εγώ δεν θα φταίω.

ΟΡΙΣΤΕ. ΑΝΤΙΟ.

***

Και μην ξεχνάς! Στο πλαίσιο του αφιερώματός μας για το θρυλικό σινεμά του 1999 και τον ερχομό του Halloween, δες το νέο μας επεισόδιο POP για τις Δύσκολες Ώρες για το φαινόμενο του ‘Blair Witch Project’, με καλεσμένο τον Ηλία Αναστασιάδη.