H Amanda Peet και το χειρότερο διαζύγιο όλων των εποχών

Εδώ όλο το point είναι τα πολλά χρόνια ψυχολογικής καταπίεσης και «υπόκωφης» βίας που υπέστη η ψηλόλιγνη κόρη της καθωσπρέπει οικογένειας στα χέρια ενός ακραία υπολογιστή δικηγόρου-συζύγου (εξαιρετικός ο Christian Slater), ο οποίος της ξεπλήρωσε «εξαίσια» τις θυσίες που έκανε για εκείνον. Όπως ότι τον βοήθησε να τελειώσει πρώτα την νομική σχολή και μετά την ιατρική και αφοσιώθηκε πλήρως στο μεγάλωμα των 4 παιδιών της.

Πώς ακριβώς; Με το να φροντίσει να την κλείσει σε ψυχιατρική κλινική επειδή δεν υπάκουε στις επιθυμίες του. Να της πάρει την κηδεμονία των παιδιών της. Να της πουλήσει το σπίτι. Να της βάζει πρόστιμα στην διατροφή της όποτε π.χ. τον έπαιρνε τηλέφωνο (συνήθως για να τον βρίσει) ή του έφερνε αντίρρηση. Και γενικώς με το να εκμεταλλευτεί πλήρως τον φόβο που ενέπνεε στους πάντες (ήταν διάσημος για το αήττητο σερί του σε περιπτώσεις ιατρικής αμέλειας) και τα κονέ του με τους δικαστές για να της κάνει την ζωή κόλαση (π.χ. δεν μπορούσε να στεριώσει δικηγόρο, της έκανε πάντοτε νομικές «ντρίπλες»).

Το ξέρω ότι δεν ακούγονται ιδιαιτέρως βάρβαρα όλα τα παραπάνω. Αλλά αλλιώς είναι να στα λέω και αλλιώς να τα βιώνεις από την οπτική πλευρά της αγανακτισμένης Καλιφορνέζας νοικοκυράς (υπέροχη η -σολαριασμένη και σεληνιασμένη-Amanda Peet) που ουσιαστικά μέσα σε μια νύχτα στερήθηκε όλα όσα θεωρούσε αυτονόητα δικά της. Το σπίτι-μέγαρο, την ευτυχισμένη οικογένεια, το καλλίγραμμο σώμα (σ.σ. στην πραγματικότητα η Betty τσίμπησε αρκετά παραπανίσια κιλά) και, πάνω από όλα,  τους κυριλέ φίλους που της φερόντουσαν σαν να είναι παρίας.

Ουσιαστικά αυτό που κάνει την περίπτωση της -μεγαλωμένης με υπηρετικό προσωπικό- Betty Βroderick να διαφέρει είναι ότι δεν δέχθηκε να εξαφανιστεί μέσα στη νύχτα, αφήνοντας στην νέα σύζυγο (και πρώην γραμματέα του άντρα της) να αλωνίσει. Εκείνη αντέδρασε σε κάθε βήμα ενός διαζυγίου που τράβηξε για αρκετά χρόνια (σ.σ. ο σύζυγος άξιζε εκατομμύρια και της έδινε ψίχουλα-ακόμη και αν τα 16.000 δολάρια το μήνα ακούγονται πολλά).Σε κάθε ταπείνωση που υπέστη. Μερικές φορές με έντονο, ομολογουμένως, τρόπο. Όπως όταν στούκαρε το αμάξι της στην πρόσοψη του νέου σπιτιού του. Ή όταν του έκαψε όλα τα ρούχα στην αυλή.

Με αποκορύφωμα, φυσικά, όταν αγόρασε το ρεβόλβερ, έκλεψε το κλειδί του νέου σπιτιού από την κόρη της, ανέβηκε στην κρεβατοκάμαρα του ζευγαριού, έβγαλε το τηλέφωνο από την πρίζα για να μην ειδοποιήσουν την αστυνομία και μετά τους σκότωσε στον ύπνο τους.

Η ιστορία της, την οποία τα μίντια της εποχής μπράνταραν ως «το χειρότερο διαζύγιο όλων των εποχών στην Καλιφόρνια» έχει ήδη γίνει μια τηλε-ταινία. Αλλά είναι η απόφαση να είναι το κεντρικό θέμα της 2^ης σεζόν του Dirty John (θυμίζω ότι στην πρώτη, με θέμα ένα άλλο εμβληματικό έγκλημα πάθους,  πρωταγωνιστούσε η Connie Britton και ο Eric Bana) που την έφερε με γδούπο στο προσκήνιο.

Προφανώς και εδώ έχουμε να κάνουμε με ψυχολογική σαπουνόπερα. Έστω και premium επιπέδου. Αλλά κάτι η ιστορία, κάτι το βλέμμα της Amanda Peet (που με το που την βλέπεις συνειδητοποιείς πόσο σου έχει λείψει), κάτι το 80s setting (αυτά τα κουρέματα, αυτά τα ρούχα, αυτή η μουσική) και σε κάνει να μην μπορείς να σταματήσεις να το παρακολουθείς. Επίσης, το πιο σημαντικό σε αυτές τις περιπτώσεις, σε κάνει να θέλεις να ψάξεις αν υπάρχει κάποια αληθινή ιστορία πίσω από αυτό και πόσο κοντά είναι αυτό που βλέπεις με αυτό που έχει συμβεί στην πραγματικότητα.

Εκεί που, πάνω στο ψάξιμο, πέφτεις πάνω στην φωτογραφία της 42χρονης Betty μετά την σύλληψή της από την αστυνομία. Φοράει χειροπέδες και έχει έναν αστυνομικό από κάθε πλευρά. Αλλά το βλέμμα της δεν προδίδει φόβο ή άγχος. Αντιθέτως φοράει ένα τεράστιο χαμόγελο ικανοποίησης. Ή, για την ακρίβεια, ένα χαμόγελο λύτρωσης.