Η απόλαυση του να βλέπεις ταινία με το παιδί σου

Οι γονείς μου πήραν, μετά από πολλά παρακάλια και ένα δακρύβρεχτο γράμμα όπου υποσχόμουν ότι δεν θα επηρεαστούν οι βαθμοί μου στο σχολείο, το πρώτο μου βίντεο όταν ήμουν 6η δημοτικού. Οι βαθμοί μου δεν έπεσαν ποτέ. Αλλά τα τριγύρω βιντεοκλάμπ πλούτισαν, αφού δεν πέρασε μέρα που να μην είχα τουλάχιστον 4 ταινίες στο σπίτι.

Γιατί στο λέω αυτό; Για να καταλάβεις με πόση απίστευτη λαχτάρα περίμενα να μεγαλώσει λίγο η κόρη μου και να σταματήσει να βλέπει αποκλειστικά ταινίες με πριγκίπισσες, ώστε να μπορούμε επιτέλους να αρχίσουμε να βλέπουμε ταινίες μαζί. Αγκαλιά ή ο καθένας στον δικό του καναπέ, δεν έχει σημασία.

Η ουσία είναι ότι θα είχα/έχω επιτέλους κάποιον για να μοιραστώ το πάθος μου. Ένα νέο, αθώο ζευγάρι μάτια μέσα από το οποίο να δω και εγώ -σαν να είναι πρώτη φορά- τις αγαπημένες μου ταινίες. Και όσες από τις καινούργιες είναι ΟΚ να δει η μικρή.

Εννοείται πως, όπως συμβαίνει συνήθως σε οτιδήποτε έχει να κάνει με τις χαρές και τις προσδοκίες ενός πατέρα, στην πράξη τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά από ότι τα φανταζόμουν. Το να βλέπω ταινία με την μικρή είναι όσο απολαυστικό έλπιζα. Το ιδανικό τελείωμα σε μια δύσκολη μέρα (βλέπουμε μια ταινία πριν πάει για ύπνο τις καθημερινές) ή η ιδανική αρχή σε ένα Σαββατοκύριακο γεμάτο προοπτική (βλέπουμε μια ταινία κάθε πρωινό Σαββάτου και Κυριακής, πριν βγούμε για ποδήλατο ή ότι άλλο έχει αποφασίσει το μικρό ‘αφεντικό’).

Αλλά, ταυτόχρονα, είναι και εντελώς διαφορετικό. Ξεκινώντας από το γεγονός ότι δεν υπάρχει περίπτωση να δούμε μια ολόκληρη ταινία χωρίς 1.000+1 διαλείμματα. Κάτι που, πριν βάλω τον αποκωδικοποιητή NovaBox+ που μου δίνει την ευλογημένη δυνατότητα για εγγραφή, μεταφραζόταν σε 1.000+1 κλάματα ή γκρίνιες.

Εκτός και αν εσύ έχεις βρει π.χ. κάποιο μαγικό τρόπο να πείσεις ένα παιδί ότι πρέπει να πάει στην τουαλέτα και να σταματήσει να βλέπει μια ταινία που του αρέσει. Χάνοντας, όπως σίγουρα θα σου καταλογίσει μετά, το καλύτερο σημείο.

Ή να του εξηγήσεις ότι είναι σημαντικό να σε αφήσει επιτέλους -χωρίς γκρίνια- να πιάσεις το τηλέφωνο που χτυπάει εδώ και ένα δεκάλεπτο ή να σηκωθείς να βγάλεις -χωρίς γκρίνια- το τοστ από την τοστιέρα πριν πάρει φωτιά η κουζίνα.

Ενώ η εγγραφή σε βοηθάει και με ένα άλλο, εξίσου σημαντικό τρόπο. Ότι σου δίνει την ευκαιρία να απαντήσεις ήρεμα και συγκροτημένα στον καταιγισμό από ερωτήσεις που σίγουρα θα σου κάνει. Αυτό που, τουλάχιστον στα κιτάπια μου, είναι το πιο ωραίο κομμάτι σε όλη την εμπειρία. Το να συζητάς με το παιδί σου για αυτό που βλέπετε. Το να μπορείς να του λύνεις απορίες και να βλέπεις -συνήθως με το στόμα ανοιχτό- το συναρπαστικό τρόπο με τον οποίο λειτουργεί το μυαλό του.

Βέβαια, όπως πολύ καλά ξέρει κάθε πατέρας εκεί έξω, το να δεις μια ταινία μια φορά είναι σαν να την έχεις δει καμία. Αν στο παιδί αρέσει, πολύ, αρκετά ή ακόμη και μέτρια, θα αρχίσει, με το που πέσουν οι τίτλοι τέλους, να σε παρακαλάει να του την βάλεις να την δει ξανά. Και ξανά. Και ξανά.

Ολόκληρη ή εκείνα τα σημεία με το φοβερό τραγούδι (για να στο χορέψει), το ρομαντικό φιλί (για να σε ρωτήσει πως γίνονται τα παιδιά), το αστείο πέσιμο (που θα προσπαθήσει να μιμηθεί, θα χτυπήσει και μετά θα αρχίσει να κλαίει) ή το χαριτωμένο ζωάκι (για να σε ρωτήσει πότε θα της πάρεις δώρο λαγουδάκι) που του έχουν κάνει την μεγαλύτερη εντύπωση. Και όχι, εννοείται πως δεν καταλαβαίνει και δεν το νοιάζει να του πεις πως πρόκειται για τηλεόραση και ότι δεν μπορείς να βάλεις ξανά τη σκηνή που θέλουν.

Άλλωστε, μεταξύ μας, πλέον, αν του πεις κάτι τέτοιο, ψέματα θα είναι, αφού ξέρεις πολύ καλά ότι ο αποκωδικοποιητής NovaBox+ σου δίνει αυτή την δυνατότητα. Και σκέψου τι έχεις να περάσεις αν πάει σε ένα φίλο του που έχει αποκωδικοποιητή, διαπιστώσει ότι γίνεται και μετά έρθει σπίτι και του πεις κάτι διαφορετικό.

Το μόνο πρόβλημα σε αυτό είναι ότι το δικό σου μυαλό είναι εκείνο που τελικά θα γίνει λιώμα. Γιατί το παιδί και θέλει και μπορεί να βλέπει μια ταινία ή μια σκηνή 100 φορές. Το κάνει, όπως μου είχε πει η παιδίατρός μου, να αισθάνεται ασφάλεια ότι ξέρει τι θα συμβεί μετά. Εσύ όμως πόσες φορές μπορείς να δεις μια ταινία, οποιαδήποτε ταινία, πριν φτάσεις πρώτα στο σημείο να μάθεις απέξω τους διαλόγους και μετά να αρχίσεις να βάζεις τα κλάματα; Εκλιπαρόντας να δεχθεί να δείτε κάτι διαφορετικό. Οτιδήποτε. Ακόμη και διαφημίσεις tele-marketing.

Αυτός είναι και ο μοναδικός ‘ενδοιασμός’ που έχω στο να αφήσω την μικρή να δει μαζί μου το “Μια νύχτα στο Μουσείο: Το μυστικό του Φαραώ” που προβάλουν σε αποκλειστική μετάδοση τα κανάλια Novacinema. Επειδή ακριβώς ξέρω ότι θα την λατρέψει. Ότι θα γίνει η νέα της φθινοπωρινή εμμονή. Και γιατί δεν υπάρχει παιδί που να μην γουστάρει την τρομερή φάτσα του Ben Stiller. Και γιατί η ταινία είναι ταυτόχρονα η χαρά του μικρού και του μεγάλου. Οπότε, αν προσθέσεις στις τρεις φορές που την έχω δει μέχρι τώρα ο ίδιος τις άλλες 53 που θα με βάλει να την δω η μικρή, νομίζω ότι, σε ένα μήνα από τώρα, θα μπορώ να στην απαγγείλω όλη μια χαρά.

Από την άλλη, το “Μια νύχτα στο Μουσείο: Το μυστικό του Φαραώ” είναι η ιδανική αφορμή για να την πείσω να δεχτεί να κάνουμε κάτι που αρνείται πεισματικά μέχρι τώρα. Το να με αφήσει να την πάω σε κάποιο από τα υπέροχα μουσεία της πόλης. Κρίμα μόνο που τα εδώλια στο Κυκλαδικής και τα αγάλματα στο Ακρόπολης δεν ζωντανεύουν τα βράδια.