H Ferrari ‘ανήκει’ πια στον Sebastian Vettel

Από τα πρώτα του κιόλας βήματα στον μαγικό κόσμο της Formula 1, ο Sebastian Vettel κουβαλούσε το παρατσούκλι «Baby Schumi». Για πολλούς –ειδικά τότε- υπερβολικό, όμως χρόνο με το χρόνο ο Γερμανός αποδείκνυε πως μπορούσε να βαδίσει στις πατημασιές του απόλυτου ειδώλου του. Αποδείκνυε πως ήταν αποτελεσματικός σαν κομπιούτερ, εργατικός μέχρι εξάντλησης, ευερέθιστος σαν την αφεντιά μου αν μείνω 3 ώρες χωρίς σοκολάτα και επιτυχημένος όσο… τελοσπάντων, όσο μόνο άλλοι τρεις πιλότοι στην ιστορία του σπορ: ο ‘Καθηγητής’ Alain Prost, o σπουδαίος Juan Manuel Fangio και φυσικά ο Schumi!

Όμως αυτό στο οποίο ο Seb μιμείται ακόμα περισσότερο τον Michael, αν και με έναν δικό του, αυθεντικό τρόπο, είναι το κεφάλαιο Ferrari. Κι αυτός άφησε την ομάδα που τον ανέδειξε και έγινε κάτοικος Μαρανέλο, με στόχο να «ξυπνήσει» τον κοιμώμενο κόκκινο γίγαντα και να λατρευτεί σαν Θεός από τους απανταχού tifosi. Θα τα καταφέρει;

«Ε μαλάκα»!

Ήταν κατακαλόκαιρο του 2006, με το θερμόμετρο στην Πελοπόννησο να βαράει κόκκινο. Μία οικογένεια από τη Γερμανία είχε έρθει για διακοπές στη χώρα μας και ο πιτσιρικάς γιος τα είχε βρει σκούρα πίσω από το τιμόνι. Είχε κολλήσει στην άμμο σε κάποια προφανώς όχι και τόσο καλά οργανωμένη παραλία και όσοι περνούσαν τον χαιρετούσαν με την παλάμη ανοιχτή και φωνάζοντας με χαρά «Μαλάκα! Ε μαλάκα!».

Εκείνος, χαμογελαστός από τότε, δεν καταλάβαινε πολλά. Δεν χρειαζόταν άλλωστε καθώς λίγο αργότερα χτύπησε το τηλέφωνό του και του ζητήθηκε να μπει στο αεροπλάνο και να πάει στην Κωνσταντινούπολη. Είχε έρθει η ώρα για το ντεμπούτο του στη Formula 1.

(Αμούστακο παιδάκι ακόμα αλλά έτοιμος να αρχίσει να ‘γράφει’ ρεκόρ)

Με αυτές τις λέξεις με υποδέχθηκε ενάμιση χρόνο μετά, στις 3 Απριλίου του 2008 όταν στο Grand Prix Μπαχρέιν εκείνης της χρονιάς, τον πλησίαζε «ένας Έλληνας» με τον οποίο είχε προγραμματισμένη συνέντευξη. Μου είπε με ενθουσιασμό την ιστορία, αν και πλέον ήξερε τη σημασία της εθνικής μας λέξης. Είχε μεσολαβήσει η εντυπωσιακή πρώτη του εμφάνιση σε ελεύθερες δοκιμές με τη BMW όπου είχε σημειώσει τον ταχύτερο χρόνο, το αγωνιστικό ντεμπούτο του στις ΗΠΑ το 2007 όταν και έγινε ο νεότερος οδηγός που βαθμολογήθηκε και η προαγωγή του σε επίσημο οδηγό της Scuderia Toro Rosso στα μισά εκείνης της σεζόν. Η παρθενική του νίκη ήρθε πέντε μήνες μετά, στη μουσκεμένη Μόντσα.

Η μαγική πορεία του προς την κορυφή είχε μόλις ξεκινήσει.

Ταύρος και ταυρομάχοι

Ακολούθησαν έξι σεζόν στη Red Bull Racing. Η μεταπήδηση του στην πρώτη ομάδα της RB το 2009 ήταν αναμενόμενη και ήρθε την ώρα που ο Adrian Newey έκανε τα μαγικά του με το μονοθέσιο της αυστριακής ομάδας. Της χάρισε την πρώτη της νίκη, την έκανε διεκδικήτρια του τίτλου και την τετραετία 2010-2013 στρογγυλοκάθισαν μαζί στους θρόνους οδηγών και κατασκευαστών αντίστοιχα.

Μαζί κατέκτησαν από τέσσερις τίτλους, 38 νίκες, 65 βάθρα, 44 pole positions. Αριθμοί εντυπωσιακοί που θολώνουν το μυαλό και φέρνουν ζαλάδα. Τίτλοι που ήρθαν σε θρίλερ με επικές ανατροπές όπως το 2010 και το 2012 αλλά και τίτλοι που ήρθαν δια περιπάτου, όπως το 2011 και το 2013. Όσο ιερόσυλο κι αν ακούγεται, ο Vettel είχε ήδη ξεπεράσει σε αριθμούς τον σπουδαίο Ayrton Senna και έσπαγε το ένα ρεκόρ μετά το άλλο.

Όμως αυτό δεν ήταν αρκετό. Ούτε για όσους σαν ταυρομάχοι έψαχναν αφορμές να ‘χτυπήσουν’ τον ταύρο, ούτε για τον ίδιο. Για τους πολέμιους του, ήταν απλά ένας οδηγός που κέρδιζε επειδή είχε το καλύτερο μονοθέσιο (η μισή αλήθεια αφού έτσι ήρθαν οι 2 από τους 4 τίτλους), επειδή είχε την απόλυτη εύνοια της ομάδας του (της μισής ομάδας, το στρατόπεδο του Helmut Marko) και επειδή ήταν κωλόφαρδος (επίσης αμφισβητούμενο αφού στα χρόνια συνύπαρξης με τον Mark Webber είχαν παρόμοιο αριθμό τεχνικών προβλημάτων).

Η πραγματικότητα, όσο σκληρή κι αν ήταν, είχε να κάνει με το ‘βάρος της φανέλας’. Σε ένα σπορ όπου οι ‘αιώνιοι αντίπαλοι’ Ferrari και McLaren έριχναν τον ύπνο του δικαίου, οι παλιοί δεν μπορούσαν να αποδεχθούν πως μία ομάδα χωρίς ιστορία (η Red Bull εξαγόρασε τη Jaguar και έκανε ντεμπούτο μόλις το 2005), ξαφνικά έχτιζε αυτοκρατορία.

Ειδικά μετά τον τίτλο μίας άλλης Σταχτοπούτας, της Brawn GP, το 2009. Δείτε το ποδοσφαιρικά: αγοράζει τώρα ένας ‘πρόεδρας’ με χοντρό πορτοφόλι τον Αστέρα Εξαρχείων. Επενδύει χρήμα, φέρνει προπονητή, παίκτες, παίζουν μπαλάρα, ανεβαίνουν κατηγορίες, παίρνουν τον τίτλο! Την ώρα που Ολυμπιακός, Παναθηναϊκός, ΠΑΟΚ, μάχονται για παραμονή. Είναι δυνατόν οι οπαδοί των ‘μεγάλων’ να αναγνωρίσουν τον ‘παικταρά’ της μικρής ομάδας που ήρθε και τους ταπείνωσε; Όχι. Ή καλύτερα, όχι προτού φορέσει τη φανέλα της δικής τους ομάδας.

Κάτοικος Μαρανέλο

Ποιος καλύτερος τρόπος για να σε αγαπήσουν οι tifosi, από το να οδηγήσεις ένα κόκκινο μονοθέσιο; Μάλλον έτσι σκέφτηκε ο Vettel και έτσι εντελώς ξαφνικά, αρχές Οκτώβρη του 2014, έριξε τη βόμβα στη Red Bull. Έφευγε για να πάει να μείνει στο Μαρανέλο. Να γίνει ferraristi. Να ντυθεί στα κόκκινα. Αν αναρωτιέστε για τα κίνητρά του, να είστε σίγουροι πως το χρήμα ήταν αρκετά χαμηλά στη σχετική λίστα.

Θα χρησιμοποιήσω μία προ μερικών μόλις ημερών ατάκα του. Ο Vettel είπε: “Όλοι είναι υποστηρικτές της Ferrari. Ακόμα και όσοι εργάζονται στη Mercedes, προφανώς δεν μπορούν να το παραδεχθούν αλλά είναι υποστηρικτές της Ferrari. Το ξέρουν και το ξέρω”.

Δεν το είπε με αλαζονεία, το πιστεύει. Πως ειδικά για τους οδηγούς, το να οδηγήσουν για λογαριασμό της Scuderia αποτελεί από παιδική ηλικία το μεγάλο όνειρο.

Θα μου πείτε, από τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα, είμαστε χορτασμένοι (βλ. Alonso). Αλλά κοιτώντας το βλέμμα του, το ύφος του, τη γλώσσα του σώματός του, πείθεσαι πως κάθε λέξη βγαίνει από βαθιά μέσα του. Όπως και τα λόγια και τα ουρλιαχτά στο team radio μετά την πρώτη του νίκη με τη Ferrari.

 

Το πρώτο βάθρο με τα κόκκινα ήρθε στο ντεμπούτο του με την ιταλική ομάδα, η πρώτη νίκη στο δεύτερο μόλις αγώνα του ως οδηγός της! Όμως μέχρι το «Grazie, Grazie, Grazie, FORZA FERRARI» στη Μαλαισία το 2015, είχαν προηγηθεί μερικοί μήνες ενδεικτικοί των προθέσεών του. Όταν στην εισαγωγή μου έλεγα πως σε αυτό το κεφάλαιο είναι που μιμείται περισσότερο τον Schumacher, είχα στο νου μία σειρά από εικόνες τις οποίες και σας παραθέτω. Αρχής γενομένης από το παρακάτω video που αφορά στις δοκιμές που έκανε στο Φιοράνο στις 29 Νοεμβρίου του 2014. Μόλις αποδεσμεύτηκε από τη Red Bull.

 

Με μονοθέσιο του 2012 άρα ουσιαστικά άχρηστο ενόψει της επόμενης σεζόν. Ενώ άλλοι συνάδελφοί του ήδη γυρνούσαν σε παραλίες, εκείνος είχε σηκώσει μανίκια και έκανε δοκιμές. Γύρο με το γύρο. Για να νιώσει τι πάει να πει Scuderia, να εγκλιματιστεί στο Μαρανέλο, να γνωρίσει μηχανικούς, να πάρει μία πρώτη γεύση από τον τρόπο δουλειάς, τις λειτουργίες της ομάδας. Και παράλληλα, να αρχίσει να χτίζει τη νέα Ferrari. Τη δική του Ferrari. Τη Ferrari στην οποία κάθε μέλος της ομάδας, από τον τελευταίο εργαζόμενο στο εργοστάσιο μέχρι τον τεχνικό διευθυντή, όλοι δουλεύουν για να φτάσει αυτός στην κορυφή!

Έβγαλε selfie στο εργοστάσιο με τους νέους του teammates…

Ζήτησε να έχει ενεργό ρόλο στις δοκιμές των supercars made in Maranello όπως η θηριώδης FXX-K…

Έσπευσε στα διαλείμματα των δοκιμών να επισκεφτεί το Ristorante Montana και να γνωρίσει τη θρυλική Mamma Rossella την οποία τόσο αγαπούσε ο Michael…

Και να της κάνει μία σπέσιαλ αφιέρωση, όπου έγραψε πως ελπίζει αυτή να γίνει η Ιταλίδα μαμά του στο μέλλον!

Σημαντική λεπτομέρεια: η αφιέρωση ήταν στα ιταλικά. Από τη στιγμή που πήρε την απόφαση να μεταπηδήσει στη Ferrari, έσπευσε να μάθει τη γλώσσα ώστε να μπορέσει να γίνει ευκολότερα ένας από όλους μέσα στην ομάδα. Να νιώθουν περήφανοι που δουλεύουν για χάρη του, να νιώθουν υπερήφανοι που έχουν και πάλι έναν Γερμανό πρωταθλητή που δίνει αξία σε όλα όσα πρεσβεύει αυτό το αλογάκι.

Για τους γείτονές μας, η Ferrari είναι θρησκεία, η ζωή τους όλη. Αυτή τους στέλνει στα ουράνια, αυτή τους ρίχνει στα τάρταρα. Κι επειδή από τάρταρα έχουν χορτάσει τα τελευταία χρόνια, η έλευση του Seb έφερε την ελπίδα πως τα πέτρινα χρόνια θα τελειώσουν. Πως το ταλέντο του, η εργατικότητά του, η μεθοδολογία του, θα οδηγήσουν τη Scuderia προς το φως στην άκρη του τούνελ. Αυτό που μου έκανε εντύπωση από την πρώτη κιόλας μέρα του με την κόκκινη φόρμα, ήταν το σημειωματάριο που κουβαλούσε παντού.

Έγραφε, έγραφε, δεν ξέρω αν ο άτιμος το είχε απλά για εφέ και έκανε μουντζούρες ή έγραφε στιχάκια αλλά ήταν μία λεπτομέρεια που φώναζε πόσο ήθελε να αλλάξει τις τύχες αυτής της ομάδας. Ίσως να κατέγραφε το manual διαχείρισης αυτού του νέου, δύστροπου και αναποτελεσματικού πολλές φορές περιβάλλοντος, ίσως ορολογία στα ιταλικά ή τα ονόματα των μηχανικών του. Όμως ό,τι κι αν έχει γραμμένο στη μαύρη βίβλο του, είναι σαφές from day one, πως έχει πάρει πολύ σοβαρά το ρόλο. Και ίσως γι’ αυτό το λόγο να έχουν ήδη ταυτιστεί τόσο μαζί του οι tifosi. Όχι τόσο επειδή τους χάρισε τη νίκη μόλις στον δεύτερο αγώνα του με την SF15-T (ο Michael είχε κερδίσει στον έβδομο, το 1996) αλλά επειδή η σχέση τους είναι αμφίδρομη, παθιασμένη.

Ήταν άλλωστε ενδεικτικός ο απόηχος εκείνης της πρώτης νίκης, που είχε έρθει το ίδιο απόγευμα που ο ‘Θεός’ Valentino Rossi είχε πανηγυρίσει μία εξίσου σημαντική νίκη στο MotoGP. Όλα τα κανάλια ανέλυαν τον θρίαμβο, όλες οι εφημερίδες είχαν πρωτοσέλιδα με τις φάτσες των δύο ηρώων.

Και παρότι τελικά η όποια επανάσταση των κόκκινων στην ασημί δικτατορία της Mercedes δεν έφτασε πιο πέρα από τις τρεις νίκες σε Μαλαισία, Ουγγαρία και Σιγκαπούρη, η λαοθάλασσα κάτω από το βάθρο της Μόντσα αποδείκνυε στον Vettel πως είχε κερδίσει την απόλυτη αποδοχή τους. Πως η Ferrari ήταν πια η ‘δική του’ ομάδα, πως αυτοί ήταν πλέον οι ‘δικοί του’ tifosi.

Φέτος τα πράγματα δεν βελτιώθηκαν – το αντίθετο μάλιστα. Ενώ οι Mercedes δείχνουν πιο ευάλωτες, η Scuderia έχει χάσει την ευκαιρία να πανηγυρίσει δύο νίκες λόγω ατολμίας ή λάθους στη στρατηγική.

Την περασμένη Κυριακή στο Αζερμπαϊτζάν, όδευε ολοταχώς προς μία ακόμα βιαστική κίνηση φωνάζοντας τον Vettel για πρόωρη αλλαγή ελαστικών. Είπε όχι. Εμπιστεύτηκε το ένστικτό του, όσα του έλεγαν το τιμόνι και τα ελαστικά του και συνέχισε. Έτσι εξασφάλισε μία δεύτερη θέση η οποία θα κινδύνευε ιδιαίτερα αν είχε ακούσει την ομάδα.

Αλλά ακόμα και αν εκ του αποτελέσματος αποδεικνυόταν πως είχε κάνει λάθος, η άρνησή του, η διαμόρφωση στρατηγικής… στην πορεία και σε συνεννόηση, είναι ένα ακόμα γνώρισμα που μας φέρνει θύμισες.

Ίσως για πολλούς να είναι υπερβολικοί οι συσχετισμοί αλλά δεν αφορούν ούτε στο ελάχιστο σύγκριση. Διαφορετικοί πρωταγωνιστές, ερμηνεύουν ένα παρόμοιο σενάριο. Με το δικό τους τρόπο. Αλλά έως τώρα μοιάζουν οι ερμηνείες, μοιάζουν τα σκηνικά, διάολε μοιάζει ακόμα και το χειροκρότημα. Μοιάζουν ακόμα και οι συμπρωταγωνιστές, με τον Kimi Raikkonen να αποτελεί τον teammate επιλογής του Seb. Πιθανώς και για το 2017 – τουλάχιστον αν περνάει (μόνο) από το χέρι του τετράκις. Τα πάνε καλά εκτός πίστας, ο Iceman δεν είναι βρώμικος εντός αυτής, ξέρει να είναι ‘γενναιόδωρος’ όταν πρέπει και παρά το σπάνιο ταλέντο του, ούτε μπορεί να κλέψει ‘τις καρδιές’ του κόσμου από τον Vettel, ούτε την ‘αγάπη’ των μηχανικών αφού η λέξη ‘εκδηλωτικός’ δεν τον περιγράφει ούτε στο ελάχιστο.

Με όλα αυτά λοιπόν κατά νου και με τις αλλαγές κανονισμών που έρχονται το 2017 και κυρίως το 2018, στο φτωχό μου το μυαλό είναι σχεδόν δεδομένο πως ο Vettel θα εκπληρώσει επιτυχώς την αποστολή του: θα κάνει τη Ferrari ξανά πρωταθλήτρια.

Δεν ξέρω ποια χρονιά, δεν ξέρω αν θα είναι μία σεζόν πυροτέχνημα ή η αφετηρία μίας νέας αυτοκρατορίας, αλλά θα τα καταφέρει. Όχι η Ferrari. Η Ferrari με εκείνον. Όπως ακριβώς ήταν κάποτε γραμμένο να την ‘αναστήσει’ ο σπουδαίος Schumacher.

ΥΓ. Επειδή κάθε αναφορά στο όνομά του μου μαυρίζει τη ψυχή: #keepfightingschumi