Η κρουαζιέρα στο Αιγαίο είναι το καλοκαιρινό όνειρο κάθε ταξιδιώτη

Για το τι συνέβη κατά τη διάρκεια του πρωτότυπου νεανικού επιχειρηματικού διαγωνισμού, CruiseInn, στο πολυτελέστατο κρουαζιερόπλοιο Celestyal Crystal της Celestyal Cruises, λογικά θα έχεις διαβάσει. Σε αυτό το κείμενο δεν θα αναφερθούμε σε startups, workshops ή ομιλίες. Αυτό το κείμενο θα έχει θάλασσα, φαγητό, γαλάζιο, νησιά, καλοκαίρι.

~~~

Μία ημέρα πριν πάω στον Πειραιά για να επιβιβαστώ στο κρουαζιερόπλοιο, το οποίο θα γινόταν το σπίτι μου για επτά ημέρες, είχα ένα άγχος. Κυρίως δημιουργικό άγχος και ενθουσιασμό. Αυτό που οι Αμερικανοί αποκαλούν excitement. Αν και είχα επισκεφτεί στο παρελθόν τη Σαντορίνη, τη Μήλο και την Κρήτη, αυτή τη φορά δεν θα ήταν το ίδιο. Το να ταξιδέψεις με προορισμό αυτά τα νησιά κατά τη διάρκεια μιας επταήμερης κρουαζιέρας ήξερα πως θα διέφερε. Και δεν είχα άδικο. Παράλληλα, θα έβλεπα για πρώτη φορά τη Μύκονο, αλλά θα πήγαινα ακόμη και στην Τουρκία για λίγες ώρες, αφού θα δέναμε στο Κουσάντασι.

Φτάνοντας στο λιμάνι και λίγο πριν επιβιβαστούμε τελικά στο πλοίο, πρέπει να περάσαμε από ένα σωρό ελέγχους. Μου θύμισε αεροδρόμιο. Έπρεπε να σκανάρουν βαλίτσες, πράγματα που κουβαλούσαμε πάνω μας, καθώς και να παραδώσουμε τις ταυτότητές μας. Η μοναδική ‘ταυτότητα’ που είχαμε πάνω στο πλοίο ήταν μια κάρτα επιβίβασης με το ονοματεπώνυμό μας, την οποία χρησιμοποιούσαμε για να πάρουμε ό,τι θέλουμε από το μπαρ, αλλά και για να ανεβοκατεβούμε στο πλοίο, κάθε φορά που πιάναμε λιμάνι.

Αφού περάσαμε με επιτυχία (thank God) κάθε έλεγχο, έφτασε η ώρα να πατήσουμε στο κόκκινο χαλί που είχε στρώσει το πλήρωμα της Celestyal Cruises και να ανέβουμε στο πλοίο. Ήταν Δευτέρα μεσημέρι και είχαμε κάμποσες ώρες μπροστά μας μέχρι να σαλπάρουμε. Η καλύτερη ευκαιρία για μερικές βόλτες και εξερεύνηση πάνω στο πλοίο. Μόνο που μας πρόλαβε η ανακοίνωση του καπετάνιου από τα μεγάφωνα.

Έπρεπε όλοι μας να παρευρεθούμε στην άσκηση ετοιμότητας. Η οδηγία ήταν φορέσουμε τα σωσίβια που βρίσκονταν στις καμπίνες και να συγκεντρωθούμε σε ένα συγκεκριμένο σημείο του πλοίου. Στην αρχή γέλασα. “Είναι δυνατόν να κυκλοφορούμε με τα σωσίβια;”. Κι όμως, πρωτάρης βλέπεις, δεν ήξερα πώς είναι η φάση. Ακολούθησα, λοιπόν, τους κανόνες.

Εξαιρετική η καμπίνα

Ένα, ακόμη, άγχος που είχα πριν μπω στο πλοίο ήταν η καμπίνα. Γενικά είμαι εύκολος στον ύπνο, αλλά ιδανικά θα ήθελα να έχω ένα παράθυρο στο δωμάτιο και να αγναντεύω θάλασσα. Θα έκανε τον ύπνο για επτά μέρες σε ένα πλοίο πιο ανώδυνο. Όταν άνοιξα την πόρτα και είδα την καμπίνα που θα μοιραζόμουν με έναν συνάδελφο δημοσιογράφο, ενθουσιάστηκα. Είχε δύο μεγάλα άνετα κρεβάτια, μπάνιο, γραφείο, καθρέφτη και φυσικά ΚΑΙ παράθυρο. Οκ, καλά ξεκινήσαμε.

Το δεύτερο καλύτερο που συνέβη μετά την ανακάλυψη της καμπίνας (και γενικά δηλαδή) ήταν το φαγητό. Ήξερα ότι η συγκεκριμένη κρουαζιέρα (όπως και όλες οι κρουαζιέρες της Celestyal Cruises) ήταν all inclusive, άρα θα είχαμε τρία γεύματα την ημέρα. Αυτό που δεν γνώριζα, όμως, ήταν τι γεύματα ήταν αυτά, αλλά και πώς θα ήταν. Το κατάλαβα σχεδόν μια ώρα μετά την επιβίβαση στο πλοίο, περνώντας από τον 9ο όροφο που βρισκόταν το εστιατόριο με τον μπουφέ.

Προφανώς και φαίνεται μόνο το ένα από τα τρία πιάτα

Άλλη μια μέρα στην κρουαζιέρα

Πρόσεξε να δεις τι συνέβαινε στην κρουαζιέρα. Είχες πρωινό, όταν τελείωνε το πρωινό, ξεκινούσε σχεδόν αμέσως το μεσημεριανό και στη συνέχεια ακολουθούσε το βραδινό. Ουσιαστικά, το φαγητό δεν σταματούσε ποτέ. Αν, δηλαδή, εκτιμάς ιδιαίτερα το φαγητό στις διακοπές (ή κι όχι μόνο) τότε η κρουαζιέρα είναι ακριβώς αυτό που χρειάζεσαι. Ο μπουφές ήταν κάθε φορά διαφορετικός και μπορούσες να φας όσο ήθελες. Και δεν περιγράφω άλλο.

Παράλληλα, με το all inclusive πακέτο είχες απεριόριστους χυμούς, καφέδες, αναψυκτικά, μπύρες, ποτά. Μπορούσες να λιώσεις, αν ήθελες ,στο μπαρ. Όχι, δεν το έκανα, γιατί είχαμε πάρα πολλά να κάνουμε στο πλοίο.

Η πρώτη στάση του ταξιδιού ήταν η Μύκονος, όπου δεν μείναμε μία, αλλά δύο ημέρες. Δεν γινόταν να σε πάει το κρουαζιερόπλοιο στη Μύκονο και να σου πει γύρνα πίσω στις 11 το βράδυ. Θέλεις να δεις πώς είναι η ‘Mykonos by Night’ που τρελαίνει Έλληνες και ξένους.

Έχοντας μπροστά μας δυο μέρες στο νησί των ανέμων, είχαμε άπλετο χρόνο για πρωινές βόλτες στα σοκάκια, για μεσημεριανό μπάνιο, αλλά και για ένα ποτό (ή και περισσότερα) στα διάσημα clubs της Μυκόνου.

Mykonooooos (ήθελα πολύ να το γράψω, σόρρυ)

Αυτό που κατάλαβα πως λατρεύουν όσοι επιλέγουν την κρουαζιέρα για τις διακοπές τους, είναι πως δεν έχουν άγχος για τίποτε. Εφόσον κλείσεις το εισιτήριο, από εκεί και πέρα δεν έχεις να κάνεις το παραμικρό. Δεν ανησυχείς για δωμάτια, για εκδρομές, για φαγητό. Όλα είναι κανονισμένα και τακτοποιημένα για σένα. Το μόνο που σε απασχολεί είναι να βγάλεις όσες περισσότερες φωτογραφίες μπορείς. Άρα, στα βασικά που θα χρειαστείς είναι οπωσδήποτε ένα κινητό με καλή κάμερα ή κάποια καλή φωτογραφική μηχανή. Πόσες φορές θα έχεις την ευκαιρία να δεις τόσα νησιά μαζεμένα σε λίγες ημέρες, άλλωστε;

Το μόνο αρνητικό (αν και όχι για όλους) που μπορεί να έχει μια κρουαζιέρα είναι η σύνδεση στο internet. Αν και εμείς είχαμε ελεύθερη πρόσβαση στο δίκτυο του πλοίο ως δημοσιογράφοι, η αλήθεια είναι πως ήταν κάπως ακριβό για τους υπόλοιπους επιβάτες. Επομένως, είτε χρησιμοποιείς τα δεδομένα στο κινητό σου, είτε δεν ασχολείσαι με τον έξω κόσμο και έχεις το κεφάλι σου ήσυχο. Αν θες τη γνώμη μου, το δεύτερο είναι ακόμη καλύτερο. Κι αυτό γιατί τις επτά μέρες που βρεθήκαμε στο Celestyal Crystal χάσαμε σχεδόν ολοκληρωτικά την επαφή με τον έξω κόσμο. Κόσμος σου γίνονται οι συνταξιδιώτες σου στο πλοίο και νιώθεις ότι έχεις αποκοπεί με κάποιο μαγικό τρόπο από την καθημερινότητα.

Δεύτερη στάση του ταξιδιού ήταν η Μήλος. Την είδα σαν το απαραίτητο διάλειμμα μετά την ξέφρενη Μύκονο. Ο ιδανικός προορισμός για να φορτώσουμε μπαταρίες ενόψει της συνέχειας. Η Μήλος είναι ήρεμη, γραφική και ρομαντική. Κάναμε μια βόλτα στον Αδάμαντα, ήπιαμε μια μπύρα σε ένα μπαρ με θέα το Αιγαίο και επιστρέψαμε στο πλοίο.

Τα βράδια σε ένα κρουαζιερόπλοιο, δεν είναι καθόλου άσχημα. Εδώ θα μου πεις, “πώς γίνεται να είναι βαρετό ένα βράδυ όταν έχεις free drinks”. Θα συμφωνήσω. Έχεις την επιλογή να αράξεις χαλαρά στην πισίνα και να πιεις το ποτό σου, καθώς το πλοίο σαλπάρει για λιμάνια ξένα (που λέει κι ο στίχος), ή να πας στη ντίσκο στο τελευταίο deck και να το ζήσεις λίγο πιο έντονα. Εντάξει, δεν έχει κάθε βράδυ κόσμο, όμως αν πας σε καλή στιγμή, κάτι λέει.

Ένα Cuba Libre παρακαλώ

Η Σαντορίνη ήταν το κυρίως πιάτο της κρουαζιέρας. Το νησί που απολαύσαμε περισσότερο τόσο εμείς, όσο και οι εκατοντάδες ξένοι τουρίστες που βρίσκονταν μαζί μας στο πλοίο. Ναι, η πλειοψηφία ήταν ξένοι, Αμερικάνοι, Λατίνοι, Γάλλοι, Ισπανοί, ακόμη και Αυστραλοί. Όλοι τους εκεί για να ζήσουν το όνειρό τους και να δουν από κοντά τα πανέμορφα ελληνικά νησιά. Μείναμε δύο ολόκληρες μέρες στη Σαντορίνη και είχαμε όσο χρόνο χρειαζόταν για να την χαρούμε.

Το κρουαζιερόπλοιο έριξε άγκυρα στα ανοιχτά του νησιού και η μεταφορά των επιβατών από και προς το παλιό λιμάνι γινόταν με λάντζες, κάτι που είχε την πλάκα του. Αντίθετα, δεν είχε καθόλου πλάκα το ανέβασμα στα Φηρά από τις σκάλες, το οποίο είπα να επιχειρήσω για πρώτη φορά στη ζωή μου. Όχι, καλύτερα το τελεφερίκ, παιδιά, για το ανέβασμα τουλάχιστον. Το κατέβασμα με τα πόδια, κάπως παλεύεται. Αρκεί να προσέχεις.

Ένα σκαλί ακόμα, μ’ ακούς;

Οι βόλτες στα σοκάκια των Φηρών και το ηλιοβασίλεμα είναι απλά μαγικά. Όσο νυχτώνει, το σκηνικό γίνεται όλο και πιο όμορφο στην πρωτεύουσα του νησιού. Όλοι ήταν με ένα κινητό στο χέρι, ψάχνοντας την κατάλληλη λήψη για να ποστάρουν στο instagram.

Η δεύτερη ημέρα στη Σαντορίνη περιελάμβανε ξενάγηση στο διάσημο οινοποιείο Santo Wines, όπου δοκιμάσαμε και είδαμε πώς παρασκευάζεται ένα από τα καλύτερα κρασιά του κόσμου, το Vinsanto, ενώ δεν θα μπορούσαμε να φύγουμε χωρίς να ρίξουμε και μια βουτιά στην μαύρη παραλία του νησιού, στον Περίβολο.

Ένα πράγμα που λάτρευα κάθε μέρα γυρνώντας στο δωμάτιο, ήταν οι ευφάνταστες δημιουργίες της καθαρίστριας της καμπίνας μας. Τη μία έφτιαχνε μια κόμπρα με τις πετσέτες, την άλλη σκύλο, την επόμενη καβούρι. Ένα βράδυ επιτέλους την πετύχαμε επί το έργω, γελάσαμε και δεν αρνήθηκε και μια φωτογραφία δίπλα στο δημιούργημά της. Σ’ ευχαριστώ Guliza.

Το Ηράκλειο δεν το είδα πολύ, καθώς είχε ο διαγωνισμός του CruiseInn είχε μπει στο τελικό του στάδιο και δεν είχαμε άπλετο χρόνο για βόλτες. Οι υπόλοιποι επιβάτες πάντως του πλοίο έκαναν μια χαρά την εκδρομή τους στην Κνωσό και περπάτησαν στους δρόμους της πόλης.

Τελευταίος προορισμός μας ήταν το Κουσάντασι, όπου αυτό που σίγουρα θα θυμάμαι είναι η ξενάγηση στην παλιά Έφεσο. Ήταν από τις πιο σπουδαίες πόλεις του αρχαίου κόσμου κι αυτό μπορείς να το καταλάβεις εύκολα βλέποντας τα κτίσματα που έχουν διασωθεί.  Η πόλη του Κουσάντασι, η οποία θεωρείται τουριστικό θέρετρο, δεν με εντυπωσίασε ιδιαίτερα. Δεν παύει, όμως, να αποτελεί έναν ενδιαφέρον προορισμό της κρουαζιέρας.

Το τελευταίο βράδυ στο πλοίο είχε ΠΟΛΥ φαγητό και αρκετά κοκτέιλ, έτσι ώστε να κλείσει με τον καλύτερο τρόπο μια μαγική επταήμερη κρουαζιέρα. Πάλι καλά, δηλαδή, που πήραμε το δρόμο της επιστροφής, γιατί η μνήμη στο κινητό είχε γεμίσει.Κατεβαίνοντας στον Πειραιά, κοντοστάθηκα για περίπου δύο λεπτά κοιτώντας το πλοίο. Σκέφτηκα όλα αυτά που έγιναν αυτές τις επτά ημέρες. Φεύγεις μεν χορτασμένος, αλλά και με μια έντονη επιθυμία να το επαναλάβεις.

Αντί να ζηλεύεις με όλη αυτή την εμπειρία, δεν έχεις παρά να τη δοκιμάσεις. Μόνο κερδισμένος έχεις να βγεις.

(Φωτογραφίες: Γιάννης Μπαϊρακτάρης – Οδυσσέας Χλωρίδης – Celestyal Cruises Facebook)