Η μακροχρόνια σχέση θέλει και κόπο, και τρόπο

Ας ξεκινήσουμε με την εύλογη παραδοχή ότι το «happily ever after» ελληνιστί «ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα», δεν υπάρχει. Ή τέλος πάντων, για να μην είμαστε και αφοριστικοί, δεν κατακτάται τόσο εύκολα όσο το παρουσιάζει ένα παραμύθι ή ένα σήριαλ της Άννας Ανδριανού.

Γιατί το «ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα» δεν είναι τίποτα περισσότερο από μία προπαγανδιστική κλισέ ατάκα που σκοπό έχει να μας βάλει στη λούπα να αναρωτιόμαστε κάθε τρεις και λίγο πόσο καλά είμαστε μέσα σε μία σχέση και ακόμα χειρότερα: Πόσο καλύτερα είμαστε από τους άλλους που βρίσκονται επίσης σε μία σχέση.

Αν ήταν βέβαια μόνο τα παραμύθια εχθροί των μεγάλων σχέσεων, τότε αυτές δεν θα διέτρεχαν σήμερα τον κίνδυνο του αφανισμού. Εάν συνέβαινε κάτι τέτοιο, το πολύ πολύ να ζούσαμε στην πραγματικότητα το «τρυφικά» πλασμένο Fahrenheit 451 (παρεμπιπτόντως, εξαιρετική ταινία): Να ανάβαμε μία μεγάλη φωτιά στο Σύνταγμα και να καίγαμε κάθε παραμυθένια εκδοχή αγάπης που ως δια μαγείας μετά από ένα σημείο, ζει την απόλυτη ευτυχία. Και μόνο.

Χωρίς τσακωμούς, γκρίνιες, ζήλιες, συνήθεια, βαρεμάρα.

Ουτοπία, πράγματι. Ουτοπία για την οποία όπως προαναφέρθηκε, δεν φταίνε μόνο τα παραμύθια. Φταίνε και τα στερεότυπα. Φταίει και ο εγωισμός. Φταίει και αυτή η -σόρι- ηλίθια αντίληψη ότι μακροχρόνια σχέση σημαίνει βόλεμα.

Δεν μιλάω με γρίφους -δεν είμαι γερόντισσα. Απλώς εκνευρίζομαι όταν βλέπω ζευγάρια να είναι μαζί, να το θυμούνται μόνο όταν πρέπει να υπογράψουν κάποια ευχετήρια κάρτα δώρου και μόλις χωρίζουν να αναρωτιούνται «τι έφταιξε».

Δεν διαθέτω την παραμικρή διάθεση διδακτισμού. Ίσα ίσα, και μόνο το γεγονόςότι έχω φάει τη μισή (και παραπάνω) ζωή μου μέσα σε μακροχρόνιες σχέσεις οι οποίες έχουν λήξει σημαίνει ότι κάτι έχω καταλάβει και εγώ λάθος. Παρόλα αυτά, υπάρχουν κάποιες συμπεριφορές εντός της μακροχρόνιας σχέσης που αν μπορέσεις να υιοθετήσεις, ίσως καταφέρεις και να την κρατήσεις και να ζήσετε εσείς καλά και εμείς καλύτερα.

Να είσαι ευγενής.

Προφανώς και δεν εννοώ να κυκλοφορείς με το φράκο σου και κάθε φορά που την συναντάς να της κάνεις χειροφίλημα. Δεν έγραψα γλοιώδης, αλλά ευγενής. Κοινώς, να μην ξεχνάς ότι απέναντί σου έχεις ένα πλάσμα και όχι ένα πράγμα. Η οικειότητα που σίγουρα θα έχεις αποκτήσει μαζί της, δεν σου δίνει το δικαίωμα (και να στο δώσει αρνήσου το πεισματικά) να συμπεριφέρεσαι μπροστά της σαν να μην είναι εκεί. ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ. Και ναι, αναφέρομαι στο θέμα της τουαλέτας. Και της ανοιχτής πόρτας. Και σιχάθηκα.

Να έχετε το δικό σας χρόνο.

Μία από τις μεγαλύτερες λούπες των μεγάλων σχέσεων είναι το «τα κάνουμε όλα μαζί». Ναι, είναι γλυκό. Ναι, είναι όμορφο. Ναι, πνιγήκατε. Δεν είπα να κάνετε διαλείμματα. Δεν είσαι ο Ρος και δεν είναι η Ρέιτσελ. Αλλά είναι ωραίο πού και πού να νιώθεις ότι είσαι ένας και όχι δύο.

Να μην τη θεωρείς δεδομένη.

Τι είπα τώρα θα μου πεις. Ναι το ξέρω ότι είναι δύσκολο. Και ναι, ξέρω ότι όταν εκείνη είναι πάντα εκεί, δεν μπορείς να νιώσεις κάτι διαφορετικό. Έχεις ωστόσο ακούσει για τους τεχνητούς πόνους στη γέννα; Όχι φαντάζομαι. Παρόλα αυτά, η λύση σου λέγεται τεχνητή ζήλια. Προσπάθησε να έχεις στο μυαλό σου ότι μπορεί τώρα να είναι εκεί και να είναι μόνο για σένα, αλλά μιας και μασώντας φύλλα δάφνης δεν λες το μέλλον, είναι πολύ μεγάλο λάθος από μέρους να το προδικάζεις.

Να μην θεωρείς τον τσακωμό κακό πράγμα.

Σοβαρολογώ. Ένας τσακωμός μπορεί να αναστήσει μία σχέση. Να τη βγάλει από τη ρουτίνα και το εκνευριστικό «όλα καλά και δεν γίνεται τίποτα» στο οποίο μπορεί άνετα να μπει καθώς περνάνε τα χρόνια. Μην το πάμε και στο άλλο άκρο, βέβαια. Δεν αναφέρομαι σε καθημερινούς τσακωμούς. Αλλά, λίγη ένταση ποτέ δεν έβλαψε.

Να μην ακολουθείς μαζί της το ίδιο πρόγραμμα.

Εντάξει, αυτό ίσως είναι το πιο δύσκολο όλων. Αλλά εάν το πετύχεις, ίσως έχεις βρει και το μυστικό της επιτυχίας. Γιατί ο μεγαλύτερος εχθρός μίας σχέσης και δη μακροχρόνιας είναι η ρουτίνα. Εάν καταφέρεις να μην την αποκτήσεις ποτέ, τότε πιθανότατα να μην τη χάσεις και ποτέ (τη σχέση).

Να κάνετε σεξ.

Μην γελάς. Το τελευταίο διάστημα έχω κουραστεί να συναντώ φίλους και φίλες με μεγάλες σχέσεις που «δεν τους απασχολεί τόσο το σεξ» και «σεξ, εντάξει κάνουμε άλλα μη φανταστείς». Γιατί να μην φανταστώ βρε παιδιά; Αν είναι να μην κάνεις σεξ, τότε για ποιο λόγο η σχέση σου λέγεται ερωτική; Δεν το καταλαβαίνω. Και μάλλον, δεν θα το καταλάβω και ποτέ. Γι αυτό ένα έχω να πω: Σεξ. Και μάλιστα, σε συνδυασμό με το από πάνω, το ιδεατό είναι το όχι συνηθισμένο σεξ. Έχετε κερδίσει μία ρημάδα οικειότητα. Αξιοποίησέ τη σε αυτόν τον τομέα και κλείσε προς Θεού την πόρτα της τουαλέτας σου.

Να φλερτάρετε.

Τόσο, όσο. Πρέπει να την κάνεις να νιώθει όμορφη και ελκυστική. Το ίδιο και εκείνη εσένα. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι μεταξύ άλλων, μία σχέση ρίχνει τα επίπεδα του μεγάλου κακού που λέγεται ανασφάλεια. Γιατί όλοι σε κάποιο βαθμό είμαστε ανασφαλείς. Και όλοι, είμαστε σε μία σχέση και -το τονίζω- ΚΑΙ λόγω ανασφάλειας. Όταν τα επίπεδα ανασφάλειας αρχίσουν να ανεβαίνουν λοιπόν, ο κίνδυνος ένα τρίτο πρόσωπο να βγει σαν άλλος Ζονγκ από την κουρτίνα τρία, αυξάνεται. Επικινδύνως.

Bonus: Μιας και μιλήσαμε για τρίτους, θα πρέπει να έχεις υπόψη σου ότι ο τρίτος που μπορεί να χαλάσει μία σχέση δεν είναι μόνο ο «γκόμενος» ή η «γκόμενα». Είναι και ο φίλος σου ή η φίλη της (και τούμπαλιν). Είναι και οι γονείς σου ή οι γονείς της.

Μιας και δεν μπορώ να βάλω δύο bonus σε ένα κείμενο γιατί θα νιώθω σαν πιστωτική κάρτα, θα κλείσω με μία τελευταία ας την πούμε συμβουλή, βάζοντάς την κάτω από δύο μεγάλα αστεράκια (κάνε μία ευχή).

**

Σε μία σχέση, είναι κάτι παραπάνω από δεδομένο ότι θα κάνουν πασαρέλα όλα τα συναισθήματα από εκείνο της αγάπης μέχρι εκείνο του μίσους. Εάν πράγματι, θέλεις να την κρατήσεις, τότε η λέξη κλειδί είναι όρια.