Πώς είδα το Μίλαν-Μπαρτσελόνα σε 3D…

Ο @Freddos παρακολούθησε την αναμέτρηση της Μίλαν με την Μπαρτσελόνα σε 3D και βγάζει τα συμπεράσματά του.

Πώς συνέβη

Η μάζωξη είχε κανονιστεί πριν την ανακοίνωση της Nova για την προβολή 3D αγώνα. Ο οικοδεσπότης διέθετε τηλεόραση 2 ετών που κατά ευτυχή σύμπτωση είχε 3D όταν την πήρε ενώ τα γυαλιά -που είναι σε έλλειψη- οφείλονται στην επιμονή της συζύγου του και το customer support που δεν άντεξε και μας έστειλε 1 ζευγάρι Active Shutter γυαλιά δώρο.

Πρώτη εμπειρία

Στην αρχή δεν είδα κάτι εντυπωσιακό. Τολμώ να πω ότι απογοητεύτηκα ενώ είχα αρχίσει και να ζαλίζομαι λίγο. Μέχρι που κατάλαβα ότι τα γυαλιά 3D έχουν διακόπτη «ΟN/OFF» και τα είχα –φυσικά- στο OFF. Οπότε, πάτησα ΟΝ.

Τα πρώτα δευτερόλεπτα έβλεπα τη φυσούνα. Και ξανά τη φυσούνα. Και να οι παίχτες στη φυσούνα. Βρε πως περνάνε στη φυσούνα. Ωραία η φυσούνα. Λίγα πράγματα. Μετά όμως άρχισαν οι παίκτες να μπαίνουν στο γήπεδο και τότε, ναι, ξεκίνησε η 3D εμπειρία.

Κυρίως εμπειρία

Από την πρώτη στιγμή σε συνεπαίρνει. Δεν σου αφήνει δευτερόλεπτο ν’ αναρωτηθείς μήπως δεν είναι 3D ή μήπως είναι κάτι αναμενόμενο. Είναι σε υψηλή ανάλυση, είναι διαφορετικό, είναι εντυπωσιακό.

Σε αυτό το σημείο να διευκρινίσω πως η πρότερη επαφή μου με το 3D περιορίζεται σε στερεοσκοπικά γυαλιά ως πιτσιρικάς και σε «ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΜΕ ΒΑΛΤΕ ΤΩΡΑ ΤΑ 3D ΓΥΑΛΙΑ ΣΑΣ» soft porn ταινίες με τη 2η Εμανουέλα, την πιο… νταρντάνα (μια λέξη που έχω να χρησιμοποιήσω από εκείνη την εποχή). Και όταν είδα το Avatar. Αυτή είναι όλη κι όλη η εμπειρία μου.

Πίσω στο 3D ποδόσφαιρο. Αγνοούσα ότι είναι ξεχωριστή παραγωγή και αυτό είναι που κάνει τη διαφορά. Άλλες κάμερες, σε άλλες γωνίες θέασης με άλλου τύπου σκηνοθεσία. Στο 2D ποδόσφαιρο που βλέπουμε –ως κοινοί θνητοί- οι λήψεις είναι από μακρινή απόσταση ενώ τα πλάνα εναλλάσσονται συνεχώς ώστε να προσδίδουν ένα μέρος από την αγωνιστική «ενέργεια» που χάνεται λόγω των 2 διαστάσεων.

Στις 3 διαστάσεις είναι διαφορετικά. Οι περισσότερες κάμερες είναι τοποθετημένες δίπλα στον αγωνιστικό χώρο, οι λήψεις είναι κοντινές ενώ δεν υπάρχει ανάγκη για γρήγορη εναλλαγή πλάνων, το αντίθετο μάλιστα. Τα αργά πλάνα τον βοηθούν διότι ο τηλεθεατής έχει πολλά περισσότερα οπτικά στοιχεία στη διάθεση του για ν’ ανακαλύψει και να επεξεργαστεί.

Νιώθεις πως το γκαζόν φτάνει μέχρι τα πόδια σου. Νιώθεις την  εσωτερική κοιλότητα που κάνει η εξέδρα και ότι πίσω σου είναι το υπόλοιπο μισό απ’ αυτό που βλέπεις. Βλέπεις τους ποδοσφαιριστές να τρέχουν και ξαφνικά περνάει μπροστά σου το κεφάλι του επόπτη, όπως για παράδειγμα περνάει μπροστά σου το –γκουχ- κεφάλι της σέξι σερβιτόρας στην καφετέρια την ώρα που βλέπεις αγώνα (Γυναίκες-επόπτες ΤΩΡΑ).

Σημαντική ενίσχυση σε αυτή την οπτική εμπειρία δίνουν τα διάφορα συνοδευτικά γραφήματα που δείχνουν το χρόνο ή το σκορ ή τις ενδεκάδες των ομάδων. Είναι σαν να ξετυλίγεται από το ταβάνι ένα λάβαρο ανάμεσα σ’ εσένα και τον αγώνα που βλέπεις. Δεν ενοχλεί, αντιθέτως ξαφνιάζει και σε βάζει ακόμα πιο μέσα στην εικόνα.

Μεγάλο ρόλο παίζει και η απόσταση. Οι οδηγίες λένε: Σε ευθεία και σε απόσταση 3 μέτρων. Μετά από διάφορες δοκιμές, μπορώ να σας επιβεβαιώσω ότι ισχύει. Στα 2 μέτρα με ζάλισε, στα 3 μια χαρά, στα 4+ μέτρα κανένα πρόβλημα. Σε στάση «λιώσιμο επί του καναπέ» (αυτό που ο σβέρκος σου ακουμπάει τη συμβολή κάθετου και οριζόντιου μαξιλαριού, αυτό που προτιμάμε όλοι) δεν γίνεται, λόγω χαμηλής γωνίας, σε ζαλίζει. Αν βλέπεις από το πλάι είναι εντάξει αλλά σαν κάτι να του λείπει.

Η παραγωγή και η σκηνοθεσία ακόμα δεν είναι άψογη. Πολλά πλάνα είχαν απότομη εναλλαγή κάμερας και ξαφνικά τα γυαλιά σου δείχνουν μια ακατανόητη εικόνα που σίγουρα εξηγείται επιστημονικά αλλά εγώ θα αρκεστώ στο «λες και κάποιος σου καθάριζε το παρμπρίζ του αυτοκινήτου με μουτζουρωμένο πανί».

Επίσης, λόγω του Ολυμπιακού που εννοείται πως βρήκε αυτή τη βραδιά να κάνει ένα από τα καλύτερα σε διάρκεια απόδοσης και αποτέλεσμα παιχνίδια του στο Τσάμπιονς Λιγκ, δεν μπόρεσα να δω πάνω από 10 συνεχόμενα λεπτά και αυτά ήταν στο ημίχρονο αλλά τουλάχιστον είχαν προνοήσει να δείχνουν συνεχώς φάσεις. Σε κανονική ροή αγώνα είδα (βλέπε: με άφησαν) από ένα 5λεπτο σε κάθε ημίχρονο. Σε αυτό το διάστημα τα γυαλιά ΔΕΝ με ζάλισαν αλλά έχω την εντύπωση πως σε συνεχόμενα 45 λεπτά θα το έκαναν.

Επίγευση

Είναι σίγουρα εμπειρία. Δεν έχω, όμως, καταλήξει αν είναι από τις «που πρέπει οπωσδήποτε να έχεις κάνει μια φορά» ή από τις «που πρέπει οπωσδήποτε να εντάξεις στη ρουτίνα τηλεθέασης σου».

Τείνω, προς το πρώτο. Εμπειρία από αυτές που «πρέπει» να έχεις κάνει μια φορά αλλά που δεν θα ενταχθούν, τουλάχιστον αμέσως, στην τηλεοπτική εμπειρία σου.

Σε αντίθεση με τη High Definition λήψη που βελτιώνει μια υπάρχουσα εμπειρία δίχως ν’ αλλάζει το παραμικρό στις υπόλοιπες συνήθειες σου (να χαζεύεις και στο κινητό, να τσιμπάς κατιτίς, να μιλάς με τους υπόλοιπους, να tweetάρεις), η 3D εικόνα πάει την εμπειρία σε άλλο επίπεδο. Σε αναγκάζει να αφιερωθείς αποκλειστικά σ’ εκείνη. Δεν γίνεται να χαζεύεις αριστερά-δεξιά. Δεν γίνεται να κάνεις zapping. Δεν γίνεται να κάνεις πλάκα ή ν’ ανταλλάζεις απόψεις με χειρονομίες και φωνές με την υπόλοιπη παρέα εκτός αν παραμένεις ακίνητος. Δεν γίνεται (ω, θεοί του Τζάμπιο Λινκ) να τσιμπολογάς και να πίνεις, εκτός κι αν το κάνεις με μεγάλη προσοχή. Δεν γίνεται να ασχολείσαι και με άλλη οθόνη (κινητό ή tablet) και σίγουρα δεν γίνεται να tweetάρεις.

Δεν λέω ότι τα παραπάνω είναι απαραιτήτως αρνητικά. Για παράδειγμα, αν βλέπεις μια εξαιρετική ταινία ή σειρά, το γεγονός ότι σε αναγκάζει να συγκεντρωθείς εκεί είναι πολύ θετικό.

Το ποδόσφαιρο, όμως, από τη φύση του ως τηλεοπτικό γεγονός, δεν ανήκει σ’ αυτή την κατηγορία της απορρόφησης και της συγκέντρωσης. Είναι γεγονός με έντονο το στοιχείο του multitasking και της επικοινωνίας. Με το σνακ σε κοντινή απόσταση, με την παρέα στο πλάι σου και με τους υπόλοιπους σχολιαστές στην άλλη οθόνη σου (σε twitter stream, σε forum, σε chat rooms, μέχρι και σε σχόλια κάτω από άρθρα), η ιεροτελεστία του να βλέπεις ποδόσφαιρο δεν περιορίζεται σε αυτό που δείχνει η τηλεόραση. Και η 3D τηλεόραση έχει δρόμο ακόμα μέχρι να το αγκαλιάσει και να το προσφέρει ως ολοκληρωμένη, μη-διασπαστική εμπειρία.

Θέλετε και παράδειγμα; Είναι το 82ο λεπτό του Μαρσέιγ-Ολυμπιακός. Η αντροπαρέα των 5 ατόμων βλέπει τον αγώνα με τα 3D Active Shutter γυαλιά της. Η μπάλα φτάνει στον Γέστε. Τη χαϊδεύει με το εξωτερικό μέρος του αριστερού του ποδιού και τη στέλνει ανάποδα από εκεί που περιμένει όλη η άμυνα της Μαρσέιγ. Αναπηδώντας, πλησιάζει προς τον Φετφατζίδη που μόλις έχει ξαναμπεί στην περιοχή. Αυτός την αφήνει να σκάσει μια φορά για να φτάσει εκεί που θέλει. Οπλίζει. Σουτάρει μ’ ένα γυριστό αριστερό προς την αντίθετη πλευρά του τερματοφύλακα της Μαρσέιγ. Η μπάλα κατευθύνεται ξερά προς τη γωνία.

Γκολ.

Βγάλτε τα γυαλιά σας, ακουμπήστε τα προσεκτικά στο τραπεζάκι και τότε αρχίστε να πανηγυρίζετε, ν’ αγκαλιάζεστε, να ουρλιάζετε «ΓΚΟΟΟΟΛ», να δείχνετε λέγοντας «τό ‘λεγες! Τό ‘λεγες!» και κατόπιν να γράψετε στο twitter το σιβυλλικό «Φέτφα».

Δεν γίνεται.

Σημειώσεις για το τέλος:

    * ·      Πολλοί ποδοσφαιρόφιλοι απολαμβάνουν τη μπάλα τους μονάχοι. Σεβαστό και διαδεδομένο. Η 3D ενδείκνυται γι’ αυτές τις περιπτώσεις. Όχι όμως παρουσία παρέας. Και όχι για συνεχόμενα παιχνίδια, θα κουράσει.

    * ·      Ζapping δεν γίνεται να κάνεις για 2 λόγους. Και γιατί θα ζαλίζεσαι και γιατί κάθε φορά πρέπει ν’ αλλάζεις τις ρυθμίσεις της τηλεόρασης από 3D σε 2D και το αντίστροφο. Το δεύτερο κάποια στιγμή θα φτιάξει.

    * ·      Το customer service που υπέφερε από τα τηλεφωνήματα μας και τελικά μας εξυπηρέτησε ήταν της Samsung. Ευχαριστούμε για το (έστω) 1 ζευγάρι γυαλιά που ήρθε εγκαίρως.

    * ·      Τα επόμενα μοντέλα τηλεοράσεων έρχονται με τα γυαλιά μέρος του πακέτου. Αν δεν σας έρθουν, πείτε το σ’ εμάς, έχουμε χρόνο, διάθεση και τρόπο.

    * ·      Αν φτάσατε μέχρι εδώ δίχως να έχετε διαβάσει το παραπάνω κείμενο, συμβουλευτείτε το χθεσινοβραδινό μου tweet και είστε ΟΚ. Φύγετε. Να πάτε αλλού. Πχ Να πάτε να δείτε γιατί αυτός ο τύπος ξεστόμισε «Best birthday EVER!».