Ημέρα Knicks στο Madison Square Garden
- 26 ΦΕΒ 2012
Νέα Υόρκη λοιπόν (ημέρα τρίτη). Είχαμε μείνει στο ότι η παρουσίαση προϊόντων & τεχνολογίας από τη ΝΙΚΕ, είχε ολοκληρωθεί. Η ώρα ήταν 16:00 και είχαμε 3 ώρες μέχρι να φύγουμε για το αποχαιρετιστήριο δείπνο που θα μας παρέθεταν.
Είχα προσπαθήσει να βρω εισιτήριο για το Madison Square Garden (έπαιζαν NY Knicks vs Atlanta Hawks. Και o Jeremy Lin με τη LINsanity του. Συν ότι ο @stefanos_rose μου είχε πει πως αν πήγαινα πριν από εκείνον δεν θα μπορούσε να το ξεπεράσει ποτέ. Φυσικά το τελευταίο ήταν το πιο σημαντικό απ’ όλα) αλλά απέτυχα. Βασικά είχαν μείνει μόνο αυτά των $2699 και είπα να μη τα στερήσω από κάποιον άλλο μωρέ. Καταλαβαίνετε.
Στις 16:30 έρχεται μήνυμα από τα τζιμάνια (ναι – χρησιμοποιείται ακόμα αυτή η λέξη. Προτιμούσατε αλάνια δηλαδή; Μήπως μαγκίτες; Μήπως τα παλιόπαιδα τ’ ατίθασα; Μήπως του ΝΒΑ τα παιδιά;) του @NBAHELLAS και τον @Ndpapaioannou.
“Κάναμε αίτηση για δημοσιογραφικό πάσο. Δεν μας έχουν απαντήσει ακόμα. Σε παρακαλώ, εμπιστεύσου με, και πήγαινε στο media entrance, ζήτα διαπίστευση με τ’ όνομα σου. Δεν με έχουν κρεμάσει ποτέ – ΘΑ ΥΠΑΡΧΕΙ”
Εννοείται πως αρνήθηκα και βρήκα 100 δικαιολογίες να μην πάω. Ακολουθούν μερικές από αυτές (σε παρένθεση οι απαντήσεις του):
“Μα, είμαι μακριά!” (“πάρε ταξί”)
“Μα, μόλις παρήγγειλα μια μπύρα” (“πιες τη γρήγορα”)
“Μα, αρχίζει σε 1μιση ώρα” (“Μπορείς μέχρι και το ημίχρονο”)
“Μα, δεν έχω διαβατήριο μαζί” (“αρκεί και ταυτότητα με latinikous χαρακτήρες”)
“Μα, με έχουν καλέσει στο δείπνο” (“New Yorks Knicks @ Madison Square Garden”)
“Μα… ” (“ΠΗΓΑΙΝΕ!”)
Ε, το αποφάσισα.
Είπα, όμως, πρώτα στον εαυτό μου “Αφού θα τη φας την κρυάδα, απόλαυσε τη, κάντο σωστά”. Κι έτσι πήρα ταξί, έφτασα στο MS Garden και περπατούσα με αποφασιστικό βήμα προς την είσοδο για τα Media. “Όλα είναι θέμα ύφους & συμπεριφοράς”, μου έλεγα. Περπατούσα με σταθερά βήματα και έφτασα. Ήταν ένας σταθμός μετρό (είχα κάνει λάθος, έστριψα νωρίτερα).
Πάμε πάλι πίσω.
Έξω στο δρόμο και προς την πλευρά της εισόδου για τα Media. Το ύφος και το περπάτημα ήταν τόσο αποφασιστικό που μια αμερικανίδα μαμά με τον πιτσιρικά γιό της ο οποίος φορούσε και μπλουζάκι LINSANITY με ρώτησε αν ξέρω που είναι η είσοδος του Madison Square Garden.
Εννοείται πως ήξερα. “GO STRAIGHT AHEAD, TAKE A DEEP RIGHT ON THE FIFTY SEVENTH AND NINTH AVENUE AND YOU ‘LL SEE A LONG QUEUE ON YOUR RIGHT” ούρλιαξα και έφυγα γυρνώντας την πλάτη έξαλλος.
(εννοείται πως αυτή η διεύθυνση δεν υπάρχει. Αλλά το “να ουρλιάξω μια διεύθυνση σε δρόμο της Νέας Υόρκης” μόλις σβήστηκε από τη λίστα των στόχων μου)
Έφτασα στο Media entrance. Κάθισα υπομονετικά 10′ σε μια ουρά. Και μετά άλλα 5′. Και όλη αυτή την ώρα να έχω και ύφος. Τελικά ήταν η ουρά για τους νικητές ενός διαγωνισμού (καλά ξεκινήσαμε). Πήγα δίπλα που δεν είχε ουρά.
“Χαίρετε, είμαι από το NBA EUROPE (σσ: πίστεψα θα ήταν πιο ψαρωτικά. Αν έλεγα NBA HELLAS μπορεί να με έβαζαν να δώσω το μέλλον μου για ενέχυρο) και έχετε μια διαπίστευση στο όνομα μου για σήμερα”
“Excuse me?”
“Hello, I’m from NBA EUROPE, you should have a media accreditation under my name, for today”
“Yes, this way please”
Όντως είχαν! (απίστευτο. Είχαν λάβει την αίτηση, είχαν εξασφαλίσει θέση και δεν μας είχαν ειδοποιήσει. ΠΟΙΟΣ ΤΟ ΚΑΝΕΙ ΑΥΤΟ;)
Μπαίνουμε στο ασανσέρ (φυσικά) που μας βγάζει στο 5ο επίπεδο, εκεί που είναι τα δημοσιογραφικά. Ήταν άλλοι 3 μαζί μου οπότε ακολουθούσα αυτούς. Μπαίνουμε μέσα και βλέπω τον πιο παλιό να κρεμάει το παλτό του σε κάτι κρεμάστρες. Το έκανα κι εγώ ώστε να κερδίσω κάποιους πόντους στυλ “α-χα! Αυτός κρεμάει το παλτό του στις κρεμάστρες! Άρα είναι πάλιουρας… Άρα είναι δικός μας… Ας τον αφήσουμε ήσυχο”.
Κατόπιν κατέβηκαν όλοι κάτι σκαλάκια και πήγαν στο κυλικείο για τα Media. Καλομαθημένος από τη ΝΙΚΕ σκέφτηκα “ΤΕΛΕΙΑ! Μπουφές, ποτά και φύγαμε για το ματσάκι!”
Άκυρο.
Με σταμάτησε ένας και μου είπε πως πρέπει να δώσω $8 για ότι πάρω. “Εντάξει” σκέφτηκα “θα του δώσω $10 για να τον καλοπιάσω”. Ανοίγω το πορτοφόλι και του πετάω $10 στο τραπέζι.
“Sir, this is a $100 bill”
“I’m sorry, I am Greek” μου ήρθε να του πω αλλά κρατήθηκα γιατί μάλλον δεν θα έπιανε το βαθύ χιούμορ της -μέχρι πρότινος- large σχέσης μας με τα λεφτά.
Το άρπαξα λες και θα το έπαιρνε ο άνεμος, έβαλα ένα $10 στο τραπέζι και προχώρησα να σερβιριστώ.
Με σταμάτησαν. Δεν με άφηναν να σερβιριστώ, έπρεπε να πω τι θέλω. ΜΑ ΤΙ ΣΟΪ ΜΠΟΥΦΕΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΥΤΟΣΕΡΒΙΡΕΣΑΙ;
Δείχνω 2 μπούρδες που είχαν, μου τις πετάνε σ’ ένα πιάτο και φεύγω. Μετά βλέπω ότι δεν είχαν χαρτοπετσέτα οπότε πήρα μια από τον πάγκο των φαγητών. Την αρπάζω, γυρνάω την πλάτη και πάω να κάτσω αλλά τότε νιώθω κάτι χέρια να με πιάνουν από τη μέση και τα πλευρά.
Σκέφτηκα “Απίστευτο – κοίτα να δεις που βρέθηκε γνωστός στο MADISON SQUARE GARDEN στα δημοσιογραφικά. Κοίτα να δεις ρε φίλε η Ελλάδα. Παντού βρίσκεις έναν Έλληνα τελικά”.
Τελικά ήταν μια ζουμπουρλή μαυρούλα που με άρπαξε για να μου πει ότι δεν θέλει να παίρνω χαρτοπετσέτες από τον μπουφέ της (της; ΤΗΣ;!) και να πάω στον απέναντι πάγκο άλλη φορά.
“Of course, Next time, I will do”
(Χαρ χαρ χαρ χαρ)
Τουλάχιστον να πάω να βάλω λίγο καφέ. Πάω προς τις καφετιέρες και τελευταία στιγμή πετάγεται μπροστά μου ο ορισμός του τσόκαρου.
(Προειδοποίηση: Ακολουθεί διπλή σωβινιστική παράγραφος γεμάτη χαρακτηρισμούς & υποθέσεις)
Γύρω στο 1.75, με 12ποντη (δεν ξέρω τα μεγέθη αλλά ήταν μεγάλη) μαύρη γόβα, γυμνό πόδι, φούστα από δέρμα που το πολύ να έφτανε για να καλύψει περικάρπιο ενός Hell’s Angel, σκίσιμο στο πλάι (φυσικά), πολύχρωμο πουκάμισο με κοντά μανίκια και ένα ντεκολτέ που αν ήταν παίκτης και είχε βάλει 40 πόντους παίζοντας σε ελληνική ομάδα οι αθλητικές εφημερίδες θα τον αποκαλούσαν “ΝΤΕΚΟΛΤΑΡΟΣ! Έκλεψε την παράσταση ο θηριώδης παιχταράς”. Μαλλί μαύρο κορακί μέχρι τον ώμο και βάψιμο “απαλό” στυλ “σκόνταψα και έπεσα μέσα στη βαλίτσα με το make up”.
Η τύπισσα (το τσόκαρο) λοιπόν, πετάχτηκε μπροστά μου στην ουρά (ή εγώ σάστισα και βρήκε ευκαιρία), έβαλε καφέ, έβαλα καφέ, έβαλε γάλα, πήγα να βάλω γάλα αλλά είχε τελειώσει οπότε εκείνη γύρισε, έβαλε το χέρι στον ώμο μου και απολογήθηκε γελώντας σαν να είχα πει το πιο αστείο πράγμα στον πλανήτη της.
Το οποίο, αν με ρωτήσετε, είχα πει. Γιατί μερικές φορές δεν έχει σημασία αν λες “It’s okay” αλλά το πως το λες.
“It’s okay” (είπα και χώρισαν οι δρόμοι μας έχοντας σκάσει στα γέλια εκείνη ενώ εγώ έψαχνα γάλα. Τι γέλιο ρε παιδί μου αυτό το τσόκαρο)
Μέτριος ο καφές, βλακεία το φαγητό, δυο μπουκιές κι έφυγα να δω το γήπεδο.
Ήμουν περίπου στο μέσο ύψος του γηπέδου. Λέω “ας πάω λίγο πιο κάτω, να δω αν με αφήνουν” (θυμηθείτε: ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΜΕ ΥΦΟΣ) κι όντως με άφησαν. Λέω “ας κατέβω και μέχρι τα VIP, να δω αν με αφήνουν” κι όντως δεν είπε κανείς κάτι. Είχε φτάσει η κρίσιμη στιγμή. “Να πατήσει κανείς παρκέ στο Madison Square Garden ή να μην πατήσει;”.
Να πατήσει.
Συνέχισα (θυμηθείτε: ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΜΕ ΥΦΟΣ) και δεν μου μίλησε κανείς! Πατούσα το παρκέ και κοίταζα προσεκτικά κάτι παίκτες των New York Knicks που σούταραν. Μια καλοντυμένη κυρία δίπλα μου μου λέει “Sir, are you one of the competition winners too?” (ΜΑ ΓΙΑ ΝΙΚΗΤΗΣ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΥ ΕΔΕΙΧΝΑ; ΑΦΟΥ ΛΕΜΕ – ΜΕ ΥΦΟΣ!). Εννοείται πως δεν ήταν παίκτες των New York Knicks αυτοί, τόση ώρα κοιτούσα (ΜΕ ΥΦΟΣ!) να σουτάρουν κάτι νικητές διαγωνισμού.
Συνεχίζω τη βόλτα στο παρκέ και… α… ε… ο Dominique Wilkins.
Φωτογραφία:
Κι άλλη:
Ο Dominique Wilkins λέμε:
Δεν κατάφερα να πλησιάσω για να του μιλήσω, ίσως επειδή μιλούσε live στην τηλεόραση εκείνη τη στιγμή (μια υπόθεση κάνω).
Η ώρα ήταν 19:15, ο κόσμος μαζευόταν και είχε φτάσει η ώρα να κάτσω στα δημοσιογραφικά (ψηλά επάνω) για να ξεκινήσει ο αγώνας (ή τουλάχιστον έτσι ήθελε το ύφος μου να πιστεύω, αν δεν πήγαινα να κάτσω ΕΓΩ στα δημοσιογραφικά δεν θα ξεκινούσε ο αγώνας).
“Κυρίες και κύριοι, παρακαλώ σηκωθείτε για τον εθνικό μας ύμνο”
Σηκωθήκαμε όλοι όρθιοι.
“Σήμερα, τον εθνικό μας ύμνο θα πει η Correy Something” (το something το έβαλα εγώ γιατί δεν άκουσα)
Χειροκρότημα & αποθέωση.
Βγαίνει η Correy Something για τον εθνικό ύμνο και έχει όντως φωνάρα.
Η κάμερα του γηπέδου ζουμάρει πάνω της.
Ήταν το τσόκαρο.
(To be continued… )