Η Δώρα Παντέλη καρφώνει τον σεξισμό από όπου κι αν προέρχεται

Μια γυναίκα, η οποία έχει μάθει να επιβιώνει σε έναν ανδροκρατούμενο χώρο και μάλιστα με εξαιρετική επιτυχία. Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, τής ζητήσαμε να μας μιλήσει για όλα όσα μπορεί να περάσει μια γυναίκα, η οποία θέλει να κάνει καριέρα στον αθλητισμό ή στην αθλητική δημοσιογραφία.

Η ανισότητα υπάρχει σε όλους τους χώρους, όχι μόνο στον αθλητισμό. Στην Ελλάδα έχουμε πρόβλημα με τη νοοτροπία μας. Βάζουμε ταμπέλες και σκεφτόμαστε στερεοτυπικά σε πολλά πράγματα. Όσον αφορά τον χώρο του αθλητισμού υπάρχει πάντα το «έλα μωρέ που θες να γίνεις αθλήτρια. Πότε θα κάνεις οικογένεια;».

Με ενοχλεί πάρα πολύ η ερώτηση «καριέρα ή οικογένεια;». Γιατί να πρέπει μια κοπέλα να αναγκάζεται να διαλέξει ένα από τα δύο και οι άνδρες να κάνουν και τα δύο παράλληλα; Σίγουρα η μητρότητα παίζει μεγάλο ρόλο και η γυναίκα έχει το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης σε μια οικογένεια. Από εκεί και έπειτα, όμως, δεν σημαίνει ότι ένα παιδί κλείνει και την πόρτα της σε αυτό που θέλει να κάνει.

Στην Ελλάδα τα μυαλά μας έχουν μείνει κάποια χρόνια πίσω. Προσωπικά το βιώνω ακόμα και τώρα αυτό το «πότε θα κάνεις ένα παιδάκι;». Ο χώρος του αθλητισμού είναι λίγο άδικος. Τα καλύτερα χρόνια για μια γυναίκα που παίζει μπάσκετ είναι από τα 30 μέχρι τα 35. Από την άλλη, είναι και η πιο γόνιμη ηλικία για να κάνει παιδί. Δυστυχώς, εδώ δεν μπορείς να πεις pvw θα κάνω ένα παιδί, θα σταματήσω μια χρονιά και θα ξαναγυρίσω. Θεωρείται κάπως περίεργο. Δεν είμαστε όπως στο WNBA, που οι αθλήτριες παίρνουν τα παιδιά τους μαζί τους στο γήπεδο.

Ως παίκτρια έχω ακούσει τα χειρότερα από φιλάθλους. Πραγματικά, αν δεν έχεις παρακολουθήσει γυναικείο αγώνα μπάσκετ, δεν μπορείς να καταλάβεις τι συμβαίνει. Θα ντραπείς να μπεις στο γήπεδο με αυτά που θα ακούσεις. Είναι η παιδεία μας τέτοια, να εξευτελίζουμε το γυναικείο φύλο. Έχει χαθεί κάθε σεβασμός. Κι αυτό πρέπει να αλλάξει.

Η δουλειά που κάνω τώρα είναι ακόμη πιο hardcore. Κάθε μέρα που δουλεύω ξέρω ότι δεν θα πάρω ποτέ «μπράβο» από κανέναν, αλλά στο πρώτο μικρός λάθος θα με αμφισβητήσουν. Από τη μία με πεισμώνει να γίνομαι καλύτερη, αλλά από την άλλη με στεναχωρεί γιατί πρέπει να προσέχω τα πάντα. Από το φόρεμα που θα φορέσω και το πώς θα περπατήσω, μέχρι το τι θα πω. Ακόμη κι ένα όνομα παίκτη να προφέρω λάθος, θα βγουν να πουν «έλα μωρέ τι κάνει εκεί το κοριτσάκι;».

Τα ίδια πράγματα ακούω πέντε χρόνια τώρα. Κι ας έχω φτιάξει μια καριέρα, ας έχω ένα όνομα και κάποιες διακρίσεις. Πέρυσι ήμουν μία από τις 48 γυναίκες αθλητικογράφους από όλο τον κόσμο, που πήρα μέρος σε ένα εκπαιδευτικό πρόγραμμα του Υπουργείο Εξωτερικών των Η.Π.Α. Όταν περιέγραψα σε αυτές τις γυναίκες όλα όσα έχω βιώσει στα γήπεδα στην Ελλάδα, πραγματικά δεν το πίστευαν.

Έχω δεχθεί πολλές φορές απειλητικά μηνύματα από άνδρες φιλάθλους, οι οποίοι θεωρούν ότι επειδή είμαι γυναίκα μπορώ να στοχοποιηθώ εύκολα και να τρομάξω. Μπορεί να χάσει η ομάδα τους, να μην τους αρέσει κάτι που θα πω και μετά να τα βάλουν μαζί μου.

Όταν είχαν κόσμο τα γήπεδα δεχόμουν και απειλές την ώρα του αγώνα. Στην αρχή τρόμαξα, αλλά πλέον έχω μάθει να το αντιμετωπίζω. Την πρώτη φορά που έγινε ένα αντίστοιχο περιστατικό σε κάποιο γήπεδο, έβγαλα τα ακουστικά μου και έφυγα κλαίγοντας. Δεν άντεχα να με απειλούν και να με φτύνουν την ώρα που κάνω εκπομπή.

Δεν φοβάμαι. Δεν θα έκανα ποτέ σε κανέναν τη χάρη να σταματήσω να κάνω αυτό που αγαπώ και να λέω τη γνώμη και την άποψή μου. Το χρησιμοποιώ ως δύναμή μου και εξελίσσομαι. Λέω μέσα μου πώς δεν θα με εμποδίσει κανείς να φοράω και να λέω αυτά που θέλω. Από τη στιγμή που έχω γνώση και άποψη πάνω σε αυτό που κάνω, δεν μπορεί κανείς να μου στερήσει το δικαίωμα να κάνω αυτή τη δουλειά. Το έχω πάρει εγωιστικά.

Αυτό που μπορώ να κάνω, όμως, είναι να βγαίνω να τα λέω. Όχι για εμένα, αλλά για τις επόμενες Δώρες που θα έρθουν. Αν τα βάζουμε κάτω από το χαλί, θα συμβαίνουν ξανά και θα παραμένουμε μια τριτοκοσμική χώρα όσον αφορά την παιδεία μας στον αθλητισμό. Θέλει, βέβαια, προσοχή αυτό. Βγαίνεις και το λες, όταν μπορείς να το υποστηρίξεις. Πρέπει ο άλλος να σε εμπιστεύεται, όχι να σε λυπάται επειδή είσαι γυναίκα. Πρέπει να χτίσεις αυτό το προφίλ, από τη δουλειά και τις γνώσεις σου. Είναι στο χέρι της γυναίκας να κερδίσει τον σεβασμό.

Αυτή τη χαλασμένη νοοτροπία πρέπει να την αποβάλουμε εμείς οι ίδιοι οι άνθρωποι του αθλητισμού. Δεν υπάρχει χώρος για τέτοια άτομα. Είτε είναι φίλαθλοι, είτε παράγοντες, είτε οτιδήποτε. Να αναφέρουμε τα περιστατικά και να μην εμφανιστούν ποτέ ξανά αυτοί οι άνδρες στα γήπεδα.

Τόσο ως παίκτρια, όσο και ως αθλητικογράφος έχω ζήσει περιστατικό με φίλαθλο να με φτύσει και να με απειλήσει την ώρα του αγώνα. Και μάλιστα δεν του έκαναν τίποτα οι άνθρωποι της ομάδας του. Ως δημοσιογράφος έχει τύχει να μου πετάξουν και μπύρα, αλλά και να με απειλήσουν για τη ζωή μου.

Όταν άρχισα να μιλάω για αυτά τα περιστατικά, στην αρχή μου είπαν πως «πρέπει να σκληρύνεις». Ξέρεις τι απάντησα; Πώς δεν πρέπει να το αφήσουμε να ξανασυμβεί. Δεν θα το επιτρέψω να ξανασυμβεί. Για την επόμενη κοπέλα που θα έρθει και θα θελήσει να κάνει αυτή τη δουλειά. Είναι και λίγο υποχρέωσή μας αυτό.