Η επόμενη ημέρα στη Θεσσαλία
- 12 ΣΕΠ 2023
Νερό και ρεύμα στις πληγείσες περιοχές της Λάρισας δεν υπάρχει εδώ και μέρες. Οι συνοικίες που είναι κοντά στο ποτάμι, όπως ο Άγιος Θωμάς και η Νέα Σμύρνη, αντιμετωπίζουν μεγάλα προβλήματα μετά την επέλαση της κακοκαιρίας Daniel. Στη Γιάννουλη, οι κάτοικοι συνεχίζουν να είναι αποκομμένοι και μάλιστα ασθενείς χρειάστηκαν να μεταφερθούν επάνω σε μπουλντόζες. Επιχειρήσεις, χωράφια και κτηνοτροφία έχουν διαλυθεί.
Η Μαρία Πατσιά, κάτοικος της πόλης, είναι μία από τους πολλούς εθελοντές που προσπαθούν να βοηθήσουν με κάθε τρόπο. «Η Θεσσαλία είναι σχεδόν σαν μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο» λέει, τονίζοντας πώς αν δεν υπάρχει οργάνωση, η ενέργεια των πολιτών πάει χαμένη.
Οι εικόνες είναι αποκαρδιωτικές, οι συνέπειες ανυπολόγιστες. Μία άλλη κάτοικος, η Γεωργία, τονίζει ότι δεν υπάρχει επαρκής βοήθεια για όλους – άνθρωποι έχουν μείνει χωρίς στέγη, έχουν αφανιστεί συνοικίες. Οι κάτοικοι μπαίνουν στα πλημμυρισμένα σπίτια με σακούλες για να μαζέψουν πράγματα, αφού δεν μπορούν να μείνουν σε αυτά. «Οι εικόνες σε όλη τη Θεσσαλία είναι σαν βομβαρδισμένο τοπίο».
Μοιράζεται μαζί μας τους φόβους της, εκφράζοντας ουσιαστικά τις σκέψεις όλων. Το νερό και η ποιότητά του, οι επερχόμενες ασθένειες εξαιτίας των μολυσμένων υδάτων, το γεγονός ότι πολλές περιοχές έχουν μετατραπεί σε βούρκους, τα κουνούπια, είναι μόνο μερικά από τα ζητήματα της επόμενης ημέρας.
Οι επόμενες ημέρες μοιάζουν ολοένα και χειρότερες, καθώς ο θεσσαλικός κάμπος μετράει τις πληγές του. Η Μαρία Πατσιά μάς υπενθυμίζει πώς σε ένα έργο που πολλοί από εμάς είμαστε μόνο θεατές, χιλιάδες άνθρωποι είναι δυστυχώς πρωταγωνιστές.
Δεν υπάρχουν πια ζώα για τυροκόμιση, ούτε οι μηλιές της Ζαγοράς και της Αγιάς, εργοστάσια έχουν υποστεί ολικές καταστροφές. «Δεν είχαμε λαϊκή σήμερα στη γειτονιά μου» λέει, και όπως όλα δείχνουν, η κανονικότητα θα αργήσει. Οι πλημμυρισμένες συνοικίες είναι ακόμα αποκλεισμένες, ο κόσμος προσπαθεί να βγάλει τα νερά, να βρει τρόπους διαφυγής και να αποφύγει τους κινδύνους, όπως τα σηκωμένα καπάκια των υπονόμων στην πόλη. Δεν ξέρεις πού μπορείς να βρεθείς.
«Μόνο το κέντρο της Λάρισας έμεινε όρθιο, αλλά εννοώ το πολύ κέντρο. Όλη η υπόλοιπη πόλη έχει τρομερά προβλήματα. Η περιοχή του Αγίου Γεωργίου που είναι στη μεριά του Βόλου είναι η πρώτη που χτυπήθηκε. Μετά όλες οι παραποτάμιες συνοικίες Άγιος Θωμάς, Αγία Μαρίνα, Νέα Σμύρνη, τμήμα της περιοχής ΑΤΑ και όλα τα χωριά. Τώρα πλημμυρίζουν τα χωριά που βρίσκει ο Πηνειός, καθώς εκβάλλει στο Αιγαίο. Εννοείται ότι δεν υπάρχουν καλλιέργειες βαμβακιών και καλαμπόκι, οι γεμάτες αποθήκες στα χωριά με τριφύλλι, καταστράφηκαν ολόκληροι αμπελώνες. Δεν έχει μείνει τίποτα. Εκτός από το κέντρο της Λάρισας μια ακτίνα γύρω από την κεντρική πλατεία. Που μένω και εγώ. Τρομερή βροχή, με έλλειψη σχεδιασμού και πρόληψης για την κλιματική αλλαγή και τα νέα δεδομένα. Ούτε καν ασκήσεις ετοιμότητας για να είναι προετοιμασμένος ο κρατικός μηχανισμός αλλά και οι πολίτες».
Την επόμενη ημέρα οι κάτοικοι καλούνται να συνεχίσουν. Η Γεωργία, εξηγεί με τη σειρά της ότι η μετακίνηση στο κέντρο της πόλης είναι ομαλή, ενώ στα προάστια που πλημμύρισαν, μέτρια προς κακή. Υπάρχουν καθιζήσεις και σε γέφυρες και είναι λίγο πιο περιορισμένα τα πράγματα. Κομμένη είναι και η Εθνική Οδός προς Θεσσαλονίκη, στη Γυρτώνη. Ελικόπτερα μεταφέρουν φαγητά σε αποκλεισμένους.
«Η αγορά είναι και αυτή περιορισμένη. Σκέψου, ότι οι αποθήκες των προμηθευτών του μαγαζιού εστίασης που εργάζομαι, για παράδειγμα, είναι πλημμυρισμένες και δε γίνεται διακίνηση, ή ένας άλλος προμηθευτής έχει έδρα στα Τρίκαλα και εκτός από τη ζημιά της πλημμύρας δεν μπορεί να κατευθυνθεί στη Λάρισα λόγω του οδικού δικτύου. Πολλοί άνθρωποι έχασαν τις δουλειές τους.
Έχουν παρασυρθεί αυτοκίνητα, γεωργικά μηχανήματα και εννοείται πως και τα χωράφια αφανίστηκαν άρα δεν μπορούν να εργαστούν. Επίσης πολύ σημαντικό είναι ότι αρκετός κόσμος έφυγε όπως-όπως από τις κατοικίες χωρίς ρούχα και τα συναφή. Φιλοξενούνται αρκετοί από εθελοντές και πολλοί είναι αυτοί που έχουν ανοίξει τα σπίτια τους για φιλοξενία, φόρτιση κινητών, μπάνιο κτλ. Στις περιοχές που είναι δύσκολη η πρόσβαση κυκλοφορούν εθελοντές με βάρκες και άνθρωπο της πυροσβεστικής για να ανασύρουν αποκλεισμένους ή και ζώα μέχρι και σήμερα».
Στην παραλία των Μεσαγγάλων, τον παραλιακό οικισμό που βρίσκεται σε απόσταση 40 χλμ. από τη Λάρισα προς τη Θεσσαλονίκη, η θάλασσα έχει γεμίσει λάσπη και μυρίζει σαν βόθρος. Ο οικισμός, ο οποίος παραμένει αποκομμένος από τη Λάρισα, δεν είναι ο μοναδικός που μετρά τις πληγές του, καθώς η κακοκαιρία χτύπησε σε μεγάλο βαθμό τα παράλια της.
Ο Ασπροπόταμος Τρικάλων έχει κοπεί στα δύο. Ο Νίκος Κέλλας, ο βοσκός που πολλοί μπορεί να γνωρίζουν χάρη στη δραστηριότητά του στο Instagram, θέλει αυτό το όμορφο, πράσινο και παρθένο κομμάτι που βρίσκεται στα δάση των χωριών Στεφάνι, Δολιανά, Κρανιά και Πολυθέα, να ξαναγίνει η ενιαία ορεινή περιοχή που ήταν. Για να ξαναγίνει όμως, «θα πρέπει να φτιαχτούν οι δρόμοι, οι οποίοι έγιναν κοίτη του Ασπροποτάμου πλέον», όπως λέει.
Οι τελευταίοι ηλικιωμένοι έφυγαν από την Κρανιά
«Ίσως και να μην ξαναγίνεται, αλλά τουλάχιστον να έχουν όλα τα χωριά πρόσβαση, ώστε να είναι επισκέψιμα κι όχι μόνο μέσω δασικών δρόμων, όπως δίνεται τώρα πρόχειρη δίοδος».
Στις εικόνες που μοιράζεται, ίσα που φαίνεται το μαγαζί ενός φίλου του που το μαγαζί του «πνίγηκε» πάνω στον δρόμο. «Φεύγουν και δεν ξέρουν αν θα επιστρέψουν. Βασική προϋπόθεση είναι να γίνει ο δρόμος, αλλιώς με ποιον να δουλέψουν, όπως και ένα ξενοδοχείο παρακάτω».
«Η πλευρά του Ασπροποτάμου από το δήμο Πύλης άνοιξε, αλλά τα προβλήματα στο οδικό δίκτυο είναι μεγάλα, όπως και μέσα στα χωριά, αλλά δεν επείγουν. Στην πλευρά του Ασπροποτάμου, από το δήμο Μετεώρων, περιμένουμε… αν κάποιος μπορεί να πιέσει, ας πιέσει ως προς αυτήν την κατεύθυνση. Μηχανήματα μεγάλα θέλουμε να δουλέψουν, τώρα, πριν βρέξει ξανά, πριν έρθει ο χειμώνας. Δε χρειαζόμαστε μπισκότα, κρουασάν, μακαρόνια και ρύζι, στείλτε τα εκεί που τα χρειάζονται» γράφει ο ίδιος στον λογαριασμό που χειρίζεται για την περιοχή.
Πριν από δύο χρόνια, είχα γράψει για την ιστορία της Λίλλας Νικολάου και του Χρήστου Κατσικάρα, οι οποίοι άφησαν την πόλη για το Αμπελικό Καρδίτσας, προκειμένου να ασχοληθούν με τη μελισσοκομία. Το βιολογικό τους μέλι ταξίδευε μέχρι πρότινος σε όλη την Ελλάδα και οι δυο τους ήταν χαρούμενοι με την απόφασή τους να ζήσουν στη φύση και να τη σεβαστούν στο έπακρο.
Τώρα μαθαίνω ότι οι μέλισσες δεν υπάρχουν πια. «Το μόνο που έχει σημασία είναι οι άνθρωποι», τονίζει η Λίλλα. Και σε αυτή την καταστροφή, το μόνο που έχει μείνει τελικά στους ανθρώπους, ως κινητήριος δύναμη, είναι η αλληλεγγύη. Η τελευταία φράση της Γεωργίας δε φεύγει από το μυαλό μου. «Όλα είναι στην τύχη τους».
