Η Γωγώ Δελογιάννη θέλει να μεγαλώσουμε καλύτερα αγόρια

Μας συστήθηκε μέσα από το πρώτο MasterChef, ενώ από τον Σεπτέμβριο του 2020 άνοιξε και το πρώτο της μαγαζί, τη Στοά Φιξ, όπου σερβίρει από τα πιο νόστιμα κεφτεδάκια της Αθήνας. Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, τής ζητήσαμε να μας μιλήσει για τις ανισότητες, τις διακρίσεις, αλλά και όλες αυτές τις περίεργες συμπεριφορές που μπορεί να έχει συναντήσει όλα αυτά τα χρόνια στις κουζίνες.

Προφανώς και έχω τύχει ειδικής μεταχείρισης επειδή είμαι γυναίκα. Μην αυταπατάσαι. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην το έχει αντιμετωπίσει. Για εμάς είναι καθημερινότητα. Ξέρεις, οι δουλειές που εγγράφονται στο αντρικό DNA ως «αντρικές» δύσκολα διαγράφονται.

Πέρυσι, που έκανα μια συνεργασία με την κουζίνα ενός ξενοδοχείου, συνάντησα έναν άντρα σεφ, ο οποίος όταν αναγκάστηκε να κάνει κάποια πράγματα όπως του τα είπα, παραιτήθηκε, λέγοντας στον υπεύθυνό μας πως «δεν γουστάρω να έχω μια γυναίκα πάνω από το κεφάλι μου». Αν ήμουν άνδρας, αυτό δεν θα του πέρναγε καν από το μυαλό.

Είναι πολλές οι γυναίκες που αντιμετωπίζουν καθημερινά τον σεξισμό στον κλάδο τους. Ακόμη και σε πιο σοβαρά επαγγέλματα από το δικό μου. Δεν το λέω γιατί το φαντάζομαι, αλλά γιατί το ακούω συνεχώς από γνωστές και φίλες. Είμαστε αναγκασμένες να αποδεικνύουμε πράγματα, περισσότερο από τους άνδρες, έτσι ώστε να κερδίσουμε το σεβασμό.

Έχω αδικηθεί πολλές φορές. Ξεκινάμε για κάποιο λόγο ως μαγειρικά κατώτερες από τους άνδρες, άσχετα αν έχουμε περισσότερες γνώσεις ή εμπειρία. Βέβαια, για να πω την αλήθεια σε αυτό το σημείο, υπάρχουν και πράγματα σε μια κουζίνα, στα οποία μια γυναίκα υστερεί σωματικά σε σχέση έναν άνδρα, όπως για παράδειγμα το να σηκώσει μια πολύ βαριά κατσαρόλα. Αυτό δεν τον κάνει καλύτερο, απλώς μπορεί να σηκώσει περισσότερα κιλά. Είναι εντελώς διαφορετικό και το μπερδεύουμε.

Δεν ξέρω αν έχουμε κάνει βήματα ως κοινωνία. Θα πω και ναι, αλλά και όχι. Ναι, γιατί όλο και περισσότερα κορίτσια ασχολούνται με επαγγέλματα που θεωρούνταν «ανδρικά», αλλά και όχι, γιατί πολλές φορές οι προσπάθειες πηγαίνουν στο βρόντο.

Σε όλες τις δουλειές θα πετύχεις βλαμμένους. Είτε είσαι γυναίκα είτε αγόρι. Γιατί και τα αγόρια δέχονται ρατσιστική συμπεριφορά. Δεν είμαστε μόνο εμείς. Αν ένα αγόρι δεν υποστηρίζει το στιλ του «μάτσο» γκόμενου με τα μούσια και τα τατουάζ, δεν είναι εύκολο να επιβιώσει σε μεγάλες ανδροκρατούμενες κουζίνες. Θα δεχθεί bullying.

Γίνονται ακραία σκηνικά μέσα στις κουζίνες. Αν μιλήσεις με μάγειρες και στα περιγράψουν, αυτά που θα ακούσεις είναι τόσο ακραία, που είναι αδύνατο να τα έχει βγάλει κάποιος από το μυαλό του. Κι αυτό που σου λέω ταιριάζει απόλυτα και με τα όσα ακούμε τις τελευταίες ημέρες.

Δεν μπορούμε να κλείνουμε να μάτια και τα αυτιά μας και να λέμε «έγινε μια φορά». Όχι. Γίνεται συνέχεια και δεν αναφέρομαι μόνο στη μαγειρική. Είναι κάτι γενικό, κάτι κοινωνικό. Είναι θέμα της κοινωνίας, που δεν μπορεί να δεχθεί τις διαφορετικές ομάδες ανθρώπων και θεωρεί ότι πρέπει να έχουν διαφορετική μεταχείριση.

Αυτά τα πράγματα είναι βαθιά πολιτικά και κοινωνικά. Υπάρχει φυλετικός ρατσισμός στις κουζίνες, αλλά υπάρχει και στην κοινωνία. Ένας τρόπος για να εξαλειφθεί αυτή η τόσο βαθιά ριζωμένη αντίληψη, είναι να είμαστε συνεχώς σε εγρήγορση, προκειμένου να την εντοπίζουμε. Γιατί υπάρχουν και αγόρια με αγνές προθέσεις, τα οποία ποτέ τους δεν θα μείωναν μια γυναίκα, που υποπίπτουν σε αυτό χωρίς να το καταλαβαίνουν ορισμένες φορές. Η διάκριση είναι παντού. Πρέπει, λοιπόν, να είμαστε alert για να την εντοπίζουμε.

Πρέπει να μεγαλώσουμε καλύτερα τα αγόρια ως γονείς, θείοι, νονοί και φίλοι. Είναι ο μόνος τρόπος για ένα καλύτερο αύριο, μια καλύτερη κοινωνία. Να σταματήσουμε να μαθαίνουμε στα κορίτσια να προστατεύονται και να μάθουμε στα αγόρια πώς πρέπει να συμπεριφέρονται. Κι αυτό φυσικά δεν αρκεί να το κάνουν δύο-τρία σπίτια. Πρέπει να γίνει συνολικά.

Μακάρι το MasterChef φέτος να το πάρει γυναίκα. Υπάρχει μια κοπέλα, η Μαργαρίτα, που θα ήθελα πολύ να τη γνωρίσω. Έχει ένστικτο, ταλέντο και δουλεύει. Είναι η απόλυτη ευκαιρία φέτος για να το κατακτήσει μια γυναίκα και νομίζω ότι και το ίδιο το MasterChef αρχίζει να το καταλαβαίνει.

Κλείνοντας θέλω να πω ότι δεν γιορτάζω την Ημέρα της Γυναίκας. Δεν τη γιορτάζω, γιατί είναι ο τρόπος που βρήκε ο δυτικός πολιτισμός για να ξεπλύνει όλα όσα είχε ρίξει στο πρόσωπο της γυναίκας όλα αυτά τα χρόνια. Οτιδήποτε μας ξεπλένει ως είδος, δεν μου αρέσει. Το θυμάμαι, αλλά δεν θα το γιορτάσω κιόλας.