Η υπογραφή που οδήγησε στον θάνατο 200.000 άτομα με αναπηρία
Σαν σήμερα ο Αδόλφος Χίτλερ διατάζει την εξόντωση όσων ανθρώπων θεωρούσε "ανάξιους να ζουν".
- 1 ΣΕΠ 2020
Το 1940 στα γερμανικά σχολεία, στην ώρα των μαθηματικών, διατυπώνονταν προβλήματα στους μαθητές, όπως αυτό: “Η κατασκευή ψυχιατρείων κοστίζει 6 εκατομμύρια μάρκα. Πόσα σπίτια, κόστους 15.000 μάρκα το καθένα, θα χτίζονταν αν δεν σπαταλούνταν σε τρελάδικα”;
Ή όπως αυτό:
“Η συντήρηση ενός νοητικού ανάπηρου κοστίζει περίπου 4 μάρκα την ημέρα. Έστω ότι υπάρχουν 300.000 νοητικά καθυστερημένοι για φροντίδα. Πόσο κοστίζουν συνολικά αυτά τα άτομα; Και πόσα επιδόματα γάμου των 1000 μάρκων θα μπορούσαν να δοθούν με τα ίδια χρήματα;”.
Ήταν η εποχή που από τις στειρώσεις των “διανοητικά” και “σωματικά” ανάπηρων, είχαμε ήδη περάσει στις μαζικές εκτελέσεις τους. Ο πόλεμος στην Ευρώπη μαινόταν και η διαταγή που είχε υπογράψει ο Χίτλερ για την έναρξη της συστηματικής ευθανασίας των ατόμων με ειδικές ανάγκες, βρισκόταν σε πλήρη εφαρμογή.
Το ‘Πρόγραμμα Ευθανασίας T-4’, υπογράφτηκε μία μέρα σαν σήμερα την 1η Σεπτεμβρίου του 1939, και ουσιαστικά αποτέλεσε τον “δοκιμαστικό σωλήνα” για το μετέπειτα Ολοκαύτωμα των Εβραίων.
Στη Γερμανία και στην Αυστρία υπολογίζεται ότι θανατώθηκαν περίπου 70.000 άνθρωποι συνολικά, ενώ αν υπολογίσουμε και τους ανάπηρους από τις κατεχόμενες χώρες, ο αριθμός φτάνει κοντά τις 200.000.
"Ένας κληρονομικά άρρωστος κοστίζει κατά μέσον όρο 50.000 μάρκα μέχρι να γίνει 60 χρονών. Και εσύ σηκώνεις το βάρος."
Αρχικά οι ναζί παρότρυναν τους γιατρούς και το νοσηλευτικό προσωπικό να παραμελούν τους ασθενείς. Έτσι εκείνοι πέθαιναν από ασιτία και διάφορες ασθένειες. Αργότερα, ομάδες “συμβούλων” επισκέπτονταν τα νοσοκομεία και αποφάσιζαν αυτοί ποιοι θα πεθάνουν. Τους μετέφεραν σε έξι συγκεκριμένα κέντρα “ευθανασίας” και δολοφονούνταν είτε με θανατηφόρο ένεση είτε σε θαλάμους αερίων.
Ανάμεσα σε αυτούς τους γιατρούς βρισκόταν και ο πολύ γνωστός Αυστριακός παιδίατρος Χανς Άσπεργκερ, που έδωσε το όνομά του στο ομώνυμο ‘σύνδρομο Άσπεργκερ’, μια μορφή αυτισμού.
Ο Άσπεργκερ παρέπεμπε μικρά παιδιά, τα οποία δεν πληρούσαν τα “κριτήρια της άριας φυλής”, στη διαβόητη κλινική Am Spiegelgrund. Περισσότερα από 800 παιδιά δολοφονήθηκαν σε αυτό το μέρος στο πλαίσιο των “φυλετικών εκκαθαρίσεων”, κυρίως μέσω δηλητηριάσεων, μεταξύ 1940-1945.
Στην πραγματικότητα όμως το κυνήγι των ψυχικά αρρώστων είχε ξεκινήσει από την πρώτη μέρα που το ναζιστικό κόμμα ανέλαβε την εξουσία.
Τα χρόνια πριν τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, στειρώθηκαν περίπου 400.000 Γερμανοί και Αυστριακοί, για τους οποίους υπήρχαν υποψίες ότι μπορεί να αφήσουν πίσω τους απογόνους που θα υποφέρουν, όχι μόνο από αυτισμό ή κινητικά προβλήματα, αλλά και από κατάθλιψη, άγχος, μέχρι και αλκοολισμό. Έπαιρνε τόσες πολλές ερμηνείες το ποιος θα αποτελούσε κίνδυνο για την αόριστη ναζιστική ιδέα της ‘γενετικής υγείας’, που το 90% των ανθρώπων που εξετάστηκαν από γιατρούς θεωρήθηκε ‘επικίνδυνο’. Και ήρθε αντιμέτωπο με τις “συνέπειες”.
Το πρόγραμμα της ευθανασίας που άρχισε σαν σήμερα, τελείωσε τυπικά το 1941. Η διαρκώς εντεινόμενη αποδοκιμασία για τις δολοφονίες -κυρίως από τους συγγενείς των θυμάτων- οδήγησε τον Χίτλερ να διατάξει τον τερματισμό του. Οι θάλαμοι αερίων στα διάφορα κέντρα εξόντωσης κατεδαφίστηκαν. Παρά το γεγονός ότι το ‘Πρόγραμμα Ευθανασίας T-4’ τερματίστηκε επισήμως, οι δολοφονίες διανοητικά και σωματικά αναπήρων ατόμων συνεχίστηκαν, απλώς με μεγαλύτερη μυστικότητα. Τα κρεματόρια τα αντικατέστησε η χορήγηση υπερβολικής δόσης φαρμάκων ή η παραμέληση των αρρώστων ώσπου να καταλήξουν. Αυτή η τακτική δεν άφηνε εύκολα πίσω της υποψίες.
Στην πραγματικότητα, η ναζιστική “ευγονική” πέθανε το 1945, μαζί με την κατάρρευση του Τρίτου Ράιχ.
