Η ιστορία του Γιάννη δεν είναι απλά ένα success story, είναι ένα βίωμα μετανάστη στην Ελλάδα

Είναι η αλήθεια ότι ο Γιάννης τον τελευταίο καιρό έχει αρχίσει να μιλάει περισσότερο. Είναι δεδομένο ότι η δολοφονία του George Floyd έχει σοκάρει την Αμερική αλλά και όλον τον πλανήτη. Πλέον λοιπό σε άλλους αθλητές και ο Γιάννης Αντετοκούνμπο άρχισε και αυτός να μιλάει για την παιδική του ηλικία. Και σήμερα ακούμε μια άλλη πτυχή των δύσκολων παιδικών του χρόνων. Πτυχή που αφορά τον ρατσισμό που βίωσε ο ίδιος και η οικογένειά του στην Ελλάδα. Κάτι που μέχρι τώρα υπονοούνταν αλλά πλέον ονοματίζεται συγκεκριμένα.

“Προφανώς και άλλαξε την οπτική μου απέναντι στα πράγματα αυτή η εικόνα. Άρχισα να σκέφτομαι αν η χώρα μου δίνει τις απαιτούμενες ευκαιρίες σε ανθρώπους που δεν κατάγονται από αυτή. Η Ελλάδα είναι μια χώρα λευκών ανθρώπων, επομένως μπορεί να είναι σκληρή για ανθρώπους με το δικό μου χρώμα δέρματος. Πηγαίνεις σε πολλές γειτονιές και αντιμετωπίζεις αρνητική διάθεση και ρατσισμό”. Λέει σε άλλο σημείο του βίντεο ο Αντετοκούνμπο.

Γενικότερα, πρόκειται για μια πολύ σημαντική συνέντευξη. Κυρίως γιατί ο Γιάννης βγαίνει από την πιο safe αφήγηση της ζωής του. Το success story κάποιου που ξεκίνησε από τα πολύ κάτω και έφτασε στην κορυφή του πλανήτη. Πλέον άρχισε να μιλάει και να τονίζει και όλα όσα τον έκαναν να ζει τόσο δύσκολα ως παιδί. Και εδώ έπαιζε πολύ μεγάλο ρόλο και το γεγονός ότι ο ίδιος ήταν μετανάστης από οικογένεια μεταναστών. Ανύπαρκτος για το κράτος. Γιατί, όπως και να έχει, μέχρι τα 18 του χρόνια, ο MVP του NBA είχε δύο πατρίδες αλλά δεν αναγνωριζόταν επίσημα από καμία.

“Οι γονείς μου ήταν παράτυποι μετανάστες. Το να μην έχεις χαρτιά σήμαινε ότι ήταν πιθανό να απελαθείς ανά πάσα στιγμή. Σε ό,τι και αν έκαναν οι γονείς μου ήταν πολύ-πολύ προσεκτικοί. Το να θεωρείσαι παράνομος είναι κάτι που σε περιορίζει ως άνθρωπο. Φοβάσαι να περπατήσεις στον δρόμο γιατί η αστυνομία μπορεί να σε σταματήσει οποιαδήποτε στιγμή και να σε γυρίσει από εκεί από όπου ήρθες. Γύρναγα από το σπίτι και η μαμά μου καθυστερούσε και το μυαλό μου έτρεχε. Αναρωτιόμουν τι έγινε”.

Σε αυτό συμπληρώνει και ο Θανάση Αντετοκούνμπο το ίσως πιο συγκλονιστικό κομμάτι: “Πάντα όταν ήμουν έξω προσπαθούσα να βρω έναν τρόπο, επειδή δεν είχαμε τηλέφωνο, να πω σε άλλους ανθρώπους να πάρουν εκείνοι τη μητέρα μου ή τον πατέρα μου για να σιγουρευτώ ότι είναι καλά και είναι σπίτι. Γιατί αν τους έπιαναν δεν ξέραμε πού να κοιτάξουμε. Σε ποιον. Δεν ξέραμε που θα πάμε εμείς. Δεν ξέραμε τίποτα. Ήταν πολύ δύσκολο”.

Όπως είναι λογικό, κάποιες λίγες αντιδράσεις ξεσηκώθηκαν στα social media εις βάρος του Γιάννη. Μερικές συνοδεύτηκαν από άθλιες ρατσιστικές επιθέσεις προς το πρόσωπό του. Προφανώς, η ιστορία ενός φτωχού που γίνεται πλούσιος δεν ενοχλεί κανέναν. Είναι μια εύκολη χαρούμενη ιστορία. Μια ιστορία που δείχνει πώς τελικά στον κόσμο αυτόν υπάρχουν ευκαιρίες για όλους. Από την άλλη η ιστορία ενός μετανάστη που ξεπερνάει τον ρατσισμό και τη φτώχεια και φτάνει στην κορυφή είναι κάτι άλλο. Ενοχλεί. Σε κάνει να κοιτάξεις τη μούρη σου στον καθρέφτη.

Ο Γιάννης, λοιπόν, είχε να επιλέξει. Θα έμενε σιωπηλός; Θα παρουσίαζε στρογγυλεμένα την ιστορία του, ώστε να μην εξοργίσει όσους του έκαναν δύσκολη τη ζωή μέχρι τα 18 του; Ή θα εκμεταλλευόταν το δημόσιο βήμα που του έδωσε ένας άσχετος χώρος, ο χώρος του μπάσκετ, προκειμένου να μιλήσει και για άλλους ανθρώπους όπως αυτός. Ευτυχώς διάλεξε το δεύτερο. Και αυτό ομολογουμένως αξίζει περισσότερο από όσα πέτυχε και θα πετύχει στα παρκέ.

(Μπορείτε να δείτε παρακάτω το βίντεο με το πρώτο κομμάτι του ντοκιμαντέρ για τη ζωή του εν ενεργεία MVP του NBA).