Η καθημερινότητα ενός fitness editor: Ημερολόγιο καραντίνας Oneman, ημέρα 4

Το ημερολόγιο ενός fitness editor σε καραντίνα, ημέρα 4, για τον Βαγγέλη Πολυμερόπουλο

Για κάποιο ανώμαλο λόγο κάθε μέρα ξυπνάω στις 7.30. Το βιολογικό ρολόι δεν αλλάζει ούτε σε περίοδο καραντίνας. Αποφάσισα να πάω super market μπας και βρω κανένα αντισηπτικό ή οινόπνευμα. Φυσικά και δεν βρήκα. Νομίζω ότι πιο εύκολο είναι να κερδίσω το τζόκερ, ακόμα και τώρα που δεν γίνονται κληρώσεις, παρά να βρώ αντισηπτικό.

Το θετικό όμως είναι ότι υπάρχει ηρεμία στους δρόμους και στα super market. Η υπόλοιπη μέρα είχε 8 χλμ τρέξιμο. Με αυτό το ρυθμό με βλέπω να αφήνω το beach volley και να κατεβαίνω σε μαραθωνίους. Εννοείται ότι στο τρέξιμο με συνοδεύουν τα αγαπημένα μου ασύρματα ακουστικά που πήρα απο το Amazon για 10 ευρώ και είναι απλά εξαιρετικά. Η καλύτερη value for money αγορά που έχω κάνει. Spotify, punk rock και φύγαμε!

Η συνέχεια είχε δουλειά απο το σπίτι, βόλτα το σκύλο και μετά ταινίες. Σήμερα το πρόγραμμα είχε αφιέρωμα στα ’80ς, ξεχασμένα action movies με το τρομερό ‘Remo, άοπλος και επικίνδυνος’ και το ‘Ενωμένοι σαν γροθιά’. Αν δεν τις έχετε δει και είστε παιδί των ’80ς τις συνιστώ ανεπιφύλακτα.

Αλληλέγγυοι και συλλέκτες κωλόχαρτων, για τον Χρήστο Δεμέτη

Αγαπητό ημερολόγιο καραντίνας σήμερα θα σου γράψω ειδησεογραφικά. Η ενημέρωση των 18.00 έχει γίνει καθημερινή ρουτίνα, ο κ. Τσιόδρας έχει γίνει ο άνθρωπος της μέσης οικογένειας αφού όλοι κρέμονται από τα χείλη του και εγώ σκέφτομαι τους φίλους που έχω και δουλεύουν στους υγειονομικούς τομείς. Καλές οι εξαγγελίες όμως το χρήμα στην υγεία πρέπει να πέσει χθες και αν με το καλό πέσει και γίνουν οι προσλήψεις που χρειάζονται, η ενίσχυση να συνεχιστεί και μετά το τέλος της πανδημίας. Ο κλάδος της υγείας δεν στρώνει με μπαλώματα. Επίσης, μέσα στη μαυρίλα άκουσα σήμερα και μια ευχάριστη είδηση. Κάποιες εταιρείες εστίασης που παραμένουν ανοιχτές, προσφέρουν δωρεάν καφέ, νερό και φαγητό σε γιατρούς και νοσοκόμους. Δεν έχει σημασία ποιοι το κάνουν, σημάδια όχι πως γίνεται. Όπως και σε πολλές πολυκατοικίες όπου οργανώνονται ομάδες εξυπηρέτησης των πιο ευπαθών νοικοκυριών με ηλικιωμένους ή με ανθρώπους με σοβαρά προβλήματα υγείας, ώστε να μην πηγαίνουν οι ίδιοι για τα απαραίτητα ψώνια. Ναι, υπάρχει η βλακεία εκείνων που κάνουν συλλογή με κωλόχαρτα στα μπαλκόνια τους προσδοκώντας μάλλον να πεθάνουν καθαροί, αλλά υπάρχει και η έμπρακτη αλληλεγγύη της διπλανής πόρτας.

Στο μυαλό μου έχω και τις ομάδες πολιτών που οργανώθηκαν για τους πρόσφυγες, μετανάστες, άστεγους που δεν έχουν σπίτι να μείνουν. Το περιοδικό των αστέγων, τη Σχεδία, μπορείτε να την παραγγείλετε online. Ελπίζω να τους βάλει στο μυαλό της και η πολιτεία τις επόμενες μέρες με τρόπο πιο οργανωμένο.

Έβγαλε το πρώτο της χιπ χοπ πρόγραμμα, η Νίκη Μπάκουλη

Όλο με μια οθόνη μπροστά στα μάτια μου η μυωπία -που είναι ήδη στο πεντέμισι- είπε ‘κάπου ώπα’. Ή μπορεί να ‘χω αρχίσει να ακούω φωνές. Ακόμα δεν είμαι σίγουρη. Θα δείξει. Εν πάση περιπτώσει, έπιασα ένα βιβλίο -κανονικό, χαρτένιο-, που είχα αφήσει στη μέση από το τελευταίο μου ταξίδι -αγοράζω βιβλία πριν κάθε πτήση. Προτιμώ τα αστυνομικά μυθιστορήματα. Η θεωρία είναι πως αν θέλω να με πιάσει η ψυχή μου κοιτώ γύρω μου -για αυτό αποφεύγω αναγνώσματα και θεάματα με παιδιά, ζώα και τον όρο ‘ψυχολογικό’ στην περιγραφή του είδους. Το ’18th’ έχει να δώσει, για όποιον ενδιαφέρεται να διαβάσει κάτι που δεν έχει ξαναδιαβάσει άλλες 150 φορές. Παρέμεινα συνεπής στο πλάνο να κάνω λίγη γυμναστικούλα κάθε μέρα, για να μην καταρρεύσει το ‘σύστημα’ (εδώ να ευχαριστήσω τη φίλη και γειτόνισσα Λίλα, η οποία είχε να μου διαθέσει λάστιχα αντίστασης -τα έλαβα με ρίψη από το μπαλκόνι) και σε αυτό του να ‘κατακτήσω’ το urban dance.

Με μια πρόχειρη μελέτη που έκανα (επί του τι σκατά σημαίνει ‘urban dance’), συνειδητοποίησα ότι πρέπει να μάθω hip hop, popping, waacking, kocking, krump (ειλικρινά θα σου πω ότι ‘έφαγα’ μια ωρίτσα, για πλάκα, στο να διαβάζω τι είναι όλα αυτά και να βλέπω σχετικά videos) και μετά να τα κάνω, όλα, ένα. Φοβάμαι πως αυτή η ζωή δεν θα με φτάσει -ακόμα και αν σας αποχαιρετήσω στα 90. Υγεία να υπάρχει και θα ζήσω με αυτήν την αποτυχία. Μέχρι να βρεθώ σε αδιέξοδο, θα συνεχίσω τα baby steps. Χθες ‘έβγαλα’ το πρώτο μου πρόγραμμα hip hop. Ομολογώ ότι ήταν το πιο απλό που βρήκα. Παρ’ όλα αυτά, αυτοαποθεώθηκα. Αυτές οι μικρές ‘νίκες’ είναι τελικά, που σε βοηθούν να ξεφεύγεις και να ‘γεμίζεις’ τη μέρα. Κατά τα άλλα, βολτάραμε με τα σκυλιά, κάναμε αγκαλίτσες (δεν ξέρω αν το έχεις πάθει κι εσύ με ψυχές που αγαπάς, αλλά θέλω να τους αγκαλιάζω και να τους φιλάω περισσότερο από ποτέ), ξέχασα για τρίτη μέρα να πάω να αγοράσω φρούτα, πρόσθεσα στη λίστα μου στο Netflix δυο ταινίες, πλύθηκα, έφαγα μια σαλάτα (αρνούμαι να μαγειρέψω) και ‘έφαγα’ και τη μέρα. Πριν σε αφήσω, θα ήθελα να πω ένα ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΔΟΞΑ σε όσους έχουν να διαχειριστούν όλες τις ώρες από αυτήν που ξυπνούν έως αυτήν που κοιμούνται, χωρίς να ‘χουν τη δουλειά τους στη μέση -και με ό,τι συνεπάγεται αυτού. Κουράγιο και προσοχή.

Άρχισε το ‘Βέρα στο Δεξί’ ο Σταύρος Καραΐνδρος

Το μυστικό είναι να μην πεις στο τρυπάκι ότι ζεις σε μία καθημερινή ρουτίνα, σε μία μέρα της μαρμότας. Ξύπνημα στις 8, λάπτοπ, εργασία, φαϊ, ξανά λάπτοπ, εργασία, καμιά σειρά, ξανά λάπτοπ, ξανά φαί, ύπνος για να ξυπνήσεις στις 8. Καραντίνα μέρα 7η με κλειστό το γραφείο. Τίποτα το διαφορετικό, με μοναδική διαφορά ότι το κλείσιμο των καταστημάτων έφερε και τη σύζυγο κλεισμένη στο σπίτι. Άρα μία νέα δοκιμασία, κάτι σαν το Survivor, με έπαθλο την καθημερινή επιβίωση σε ένα σπίτι. Θα το κάψουμε, κυρ Στέφανε! Ο μικρός για πρώτη φορά διαμαρτυρήθηκε. ‘Θέλω να βγω έξω να κάνω ποδήλατο, βαρέθηκα’. Η χαρά χωρίς σχολείο, χωρίς ωράριο στον ύπνο και σε διακοπές κλεισμένος στο σπίτι με παιχνίδια, τάμπλετ και playstation, μετατράπηκε σε βαρεμάρα. Τουλάχιστον τρώμε καλά. Έχω αρχίσει να βλέπω ‘Βέρα στο δεξί’ στο youtube. Δεν ξέρω γιατί.

Στο σουπερμάρκετ με ταχύτητες Sonic, ο Γιάννης Δημητρέλλος

Θυμάμαι αμυδρά ένα τηλεπαιχνίδι που διαδραματιζόταν σε σούπερμαρκετ και έπρεπε να αγοράσεις συγκεκριμένα πράγματα για να κερδίσεις χρηματικά βραβεία. Λεγόταν ‘Σούπερμαρκετ’ (καμία πρωτοτυπία) και το παρουσίαζε ο Μάκης Πουνέντης. Οι παίκτες έτρεχαν σαν σεληνιασμένοι να βρουν χλωρίνες και χαρτιά τουαλέτας και στο τέλος γέμιζαν καρότσια μέχρι τον ουρανό, σε ΕΡΗΜΑ από πελάτες μαγαζιά, με το κοινό σε κατάσταση λοβοτομημένης ευδαιμονίας να τους χειροκροτά ασταμάτητα.

Κάπως έτσι έμοιαζε η επίσκεψη μου σε κεντρικό σούπερμαρκέτ του Πειραιά, με κάρτα εισόδου: Αναζητώντας τρια πράγματα (όχι χαρτιά υγείας -μακαρόνια), κατέληξα μέσα σε λίγα λεπτά να έχω γεμίσει ένα καλάθι με περίπου 43 πράγματα, τα οποία ΔΕΝ ΘΑ ΧΩΡΑΓΑΝ στο ψυγείο μου. Το απόγευμα της Τετάρτης κρατούσα μια κατεψυγμένη σπανακόπιτα στο ένα χέρι και μια συσκευασία με λεμονάδες στο άλλο, έχοντας ακριβώς τα ίδια πράγματα στο σπίτι, έχοντας ανεξήγητη ανησυχία ότι κάτι πρέπει να εντοπίσω μέσα στο σουπερμάρκετ, πριν το βρει οποιοσδήποτε άλλος. ‘Game over Sonic, παρ`το αλλιώς’ είπε μια φωνή μέσα στο μυαλό μου και αυτή η επίσκεψη έληξε με αρκετά μειωμένα bpm παράνοιας, με ένα νορμάλ καλάθι, ενώπιον των πιο ψύχραιμων και χαμογελαστών εργαζομένων που έχω δει ποτέ μου.

Μαγείρεψα πέννες και χοιρινό μαριναρισμένο σε σάλτσα spicy με πολύχρωμες πιπεριές, έχοντας στο background τους Terror X Crew να υποστηρίζουν πως Έχουν τη Μέθοδο του Προκρούστη, ενώ στη συνέχεια ξεκίνησα ένα catch-up στο ‘Lost’. Αναρωτιέμαι πώς θα βγούμε από αυτήν την κατάσταση, πιο χαμογελαστοί ή πιο φοβισμένοι από ποτέ;

Πρωτάθλημα πάνας για τον Χρήστο Χατζηιωάννου

Τις ημέρες που εξαφανιζόμουν από το σπίτι για να πάω γραφείο, ας πούμε ότι τις δουλειές που αφορούσαν το νέο – μόλις 6 μηνών – μέλος της οικογένειας τις είχαμε μοιρασμένες σε πρωινές και βραδινές. Κάναμε μαζί όσα μπορούσαμε με το που επέστρεφα σπίτι και από το βραδινό τάισμα και μετά τύποις αναλάμβανα εγώ στα ξυπνήματα, τις αλλαγές και την πρωινή προετοιμασία μόλις ξυπνήσει. Και λέω τύποις γιατί μαζί ξυπνούσαμε, μαζί ξενυχτάγαμε και όταν ο ένας λύγιζε, ο άλλος έβαζε πλάτη. Τώρα, ο μπαμπάς είναι σπίτι. Κάθε μέρα. Και ενώ είμαι σίγουρος ότι το μωρό δεν αντιλαμβάνεται την μετάβαση που έχει γίνει πέρα από το “FUN, ΘΑ ΠΑΙΖΩ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΜΟΥΣΑΤΟ”, ξαφνικά πολύ κοντά στο αυτοσχέδιο γραφείο μου είναι ένα μωρουδιακό γυμναστήριο, ένα ριλάξ, κάτι παιχνίδια και φυσικά η κούνια, η αλλαξιέρα και όλα όσα περιλαμβάνει ο κόσμος ενός μωρού. Όχι, δεν θα γκρινιάξω για το πόσο δύσκολο είναι να δουλέψεις και να κάνεις call σε ένα σπίτι με 2 παιδιά. Θα σας πω μόνο ότι κάθε φορά που είναι να ταΐσουμε, κάθε φορά που πρέπει να αλλάξουμε πάνα, κάθε φορά που είναι να τον κάνουμε μπάνιο, κάνω το πιο γαμάτο διάλειμμα από τη δουλειά που θα μπορούσα ποτέ να σκεφτώ. Κι ας είναι βέβαιο ότι στο πρωτάθλημα πάνας, πάντα και σε κάθε σπιτικό, νικητής είναι μόνο το μωρό.

Πρώτη επιχείρηση σουπερμάρκετ για την Ιωσηφίνα Γριβέα

Γάντια και φύγαμε. Η ώρα ήταν 6 παρά 10 το απόγευμα και το σουπερμάρκετ δεν πρέπει να είχε πάνω από 10 ακόμη ανθρώπους. Στην προσπάθειά μας να μην έρθουμε σε απόσταση μικρότερη των 2 μέτρων και σε καμία περίπτωση πρόσωπο με πρόσωπο, οι διάδρομοι έγιναν ξαφνικά παράσταση μπαλέτου. Η λίστα μου δεν περιείχε χαρτί υγείας, αλλά περιείχε παπαρδέλες. Είναι συγκεκριμένη η συνταγή (με λουκάνικα κοτόπουλου και παρμεζάνα) που θα κάνω και δεν ήθελα να τη χαραμίσω σε υπερτιμημένα σπαγγέτι. Κατά τα άλλα, τα υπόλοιπα ήταν συνετές αγορές που θα με βγάλουν ελπίζω σίγουρα για άλλες 2 εβδομάδες. Α, ψώνισα και το πρώτο μου βαθύ τηγάνι. Αντικολλητικό σκέτο ή αντικολλητικό από γρανίτη; Πήγα με το δεύτερο.

Το Brooklyn Nine Nine θα μας σώσει, για τον Κωνσταντίνο Αμπατζή

Κάποιες μέρες της καραντίνας είναι δυσκολότερες από τις άλλες. Να χθες ας πούμε, ήμουν όλη μέρα πηγμένος και κακόκεφος, νιώθωντας κούραση από το πρωί που ξύπνησα. Το βράδυ, πάτησα play στο Brooklyn Nine Nine και όπως συμβαίνει συχνά, γέλαγα δυνατά με τις βλακείες του Peralta και των άλλων, μέχρι που κοιμήθηκα. Σήμερα όλη μέρα είμαι σε καλό mood. Μπορεί να φταίει και το Brooklyn Nine Nine. Μπορεί απλά να είναι επειδή κάθε μέρα είναι και μια άλλη μέρα.