Η μέρα που ο Michael Jordan αποσύρθηκε για δεύτερη φορά

Η σεζόν 1998-1999 ήταν για το NBA μια πραγματική καταστροφή. Οι οικονομικές διαφορές μεταξύ παικτών, διοργάνωσης και ιδιοκτητών είχε φτάσει σε τέτοιο σημείο, ώστε η λίγκα να μπει σε ένα lockout των τελευταίων που ξεκίνησε την 1η Ιουλίου 1998. Μετά από ασταμάτητες διαπραγματεύσεις και με τον κίνδυνο να χαθεί ολόκληρη η χρονιά οριστικά, τελικά το πρωτάθλημα ξεκίνησε μέσα στο καταχείμωνο, στις 20 Ιανουαρίου. Το πρόγραμμα ήταν κουτσουρεμένο και μη εορταστικό μιας και θα παίζονταν μόλις 50 ματς και το All-Star Game θα αναβαλλόταν.

Και ενώ συνέβαιναν όλα αυτά, η λίγκα έχανε και τον Φαράω της. Μια βδομάδα ακριβώς πριν την έναρξη της σεζόν, ο Jordan ανακοίνωνε το δικό του τέλος. Η ανακοίνωση βέβαια δεν έπεσε από τον ουρανό και δεν εξέπληξε στην πραγματικότητα κανέναν. Πολύ βασικός λόγος για την αποχώρησή του ήταν η ένταση μεταξύ του General Manager των Bulls, Jerry Krause, με τον προπονητή Phil Jackson η οποία πρώτα έδιωξε τον Jackson από το Chicagο και τελικά μάλλον υπήρξε και μια από τις βασικές αιτίες που έσπρωξαν και τον Air μακριά από το μπάσκετ. Ο τελευταίος ούτως ή άλλως είχε προειδοποιήσει ότι δεν επρόκειτο ποτέ να παίξει με άλλον coach πέραν του Jackson.

Παρόλα αυτά, όταν ρωτήθηκε σε εκείνη τη συνέντευξη Tύπου επέλεξε να αποφύγει την άμεση αναφορά κινούμενος περισσότερο διπλωματικά. «Είμαι εξαντλημένος. Εννοώ ψυχολογικά και όχι ως προς τη φυσική μου κατάσταση. Δε νιώθω ότι έχω την ίδια δίψα για προκλήσεις. Την τελευταία φορά που αποχώρησα, το 1993, είχα και άλλη ατζέντα. Ένιωθα ότι θέλω να παίξω baseball και ότι ήταν μια καλή ευκαιρία και χρόνος για να το κάνω. Με τον θάνατο του πατέρα μου, προσπαθούσα να διαχειριστώ όλα αυτά. Αυτή τη φορά είμαι συμφιλιωμένος με πολλά από όσα τότε με προβλημάτιζαν».

Πράγματι, συγκρίνοντας τον τρόπο που ανακοινώθηκαν οι δύο αποχωρήσεις ο Jordan που αποχωρεί το 1999 είναι ένας Jordan πολύ πιο ήρεμος από εκείνον του 1993. Οι λόγοι είναι παραπάνω από ένας. Σίγουρα η δολοφονία του πατέρα του διέλυσε ένα κομμάτι του εαυτού του και ο ίδιος έπρεπε να ξεκινήσει από την αρχή. Ανακλαστικά το μπάσκετ άρχισε να τον πνίγει. Έπειτα, είχε καταφέρει ένα νέο σερί πρωταθλημάτων που πλέον είχε ξεκαθαρίσει για τα καλά ποιος είναι ο πραγματικός βασιλιάς του αθλήματος. Χωρίς να μπορεί κανείς να σηκωθεί και να τον αμφισβητήσει.

Το 99,9% της απάντησης

Ο Michael Jordan έχει τελειώσει τη βασική του ανακοίνωση. Έχει απαντήσει και στις πρώτες κλισέ ερωτήσεις των δημοσιογράφων. Γιατί φεύγει; Ποιες είναι οι διαφορές με την προηγούμενη αποχώρησή του; Πότε πήρε την απόφαση του; Τα πάντα έμοιαζαν ότι είναι ξεκάθαρα στο κεφάλι του. Από τον τρόπο που έβαζε στη σειρά τις λέξεις μέχρι το μειλίχιο ύφος που είχε καθόλη τη διάρκεια της συνέντευξης. Τότε είναι που έρχεται και η μια και μόνο ερώτηση που είχε μείνει αναπάντητη. «Υπάρχει περίπτωση να αλλάξεις γνώμη;».

Σκέφτομαι τη διαδικασία ανακοίνωσης της αποχώρησης ενός αθλητή από την ενεργό δράση. Όποιος αθλητής και αν είναι αυτός και όσα και αν έχει καταφέρει. Πόσο πιθανό είναι, λοιπόν, να υποβληθεί μια τέτοια ερώτηση. Ακόμα όμως και στις σπάνιες φορές που πράγματι υποβάλλεται, πόσο πιθανό είναι να περιμένεις να βγάλεις είδηση από την απάντησή της. Στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων, όταν ένας αθλητής λέει ότι θέλει να αποχωρήσει, η απόφαση είναι ειλημμένη και μάλλον αδιαμφισβήτητη. Ναι, οκ. Εδώ όμως μιλάμε για τον Jordan.

«Όχι, δεν υπάρχει (σ.σ. περίπτωση να αλλάξει γνώμη). Ποτέ μη λες ποτέ βέβαια αλλά είμαι κατά 99,9% σίγουρος για την απόφαση αυτή». Aυτή ήταν η απάντηση του Jordan στην ερώτηση του δημοσιογράφου. Η μικρότερη σε διάρκεια από κάθε άλλη που έδωσε πριν και στη συνέχεια της συνέντευξης. Αυτό το 0,1% εκείνη τη στιγμή μάλλον έμοιαζε πολύ μεγαλύτερο από αυτό που συνήθως δηλώνουν το 0,1%. Ξέφευγε από τη στατιστική και έμπαινε στον ορίζοντα μιας ψυχοσύνθεσης πραγματικά πολυσύνθετης.

Η αποχώρηση που έμεινε στα χαρτιά

Στο τέλος της συνέντευξης του ως προς το τι θα ακολουθούσε, ο Jordan μίλησε για τις άλλες προκλήσεις που έχει να αντιμετωπίσει στη ζωή του. Για την πρόκληση του γονέα και του συζύγου, για τα απλά πράγματα που θα απολάμβανε με τον χώρο και τον χρόνο που του εξασφάλιζε αυτή η απόφαση. Δεν ξέρω αν εκείνη τη στιγμή κορόιδευε εμάς ή τον εαυτό του. Αν τζόγαρα θα έβαζα τα λεφτά μου στο δεύτερο.

Όποιος είδε το Last Dance, περισσότερο από 20 χρόνια αφότου έγινε αυτή η ανακοίνωση, δεν έβλεπε έναν άνθρωπο πλήρη που απολαμβάνει τα μεθεόρτια μιας σπουδαίας καριέρας. Περισσότερο έβλεπε ένα θηρίο μέσα στο κλουβί του, έναν μεσήλικα που μέχρι σήμερα δεν έχει χορτάσει και δεν έχει αποδεχτεί ότι τελικά ο χρόνος τον νίκησε. Το documentary ήταν ούτως ή άλλως η απάντηση που δεν μπορούσε πια -λόγω ηλικίας- να δώσει μέσα στο γήπεδο. Είναι τέτοια η στόφα του, ο τρόπος που δόμησε την ίδια την ύπαρξή του που προφανώς και θα σταματούσε να παίζει μπάσκετ μόνο όταν πια δε θα είχε τη σωματική δύναμη να το κάνει. Έτσι και έγινε.

Το καλοκαίρι του 2001, ο Jordan εξέφρασε το ενδιαφέρον του να κάνει μια νέα επιστροφή επηρεασμένος και από την επιστροφή του φίλου του και θρύλου του NHL Μariο Lemieux τον προηγούμενο χειμώνα. Άρχισε να προπονείται μεθοδικά ήδη από την άνοιξη. Όταν ο Doug Collins, ο παλιός του προπονητής στο NBA, έγινε head coach στους Washington Wizards, τα πράγματα είχαν πάρει τη σειρά τους. Ο Michael Jordan θα επέστρεφε στο άθλημα που λάτρεψε όχι όμως φορώντας τη φανέλα που είχαμε συνηθίσει. Το 0,1% εκείνης της συνέντευξης είχε πια πάρει για ακόμα μια φορά τα ηνία.

Ο Jordan τελείωσε την καριέρα του για τελευταία και οριστική φορά το 2003. Στους Wizards έκανε ένα αδιανόητο με βάση την ηλικία του πέρασμα. Δεν πέρασε όμως ποτέ στα play-off ούτε ήταν σε καμιά περίπτωση αυτός που ήταν στους Bulls. Τελικά, αποφάσισε να τα παρατήσει όχι όταν ένιωσε ότι του λείπει το κίνητρο (όπως υπονοείται από την ανακοίνωσης της 13ης Ιανουαρίου 1999). Μάλλον, αυτό συνέβη όταν κατάλαβε ότι η πορεία της φθοράς είχε πια ξεκινήσει. Ακόμα και για εκείνον.