Η Νικολέτα Σαββάκη έφυγε για να ζήσει μόνιμα σε ένα χωριό 100 κατοίκων στην Ισλανδία
Για τους περισσότερους, αυτό το ταξίδι είναι ένα όνειρο ζωής. Για τη φωτογράφο από τη Θεσσαλονίκη, αποδείχτηκε απόφαση ζωής.
- 23 ΣΕΠ 2023
«Ιδανικό Σαββατάκι για να βγάλεις ένα εισιτηριάκι χωρίς επιστροφή για Ισλανδία, να βρεις ένα χωριό με 100 κατοίκους ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΞΑΝΑΓΥΡΙΣΕΙΣ ΠΟΤΕ», έγραφε το meme που έκανε share η Νικολέτα Σαββάκη, γράφοντας από πάνω του «εγώ».
Γιατί όντως, αυτό που έγραφε το meme για πλάκα, εκείνη το έκανε πράξη πριν από μερικούς μήνες. Τα παράτησε όλα, έκλεισε ένα εισιτήριο για Ισλανδία και πλέον ζει μόνιμα στο χωριό Borgarfordur Eystri, το οποίο σύμφωνα με τη Wikipedia, έχει μόνιμο πληθυσμό -μαντέψτε- 100 κατοίκων.
Κατά καιρούς έχουμε δει και διαβάσει πολλά ταξιδιωτικά αφιερώματα στην Ισλανδία, όπου όλα είναι μαγικά και ονειρεμένα. Πώς είναι όμως η καθημερινότητα και μάλιστα σε ένα απομακρυσμένο χωριό της χώρας; Ζητήσαμε από τη Νικολέτα να μας περιγράψει τη ζωή της εκεί και να μας λύσει τις πιο βασικές απορίες.
Πώς βρέθηκε να ζει στην Ισλανδία
Πρώτη ερώτηση φυσικά, πώς αποφάσισε να αφήσει τη Θεσσαλονίκη, όπου και ζούσε μόνιμα, για να βρεθεί στην άλλη άκρη της Ευρώπης.
«Είναι λίγο ανορθόδοξη η ιστορία αυτή. Αμέσως μετά το ταξίδι μου στην Κοπεγχάγη τον Νοέμβρη, αποφάσισα πως θέλω να φύγω από την Ελλάδα και να πάω να μείνω στο εξωτερικό, στην καλύτερη για εμένα πόλη της Δανίας, ίσως και γενικά (πού να ήξερα).
Αλλά δυστυχώς το να βρεις δουλειά στη Δανία αποδείχθηκε δυσκολότερο από όσο φανταζόμουν. Ώσπου κάτι φίλες που δοκίμασαν και πέρσι την Ισλανδία (σε τελείως διαφορετικό μέρος) ανέφεραν πως βρήκαν δουλειά στα βορειοανατολικά της Ισλανδίας, σε ένα αρκετά απομακρυσμένο μέρος. Απομακρυσμένο μέρος; ΟΚΕΙ, πάμε», περιγράφει και παραδέχεται ότι δεν είχε εξαρχής στο μυαλό της τη μόνιμη μετανάστευση.
«Ήρθα περισσότερο για να δουλέψω στη σεζόν τους, που είναι από Μάιο μέχρι Σεπτέμβρη (και όχι πάντα, συνήθως ο τουρισμός πέφτει μετά τα μέσα Αυγούστου). Στα μέσα της σεζόν, μου έγινε πρόταση να αναλάβω όλο το κομμάτι του marketing και του περιεχομένου, οπότε και αποφάσισα να μείνω μόνιμα».
Όσο για τους λόγους που την επέλεξε, η αγάπη της για τη φωτογραφία προφανώς και έπαιξε τον ρόλο της.
«Ήταν το μέρος που μπορούσε να μου προσφέρει νέες εμπειρίες φωτογραφικά και όπως αποδείχθηκε να σβήσει πολλά πράγματα από την bucket list μου».
Σκηνικά σαν παραμύθι
Το φοβερό με την Νικολέτα είναι ότι όχι απλά αποφάσισε να πάρει τη βαλίτσα της, τη φωτογραφική της και να πάει στην Ισλανδία, αλλά το πήγε μέχρι τέλους, καταλήγοντας σε ένα μικρό και απομακρυσμένο χωριό.
«Μένω στην ανατολική Ισλανδία, στα Eastfjords, στο χωριό Borgarfordur Eystri (καλή τύχη να το προφέρεις). Μέχρι στιγμής έχω καταφέρει να πάω στον Βορρά, στο πιο γνωστό μέρος το Akureyri και σε μερικά Fjord όπως τα Siglusfordur, Seydisfjordur. Έχω δει καταρράκτες, gaziers, ποτάμια, λίμνες, όλα βγαλμένα από παραμύθι.
Έχω ζήσει απίστευτες εμπειρίες τους τέσσερις αυτούς μήνες. Έχω δει φώκιες, φάλαινες, ταράνδους, puffins, τεράστιους καταρράκτες, Βόρειο Σέλας. Το μέρος που με κέρδισε είναι τα Gaziers στο δρόμο για το Akureyri, το μέρος είναι βγαλμένο από πίνακες ζωγραφικής»
Πίνακες που φυσικά για την Νικολέτα αποτελούν το ιδανικό σκηνικό για τις φωτογραφίες της.
«Έχω βγάλει τις καλύτερες φωτογραφίες της ζωής μου κυριολεκτικά, αλλά θα βγάλω ακόμα καλύτερες – ειδικά τώρα που έχει ξεκινήσει το Βόρειο Σέλας.
Αυτό που μου έλειπε από τη Θεσσαλονίκη ήταν η εναλλαγή. Ήμουν 12 χρόνια στην πόλη και έχω φωτογραφίσει κάθε σημείο της. Εδώ, κάθε εκατοστό είναι τελείως διαφορετικό με βροχή, χιόνι ή ήλιο.
Το μέρος είναι βγαλμένο από παραμύθι. Είτε με ήλιο, είτε με βροχή ή χιόνι, σου δίνει την αίσθηση ότι έχεις μπει στα γυρίσματα του Game of Thrones ή της Αλίκης στη χώρα των θαυμάτων. Είναι εντυπωσιακή κάθε γωνιά της χώρας αυτής (τουλάχιστον τα μέρη που έχω εξερευνήσει)».
Η ζωή στο Borgarfordur Eystri
Εκτός όμως από τα παραμυθένια σκηνικά και τις φωτογραφίες, πώς είναι η καθημερινή ζωή εκεί;
«Το καλοκαίρι τις περισσότερες ώρες ήμουν απασχολημένη με τη δουλειά. Στον ελεύθερο μου χρόνο όταν ο καιρός το επέτρεπε (τον Ιούλιο έβρεχε για 25 μέρες) έπαιρνα τον εξοπλισμό μου και έκανα εξορμήσεις. Έκανα για πρώτη φορά στη ζωή μου πεζοπορία σε δύο από τα πιο γνωστά βουνά της περιοχής. Αλλά σε γενικές γραμμές, όπως και στην Ελλάδα. Σειρές, ταινίες, βιβλία και μαζώξεις».
Την καλύτερη εντύπωση πάντως, εκτός από την ομορφιά του μέρους, της την έχει κάνει η νοοτροπία των ανθρώπων. Και εξηγεί: «Ο τρόπος που βλέπουν τα πράγματα και τη ζωή είναι σε γενικές γραμμές αρκετά διαφορετικός με τη νοοτροπία Ελλάδας. Δε θα μιλήσω για το μισθολογικό κομμάτι, θα μιλήσω για τα δικαιώματα, την αντιμετώπιση του κράτους και το γεγονός ότι η ίδια η χώρα θέλει να επενδύσει στην εκπαίδευση σου (μαθήματα Ισλανδικών επιχορηγούμενα από το κράτος).
Όσο για το τι της λείπει; «Δεν έχουν το φαγητό και τη νοοτροπία φαγητού της Ελλάδας. Μου λείπει η φέτα. Όλα βασικά».
Η ερώτηση για το πώς είναι οι Ισλανδοί σαν λαός έπρεπε να γίνει, αλλά η αλήθεια είναι πως το μέρος δεν αποτελεί και το πιο αντιπροσωπευτικό δείγμα.
«Οι Ισλανδοί της περιοχής είναι αρχικά ελάχιστοι (90 μόνιμοι κάτοικοι το καλοκαίρι – περίπου οι μισοί ξεμένουν το χειμώνα εδώ) και έπειτα φιλόξενοι. Θέλεις δε θέλεις έχεις σχέσεις με όλους, σε ξέρουν όλοι. Θέλουν πολύ να εντάξουν στην κουλτούρα τους όλους όσοι έρχονται να δουλέψουν στην περιοχή, αλλά είναι λίγο δύσκολα τα ισλανδικά.
Προς το παρόν κι εγώ μπορώ πολύ εύκολα να πω Plokkfiskur που είναι ένα παραδοσιακό φαγητό εδώ. Ρώτησε με ξανά σε λίγους μήνες, πάλι μόνο το ίδιο θα ξέρω να λέω».
Αυτό πάντως που μπορεί να πει εύκολα η Νικολέτα, είναι το αν θα γύριζε πίσω στην Ελλάδα.
«Θεωρώ πως δε θα γυρίσω σύντομα πίσω».
