Η σοκολάτα που μου έδινε η γιαγιά μου και τώρα τη δίνω στο παιδί μου

Θυμάμαι ακόμα τη χαρά της πρώτης αγκαλιάς εκεί στην Σπύρου Μερκούρη που με άφηνε το σχολικό. Το λαχάνιασμα στην ανηφόρα μέχρι την Αστυδάμαντος και αυτή τη μυρωδιά του παλιού που είχε το σπίτι της γιαγιάς και του παππού κάθε φορά που άνοιγε η πόρτα. Τα μεσημέρια με Τόλμη και Γοητεία στο σαλόνι, το διάβασμα των μαθηματικών που αναλάμβανε πάντα ο παππούς να μου κάνει και το βραδινό κανάκεμα πριν πέσω για ύπνο.

Στιγμές που αναγνωρίζω τώρα με τα δικά μου παιδιά. Στιγμές που νιώθω ότι οι γιαγιάδες τα παραχαϊδεύουν τα παιδιά και τα κακομαθαίνουν. Στιγμές που δεν θέλω με τίποτα να τις χαλάω γιατί ξέρω ότι θα μείνουν χαραγμένες στον Φίλιππο και τον Ερμή και θα τις αναπολούν όπως εγώ όταν φτάσουν στα χρόνια μου.

Ανάμεσα όμως σε αυτές τις μικρές αναμνήσεις που έχω θυμάμαι χαρακτηριστικά και μια συνήθεια της γιαγιάς μου που λάτρευα να μοιραζόμαστε. Σε ένα ντουλάπι της κουζίνας, ανάμεσα στα μπισκότα, είχε πάντα μία σοκολάτα Υγείας Παυλίδη. Την οποία έπαιρνα στα χέρια κάθε απόγευμα μετά τα μαθήματα, χωνόμουν στην αγκαλιά της γιαγιάς μου και της ζητούσα να την μοιραστούμε. Εκείνη βέβαια ήταν εγκρατής και τσιμπολογούσε μόνο δύο κομμάτια σοκολάτα, σε μια δική της μικρή αγαπημένη ιεροτελεστία. Ενώ εγώ ζητούσα λαίμαργα ολοένα και περισσότερα κομμάτια.

Της φαινόταν περίεργο που μου άρεσε η σοκολάτα Υγείας. Βλέπεις συνήθιζε να μου παίρνει εκείνη τη λαχταριστή Παυλίδης γάλακτος με Φράουλα και νόμιζε ότι σαν παιδί θα την προτιμούσα. Αυτό που πιθανότατα δεν είχα το μυαλό να της εξηγήσω τότε ήταν ότι πέρα από τη γεμάτη και τόσο χαρακτηριστική γεύση της σοκολάτας Υγείας Παυλίδη, αυτό που απολάμβανα ακόμα περισσότερο ήταν το γεγονός ότι την μοιραζόμασταν.

Ακόμα κι όταν έφυγε η γιαγιά μου από τη ζωή, στο σπίτι μας δεν έλειψε ποτέ αυτή η σοκολάτα. Αγαπημένη της μητέρας μου, απενοχοποιημένη απόλαυση στην αέναη δίαιτα που ακολουθούσε και συνολικά ένα γλύκισμα που συναντούσα στη ζωή μου σε διαφορετικά μεγέθη και μορφές σε διάφορα συρτάρια, ντουλάπια και δωμάτια του σπιτιού.

Συνέπεια. Αυτή είναι νομίζω η σωστή λέξη για να περιγράψει αυτό που μου έρχεται τώρα στο μυαλό. Για κάτι το οποίο εμφανίζεται στη ζωή κάποιου σταθερά για πολλά χρόνια. Χωρίς να αλλάζει μορφή, χωρίς να αλλάζει χρήση, χωρίς να αλλάζει τίποτα σε αυτή τη γεύση που γεύτηκα πρώτη φορά πριν 3 δεκαετίες και ακόμα ξεχωρίζω με δεμένα μάτια.

Ναι, μου έκαναν πάντα εντύπωση αυτά τα μετάλλια της συσκευασίας, αυτά τα βραβεία ποιότητας και γεύσης που είχε κερδίσει η Υγείας Παυλίδη σε κάποια ζωή πριν από τη δική μου. Και μου έκαναν εντύπωση γιατί στο δικό μου μυαλό δεν είχε νόημα κανένα βραβείο που είχε δώσει κάποιος άλλος, αφού της είχα δώσει το πρώτο βραβείο εγώ.

Διάβασα κάπου ότι η Υγείας Παυλίδη έκλεισε πρόσφατα 160 χρόνια ζωής. Και αν το καλοσκεφτείς, κάθε ένας από εμάς μπορεί να νιώθει μέρος αυτής της όμορφης “μπλε” ιστορίας. Μάλλον γιατί και η Υγείας Παυλίδη είναι κομμάτι της δικής μας μικρής περιπλάνησης στον πλανήτη αυτό.

Κι όσο κι αν θέλω να μην μοιάζω στους δικούς μου, στέκομαι κι εγώ σκεπτικός όταν τα δικά μου παιδιά προτιμούν ένα κομμάτι σοκολάτα Υγείας αντί για κάποια γάλακτος ή κάποια φρουτένια. Αλλά θέλω κι εγώ να πιστεύω ότι κι εκείνα με την σειρά τους θέλουν ίσως να μοιάσουν στον μπαμπά και τη μαμά. Που κόβουν δυο κομμάτια σοκολάτα Υγείας Παυλίδη να αναπολήσουν και να γλυκαθούν.