Η Βαμβακού είναι το κοντινό ορεινό χωριό που ψάχνεις

Από μακριά, το χτύπημα της καμπάνας ακούστηκε 10 φορές. Αλλά στο σχολείο, ψηλά στο χωριό, ο χαρμόσυνος ήχος ήταν οι φωνές των παιδιών εκείνη την ώρα: οι γονείς κάθονταν σε καρέκλες στα γρασίδια και διάσπαρτα μέσα στο υπέροχα ανακαινισμένο κτίριο, όσο εκείνα τσίριζαν από χαρά, παίζοντας χούλα χουπ, πινγκ-πονγκ και επιτραπέζια παιχνίδια, φτιάχνοντας μορφές από πηλό, λύνοντας «ασκήσεις» σε έναν μεγάλο διαδραστικό πίνακα, άλλα έτρεχαν έξω και έριχναν σουτάκια στο υπαίθριο μπασκετάκι, με θέα τον καταπράσινο Πάρνωνα – όλα αυτά, σχεδόν ταυτόχρονα, ενώ έπαιζε δυνατά ρέγκε απ’ τα ηχεία.

Το σκηνικό έμοιαζε με πάρτι αποφοίτησης σε εγκαταστάσεις όπου όλοι θα θέλαμε να είχαμε ζήσει τα σχολικά μας χρόνια – μέσα στην πυκνή βλάστηση και το οξυγόνο του βουνού, την ελευθερία του χωριού, σε ένα ευρύχωρο κτίριο με αλάνα μπροστά και δύο ξεχωριστές πτέρυγες, έχοντας παράλληλα στη διάθεσή μας εργαστήρια ρομποτικής και καινοτομίας, εμπειρίες εικονικής πραγματικότητας, παιχνίδια, βιβλιοθήκη και, γενικά, έναν πραγματικά φροντισμένο χώρο που να εμπνέει τη δημιουργικότητα.

Μόνο που στο χωριό της Βαμβακούς δεν υπάρχει κανένα παιδί σε σχολική ηλικία.

Ο Κωνσταντίνος κοντεύει τα δεύτερα γενέθλια και «είναι το πρώτο παιδί, το οποίο γεννήθηκε στο χωριό, έπειτα από 30 χρόνια», όπως μου λέει η μητέρα του Ελένη Μάμη, μέλος της ομάδας που ανέλαβε το δύσκολο εγχείρημα της αναβίωσης της Βαμβακούς τα τελευταία χρόνια. «Ένα βασικό όραμα της προσπάθειάς μας είναι δούμε ξανά το σχολείο ανοικτό. Θα είναι ένα πειστήριο ότι θα υπάρξει συνέχεια στο χωριό, επόμενες γενιές».

Αλλά μένει πολύς δρόμος μέχρι εκεί.

Αυτή τη στιγμή, το γραφικό χωριό που κρύβεται κάτω από την υψηλότερη κορυφή του Πάρνωνα, σε υψόμετρο 950 μέτρων, μετράει 28 μόνιμους κατοίκους, και αυτό είναι αποτέλεσμα σκληρής δουλειάς, άμα σκεφτείς ότι το 2017 είχε υποτετραπλάσιο νούμερο.

Ο χαρούμενος πανικός στις σχολικές εγκαταστάσεις που αναφέραμε παραπάνω, οφείλεται σε εκδρομή συλλόγου από την Αθήνα, πράγμα το οποίο είναι σύνηθες φαινόμενο: τουλάχιστον τα σαββατοκύριακα, η Βαμβακού γεμίζει από επισκέπτες είτε απ’ την Αθήνα (απέχει λίγο περισσότερο από δυόμιση ώρες), είτε από κοντινές πόλεις της Πελοποννήσου, χάρη στη δραστήρια ομάδα του φορέα Vamvakou Revival: συναυλίες, προβολές, εκπαιδευτικά προγράμματα και η λίστα δεν τελειώνει.

Μια καλή γεύση από όλα αυτά πήραμε εμείς, αλλά κυρίως μια γεύση απ’ την εμπειρία Βαμβακού, ένα ορεινό χωριό που αναγεννάται κυριολεκτικά απ’ τις στάχτες του, όπως τα ζήσαμε σε ένα σύντομο αλλά λυτρωτικό ταξίδι προς το (άγνωστο για τους περισσότερους) χωριό της Σπάρτης, μαζί με το γκρουπ των Μελών του Κέντρου Πολιτισμού – Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος:

Για όσους δεν το γνωρίζουν, το Πρόγραμμα Μελών του ΚΠΙΣΝ περιλαμβάνει, βέβαια, μια σειρά προνομίων (π.χ. προτεραιότητα στην προπώληση εισιτηρίων, εργαστήρια αποκλειστικά για τα μέλη, εκπτώσεις κ.ά.) αλλά το εκπληκτικό είναι ότι πλέον το Πρόγραμμα βγαίνει «εκτός των τειχών», δίνοντας ευκαιρίες για επίσκεψη σε βιολογικά οινοποιεία, φάρμες με farm-to-table γαστρονομικές εμπειρίες, σε εργαστήρια καλλιτεχνών είτε ολιγοήμερα ταξίδια σε φυσιολατρικούς προορισμούς, όπως εκείνος της Βαμβακούς Λακωνίας, ο οποίος –παρεμπιπτόντως– συνδέεται στενά με το όνομα Νιάρχος.

Οπότε, ας ξεκινήσουμε από αυτό, που είναι και το πρώτο που παρατηρείς στο χωριό, φτάνοντας στο παλιό Τελωνείο.

Βαμβακού, το χωριό των ευεργετών

Το όνομα του ευεργέτη «φωνάζει» πάντα με τον τρόπο του, στις τιμητικές πινακίδες, στις προτομές της κεντρικής πλατείας. Ωστόσο, αξίζει να πάμε πίσω στο παρελθόν, για να βρούμε την απαρχή αυτή της σχέσης μεταξύ τόπου-ονόματος, ένα στάδιο που είναι πάντα πιο συγκινητικό. «Ο γέρο-γέρο Νιάρχος, ο Σπύρος Νιάρχος, λάτρευε τη Βαμβακού», θα μου πει ένα απόγευμα στο καφενείο του χωριού ο Κώστας Βελντέκης, ενώ συζητάμε. «Με τη συμβολή του από έξω, η Βαμβακού απέκτησε πρώτη απ’ την περιοχή ηλεκτροδότηση και υδροδότηση, το 1952! – μεγάλο πράγμα, να τρέχει νερό σπίτι σου τότε».

«Είχε δώσει, μάλιστα, χρήματα να στηθεί τριήμερο γλέντι για να το γιορτάσει όλο το χωριό». Εκείνος, πλήρης ημερών και καταπονημένος από ασθένειες, δεν επιτρεπόταν να μετακινηθεί. «Αλλά τέτοια αγάπη είχε για τον τόπο του, που ήρθε: μεταφέρθηκε με ελικόπτερο σε ένα κοντινό πλάτωμα και από εκεί, καβάλα σε ένα γαϊδουράκι, έφτασε στο πατρικό του και αφότου μπήκε μέσα, ξεψύχησε». Η ιστορία λέει ότι είχε αισθανθεί το τέλος να έρχεται. «Είχε ζητήσει από τον κοινοτάρχη, ό,τι και να γίνει, πάσει θυσία, το γλέντι να συνεχιστεί». Όπως και έγινε.

Ο Κώστας βελντέκης πρόλαβε το σχολείο στην επάνω πλευρά του χωριού, που σήμερα αξιοποιεί το Vamvakou Revival. «Όταν λειτουργούσε, ήταν σε πολλά επίπεδα πρωτοποριακό, για την εποχή: στο δίπλα κτίριο του σχολείου, υπήρχε μαγειρείο με δύο άτομα προσωπικό, υπήρχε μπάνιο για να πηγαίνουν καθαρά τα παιδιά σπίτι, και μετά το φαγητό είχαμε πάντα μελέτη». Αυτά και σήμερα είναι πολυτέλεια. «Το σχολείο ήταν δωρεά ενός άλλου μεγάλου δωρητή, του Ιωάννη Κουμάνταρου». Βαμβακίτες από το εξωτερικό έστελναν, επίσης, άσπρο αλεύρι και χρήματα για τις ανάγκες της κοινότητας.

Και αν όλα αυτά τα ντεσού είναι ψιλά γράμματα για τον επισκέπτη της Βαμβακούς σήμερα, εξηγούν την αιτία που είναι τόσο περιποιημένο στον χαρακτήρα του αυτό το μέρος:

Ένα ορίτζιναλ ορεινό χωριό με έντονο το στοιχείο της πέτρας, έναν κεντρικό λιθόστρωτο δρόμο, δυο πανέμορφες πλατείες, μία στην Κάτω Βρύση (σημείο όπου κάποτε «ήταν η νεροτριβή και έπλεναν τα ρούχα») και τη μεγάλη, την κεντρική πλατεία, δίπλα στην (ακόμη πιο μεγάλη) εκκλησία του χωριού, τον Άγιο Παντελεήμονα, έναν επιβλητικό ναό για το μέγεθος του οικισμού, όπου ανταμώνουν όλοι τις γιορτές. Λίγοι γνωρίζουν ότι για να στηριχθεί το οικοδόμημα κόντρα στην κλίση του εδάφους, χρειάστηκαν θεμέλια βάθους επτά μέτρων και κορμοί δέντρων.

«Ήμασταν τυχεροί σε αυτό το κομμάτι σαν χωριό», μου εξήγησε ο Κώστας από το καφενείο. «Είχαν έρθει Λαγκαδιανοί μάστορες και μετά έμαθαν και οι ντόπιοι τεχνίτες. Θα δεις πολύ όμορφες καμάρες στον οικισμό». Λίγα μέτρα μακριά απ’ το τραπέζι μας, τρέχει γάργαρο νερό πηγής. Ησυχία. Το σώμα μου έχει αρχίσει να μπαίνει σε ρυθμούς ζεν, καταλαβαίνω, όταν κοιτώντας την απέναντι πλαγιά και τα κλαδιά που κουνιούνται από τον αέρα, τα μάτια μου χαμηλώνουν.

Η αναγέννηση ενός χωριού που είχε κάτω από 10 κατοίκους

Το σημερινό εγχείρημα στην Βαμβακού έρχεται όταν πια οι δωρεές είχαν σταματήσει από καιρό. (Τελευταίο μεγάλο έργο, ο πέτρινος Πύργος με το ρολόι σε περίοπτη θέση από την Ντόλλη Γουλανδρή, τέλη της δεκαετίας του ’90). Οι σχέσεις, μάλιστα, του Ιδρύματος είχαν διακοπεί με το χωριό, μιας και διαπιστώθηκε κατάχρηση και υπερκοστολόγηση σε προηγούμενα έργα.

Οπότε, σε αντίθεση με αυτό που σκέφτεται καχύποπτα πολύς κόσμος, δεν ήταν μια εύκολη αρχή αυτή για κανέναν, και ειδικά για τα παιδιά του Vamvakou Revival, άτομα με καταγωγή είτε στενές σχέσεις με τη Βαμβακού που με την ανακοίνωση του φορέα βρέθηκαν αντιμέτωποι με τη δυσπιστία μεγάλου μέρους των ντόπιων.

«Χρειάστηκε πολύς χρόνος για να μας εμπιστευτεί ο κόσμος και να καταλάβει τι ακριβώς κάνουμε», σχολιάζει ο Χάρης Βασιλάκος από την περιοχή και ιδρυτικό μέλος του Vamvakou Revival. «Ήταν κάτι εντελώς πρωτόγνωρο, οπότε σε όλα ξεκινούσαμε απ’ το μηδέν», συμπληρώνει η Ελένη, «φαντάσου, την πρώτη χρονιά είχαμε μηδέν συμμετοχές στα εκπαιδευτικά προγράμματα που ήταν δωρεάν, μηδέν! – χρειάστηκε εκπαίδευση σε όλα τα επίπεδα». Σήμερα, πρέπει να προφτάσεις τη θέση στα ίδια εργαστήρια και περίπου 25 άτομα εργάζονται στο δίκτυο επιχειρήσεων του εγχειρήματος, το εστιατόριο, τους ξενώνες, τα προγράμματα.

Αλλά, ας τα πάρουμε από την αρχή.

«Ήταν Παρασκευή και 13 του 2017, όταν χτυπήσαμε την πόρτα του Ιδρύματος, εξηγώντας το όραμά μας για τη Βαμβακού, πώς τη φανταζόμαστε το 2025». Ένα ξανά ζωντανό χωριό, το οποίο θα απολάμβανε ήπια τουριστική ανάπτυξη, ένα δίκτυο επιχειρήσεων ανοιχτών όλο τον χρόνο και αναγεννημένη παραγωγή τοπικών προϊόντων. Σε εκείνη τη φάση, στη Βαμβακού κατοικούσαν μόνιμα 9 άτομα και το μόνο μαγαζί που άνοιγε περιστασιακά ήταν το καφενείο του κύριου Κώστα. Όπως θα αφηγηθεί εκείνος, «είχε μειωθεί αισθητά ακόμη και ο κόσμος τα καλοκαίρια – οι περισσότεροι Βαμβακίτες είχαν χάσει τη σύνδεση με τον τόπο τους, δεν επέστρεφαν. Είχαν γεράσει, άλλαξαν οι γενιές».

Όπως συνέβη σε πολλά αντίστοιχα χωριά, μετά τον Εμφύλιο ακολούθησαν τα κύματα αστυφιλίας και μειώθηκε απότομα ο πληθυσμός, ωστόσο για χρόνια πρέπει να πούμε ότι η Βαμβακού παρέμενε ένα ζωντανό χωριό, μέχρι που τα φαινόμενα των καιρών μας, οι απανωτές κρίσεις, οι πολιτικές λιτότητας και –πάνω απ’ όλα– το «κλείσιμο» του Δασαρχείου «που έδινε μεροκάματα στο χωριό», είχαν μηδενίσει τις επαγγελματικές ευκαιρίες.

Με λίγα λόγια, χωρίς δουλειές και κόσμο, το χωριό έπνεε τα λοίσθια.

Οπότε σαν μάννα εξ ουρανού, λίγο πριν σβήσει, εμφανίστηκε η προσπάθεια των παιδιών. «Θετική ήταν η απόκριση απ’ τον πρόεδρο του ΙΣΝ, Ανδρέα Δρακόπουλο, μόνο που βασική προϋπόθεση ήταν να μετακομίσουμε εμείς πρώτα στο χωριό». Έτσι, αφού πήραν λίγο χρόνο για τη μεγάλη απόφαση, μια απόφαση ζωής, ο Χάρης, η Ελένη, ο Ανάργυρος και ο Τάσος συμφώνησαν και εγκαταστάθηκαν στη Βαμβακού, αναλαμβάνοντας επιμέρους ρόλους ο καθένας. Και το 2018, με τη στήριξη του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος, ξεκίνησε να μπαίνει σε εφαρμογή το σχέδιο της Vamvakou Revival.

«Από την αρχή, είχαμε θέσει σαφείς στρατηγικούς σκοπούς για την εκπλήρωση του οράματος της αναζωογόνησης και πέντε χρόνια μετά, πιστεύουμε ότι έχουμε δείξει σημαντική συνέπεια».

Μέχρι σήμερα, έχει στηθεί το εστιατόριο-καφέ Βουρέικο για να φιλεύει τους επισκέπτες γεμάτες μερίδες και τοπικά προϊόντα, έχει ανακαινιστεί ο Παραδοσιακός Ξενώνας του χωριού και έχει κατασκευαστεί ακόμη ένας πέτρινος επάνω στην πλαγιά, η Ρούγα της Βαμβακούς, άνοιξε ένα σημείο διάθεσης ηλεκτρονικών ποδηλάτων και διανοίχτηκαν τα μονοπάτια της περιοχής, ενώ το εμβληματικό για την περιοχή σχολείο αναδιαμορφώθηκε για να αποτελέσει την έδρα του κέντρου V.Lab.

Τουριστικά, το χωριό πήρε μπρος: έχει επισκέπτες όλο τον χρόνο (περίπου 35 κλίνες διαθέσιμες, συμπεριλαμβανομένων και δύο AirBnB), αλλά το στοίχημα τώρα είναι όχι τα σαββατοκύριακα, αλλά οι καθημερινές ημέρες – η μόνιμη ζωή στον τόπο και η άνθιση των ευκαιριών. Προς αυτή την κατεύθυνση αποβλέπει το σκέλος του Vamvakou Revival που αφορά στην αγροδιατροφή και την επιχειρηματικότητα: έχουν συσταθεί δύο συνεταιρισμοί παραγωγών φέρνοντας τα πρώτα προϊόντα της Βαμβακούς στο ράφι, παράλληλα με τη θερμοκοιτίδα που δημιουργήθηκε, στηρίζοντας νέες επιχειρηματικές ιδέες.

Ιδέες που «να απαντούν στις ανάγκες της περιοχής», όπως το να ανοίξει π.χ. ένα παντοπωλείο. Αυτή τη στιγμή, ακόμη και για τα πιο απλά, η Βαμβακού εξαρτάται απ’ την Σπάρτη (30 λεπτά οδικώς). Αλλά, υπόσχομαι, δεν πρόκειται να αντιμετωπίσεις πρόβλημα, ό,τι κι αν προκύψει: το ξεχωριστό που επιφυλάσσει η εμπειρία Βαμβακού είναι ότι σε υποδέχεται στην αγκαλιά του ένα ολόκληρο χωριό, όχι μεμονωμένα μαγαζιά· όλοι μαζί οι κάτοικοι, παλιοί και νέοι που επέστρεψαν στον τόπο τους μετά την ίδρυση του εγχειρήματος, δουλεύουν από κοινού, σαν ομάδα.

Μέσα σε χρόνο dt θα τους γνωρίζεις με το μικρό τους όνομα, βλέποντας ότι η ζωή σε έναν αποδεκατισμένο από υπηρεσίες τόπο είναι εφικτή μόνο με συνεργασία.

Τι αξίζει να κάνεις στη Βαμβακού σήμερα

Από πού προκύπτει το όνομα Βαμβακού, δεν είπαμε.

Δύσκολο να πιστέψεις ότι το ορεινό χωριό με το έντονο ανάγλυφο στα 950 μέτρα υψόμετρο σχετίζεται με το θαμνώδες φυτό για τα υφάσματα. Κι όμως. Σύμφωνα με μια παράδοση, όπως αναφέρει το ιστορικό βιβλίο για το μικρό χωριό του Νίκου Σταυρόπουλου, το οποίο βρίσκεται στη βιβλιοθήκη του σχολείου, «κατά τους χρόνους της τουρκοκρατίας, μετοίκησε εδώ από τον Μυστρά μια πλούσια κυρία με το όνομα Βαμβακιά. […] Φιλέσπλαχνη και στορχική, όπως ήταν, συγκέντρωνε τους φτωχούς και τους προσέφερε βοήθεια», και ενώ η όμορφη αυτή ιστορία πρέπει να είναι αληθινή, δεν επιβεβαιώνει την προέλευση του ονόματος: το βιβλίο εξηγεί πως το όνομα είναι προγενέστερο και πράγματι σχετίζεται με την καλλιέργεια βαμβακιού.

Σήμερα, οι πλαγιές είναι γεμάτες με κωνοφόρα δέντρα, καρυδιές, καστανιές και αγριοβυσσινιές. Δεν υπάρχει κοντά σημείο με τρεχούμενο ποτάμι αλλά μέσα στο δάσος υπάρχουν δεκάδες σημεία με πηγές, πράγμα που επιτρέπει άλλωστε και την τόσο πυκνή του βλάστηση. Τι έχεις να κάνεις σε αυτό το μέρος, πέρα από το να γεμίσεις οξυγόνο και ενέργεια, κατεβάζοντας ρυθμούς;

Στο πλαίσιο της απόδρασης με το Πρόγραμμα Μελών του ΚΠΙΣΝ, ζήσαμε ένα γεμάτο τριήμερο με εργαστήρια και εμπειρίες μέσα στη φύση, πολλά από τα οποία διοργανώνονται με σταθερή περιοδικότητα. Ακολουθεί ένας σύντομος οδηγός για το κοντινό στην Αθήνα χωριό και τα πράγματα που αξίζει να κάνεις, αν και είναι έτσι φτιαγμένος ο μικρόκοσμος της Βαμβακούς, που νομοτελειακά θα οδηγηθείς σε αυτά, θέλοντας και μη.

• Περπάτημα στην παρθένα φύση: Τα μονοπάτια είναι ευκρινώς σηματοδοτημένα και φροντισμένα από την ομάδα, καθώς διοργανώνονται συχνά εξορμήσεις με πεζοπορικούς συλλόγους. Η πιο υποβλητική (αλλά κοντά στις 4,5 ώρες) διαδρομή είναι η κυκλική, το κίτρινο μονοπάτι: διασχίζεις σημεία που το δάσος γίνεται άγρια πυκνόφυτο, σαν από ταινία, και η διαδρομή οδηγεί σε σημεία με υπέροχη θέα, όπως την πλαγιά του Κάστρου με τον Πάρνωνα στα πόδια σου.
• Μια στάση στο σπηλαιομονάστηρο Αγία Κυριακή: Ακολουθώντας τον πεζοπορικό χάρτη από την πλατεία της Βαμβακούς, σε απόσταση λιγότερη των 60 λεπτών και χωρίς δυσκολία, θα φτάσεις στο σημείο που κρύβεται το σημαντικότερο μνημείο της περιοχής – χωμένο μέσα στα βράχια, το εκκλησάκι αυτό έχει χρησιμεύσει ως καταφύγιο των διωκόμενων Χριστιανών, αλλά και των Βαμβακιτών σε περιόδους πολιτικών συγκρούσεων, π.χ. στην Αντίσταση.
• Διατίθενται προς ενοικίαση ηλεκτρικά ποδήλατα: Ένα πολύτιμο εργαλείο για να μη λυγίσεις από την έντονη κλίση στις διαδρομές του Πάρνωνα. Πιο χορταστική είναι εκείνη με προορισμό το καταφύγιο, αλλά για αρχάριους ποδηλάτες η πορτοκαλί διαδρομή που διαπερνά το δάσος και καταλήγει στην Κάτω Βρύση, αποτελεί πραγματική απόλαυση – μάλιστα, σε ένα σημείο η κλίση δίνει την εμπειρία του entry level downhill.
• Δεν παίζει άγχος για το φαγητό εδώ: το Βουρέικο είναι το μόνο εστιατόριο του χωριού με την κουζίνα του να σερβίρει από το πρωί χειροποίητες πίτες και παραδοσιακές συνταγές με τη νοστιμιά (και το μέγεθος μερίδας) της μαμαδίστικης φιλοξενίας, πάντα με αγνές πρώτες ύλες από την περιοχή. Παντζαροσαλάτα, άψογα ψημένο ψαρονέφρι, παπαρδέλες με βασιλομανίταρα, όπως και κοτόπιτα, στα άχαστα (σεφ: Σταύρος Γεωργαντάς).
• Στήριξε Βαμβακού: Με τον αγροτικό συνεταιρισμό που συστάθηκε και λειτουργεί, μπορείς να αναζητήσεις στο ράφι (του Βουρέικου) τη σειρά προϊόντων Βαμβακούς με την επωνυμία Parnon Poèma. Εξαιρετική κατσικίσια γραβιέρα τετράμηνης ωρίμανσης, ελιές, μέλι ελάτης και τα φημισμένα καρύδια της περιοχής, μεταξύ άλλων.
• Παρατήρησε τον ουρανό: Δεν είναι τυχαία η συνεργασία που έχει αναπτύξει η ομάδα με την Φιόρη-Αναστασία Μεταλληνού από το Κέντρο Επισκεπτών Θησείου του Αστεροσκοπείου· ο Πάρνωνας φημίζεται για την καθαρότητα του ουρανού που διαθέτει, γι’ αυτό και αποτελεί πόλο έλξης εκατοντάδων παρατηρητών κάθε χρόνο.
• Πού να μείνεις: Δύο είναι οι χώροι φιλοξενίας από το Vamvakou Revival – ο Παραδοσιακός Ξενώνας σε κεντρικό σημείο του χωριού (ένα παλιό πέτρινο αρχοντικό με τις χαρακτηριστικές καμάρες, το οποίο ανακαινίστηκε) και η Ρούγα ψηλά, ένα νέο συγκρότημα με τον κτιριακό χαρακτήρα του χωριού, απ’ όπου απλώνεται γενναία η θέα του Πάρνωνα. Εκεί, προσφέρεται και το πρωινό των δύο αδελφικών μονάδων.
• Μην ξεχάσεις, να δεις τι έχει το πρόγραμμα: Ειδικά τα σαββατοκύριακα, θα παίζουν σίγουρα προβολές, κάποια συναυλία και εργαστήρια, ενώ πολύ πιο ανθηρό είναι το πρόγραμμα κάποιες συγκεκριμένες ημερομηνίες, όπως κατά τη διάρκεια του Vamvakou Experience Festival (14-16/7), πάντα με ελεύθερη είσοδο. Περισσότερες πληροφορίες εδώ.

***

Ευχαριστούμε το Πρόγραμμα Μελών του ΚΠΙΣΝ για τη φιλοξενία και το Vamvakou Revival για όλη την πολύτιμη βοήθεια.

ΣΧΕΤΙΚΟ ΘΕΜΑ

LIFE

Γυαλί Νισύρου, ένα νησί σαν απαγορευμένη ζώνη