Η χώρα που είχε τη δική της ζώνη ώρας για 36 ολόκληρα χρόνια
Σχεδόν κάθε πόλη διατηρούσε τη δική της ώρα, η οποία καθοριζόταν από τη θέση του ήλιου. Φυσικά, επικράτησε σύγχυση.
- 30 ΜΑΡ 2024
Η «ώρα του Δουβλίνου» ακούγεται ως μια συνήθεια που μάλλον περιλαμβάνει μια μεγάλη ξύλινη μπάρα και πολλές ιρλανδικές μπίρες. Δεν είναι. Πρόκειται για τη ζώνη ώρας που τηρούνταν κάποτε σε όλη την Ιρλανδία. Πριν μπουν για τα καλά τα ρολόγια στη ζωή των Ιρλανδών στα τέλη του 19ου αιώνα, η τοπική ώρα οριζόταν ανά περιοχή, με αποτέλεσμα να επικρατεί μεγάλη σύγχυση. Ωστόσο, για 36 ολόκληρα χρόνια, οι Ιρλανδοί ζούσαν στον κόσμο τους.
Σχεδόν κάθε πόλη διατηρούσε τη δική της ώρα, η οποία καθοριζόταν από τη θέση του ήλιου. Έτσι, η Ιρλανδία και η Μεγάλη Βρετανία απέκτησαν τις δικές τους αντίστοιχες ζώνες ώρας σύμφωνα με τον νόμο Statutes Act του 1880 (παρόλο που η Ιρλανδία ήταν τεχνικά μέρος της Μεγάλης Βρετανίας εκείνη την εποχή).
Για 36 χρόνια, λοιπόν, η ζώνη ώρας της Ιρλανδίας, γνωστή ως Dublin Mean Time, ήταν 25 λεπτά και 21 δευτερόλεπτα πίσω από την Αγγλία, η οποία ακολουθούσε τη μέση ώρα του Γκρίνουιτς (GMT), με βάση τη θέση του Βασιλικού Αστεροσκοπείου στο Γκρίνουιτς του Λονδίνου. Η μέση ώρα του Δουβλίνου καθοριζόταν σύμφωνα με το γεωγραφικό μήκος του αστεροσκοπείου Dunsink, ενός αστρονομικού αστεροσκοπείου του 18ου αιώνα που βρισκόταν λίγο έξω από την πρωτεύουσα.
Ωστόσο, επειδή οι οικονομίες της Ιρλανδίας και της Αγγλίας ήταν επί μακρόν αλληλοεξαρτώμενες, οι διαφορές στη ζώνη ώρας δημιούργησαν προβλήματα στα ταξίδια, την επικοινωνία και τις επιχειρήσεις, καθώς και οι δύο συνέχισαν να αναπτύσσονται με τη Βιομηχανική Επανάσταση.
Για να αμβλύνουν αυτά τα ζητήματα, οι λομπίστες των επιχειρήσεων προέτρεψαν τη βρετανική κυβέρνηση να αλλάξει την ώρα της Ιρλανδίας ώστε να συνάδει με την υπόλοιπη Βρετανία. Η αλλαγή τέθηκε σε ισχύ με τον νόμο περί ώρας την 1η Οκτωβρίου 1916, λίγους μήνες μετά την πασχαλινή εξέγερση στο Δουβλίνο, μέρος του συνεχιζόμενου αγώνα για την ανεξαρτησία της Ιρλανδίας.
Η Ιρλανδία έκανε τη μετάβαση στη μέση ώρα Γκρίνουιτς, καθώς η θερινή ώρα έληγε εκείνο το φθινόπωρο και τα ρολόγια στην Ιρλανδία γύρισαν 35 λεπτά πίσω αντί για μια ολόκληρη ώρα, ώστε να συγχρονιστούν οι δύο ζώνες ώρας.
