Ημερολόγιο καραντίνας Oneman, μέρα 25

Μια επίσκεψη στο σούπερμαρκετ άλλαξε το πώς βλέπει τα πράγματα η Νίκη Μπάκουλη

Σου ‘χω ξαναπεί πως όταν πηγαίνω σε μέρη όπου υπάρχουν άνθρωποι που ΠΡΕΠΕΙ να έρχονται σε επαφή με κόσμο τις ημέρες του κορονοϊού (πχ super market), προσπαθώ να κάνω λίγο πιο εύκολη τη ζωή τους -κοινώς γίνομαι ο καραγκιόζης της παρέας. Έτσι γνώρισα τη Δέσποινα. Η Δέσποινα είναι ταμίας στο super market της γειτονιάς. Έχω καταθέσει ήδη το άβολο που νιώθω, όταν πρέπει να πάω να ψωνίσω. Στην τελευταία επίσκεψη, όταν έφτασα στο ταμείο ‘έβγαλα’ μια ιαχή θριάμβου/απελπισίας/ολοκλήρωσης ενός δύσκολου task (τύπου τερματίζω σε μαραθώνιο). Η Δέσποινα ένιωσε την ανάγκη να μου δώσει κουράγιο. Μου αποκάλυψε πράγματα για τη ζωή της -τις δυσκολίες που ‘χει περάσει τα τελευταία χρόνια. Με χαμόγελο και μάτια που μαρτυρούσαν τον αγώνα της. Κατέληξε στο ότι ‘όλα περνούν. Αρκεί να προσπαθούμε να μη χάσουμε την υγεία μας’. Δάκρυσα -μη σου πω έκλαψα- πριν αρχίσω να της λέω τα δικά μου. Ένιωσα να δίνει η μία δύναμη στην άλλη -θετική αύρα. Υπό νορμάλ συνθήκες, πιστεύω ότι θα αγκαλιαζόμασταν. Αρκεστήκαμε σε μια χειραψία -με γάντια- και ένα ‘αφού επιβιώσαμε όσων μας πρόσφερε η ζωή έως εδώ, το αυτό θα κάνουμε και τώρα’. Έχουμε το knowhow. Ήταν η πιο ουσιαστική, εκ του σύνεγγυς, επικοινωνία που είχα τις τελευταίες 25 μέρες. Εκεί που ένιωθα να είμαι κοντά στην απελπισία, επαναφορτίστηκα. Και το χρωστώ σε αυτήν τη γυναίκα, στο ταμείο του super market που ΠΡΕΠΕΙ να έρχεται σε επαφή με κόσμο ενώ ο Covid-19 απειλεί ζωές. Κράτησα στο ότι δεν έχω δικαίωμα να ‘κλαίγομαι’ (ενώ άπειρες οικογένειες στον πλανήτη πενθούν). Και συνεχίζω. Με καλύτερη διάθεση και πείσμα -φίλε κορονοϊέ, λυπάμαι, έχασες. Δεν θα με ‘ρίξεις’.

Με τους Εν Πλω στη διαπασών , ο Γιάννης Δημητρέλλος

Η οποιαδήποτε δουλειά εκεί έξω απαιτεί από εσένα μια προϋπόθεση: Πριν από την κάθε σου βάρδια να έχεις κοιμηθεί έστω 6-7 ώρες. Στον μήνα της καραντίνας δεν με έχουν πειράξει τόσο τα κιλά που έχω βάλει ή η διαλυμένη κάμερα του laptop μου, που δεν βοηθάει σε skype/zoom συναντήσεις, όσο η έλλειψη ύπνου. Η ‘θολούρα’ στο μυαλό έφερε νεύρα, κινήσεις απερισκεψίας (‘μα πως πάω σουπερ μαρκετ χωρίς γάντια;) και ένα ‘άπλωμα’ της δουλειάς μου σε ώρες, που με κατέβαλε ακόμα περισσότερο. Χθές μαγείρεψα cacio e pepe, δεν έβαλα πεκορίνο και η σάλτσα δεν χύλωσε σωστά. Παράλληλα, οι post rock ήχοι από το βινύλιο των Εν Πλω έγιναν η απαραίτητη ρωγμή θορύβου στην τρομακτική ησυχία της γειτονιάς και το ‘Wet Hot American Summer: 10 Years Later’ το διαμαντάκι ‘από τον πάγκο’ του Netflix, μια 90s παρωδία με αρκετό γέλιο, που με αποκοίμησε γλυκά, μετά από πολλές μέρες αϋπνίας. Και στα δικά σας.

Στα 30 με ‘Όλα Είναι Δρόμος’ ο Νίκος Σταματίνης

Χθες μπήκα, λοιπόν, στα 30 μου και η φάση δεν ήταν ακριβώς όπως θα την περίμενα ας πούμε πέρσι, όταν έκλεινα τα 29. Χθες, λοιπόν, αποφάσισα να περάσω το βράδυ μου ως ναυάγιο. Έβαλα ένα Metaxa 12άρι χωρίς πάγο, βρήκα το ‘Όλα Είναι Δρόμος’ σε όσο το δυνατόν καλύτερη ανάλυση και το έζησα με μποέμικο τρόπο. Γενικά, αντιμετωπίζω την καραντίνα ως έναν καλό τρόπο να εκμεταλλευτώ τον κάπως περισσότερο ελεύθερο χρόνο, για να καλύψω κενά. Και το να μην έχω δει το ‘Όλα Είναι Δρόμος’ ήταν ένα τεράστιο κενό. Θα μπορούσαν να είναι καλύτερα αυτά τα γενέθλια; Ναι, σίγουρα θα μπορούσαν να είναι πολύ καλύτερα αυτά τα γενέθλια. Θα μπορούσαν να είναι και χειρότερα αυτά τα γενέθλια; Πάλι ναι. Σίγουρα θα μπορούσαν να είναι πολύ χειρότερα αυτά τα γενέθλια.

Με μία… Πύρινη Κόλαση ο Ευθύμιος Σαββάκης

Βλέπω όλους αυτούς που λένε διάβασα το ένα, διάβασα το άλλο, να διαβάσετε αυτά κι εκείνα κι απορώ γιατί σε εμένα ο εγκλεισμός λειτούργησε τόσο αντίστροφα. Μετά τον περιορισμό στο σπίτι, δεν είχα την παραμικρή όρεξη να διαβάσω κάποιο μυθιστόρημα. Μπορεί επειδή παράλληλα διαβάζω για το διδακτορικό. Μπορεί επειδή με όλα αυτά δεν μπορώ να συγκεντρωθώ. Μπορεί. Χθες τελείωσα την «Πύρινη Κόλαση», το δεύτερο μυθιστόρημα της Κικής Τσιλιγγερίδου (για εμένα μία από τις σημαντικότερες αφίξεις στο εγχώριο αστυνομικό). Το είχα ξεκινήσει πριν από όλα αυτά, αλλά το διέκοψα βίαια, όπως ακριβώς μπήκε στη ζωή μας όλο αυτό. Έναν μήνα περίπου μετά είναι το πρώτο βιβλίο που έπιασα στα χέρια μου και το ολοκλήρωσα με συνοπτικές διαδικασίες. Όπως ακριβώς άξιζε σε μία γαμάτη τύπισσα σαν την αστυνόμο Στέλλα Άνταμς. Εξαιρετική πλοκή, ακόμα μία χαραμάδα παρατήρησης του (οριακού) ψυχισμού της ηρωίδας και αίμα. Μπόλικο αίμα. Θα ομολογήσω, μάλιστα, ότι στις περιγραφές των περιπάτων στην Αθήνα μόνο που δεν βούρκωνα. Ακόμα και τον καύσωνά της ζήλεψα. ΕΚΕΙ ΦΤΑΣΑΜΕ.

Με το ‘Neon Bible’ των Arcade Fire, o Ηλίας Αναστασιάδης

Λίγες μπάντες έχω παρακολουθήσει/αγαπήσει τόσο στενά όσο τους Arcade Fire. Δυστυχώς, εδώ και πολλά χρόνια δεν ακούω καινούργια μουσική, είμαι σαν αυτούς τους γραφικούς παππούδες που βάζουν τα ίδια και τα ίδια να παίζουν, γιατί κάποτε σήμαιναν πολλά γι’ αυτούς κλπ. Το ‘Neon Bible’ λοιπόν. Δεν ξέρω αν είναι ο καλύτερος δίσκος των Καναδών που από τα αυτοσχέδια live σε πλατείες κατέκτησαν το MSG και το σύμπαν ολόκληρο. Δεν νομίζω ότι μπορώ να διαλέξω ποιος είναι ο καλύτερος δίσκος τους. Δεν έχει και σημασία εδώ που τα λέμε. Είχα καιρό να βυθιστώ στην ανατασοκατάθλιψη του ‘Neon Bible’, που απλώνει τις ακτίνες της πριν και μετά το ‘Intervention‘, που -αυτό μπορώ να το πω- είναι κομμάτι τομή, σίγουρα μέσα στα 4 πιο σημαντικά της μπάντας. Το έβαλα λοιπόν δουλεύοντας, η Λίλα δεν εκτίμησε, η γάτα εκτίμησε λίγο παραπάνω, κι εγώ είπα 3-4 φορές απέξω μου ‘πω ρε φίλε, άκου εδώ’.

Η Πόπη είναι η γάτα της γειτονιάς του Σταύρου Καραΐνδρου

Η Πόπη είναι η γάτα της γειτονιάς και η μόνη θηλυκή. Επίσης, είναι η μόνο που έρχεται κάθε πρωί έξω από την πόρτα και περιμένει να την ταϊσουμε. Οι άλλοι της παρέας της “Φεγγαρόπετρας” είναι βραδινοί τύποι, βγαίνουν αργά για αναζήτηση τροφής. Η Πόπη, που λέτε, είναι η νέα καθημερινή ασχολία εν μέσω καραντίνας. Την Τετάρτη δεν ήταν έξω από την πόρτα, βασικά δεν ήταν πουθενά. Αρχίσαμε τα ‘κρίμα’, ‘έτσι είναι οι γάτες, σε εγκαταλείπουν’, φοβηθήκαμε μήπως βρέθηκε κάτω από τις ρόδες κάποιου αυτοκινήτου. Η Πόπη, όμως, ήταν εκεί, χαλάρωνε. Μέσα στα χόρτα, άραζε. Χαλάρωνε. Και αφού πήρε τον ήλιο της και τεντώθηκε, είπε να ανέβει τα σκαλιά προς την πόρτα για να φάει. Η Πόπη όταν μεγαλώσει θέλει να πάει στο ‘Next top model’. Μέχρι τότε, είναι η αγαπημένη της γειτονιάς. Δεν μας βλέπει!