Indy 500: Ο Fernando Alonso στην πιο δύσκολη στροφή της καριέρας του

Αγώνες πίστας υπάρχουν πολλοί. Με μονοθέσια, stock cars, αγωνιστικά κάθε είδους.  Σε σιρκουί πόλης, παραδοσιακές διαδρομές, νεόκτιστες πίστες που θυμίζουν υπερπολυτελή εμπορικά κέντρα, διάολε ακόμα και σε αυτοσχέδιες διαδρομές όπως αυτές που έφτιαχνα μπόμπιρας για να απλώνω τα αυτοκινητάκια μου για μάχες ρόδα με ρόδα και δίχως αύριο. Όμως όσοι εκλεκτοί είχαν την τύχη και το χάρισμα μεγαλώνοντας να συνεχίσουν να τρέχουν, με κανονικών πλέον διαστάσεων οχήματα, δεν έχουν πάψει να ονειρεύονται τις ίδιες κορυφές του αγωνιστικού Ολύμπου. Και οι κορυφές αυτές είναι τρεις.

Τρεις δοκιμασίες για ανθρώπους και μηχανές, για κότσια και αντοχές, κάθε μία με διαφορετικές απαιτήσεις. Διαφορετικούς κινδύνους. Διαφορετική αίγλη. Ο ένας είναι ο 24ωρος αγώνας αντοχής του Μαν, ο άλλος είναι το Grand Prix του Μονακό για τη Formula 1 και ο τρίτος, τα 500 Μίλια της Ινδιανάπολης. Μετά από έναν αιώνα αγώνων και βάλε, μόνο ένας άνθρωπος έχει καταφέρει να κερδίσει και τους τρεις: το όνομά του ήταν Graham Hill. Ένας γνήσιος gentleman racer που εκμεταλλεύτηκε το γεγονός πως τη δεκαετία του 60 δεν είχαν 20 GP και αμέτρητες υποχρεώσεις χορηγών, είχαν περισσότερη ελευθερία, μπορούσαν να κυνηγήσουν πιο εύκολα τέτοιους στόχους και έτσι έτρεξε τρεις φορές στο Indy500. Το κέρδισε με την πρώτη, αποτελώντας αν θέλετε πλέον ‘case study’ για τον Alonso. Αμφότεροι έχουν από δύο τίτλους στην F1, ο Fernando πολύ θα ήθελε να κερδίσει κι αυτός στο ντεμπούτο του στον θρυλικό αγώνα και πολύ θα ήθελε κάποια στιγμή να φτάσει κι εκείνος στο «Triple Crown». Αύριο ξεκινά επίσημα το κυνήγι αυτού του στόχου.

ΚΑΠΩΣ ΕΤΣΙ ΞΕΚΙΝΗΣΑΝ ΟΛΑ

Τη σύγχρονη εποχή το να βρεθεί ένας εν ενεργεία οδηγός της Formula 1 στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού και να τρέξει στο Brickyard ήταν ανέφικτο. Πολύ απλά γιατί Indy500 και GP Μονακό διεξάγονται χρόνια τώρα την ίδια ημέρα! Να όμως που τα χάλια της McLaren-Honda άνοιξαν τον δρόμο για να γραφτεί μία ωραία ιστορία. Ήδη, ασχέτως αποτελέσματος την Κυριακή, ο Alonso έχει πετύχει κάτι σπουδαίο. Έχει αποδείξει πως τα θέλω του είναι πάνω από τα θέλω μίας εκ των ιστορικότερων ομάδων της κορωνίδας του μηχανοκίνητου αθλητισμού. Πως σαν προσωπικότητα έχει τα κότσια να γυρίσει την πλάτη στη Formula 1. Πως μπορεί να κάνει όλο τον μηχανοκίνητο κόσμο να ασχολείται μαζί του ακόμα κι αν δεν πατάει το γκάζι. Η ημέρα εγκλιματισμού του στο νέο του ‘γραφείο’, το πρώτο τεστ με το μονοθέσιο της Andretti Autosport το απέδειξε και με το παραπάνω. Οι Αμερικανοί του IndyCar έστησαν live κάλυψη του πρώτου του τεστ, επί επτά ώρες παρακολουθούσαμε από κάθε άκρη του πλανήτη σαν χασομέρια την ‘ανακάλυψη της Αμερικής’ και συνολικά περισσότερα από δύο εκατομμύρια άνθρωποι πάτησαν play στο YouTube για να δουν τον Alonso να βγαίνει στο οβάλ! Ήταν ασύλληπτο. Επικοινωνιακό γκολ από τα αποδυτήρια. Τρίποντο και φάουλ. Σερβίς και άσος!

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχουν οι ερμηνείες σχετικά με το πως φτάσαμε στη συμμετοχή του Alonso στο Indy500. Και εδώ η δική μου διαφέρει από της μάζας. Ο 35χρονος δεν έχει κανένα πρόβλημα με τη McLaren, ειδικά από τη στιγμή που στο ‘τιμόνι’ της βρέθηκε ο Zak Brown. Το πρόβλημά του Alonso είναι πως βολοδέρνει στις πίστες της F1, τρέχοντας με ‘κινητήρες GP2’ που βγάζουν καπνούς πιο συχνά και από φου-φου Έλληνα καλοφαγά. Κοινώς, το πρόβλημά του είναι η Honda. Οι Ιάπωνες επί τρία χρόνια δίνουν νέα ερμηνεία στο ‘πως να αποτύχετε σε ανταγωνιστικό περιβάλλον’, χαραμίζοντας τα καλύτερα χρόνια του πιο ολοκληρωμένου ίσως οδηγού στη σημερινή Formula 1. Φέτος, ξεκινώντας την τρίτη σεζόν συνεργασίας με τους Ιάπωνες, οι προσδοκίες ήταν υψηλές. Περίμεναν πως θα γυρίσουν σελίδα, πως θα εκμεταλλευτούν τους νέους κανονισμούς και την ελευθερία στην εξέλιξη σκαρφαλώνοντας πιο κοντά στην κορυφή. Όμως το σενάριο ήταν διαφορετικά γραμμένο.

Η McLaren είναι τελευταία στη βαθμολογία και οι υβριδικές μηχανές της Honda πιο αδύναμες/ευαίσθητες από τον Daniel (a.k.a. Ralph Macchio) πριν γνωρίσει τον κύριο Miyagi

Μόνο τυχαία δεν είναι η επικοινωνιακή στρατηγική που ακολουθείται απ’ όλους τους εκπροσώπους της McLaren, που ρίχνουν βέλη προς τη Honda με κάθε ευκαιρία. Έχουν εγκλωβιστεί σε ένα συμβόλαιο όπου ναι μεν λαμβάνουν περίπου 100 εκατομμύρια το χρόνο αλλά το να ρεζιλεύεσαι αγωνιστικά κάθε δεύτερη Κυριακή μάλλον δεν μπορείς να το ρεφάρεις τόσο εύκολα.

Στο πλαίσιο των παραπάνω, ο Alonso ήθελε να δοκιμάσει κάτι διαφορετικό, η McLaren που κάνει δεήσεις και προσευχές να τον κρατήσει και του χρόνου φυσικά και δεν θα του έλεγε όχι ενώ η Honda δεν είχε καν λόγο σε όλο αυτό το εγχείρημα. Η λογική του οποίου ήταν  λίγο-πολύ η εξής: «Παιδιά εγώ θα λείψω από το Μονακό, θέλω να πάω εκεί να κάνω αυτό, θέλετε να πούμε στον κόσμο πως το σκεφτήκαμε όλοι παρέα ώστε να είναι win-and-win επικοινωνιακά;». Όπερ και εγένετο. Οι χορηγοί της βρετανικής ομάδας στην F1 παίρνουν δωρεάν προβολή εκεί ως αποζημίωση ενώ ο Alonso έχει βάλει παντού και τα λογότυπα της μάρκας ειδών ρουχισμού που μόλις λάνσαρε. Όχι κι άσχημα.

ΤΟ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΜΕΡΟΣ

Πέραν του shakedown, ο Alonso συμμετείχε σε πέντε ημέρες ελεύθερων δοκιμών και τρεις κατατακτήριων. Κάθε μέρα ήταν και πιο εντυπωσιακός. Ταχύτερος rookie, από την 3η ημέρα στο οβάλ και μετά ήταν σταθερά στο Top5, στις κατατακτήριες κατάφερε να προκριθεί στην τελική φάση του «Fast Nine» και τελικά εξασφάλισε την πέμπτη θέση για το grid του αγώνα της Κυριακής. Έδειξε να εξοικειώνεται ταχύτατα με το νέο του εργασιακό περιβάλλον, με τις απαιτήσεις του οβάλ που είναι πολύ περισσότερες από το να στρίβεις απλά αριστερά, με το να προσπερνάει αλλά και να μάχεται σε αγωνιστική διαδρομή με κλίση. Κι όλα αυτά πηγαίνοντας γρήγορα. Πολύ γρήγορα.

Η μέση ωριαία ταχύτητα που είχε στους 4 γύρους της τελικής μάχης για την pole position ήταν στα 372.2 χιλιόμετρα ανά ώρα! Κάντε μία παύση και αναλογιστείτε την ταχύτητα. Βαθιά ανάσα και συνεχίζουμε. Σε μία διαδρομή που δεν είναι σύνθετη αλλά που απαιτεί διαφορετικό οδηγικό στιλ, διαφορετικές γραμμές, διαφορετική προσέγγιση. Είναι ένα ταξίδι στο άγνωστο, όπου σαν τους Ισπανούς εξερευνητές του μεσαίωνα o Alonso σαλπάρει για να κατακτήσει έναν άλλο κόσμο.

ΟΙ ΑΝΤΙΠΑΛΟΙ

Μπορεί ο Alonso να κατακτήσει τη νίκη στο Indy500; Φυσικά και μπορεί. Το ίδιο όμως ισχύει και για άλλους 10-15 οδηγούς μιας και το ταλέντο δεν λείπει από το grid. Από σταθερούς πρωταγωνιστές στα οβάλ όπως οι Marco Andretti, Scott Dixon, Ryan Hunter-Reay, Tony Kanaan, Ed Carpenter και Helio Castroneves, μέχρι παλιούς γνώριμούς μας από τη Formula 1 όπως ο οξύθυμος ανακατωσούρας Juan Pablo Montoya. Ή και άλλους οδηγούς που στην κορωνίδα του μηχανοκίνητου αθλητισμού δεν βρήκαν θέση αλλά αντίθετα βρήκαν τη δική τους αγωνιστική Γη της Επαγγελίας στις ΗΠΑ. Ανάμεσά τους είναι και ο αναπάντεχος περυσινός νικητής, ο Alexander Rossi, που με το ζόρι έτρεξε σε 5 GP με τη Marussia αλλά στην Ινδιανάπολη έγινε ήρωας πέρυσι, παρότι πρωτοεμφανιζόμενος στο θεσμό! Όλα λοιπόν είναι ανοιχτά στον 200ων γύρων αγώνα σε αυτή την 2μιση μιλίων θρυλική διαδρομή!

Η ΙΣΤΟΡΙΑ

Όπως σας είπαμε, o Alonso δεν είναι ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος οδηγός της Formula 1 που θέλει να χριστεί υπέρ-οδηγός των δύο ηπείρων. Λίγοι όμως τα κατάφεραν. Πέραν του Hill που πανηγύρισε το 1966, στη λίστα αυτή βρίσκονται ακόμα τα ονόματα του Jim Clark που νίκησε το 1965, του τοπικού ήρωα Mario Andretti που είδε πρώτος την καρό σημαία το 1969, του Mark Donohue που επικράτησε το 1972, του Danny Sullivan που νίκησε το 1985, του Emerson Fittipaldi που ήταν πρώτος τόσο το 1989 όσο και το 1993, του Eddie Cheever που γιόρτασε τη νίκη το 1998, του Rossi που αναφέραμε νωρίτερα, του Montoya που κέρδισε πριν έρθει στην F1 (2000) κι αφότου την αποχαιρέτησε (2015) και τέλος του Jacques Villeneuve που είχε κάνει παρόμοια διαδρομή, κατακτώντας τη νίκη στην Ινδιανάπολη το 1995 πριν περάσει στην F1, αν και αυτός κατάφερε να πανηγυρίσει παγκόσμιο τίτλο και στη δική μας πλευρά, το 1997. Μία λίστα με δέκα ονόματα. Θα γίνουν άραγε εντεκάδα το βράδυ της Κυριακής;

ΤΟ ΟΠΛΟ

Κάθε ένας εκ των 33ων οδηγών που θα παραταχθούν στο grid, θα έχει στη διάθεσή του ένα μονοθέσιο της Dallara, που φέρει V6 Twin Turbo κινητήρα 2.2lt, με όριο στροφών στις 12.000 rpm και απόδοσης 550-700 αλόγων (είτε της Honda, είτε της Chevrolet). Κοινώς, παρόμοια αν όχι πανομοιότυπα όπλα στη φαρέτρα κι ας κερδίσει ο καλύτερος – ή ο πιο τυχερός.

ΤΙ ΛΕΝΕ ΟΙ INSIDERS

Ο Alonso είναι αρκετά φειδωλός στις δηλώσεις του, ξέρει πως ο στόχος που έχει θέσει δεν είναι εύκολος. Προσεγγίζοντας όμως πάντα με χιούμορ την οδήγηση, μετα τους πρώτους του γύρους στο οβάλ έλεγε πως το δεξί του πόδι είχε δική του βούληση, φοβόταν να ακολουθήσει ότι έλεγε το μυαλό και να κολλήσει στο πάτωμα! Τι λένε όμως οι αντίπαλοί του, τα μέλη της ομάδας του αλλά και προσωπικότητες που εμπλέκονται στο IndyCar;

Juan Pablo Montoya: «Είναι φοβερός οδηγός αλλά πρέπει να καταφέρει να λειτουργήσει σωστά όταν θα βρίσκει ‘κίνηση’. Όμως πιστεύω πως θα τα καταφέρει μια χαρά»
Rubens Barrichello: «Θα πρέπει να είναι προετοιμασμένος για το αναπάντεχο. Είναι σπουδαίος οδηγός και είμαι σίγουρος πως θα προσαρμοστεί. Όταν διάβασα την είδηση πως θα τρέξει στο Indy500, δεν το πίστευα»!

Mario Andretti: «Η συμμετοχή του κάνει καλό στο σπορ, κάνει καλό και στην F1, σε όλους. Αν πετύχει ένα καλό αποτέλεσμα, θα είναι παράσημο. Η αλήθεια είναι πως το πρόβλημα δεν είναι να προσαρμοστεί στο μονοθέσιο αλλά στα οβάλ. Είναι ένας από τους κορυφαίους οδηγούς, θα βρει τη λύση».
Scott Dixon: «Είναι καταξιωμένος οδηγός. Έχουμε δει rookies να κερδίζουν με την πρώτη, πόσο μάλλον αυτός, οδηγώντας και για μία εξαιρετική ομάδα. Νομίζω πως έχει πολλές ελπίδες»

Al Unser Jr: «Αν κερδίσει θα τραβήξει κι άλλους οδηγούς της F1, να δοκιμάσουν την τύχη τους στο Indy. Έχει τις ικανότητες και έχει έρθει εδώ για να κερδίσει».

ΟΣΑ ΕΙΔΑ ΕΓΩ ΣΤΗΝ ΙΝΔΙΑΝΑΠΟΛΗ

Πριν από εννέα χρόνια είχα τη σπάνια ευκαιρία να βρεθώ στην Ινδιανάπολη. Σε κομμάτι ενός μεγάλου οδοιπορικού, πρόσθεσα αναπόφευκτα ένα κεφάλαιο που περιελάμβανε ατελείωτα χιλιόμετρα σε ανιαρούς δρόμους, απλά και μόνο για να βρεθώ για μερικές ώρες στη Μέκκα του μηχανοκίνητου αθλητισμού των ΗΠΑ. Όποιος δεν έχει δει από κοντά αγώνα σε οβάλ, απλά δεν μπορεί να καταλάβει την ένταση, το απόκοσμο βουητό, την ανελέητη μάχη, τη στρατηγική αλλά και το οδηγικό ταλέντο που απαιτείται για να κερδίσει κάποιος σε έναν αγώνα όπου ‘απλά στρίβουν αριστερά’. Και το πόσο εφιαλτικό είναι το σενάριο του να βγεις εκτός τροχιάς. Εκεί δεν σε περιμένει το αχανές διάστημα αλλά ένας ανθεκτικός τοίχος που σε αυτές τις ταχύτητες, θέλει να σε διαλύσει.

Έχοντας αυτά κατά νου και τη Βίβλο των αγώνων να ξεφυλλίζεται νοερά στο μυαλό μου, ένιωθα πως ήμουν σε σχολική εκδρομή όταν μπήκα στο λεωφορείο που κάνει το γύρο της αγωνιστικής διαδρομής των τεσσάρων χιλιομέτρων. Σαν Ιάπωνας φωτογράφιζα από τα παράθυρα και κυρίως, όταν σταματήσαμε στο σημείο με τα τούβλα. Βλέπετε, το παρατσούκλι της πίστας της Ινδιανάπολης είναι ‘Brickyard’, καθώς στον πρώτο αγώνα που είχε γίνει εκεί το 1909, η αγωνιστική διαδρομή ήταν στρωμένη με κομμάτια πέτρας και πίσσα. Συγκεκριμένα, εκτιμάται πως είχαν χρησιμοποιηθεί περίπου 3.200.000 τούβλα! Κι εκεί, στο φινάλε του γύρου, βρίσκεται ένα μικρό κομμάτι του χθες, αναπόσπαστο κομμάτι του σήμερα, που παραμένει ζωντανό για να τονίζει την πλούσια κληρονομιά ενός αγώνα που φέτος θα διεξαχθεί  για 102η φορά!

Αν ποτέ σας βγάλει ο δρόμος στην πρωτεύουσα της πολιτείας της Ιντιάνα, πρέπει οπωσδήποτε να επισκεφτείτε την πίστα αλλά όχι μόνο για αυτή τη βόλτα ή μία selfie στην είσοδο της. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει και το Hall of Fame, το μουσείο της πίστας όπου μπορείτε να θαυμάσετε συγκλονιστικά εκθέματα: αγωνιστικά οχήματα από κάθε εποχή που έτρεξαν στο Indy500 και επιδεικνύουν την εξέλιξη της αυτοκίνησης αλλά και των επιπέδων ασφαλείας, τρόπαια νικητών, μοναδικά memorabilia, χώρους αναπαράστασης των γκαράζ πριν από μισό αιώνα, κομμάτια από την ορίτζιναλ διαδρομή αλλά και πληθώρα άλλων στολιδιών της αυτοκίνησης μπροστά από τα οποία πόζαρα για τον φωτογράφο σε εκείνη την αποστολή του DRIVE, Θανάση Κουτσογιάννη.  Μονοθέσια της F1 ανάμεσα στα οποία και η Benetton B191B του Michael Schumacher αλλά και η μοτοσυκλέτα Indian Racer του 1909! Διακόσιους γύρους κάνουν οι οδηγοί ώσπου να μάθουμε ποιος θα πιει το γάλα του νικητή, άλλες τόσες ώρες μπορεί να ξοδέψετε εσείς στο μουσείο, σε ένα μοναδικό ταξίδι στο χθες των αγώνων.

IT ALL COMES DOWN TO THIS

Το μυαλό μου αυτή την Κυριακή θα είναι λιγότερο στο Μονακό και περισσότερο στην Ινδιανάπολη. Γιατί αυτή η ημέρα μπορεί να αποδειχθεί ιστορική ακόμα κι αν ο Alonso δεν κερδίσει (το πιθανότερο). Καθώς η συμμετοχή του στο Indy500 ανοίγει τον Ασκό του Αιόλου και μάλλον εξασφαλίζει πως οι δύο αγωνιστικοί κόσμοι θα αρχίσουν τα τέμνονται όλο και πιο συχνά από εδώ και πέρα. Με κερδισμένους εμάς τους petrol heads. Πολύ θα ήθελα να είμαι ένας εκ των 400.000 θεατών αλλά γνωρίζοντας πόσο ξελογιάστρα είναι η Ινδιανάπολη, είμαι σίγουρος πως θα υπάρξει κι άλλη ευκαιρία. Την επόμενη φορά, θέλω να είμαι στην κερκίδα κύριε Alonso.