Ιστορίες Στρατιωτικής Τρέλας: Ειδικότητα οδηγός!

Είτε γιωτάς, είτε ΟΥΚάς, δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει μία ιστορία να πει από τις μέρες, μήνες ή και χρόνια που πέρασε φαντάρος. Ντυμένος στο χακί, μοδίστρα ή πιλαφάς, η συνισταμένη ήταν κοινή και αφορούσε στον απόλυτα χαραμισμένο χρόνο από τη ζωή σου. Είκοσι μήνες χασομέρι, πριν την ώρα του «στραβάδια, απολύομαι» του Τζίμη του Πανούση. Κι όσο κι αν έχω συνειδητά/ασυνείδητα σβήσει το μεγαλύτερος τους μέρος από κάθε σκληρό δίσκο του μυαλού μου, ένα παλιό φωτογραφικό άλμπουμ που βρέθηκε τυχαία στα χέρια μου, πυροδότησε μία κατά ριπάς ομοβροντία αναμνήσεων. Κάποιες από αυτές, θα τις διαβάσετε πιο κάτω. Κι αν θέλετε μετά, με πάτε κόντρα!

Βύσμα, αλλά όχι μεγάλο

Μη με ρωτάτε διευθύνσεις και ονόματα – δεν γνωρίζω, δεν απαντώ. Όλο το σόι έψαχνε τους γνωστούς των γνωστών ώστε το πρώτο αγόρι της οικογένειας που πήγαινε στρατό, να πέσει στα πούπουλα. Και φάνηκε πως η συγκεκριμένη στρατηγική απέφερε καρπούς, τουλάχιστον σε πρώτη φάση, αφού δεν χρειάζεται ιδιαίτερη ευφυΐα για να αντιληφθεί κανείς τη διαφορά ανάμεσα σε στρατό ξηράς και αεροπορία. Ναι, προφανώς ανήκα στο δεύτερο σώμα, ένα κι εγώ από της Ελλάδος τα παιδιά. A priori αυτό εξασφαλίζει σε ένα (μεγάλο) βαθμό καλοπέραση. Ωστόσο, σε έναν κόσμο βυσμάτων όπως αυτός της αεροπορίας, όποιος το είχε μεγάλο –το βύσμα- ήταν στον αφρό. Αντίθετα, όσοι είχαμε βύσμα περιορισμένου βεληνεκούς, περάσαμε 6μηνο γεμάτο στη Μαυριτανία (=Λήμνος ντε). Δεν παραπονιέμαι, ξέρω πως αν το κάνω θα μαζευτούν ορδές ταλαιπωρημένων πρώην πεζικάριων έξω από το Oneman και θα περιμένουν να μου πετάξουν ότι βρουν. Αντίθετα, θα σας πω 10+1 ιστορίες από τα χρόνια που φρόντιζα να κοιμάστε ήσυχοι τα βράδια. Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα, πράγματα ή καταστάσεις, είναι εντελώς συμπτωματική.

Ειδικότητα: Μογγόλος

Μετά το πρώτο σοκ της βασικής εκπαίδευσης στη Τρίπολη, με την ψαρωτική πρώτη σκοπιά που μπέρδεψα συνθήματα και αριθμούς λες και πλησίαζαν Τούρκοι, τα νυχτερινά αρώματα στους θαλάμους των 30 και βάλε νοματαίων και τα ταχύρρυθμα μαθήματα γερμανικών (σ.σ. σκοπέτο 02.00-04.00), βγήκε η ειδικότητα. Λες και ήξεραν τι δρόμο θα τραβήξω επαγγελματικά μετά. Οδηγός λοιπόν, με την εκπαίδευση στο Τατόι. Τώρα πια που μένω σε απόσταση αναπνοής από το στρατόπεδο, κάθε που ακούω το πρωινό εμβατήριο δεν ξέρω αν πρέπει να κλάψω ή να γελάσω. Δίμηνο που πέρασε αστραπή. Περιστέρι-αεροδρόμιο με 1000άρι, μέσα σε 10 λεπτά (με τα φανάρια). Αεροπόροι σου λέει, όνομα και πράγμα. Κάθε μέρα αργοπορημένοι, κάθε μέρα το Peugeot 206 γινόταν WRC και εγώ Χάρι Ροβάνπερα για να προλάβουμε στις… καθυστερήσεις. Σουβλάκι με κρέας αγνώστου προελεύσεως από το ‘Σμηνίτη’ και εκπαίδευση σε βαρέα οχήματα με ρυθμούς πιο αργούς κι από τον Ερίκ Ραμπεσαντρατανά. Βέβαια όταν λέμε ‘εκπαίδευση’, εννοούμε ουσιαστικά χωρίς εκπαιδευτή. Μόνοι μας, σε ένα τεράστιο προαύλιο, να πειραματιζόμαστε στο παρκάρισμα και τις μανούβρες με τα θηρία. Και όλα κυλούσαν χαλαρά, παρότι δεν είχαμε Θεσσαλονικιό στην παρέα.

Στη Λήμνο αδέρφια, στη Λήμνο

Τη μέρα που έσκαγαν μύτη οι μεταθέσεις, ταξίδευα νοερά σε βάσεις-παραδείσους, αεροδρόμια όπου η αναλογία ανάμεσα σε υπηρεσίες-άδειες ήταν 10-10, που έπαιρνες το αυτοκίνητο και σε 2-3 ώρες έπινες καφεδάκι με την παρέα. Αλλά είπαμε, το βύσμα δεν ήταν για πολλά και το χαρτί έγραφε τελικά: ‘130 Σμηναρχία Μάχης’.

«Που είναι αυτό ρε παιδιά», αναρωτήθηκα και όταν έμαθα, τα είδα όλα κωλυόμενα.

Το 23ων ωρών ταξίδι με καράβι προς τη Λήμνο, δεν κατάφερε να βοηθήσει ιδιαίτερα την ψυχολογία μου, που κλονίστηκε ανεπανόρθωτα όταν έμαθα πως στην καλύτερη των περιπτώσεων, σε μήνες με καλές σοδιές και γεμάτο φεγγάρι, σε πήγαινε 30-10. Αλλά δεν βαριέσαι, δεν σκάβαμε κιόλας. Τι κάνει λοιπόν ένας οδηγός της αεροπορίας, σε ένα ακριτικό νησί έξι μήνες; Ξεκινάμε από το προβλεπόμενο: έχει όλο το χρόνο του κόσμου για να περάσει απ’ όλες τις υπηρεσίες: Όνια, διανομή, ασθενοφόρο, λεωφορείο εξοδούχων, παιδικό λεωφορείο. Τα έκανα όλα και συνέφερα, δεν τράκαρα και ας υπέφερα. Και παράλληλα, μάζευα ιστορίες για να έχω να λέω. Έχεις χρόνο να τις διαβάσεις;

Ο ‘Χάρος’

Μία από τις πιο ένδοξες περιόδους μου, ήταν ως ‘Στάγιερ-Μαν’. Υπεύθυνος να μεταφέρω τους εξοδούχους από το αεροδρόμιο στην κοσμοπολίτικη Μύρινα. Αυτό απαιτεί διάβα από την επαρχιακή οδό Μύρινας-Μούδρου που καθώς χειμώνιαζε, συνήθως πνιγόταν στην ομίχλη. Όμως όταν λέμε ομίχλη, μιλάμε για τοπίο που δεν βγάζει άκρη ούτε η Νικολούλη! Σε δρόμους που αν φύγεις δεν σε βρίσκουν και αν σε βρουν τι θα ‘χει μείνει, με ένα τεράστιο λεωφορείο βγαλμένο από τα παλιά που σήμερα δεν θα τολμούσα να καβαλήσω. Όμως πριν από 16 χρόνια, το έκανα για καιρό κάθε απόγευμα, παρότι συνήθως δεν έβλεπα πάνω από 5 μέτρα.

Η πόρτα – φάντασμα

Ιστορίας λεωφορείου συνέχεια. Αφού προσπεράσω λεπτομέρειες όπως το αυτοκόλλητο ‘Gauloises Blondes’ στο παράθυρο ή τον Χριστούλη λίγο πιο πάνω για παν ενδεχόμενο, το γεγονός πως δεν είχε ζώνη ασφαλείας και πως τα περισσότερα λαμπάκια στους διακόπτες της κονσόλας δεν άναβαν, το Steyr είχε ένα βασικό πρόβλημα. Η πόρτα του οδηγού, απλά δεν άνοιγε. Ούτε με κλωτσιές, ούτε με λοστούς, ούτε με ικεσίες. Ώσπου σε μία από τις προαναφερθείσες τσάρκες στην ομίχλη, εντελώς ξαφνικά άνοιξε μόνη της. Πόρτα σφραγισμένη και ερμητικά κλειστή επί μήνες (ίσως και χρόνια), απέκτησε βούληση. Εν κινήσει. Ευτυχώς δεν είχαμε πολύ δρόμο ακόμα και κολλητός που έτυχε να υπηρετήσουμε ταυτόχρονα στην ίδια καταραμένη πτέρυγα μάχης, έσπευσε ‘to the rescue’. Έπιασε την άκρη της πόρτας που όχι μόνο άνοιξε αλλά αρνιόταν και να κλείσει, και σκυμμένος σαν τον Βελζεβούλ πάνω από το κεφάλι μου, φρόντισε να μην έχω ελεύθερο πεδίο για να πηδήξω έξω.

Με τις πόρτες δεν τα πάω καλά

Άλλη μία ιστορία της διπλανής πόρτας, αυτή τη φορά του ασθενοφόρου. Πλέον έχω μεταφερθεί στο ιατρείο που σε σχέση με κάθε τι άλλο, φαντάζει Ceasar’s Palace. Έχουμε άσκηση και εκτελούμε σενάριο διάσωσης πληρώματος αεροσκάφους που έχει καταπέσει στον αεροδιάδρομο. Σε ένα βαθμό, η χορογραφία εκτελείται αρμονικά, μόνο που ο διοικητής πάλι βρήκε κάτι να πει: «Μπράβο παιδιά, έχω μόνο μία ερώτηση να σας κάνω. Γιατί ο οδηγός του ασθενοφόρου κρατούσε την πόρτα με το χέρι του»;

Ορκίζομαι πως δεν ξέρω τι συνέβη. Δεν είχε τύχει ποτέ στο παρελθόν, ούτε έτυχε ξανά στον υπόλοιπο καιρό που πέρασα στο νησί. Εν μέσω της άσκησης, η πόρτα του οδηγού άνοιξε, πεισματικά επέμενε να μην κλείνει κι εγώ ακολούθησα το πρόγραμμα με δεξί χέρι στο τιμόνι και το αριστερό να κρατάει την πόρτα. Multitasking.

Black hole sun

Το εν λόγω ασθενοφόρο, ήταν ένα Volkswagen Type 2. Η παραγωγή του είχε σταματήσει κοντά μία δεκαετία πριν, αν και το συγκεκριμένο, πρέπει να ήταν από τις πρώτες παραδόσεις από το Ίνγκολσταντ, στο μακρινό 1979. Πιο ταλαιπωρημένο και από τον Ανατολάκη στο Μπερναμπέου, φαινόταν πως ο ήλιος του δεν θα αργούσε να δύσει. Αυτό όμως που δεν είχα προβλέψει, ήταν το φαινόμενο της αποσύνθεσης!

Τι κάνεις όταν βρίσκεσαι εν κινήσει και ξαφνικά ανοίγει τρύπα κάτω από τα πόδια σου;

Το πάτωμα του VW αποφάσισε να ανοίξει και άρχισα να κοιτάω κάτω και να βλέπω άσφαλτο! Το κακό ήταν πως στο ίδιο κάδρο έβλεπα και το μποξεράκι που φορούσα αντί για τη στολή μου αλλά και τις σογιονάρες που αντικαθιστούσαν τα άρβυλα. Διαδρομή ιατρείο-λέσχη έκανα, Κυριακή μεσημέρι. Τι μπορούσε να πάει στραβά;

Παρμενίων

Στις δύσκολες μέρες του μήνα, τα ιατρεία απασχολούσαν και δεύτερο οδηγό αφού εκτός από το ασθενοφόρο των Φλίντστοουνς, είχαμε και ένα state of the art, εξοπλισμένο στο φουλ, που όμως το χρησιμοποιούσαμε μόνο για σπέσιαλ περιπτώσεις! Η ‘παλιοσειρά’ που μοιραζόμασταν τα χρέη εκείνο το πρώτο βράδυ της άσκησης, μου ζήτησε να πάει στο καινούριο γιατί είχε βαρεθεί τα τραγικά οχήματα του στρατού. Κακό του κεφαλιού του. Το υπέρ-σύγχρονο ασθενοφόρο ήταν στο βουνό γιατί έπεφταν αλεξιπτωτιστές, το παλιό παρέμενε στη βάση του ως ‘Plan B’.
Ημέρα Champions League θυμάμαι, έβλεπα Αντόνιο ντι Νατάλε να μαγεύει, την ώρα που όλοι οι άλλοι φαντάροι στο νησί ήταν στο πόδι!

Παρμενίων Νο2

Έχοντας ξενυχτήσει το προηγούμενο βράδυ, το ίδιο φιλαράκι μου ζητάει για το υπόλοιπο της άσκησης να αλλάξουμε πόστο: «Ρε μ@λ@κ@ σε παρακαλώ, έλα μία εβδομάδα στη διανομή να πάω εγώ ιατρεία να ξεκουραστώ λίγο». Βλέπετε η διανομή είχε καμία 15αριά στάσεις, που όχι μόνο απλώνονταν σε όλο το αεροδρόμιο αλλά επεκτείνονταν και σε Ατσική, Βάρο και Ανεμόεσσα. Καλός άνθρωπος εγώ, δέχθηκα πριν καν τελειώσει την πρότασή του. Τι ακολούθησε; Από εκείνη την ημέρα η διανομή περιορίστηκε στις 5 στάσεις για το υπόλοιπο της άσκησης ενώ μία σειρά από τραγικά γεγονότα, κράτησαν σχεδόν κάθε νύχτα το ιατρείο στο πόδι και μάλιστα με ενεργό και μακάβριο τρόπο!

Kids on the Block

Στο διάστημα που ήμουν στη μοίρα μεταφορών, ο ρόλος ήταν σύνθετος. Από τα Όνια στη Μύρινα όπου κατάφερνα να προσθέτω γύρω στις 2000 θερμίδες στην πρωινή μου δίαιτα, μέχρι το άδειασμα/γέμισμα της υδροφόρας που φροντίζαμε να μας τρώει όλο το απόγευμα αλλά και την ευθύνη του σχολικού! Έχουν και οι αξιωματικοί παιδιά, κάποιος έπρεπε να τα πηγαίνει και να τα μαζεύει από το σχολείο! Ποια η επιβράβευση; Το χαμόγελο με μείον 4 μπροστινά δόντια του ‘Σουτήρη’ και οι ζωγραφιές που έφτιαχνε μόνο για μένα κάθε μέρα η μικρή Αθηνά. Μέχρι πριν από 3 χρόνια που ήρθε η κόρη μου για να με ξελογιάσει για πάντα, εκείνες οι εβδομάδες ήταν οι μοναδικές της ζωής μου με αρμονική και γεμάτη χαμόγελα συμβίωση με παιδιά.

Υπηρεσία αφύπνισης

Μετά από 6 μήνες που μου φάνηκαν σαν 6 και βάλε ζωές, επέστρεψα Αθήνα. Ενώ πήγα να κάνω τον Γκαστόνε και φάνηκε να αποκτώ θέση σε πόστο με πολιτικά ρούχα, όπου το μεγαλύτερο κομμάτι της ημέρας σου το ξόδευες βλέποντας συνδρομητική τηλεόραση, την τελευταία στιγμή μου πήραν τη μπουκιά από το στόμα. Η λέξη ‘δημοσιογράφος’ δεν ακούστηκε εύηχα σε κάποια γραφεία και γι’ αυτό μεταφέρθηκα για παν ενδεχόμενο σε λόχο. Ναι, σε λόχο. Ο μόνος αεροπόρος, ανάμεσα σε πεζικάριους. Υποθέτω αντιλαμβάνεστε την εμπλοκή, έτσι δεν είναι; Ώσπου να εναρμονιστώ με τις καθημερινές κομπλεξικές απαιτήσεις των καραβανάδων εκεί, χρειάστηκα χρόνο. Όταν όμως όλα μπήκαν σε μία σειρά, έβγαινα σχεδόν κάθε βράδυ, έμπαινα το πρωί. Χορτάτος από 2-3 ώρες ύπνου καθημερινά, καθώς αγαπούσα κιόλας και αυτό μηδένιζε τα χρονικά περιθώρια για πολυτέλειες όπως ο ύπνος. Κάθε πρωί λοιπόν έπρεπε να μαζεύω έναν Πτέραρχο από τη Νέα Μάκρη. Το να πας ήταν εύκολο. Άδειοι δρόμοι, λίγο γκαζάκι παραπάνω, ανοιχτό παράθυρο να μπαίνει δροσερός αέρας, σε εγρήγορση παρά τις λίγες ώρες ύπνου. Όμως το να γυρίσεις Αθήνα, ήταν αργό βασανιστήριο. Ο ήλιος είχε ανέβει, το ίδιο και το θερμόμετρο.

Η κίνηση ήταν τύπου ‘σταμάτα-ξεκίνα’ και με τα βλέφαρα νυσταγμένα και βαριά, βασανιζόμουν χιλιόμετρο με το χιλιόμετρο.

Έκλεισα τα μάτια μία, τα έκλεισα δύο, τα έκλεισα τρεις. Κάθε που το Mondeo μου έτεινε να φύγει από το δρόμο με προορισμό τα χωράφια, ο Πτέραρχος πεταγόταν τρομαγμένος και με ξυπνούσε με τις φωνές απελπισίας του. Τι καλός άνθρωπος, του το έκανα (άθελά μου βέβαια) τουλάχιστον τρεις-τέσσερις φορές και ούτε μία δεν το έκανε θέμα. Ίσως και να ήταν απασχολημένος ανάβοντας λαμπάδες.

Μυστική αποστολή

Το ‘ζουμερό’ το άφησα για το τέλος. Έχοντας κερδίσει με το σπαθί μου την εμπιστοσύνη του ανώτερου σε ιεραρχία, κρίθηκε πως ήμουν ο ιδανικός για να φέρει εις πέρας τις ‘μυστικές αποστολές’. Καμία σχέση με ΕΥΠ, αντικατασκοπία ή αντιτρομοκρατικές. Ελάτε τώρα, μεταξύ μας είμαστε. Αφού έχετε πονηρό μυαλό, βάλτε το να δουλέψει! Μαύρα μεσάνυχτα, ένα Almera έβγαινε από την πύλη. Προς μία συγκεκριμένη διεύθυνση, που έμενε μία συγκεκριμένη κυρία, την πήγαινε σε ένα συγκεκριμένο μέρος και την έφερνε πίσω. Αν δεν μοιραζόταν μυστικά γειτονικού κράτους, γκομενοδουλειά ήταν!

Γράψε μας τη δική σου ιστορία στρατιωτικής τρέλας, κατά προτίμηση με ειδικότητα: οδηγός!