Jeffrey Dahmer, ο κανίβαλος του Μιλγουόκι
- 28 ΣΕΠ 2022
Σε αυτήν τη λίστα έχει περίοπτη θέση ο Jeffrey Dahmer, ο οποίος πέρασε στην ιστορία ως «ο κανίβαλος του Μιλγούοκι». Τις συνέπειες της αδιαφορίας όσων ήταν μάρτυρες ανησυχητικών συμπεριφορών, τις πλήρωσαν 17 άνδρες, τους οποίους δολοφόνησε από το 1978 έως το 1991.
H ιστορία του έχει γίνει πέντε κινηματογραφικές ταινίες, δύο θεατρικά έργα, επτά βιβλία και 13 τηλεοπτικά σίριαλ/ντοκιμαντέρ. Συνολικά οι οικογένειες των θυμάτων έχουν «γυρίσει» πίσω στις εκτελέσεις των αγαπημένων τους 27 φορές.
Η τελευταία ήταν πριν λίγες εβδομάδες, όταν εμφανίστηκε στο Netflix το Dahmer-Monster: The Jeffrey Dahmer Story.
Τα πρώιμα σημάδια εγκατάλειψης που είδαν οι δάσκαλοι
Ο Jeffrey Lionel Dahmer γεννήθηκε στις 21 Μαΐου του 1960, στο Μιλγούκι. Ήταν ο πρωτότοκος -δυο γιων- της -καθηγήτριας τηλετύπου- Joyce Annette και του -ερευνητή χημικού- Lionel Herbert Dahmer.
Η μητέρα του φέρεται να είχε ανάγκη την προσοχή και τον οίκτο όλων -στο Νο1 της λίστας ήταν ο Lionel- και ήταν τόσο έντονη που τσακωνόταν με όλους. Οι by default λειτουργίες της Joyce ήταν δυο: ήταν ή θυμωμένη -με όλους και όλα- ή άρρωστη -ή τουλάχιστον έτσι πίστευε και έλεγε για να ασχολούνται μαζί της.
Σε κάθε περίπτωση, δεν είχε χρόνο για το παιδί της με την κατάσταση να επιδεινώνεται όταν έμεινε έγκυος στον αδελφό του Jeffrey, ο οποίος χαρακτηριζόταν από γείτονες ως «ενεργητικό και χαρούμενο παιδί», έως τα 4, όταν υποβλήθηκε σε επέμβαση διπλής κήλης. Έκτοτε ήταν υποτονικός «ήσυχος και συνεσταλμένος».
Την εποχή που ο Jeffrey πήγε στο σχολείο, ο πατέρας του έλειπε πολύ συχνά λόγω σπουδών. Κάθε φορά που επέστρεφε στο σπίτι, η -υποχόνδρια, καταθλιπτική- Joyce απαιτούσε με όποιον τρόπο διέθετε, όλη του την προσοχή. Μια φορά που δεν την απήλαυσε, έκανε απόπειρα αυτοκτονίας. Δεν θα έλεγες πως άφηνε στον Lionel είχε επιλογές και για αυτό ο Jeffrey είχε πει πως από μικρός «ένιωθα αβέβαιος για την σταθερότητα της οικογενειακής μου ζωής, σε ένα σπίτι γεμάτο με εντάσεις και διαφωνίες».
Οι δάσκαλοι του μετέπειτα serial killer εντόπισαν από πολύ νωρίς «έντονα πρώιμα σημάδια εγκατάλειψης», στο παιδί που είχε ένα μικρό αριθμό φίλων. Αναγκάστηκε να τους αποχωριστεί το 1966, οπότε η οικογένεια μετακόμισε στο Doylestown του Οχάιο.
Ένα μήνα μετά (Δεκέμβριο) γεννήθηκε ο David. Πριν βγει το έτος, πήρε το πτυχίο του ο Lionel και άρχισε να δουλεύει ως χημικός ανάλυσης. Ο Jeffrey είχε ήδη αναπτύξει το ενδιαφέρον του για τα νεκρά ζώα. Αργότερα ομολόγησε το εξής: «Από όταν είδα τον πατέρα μου να αφαιρεί τα οστά ζώων, κάτω από το σπίτι μας, αισθάνθηκα να με ενθουσιάζει -περιέργως- ο ήχος τους, όταν έσπαγαν».
Άρχισε τις ανασκαφές για να βρει και άλλα κόκαλα στην αυλή του σπιτιού και εξερευνούσε τα σώματα ζωντανών ζώων, ώστε να μάθει να εντοπίζει τα οστά τους.
Η απορία που παρερμηνεύθηκε από τον πατέρα του
Το 1968 η φαμίλια άλλαξε και πάλι σπίτι. Στο Bath Township του Οχάιο οι Dahmers έστησαν το έκτο σπιτικό τους, μετά το γάμο τους, σε έκταση ενάμιση στρέμματος δασικής έκτασης.
Σε πολύ κοντινή απόσταση υπήρχε μια καλύβα που έγινε ο χώρος στον οποίον κρατούσε ο Jeffrey τη συλλογή του από μεγάλα έντομα και σκελετούς μικρών ζώων. Πολλά τα διατηρούσε σε βάζα με φορμαλδεΰδη (την ξέρεις ως φορμόλη).
Το 1970, ενώ η οικογένεια έτρωγε κοτόπουλο για μεσημεριανό, ο Jeffrey ρώτησε τον πατέρα του τι θα συνέβαινε αν έβαζε οστά κότας σε χλωρίνη. Ο πατέρας του ενθουσιάστηκε από την ερώτηση, πιστεύοντας πως το αγόρι του έχει επιστημονικές ανησυχίες. Για αυτό και του έδειξε πώς να χρησιμοποιεί με ασφάλεια τη χλωρίνη και να διατηρεί σωστά τα κόκαλα ζώων.
Η επόμενη’πίστα του Jeffrey ήταν η συλλογή νεκρών ζώων. Τα απολύμαινε και τα έθαβε δίπλα στην καλύβα, βάζοντας τα κρανία στην κορυφή αυτοσχέδιων σταυρών. Το νέο του task ήταν να βρει πώς ταιριάζουν τα ζώα μεταξύ τους. Μεταξύ των πειραμάτων που έκανε ήταν να αποκεφαλίσει το κουφάρι ενός σκύλου, πριν καρφώσει το σώμα σε ένα δέντρο και το κρανίο σε σε ένα ραβδί που τοποθέτησε πίσω από το σπίτι του.
Κάλεσε έναν φίλο του να του δείξει τη φανταστική του (νοτ) έμπνευση. Μόλις τον είδε σοκαρισμένο και τρομαγμένο, του είπε πως πρόκειται για φάρσα και ότι είχε ανακαλύψει τυχαία τα λείψανα. Την ίδια χρονιά (1975) ο Lionel δίδαξε στο παιδί του πώς να συντηρεί τα οστά ζώων. Την ίδια περίοδο, η Joyce αύξησε τις δόσεις υπνωτικών και καθαρτικών χαπιών και απομακρύνθηκε περαιτέρω από το σύζυγο και τα παιδιά της.
Στο λύκειο ο Jeffrey δεν είχε πολλά πολλά με τους συμμαθητές του, εκτός και αν χρειαζόταν χρήματα για να αγοράσει αλκοόλ (εξηγούσε πως ήταν το φάρμακο του). Τότε έκανε φάρσες για να γελούν όσοι ήταν γύρω. Οι καθηγητές του έκαναν λόγο για ένα ευγενικό, εξαιρετικά έξυπνο παιδί που δεν διάβαζε. Ήταν και εξαιρετικός στο τένις.
Σε εκείνη τη χρονική περίοδο ανακάλυψε πως είναι ομοφυλόφιλος. Προφανώς και δεν είπε κουβέντα σε γονείς ή φίλους. Μετά την πρώτη του σχέση (που δεν περιέλαβε συνεύρεση) άρχισε να φαντασιώνεται τον εαυτό του να ελέγχει πλήρως έναν υποτακτικό σύντροφο. Επικέντρωνε στο στήθος και τον κορμό του ιδεατού αγοριού που είχε φτιάξει στο μυαλό του.
Η πρώτη φορά δολοφονία και εξαφάνιση του πτώματος
Στα 16 όταν έφτιαξε όλο το πλάνο των «θέλω» του στο μυαλό του, πέρασε από τη θεωρία, στην πράξη. Επρόκειτο να αφήσει αναίσθητο έναν άνδρα που του άρεσε και στη συνέχεια έκανε σεξουαλική χρήση του σώματος του.
Ένα βράδυ κρύφθηκε μέσα σε θάμνους, με ένα ρόπαλο του μπέιζμπολ στα χέρια και έστησε καρτέρι σε αυτόν τον άνδρα, ο οποίος δεν πέρασε από το συγκεκριμένο δρόμο. Ο Jeffrey ωστόσο, είχε καταλήξει ότι αυτό που ήθελε για το μέλλον του ήταν να επιτίθεται σε όποιον του άρεσε και να τον υποτάσσει.
Στα 17 (1977) οι βαθμοί του έκαναν βουτιά. Ο πατέρας του είχε ανακαλύψει πως η Joyce είχε εξωσυζυγική σχέση και ζήτησε διαζύγιο. Είπαν στα παιδιά πως χωρίζουν φιλικά. Στις αρχές του 1998 ο Lionel μετακόμισε σε ένα motel. Το Μάιο του ίδιου έτους, ο Jeffrey πήρε απολυτήριο λυκείου. Τότε τον εγκατέλειψε και η Joyce. Πήρε μαζί της τον ανήλικο David.
Ο ενήλικας Jeffrey ήταν πια ολομόναχος και απόλυτα υπεύθυνος για τη ζωή του. Τρεις εβδομάδες μετά την αποφοίτηση του, έκανε τον πρώτο του φόνο. Ο 19χρονος Steven Mark Hicks έκανε auto stop, ο Dahmer σταμάτησε, του πρότεινε να πάνε σπίτι του να πιουν μπύρες, ο Hicks συμφώνησε και αυτή ήταν η τελευταία ημέρα της ζωής του.
«Ένιωσα να διεγείρομαι σεξουαλικά, όταν τον είδα στην άκρη του δρόμου, χωρίς μπλούζα. Αμέσως άρχισε να μου μιλάει για κορίτσια. Έπειτα από πολλές ώρες συζήτησης και μεγάλη ποσότητα αλκοόλ ήθελε να φύγει. Εδώ δεν ήθελα».
Του έφερε δυο χτυπήματα με έναν αλτήρα 4.5 κιλών, στο πίσω μέρος του κεφαλιού -ενώ το θύμα καθόταν σε μια πολυθρόνα-, τον αναισθητοποίησε, τον έπνιξε μέχρι θανάτου με τη ράβδο του αλτήρα, τον έγδυσε, άρχισε να περιεργάζεται το στήθος του, σηκώθηκε όρθιος και άρχισε να αυνανίζεται.
Την επόμενη ημέρα έκανε ό,τι του είχε μάθει ο πατέρας του: διέλυσε το σώμα του στο υπόγειο του σπιτιού. Έθαψε τα λείψανα σε ένα ρηχό τάφο στην αυλή του και κάποιες εβδομάδες αργότερα τα πήρε για να καθαρίσει τη σάρκα από τα οστά. Μετά διέλυσε το δέρμα σε οξύ, πριν ρίξει ό,τι είχε απομείνει στην τουαλέτα. Έσπασε τα κόκαλα με μια βαριοπούλα και τα σκόρπισε στο δάσος.
Η πρώτη σύλληψη
Λίγους μήνες μετά και ενώ ο πατέρας του εμφανίστηκε στο σπίτι με τη νέα του αρραβωνιαστικιά, εκείνος έφυγε για το Ohio State University. Είχε πει πως θα σπουδάσει επιχειρήσεις. Μετά ένα τρίμηνο έγινε ξεκάθαρο ότι το μόνο που ήθελε ήταν να μεθάει, σε αιφνιδιαστική επίσκεψη του Lionel στο πανεπιστήμιο.
Ανακοίνωσε στον γιο του πως θα καταγόταν στον στρατό. Αυτό και έγινε το Γενάρη του 1979. Εκπαιδεύτηκε ως ειδικός γιατρός πριν υπηρετήσει ως μάχιμος γιατρός στη Δυτική Γερμανία. Σύμφωνα με τις αναφορές, στον πρώτο χρόνο της θητείας του ήταν «μέτριος ή λίγο πάνω από το μέτριο» ως στρατιώτης.
Σε ένα συμβάν ανυπακοής, τη νύφη την πλήρωσε όλη η διμοιρία του, με συνέπεια να τον ξυλοκοπήσουν οι συνάδελφοι του. Το Μάρτιο του 1981 κρίθηκε ακατάλληλος, λόγω κατάχρησης αλκοόλ και επέστρεψε στις ΗΠΑ. Του δόθηκε ένα αεροπορικό εισιτήριο για τον προορισμό της αρεσκείας του. Είπε πως δεν μπορούσε να επιστρέψει σπίτι, γιατί δεν ήθελε να αντιμετωπίσει τον πατέρα του.
Έτσι πήγε στο Miami Beach «γιατί είχα βαρεθεί το κρύο και ήθελα να προσπαθήσω να επιβιώσω χωρίς τη βοήθεια κάποιου». Βρήκε δουλειά σε ένα delicatessen και μίσθωσε το δωμάτιο ενός motel, από όπου εκδιώχθηκε γιατί δεν πλήρωνε. Έκτοτε κοιμόταν στην παραλία, μέχρι την ημέρα που τηλεφώνησε στον πατέρα του. Του ζήτησε να τον δεχθεί πίσω.
Τον δέχθηκε. Αλλά δεν του χαρίστηκε. Ο Jeffrey είχε να κάνει μια σειρά από δουλειές στο σπίτι, έως ότου βρει μια εργασία. Δεν έκοψε το αλκοόλ. Μια ημέρα συνελήφθη για μέθη και ανάρμοστη συμπεριφορά. Τιμωρήθηκε με 60 δολάρια και 10 ημέρες κράτησης, με αναστολή. Ο πατέρας του προσπάθησε να τον βοηθήσει να αποτοξινωθεί, απέτυχε και τον έστειλε στη γιαγιά του στο Wisconsin.
Ήταν το μόνο μέλος της οικογένειας στο οποίο έδειχνε στοργή ο εγκληματίας. Αρχικά έζησαν μαζί αρμονικά. Ο εγγονός συνόδευε παντού τη γιαγιά, έκανε τις περισσότερες δουλειές στο σπίτι, ενώ βρήκε και δουλειά. Ήταν πολύ καλό για να είναι αληθινό.
Το σημείωμα που «ξύπνησε» τον πραγματικό του εαυτό
Δέκα μήνες μετά, συνελήφθη για προσβολή δημοσίας αιδούς -έδειξε τα γεννητικά του όργανα ενώπιον 25 ανθρώπων. Του επιβλήθηκε πρόστιμο 50 δολαρίων. Ακολούθως απολύθηκε από τη δουλειά του και για την επόμενη διετία έζησε με τα χρήματα της γιαγιάς του.
Tο Γενάρη του 1985 προσελήφθη για τη βραδινή βάρδια στο Milwaukee Ambrosia Chocolate Factory. Σε ένα ρεπό, ενώ διάβαζε ένα βιβλίο στη Δημόσια Βιβλιοθήκη, ένας άνδρας του άφησε ένα σημείωμα. Είχε γράψει σε αυτό πως ήθελε να του κάνει στοματικό σεξ και να τον παντρευτεί.
Κάπως έτσι ξύπνησε μέσα του ο παλιός του εαυτός -με τις φαντασιώσεις για κυριαρχία και έλεγχο υποτακτικών ανδρών.
Άρχισε τις επισκέψεις σε gay μπαρ και λουτρά «που έγιναν το μέρος στο οποίο χαλάρωνα». Είχε κλέψει και μια αρσενική κούκλα βιτρίνας, την οποία χρησιμοποιούσε για σεξουαλική διέγερση έως ότου την ανακάλυψε η γιαγιά του. Απαίτησε να την απομακρύνει από το σπίτι. Στις σεξουαλικές του συνευρέσεις, είχε διαπιστώσει ότι τον εκνεύριζε ότι κινούνταν οι παρτενέρ του.
«Είχα εκπαιδευτεί να βλέπω τους ανθρώπους ως αντικείμενα ευχαρίστησης». Για αυτό και άρχισε να χορηγεί στους σεξουαλικούς του συντρόφους υπνωτικά χάπια -τα οποία έβαζε στο αλκοόλ που τους κερνούσε. Περίμενε να αποκοιμηθούν και μετά έκανε ό,τι ήθελε, συνήθως στα λουτρά που κάποια στιγμή τον έπιασαν και τον απέβαλαν. Έκτοτε πήγαινε σε motel.
Τα χάπια τα αγόραζε με συνταγή γιατρού, τον οποίον είχε πείσει πως δεν μπορούσε να κοιμηθεί μετά τη δουλειά έως το ξημέρωμα. Την ημέρα που διάβασε στην εφημερίδα για την επικείμενη κηδεία ενός 18χρονου, συνέλαβε την ιδέα να κλέψει το πτώμα, μετά τον ενταφιασμό και να το πάρει σπίτι του. Στην προσπάθεια της εκταφής, το χώμα ήταν πολύ σκληρό και εγκατέλειψε το σχέδιο.
Το Σεπτέμβριο του 1986 συνελήφθη για άσεμνη συμπεριφορά: αυνανίστηκε παρουσία δυο 12χρονων. Αρχικά ισχυρίστηκε πως ουρούσε, μη γνωρίζοντας πως υπήρχαν άλλοι άνθρωποι εκεί κοντά. Η κατηγορία μετατράπηκε σε άτακτη συμπεριφορά και καταδικάστηκε σε ένα χρόνο, με αναστολή. Υποχρεώθηκε να κάνει και συμβουλευτική ψυχοθεραπεία.
Η δίωρη διαδικασία εξαφάνισης του πτώματος
Ένα χρόνο αργότερα -και ενώ έμενε ακόμα με τη γιαγιά του- γνώρισε έναν 25χρονο, σε ένα μπαρ. Τον έπεισε να τον ακολουθήσει σε ένα ξενοδοχείο. «Δεν είχα σκοπό να τον σκοτώσω. Ήθελα να τον ναρκώσω και να ξαπλώσω δίπλα του, για να εξερευνήσω το σώμα του. Όταν ξύπνησα το πρωί, βρήκα τον άνδρα νεκρό με μώλωπες σε όλο το σώμα και αίμα να τρέχει από την άκρη του στόματος του. Τα χέρια μου ήταν μελανιασμένα. Δεν μπορούσα να πιστέψω αυτό που είχε συμβεί».
Αγόρασε μια μεγάλη βαλίτσα και με αυτή μετέφερε τη σορό στο σπίτι του. Εκεί έκοψε το κεφάλι, τα χέρια, τα πόδια και τον κορμό και μετά αφαίρεσε το δέρμα από τα κόκαλα, πριν το κόψει σε μικρά κομμάτια. Έπειτα έβαλε τη σάρκα σε σακούλες σκουπιδιών, τύλιξε τα οστά μέσα σε ένα σεντόνι, τα θρυμμάτισε χτυπώντας με μια βαριοπούλα και τα πέταξε και αυτά στα σκουπίδια -όπου κατέληξαν όλα πλην του κεφαλιού, το οποίο έβρασε σε μείγμα βιομηχανικού απορρυπαντικού και χλωρίνης.
Ήθελε να διατηρήσει το κρανίο, ως ερέθισμα για τον αυνανισμό του. Κατά τη λεύκανση όμως, αποδυναμώθηκε τόσο που αναγκάστηκε να το κονιορτοποιήσει και να το πετάξει. Για όλη τη διαδικασία χρειάστηκε δυο ώρες. Αυτή ήταν η αρχή μιας διαδρομής που στοίχισε τη ζωή σε 17 άνδρες.
Οι τραγικές συνέπειες για 17 οικογένειες
)
Μετά τη σύλληψη του, ο Dahmer διαγνώστηκε με οριακή διαταραχή προσωπικότητας, ψυχωτική διαταραχή και σχιζότυπη διαταραχή προσωπικότητας, εν τούτοις κρίθηκε ως νομικά υγιής στη δίκη του.
Στις 17 Φεβρουαρίου του 1992 καταδικάστηκε για τους 15 από τους 16 φόνους που είχε διαπράξει στο Wisconsin. Η ποινή του ήταν 15 φορές ισόβια κάθειρξης. Το 1978 προστέθηκε άλλη μια ισόβια κάθειρξη -για την πρώτη δολοφονία, του Steven Mark Hicks. Στις 28 Νοεμβρίου του 1994 ξυλοκοπήθηκε μέχρι θανάτου από έναν συγκρατούμενο του, στο Columbia Correctional Institution. Ήταν 34.
