Jenson Button: Ο τελευταίος Gentleman Racer

Σε μία εποχή που οι gentlemen δεν βρίσκονται ακριβώς σε αφθονία γύρω μας, οι gentlemen racers αποτελούν είδος προς εξαφάνιση! Ίσως ο τελευταίος του είδους να είναι ο Jenson Button, που ετοιμάζεται να ρίξει καρό σημαία σε μία ‘γεμάτη’ καριέρα στην F1 που απλώνεται ήδη σε 17 πολυτάραχες σεζόν. Το 2017 θα κάνει ‘διάλειμμα’ από τις αγωνιστικές του υποχρεώσεις, αναλαμβάνοντας ρόλο καλοπληρωμένου κομπάρσου στη McLaren, με ορίζοντα επιστροφής το 2018.

Ο Βρετανός ήταν κάθετος μιλώντας στα ΜΜΕ όλου του κόσμου: «Δεν αποχωρώ». Όμως αν γυρίσουμε το χρόνο πίσω κατά 15 χρονάκια, ο άνθρωπος τον οποίο ο Jenson διαδέχθηκε στο ρόλο του αγαπημένου της κερκίδας, του προέδρου, ακόμα και των αντιπάλων, ο Mika Hakkinen, είχε ανακοινώσει μία παρόμοια απόφαση που σύντομα εξελίχθηκε σε μόνιμο αντίο. Αν το δούμε συναισθηματικά, παρότι ο Button είναι ήδη βαθιά στα 36 του, η ταπεινή άποψη αυτού του συντάκτη είναι πως έχει ακόμα πράγματα να προσφέρει. Στην ομάδα του, στο σπορ, σε εμάς.

Αν το δούμε βάσει πιθανοτήτων και στατιστικής, τότε καλά κάνουμε και τον χαιρετάμε από τώρα. Στη χειρότερη των περιπτώσεων να κάνουμε και part II. Όσο για το part I, αν θέλετε βιογραφία, να πάτε αλλού. Σήμερα θα γνωρίσουμε τον Button μέσα από στιγμές που χαρακτήρισαν τον ίδιο και κάποιες στιγμές που πέρασα δίπλα του. Ακολουθεί λοιπόν ο ‘δικός μου’ Jenson.

Βαφτίζεται ο δούλος του Θεού

Υιός οδηγού αγώνων και μάλιστα με unique όνομα, που επιλέχθηκε προς τιμήν άλλου οδηγού αλλά… στο περίπου! Μπερδευτήκατε; Να το κάνουμε λιανά. Ο οδηγάρας στο RallyCross και γυναικάς μέχρι λιποθυμίας John Button, αποφάσισε να δώσει στον γιόκα του το όνομα ενός παντελώς άγνωστου συναθλητή του, του Δανού Erling Jensen. Αλλά επειδή δεν ήθελε να νομίζουν πως η επιλογή ονόματος ήρθε από τη Jensen Motors – μία βρετανική κατασκευάστρια εταιρεία σπορ αυτοκινήτων που είχε βάλει λουκέτο πολύ πριν γεννηθεί ο ήρωας της ιστορίας μας, είπε να ‘παίξει’ με τα γράμματα. Και κάπως έτσι προέκυψε το Jenson. Βέβαια έκτοτε δεν ήταν λίγες οι δημοσιογραφάρες στα μέρη μας που λόγω αλλεργίας σε οποιαδήποτε έρευνα, ρεπορτάζ ή έστω εξακρίβωση στοιχείων, Jason τον ανέβαζαν, Jason τον κατέβαζαν.

Μπράβο, κόπηκες!

Παρότι μέλος πολύτεκνης οικογένειας, παιδί χωρισμένων γονιών και λοιπά μελοδραματικά, και το σχολείο τελείωσε και κολλέγιο πήγε και καριέρα ξεκίνησε. Όπως όλοι, από τα καρτ όπου σκαρφάλωνε σαν οργισμένος σκίουρος τις βαθμίδες του μηχανοκίνητου αθλητισμού. Στα 19 του είχε ήδη κάνει δοκιμές με μονοθέσιο της Formula 1 αν και το οξύμωρο ήταν πως δεν μπορούσε να οδηγήσει το αυτοκίνητο του πατέρα του στους αγγλικούς δρόμους! Κι αυτό γιατί πολύ απλά, κόπηκε στις εξετάσεις για το δίπλωμα οδήγησης γιατί πλησίασε υπερβολικά κοντά σε άλλο όχημα κατά το παρκάρισμα!

Κι επειδή στην Αγγλία το λάδωμα το έχουν μόνο για τις μηχανές, κόπηκε ο μικρός.

Για τη γενιά μας ρε γαμώτο!

Όταν το 2000 έκανε ντεμπούτο στον μαγικό κόσμο της F1 με τη Williams, παρακολουθούσα σαν χάνος τα κατορθώματά του. Όχι για τους προφανείς λόγους. Βλέπετε από πιτσιρικάς έπαιζα μπάλα με τα μεγαλύτερα παιδιά, άρχισα να δουλεύω προτού οι κολλητοί μου ξεμεθύσουν από την πενταήμερη και σε αυτό που ήμουν καταδικασμένος να ακολουθήσω ως επάγγελμα, κάθε ‘κατάκτηση’ την έκανα σε αρκετά μικρή ηλικία. Όμως το παγώνι μέσα μου ξεφούσκωνε όποτε σκεφτόμουν τον Button. Ήταν κατά ένα χρόνο (παρά 8 μέρες) μικρότερος από εμένα και βρισκόταν στη Formula 1. Ζήλια καταραμένη, καρφίτσες σε ένα κουκλάκι με τη φάτσα του και λοιπά συναφή.

Η πρώτη συνέντευξη

Τρία χρόνια και τρεις ομάδες μετά (από τη Williams στη Benetton, που έγινε Renault και μετά στη BAR), ο νεαρός playboy από το μαγευτικό –λέμε τώρα- Φρομ, έρχεται στην Ελλάδα. Η BAR χρησιμοποιεί κινητήρες της Honda και η ελληνική αντιπροσωπεία της ιαπωνικής μάρκας τον φέρνει στα μέρη μας στο περιθώριο της Έκθεσης Αυτοκινήτου που γίνεται στο παλιό αεροδρόμιο του Ελληνικού. Περασμένα μεγαλεία, να θυμάσαι και να κλαις δηλαδή. Πρώτη επαφή με τον ευγενικό και πολύ ψηλότερο μου τύπο, κάνοντας τηλεοπτική συνέντευξη για τον Alpha. Αντίκρυ σε δύο καρέκλες, βλέπω τη φωτογραφία μας και δεν θυμάμαι καν να έχω υπάρξει τόσο αδύνατος, θυμάμαι όμως πως μου είχε κάνει εντύπωση. Δεν ήταν ο πρώτος οδηγός της F1 με τον οποίο μιλούσα, ήταν όμως ένας από τους (πολύ) λίγους που με κοιτούσαν στα μάτια, που απαντούσαν πραγματικά, που συμμετείχαν σε συζήτηση και όχι στο τυπικό Q & A με τις γνωστές ερωτήσεις και τις ακόμα πιο γνωστές απαντήσεις.

Jenson, πάμε μία βόλτα;

Επειδή είπαμε, οι εποχές ήταν πολύ large, ο Button όχι απλά ήρθε, φωτογραφήθηκε, μίλησε αλλά έπρεπε να οδηγήσει κιόλας! Ουκ ολίγες βόλτες σε οριοθετημένη με κώνους σύντομη και στενή διαδρομή σε χώρο έξω από την έκθεση, φυσικά με Type R. Αυτό πουλούσε και λίγη σημασία είχε αν ένα μπροστοκίνητο αυτοκίνητο σε διαδρομή που δεν περνούσαν 40 μέτρα χωρίς να στρίψεις, δεν προσφερόταν για συγκινήσεις (ε ρε και να είχαμε κανένα S2000!). Ήταν η επίσημη πρώτη μου με οδηγό της F1 κι αν θυμάμαι κάτι 13 χρόνια μετά, ήταν οι απλές κινήσεις του. Μπαμ, μπαμ, μπαμ, τα πόδια να χορεύουν λες και καίνε τα πεντάλ, το αριστερό χέρι στο τιμόνι, το δεξί στο λεβιέ ταχυτήτων και τα βραχιολάκια του να προσπαθούν να σπάσουν τη μελωδία του δίλιτρου i-VTEC. Κι όμως, θυμάμαι ακόμα τον ήχο από αυτά τα βραχιολάκια.

The Rain Man

Αν αυτός νομίζετε πως είναι ο Dustin Hoffman, τότε λάθος κείμενο διαβάζετε, εδώ λέμε για Formula 1. Βέβαια για να είμαι ειλικρινής και ο δικός μου τίτλος στο ‘περίπου’ είναι. Αν πρέπει ντε και καλά να βάλουμε μία αγωνιστική ταμπέλα στον Jenson, είναι «ο άνθρωπος των μεικτών συνθηκών». Σε έναν τέτοιο αγώνα λοταρία πήρε την παρθενική του νίκη: το 2006 στην Ουγγαρία, μετά από 113 (!) εκκινήσεις! Έκτοτε το έκανε ξανά. Και ξανά. Όποτε κάποιο αόρατο χέρι ανοιγοκλείνει το ουράνιο ντους κάνοντας την πίστα, μία να μουσκεύει και μία να στεγνώνει, ο Button απλά δεν έχει αντίπαλο. Δεν είναι ο πιο ταλαντούχος οδηγός εκεί έξω, δεν είναι ο πιο γρήγορος, σίγουρα δεν είναι ο πιο μαχητικός. Ξέρει όμως να ‘διαβάζει’ τους ανατρεπτικούς αγώνες και να συνωμοτεί με το αγωνιστικό σύμπαν ώστε να φτάνει σε νίκες-φαντάσματα.

Όπως αυτή στον Καναδά το 2011 – το μεγαλύτερο σε διάρκεια Grand Prix στην ιστορία της F1, όπου ο Button έκανε 5 pit stop (!), έπεσε τελευταίος αλλά έκανε 27 προσπεράσεις, με την τελευταία να έρχεται στον τελευταίο γύρο επί του πρωτοπόρου Sebastian Vettel. Τέτοια ανατροπή, ούτε σε ταινία του Χόλυγουντ!

We are the champions

Επειδή και στις πίστες υπάρχει Θεός και αυτός έβλεπε πως στα νιάτα του ο JB πάλευε άνισα κόντρα στην αυτοκρατορία της Ferrari και στη συνέχεια πεισματικά με τα κάρα που του έδινε η Honda, το 2009 τον αντάμειψε για τους κόπους και την υπομονή του. Ο Button βρέθηκε στο κατάλληλο μέρος, την πιο κατάλληλη στιγμή. Οι Ιάπωνες είχαν επενδύσει μία περιουσία για να φτάσουν στην κορυφή και όταν επιτέλους δημιούργησαν ένα μονοθέσιο ικανό να τους οδηγήσει εκεί, τρόμαξαν από τη διαφαινόμενη παγκόσμια οικονομική κρίση και την έκαναν με ελαφρά πηδηματάκια. Ο Ross Brawn έκανε ένα βήμα μπροστά, αγόρασε κοψοχρονιά ότι άφηναν πίσω και έβαλε στο μονοθέσιο που μετά κόπων είχε δημιουργήσει, κινητήρες της Mercedes. Επιλογή που σε συνδυασμό με τον εξωφρενικά έξυπνο και οριακά νόμιμο διπλό διαχύτη, έκαναν την BGP001 να μοιάζει με λευκό πύραυλο. Έτοιμο να εκτοξευτεί από το ‘Ακρωτήριο Μπράκλεϊ’ με προορισμό τ’ αστέρια. Ο Rubens Barrichello περιορίστηκε στο γνώριμο ρόλο του συγκυβερνήτη και ο Button εκμεταλλεύτηκε τη μοναδική όπως αποδείχθηκε ευκαιρία του να διεκδικήσει το πρωτάθλημα.

Όταν σφράγισε τον τίτλο, στη Βραζιλία, άρχισε να τραγουδάει τον ύμνο των Queen με περισσότερο φάλτσο από τα φάουλ του Σαραβάκου. Λίγη σημασία είχε. Ήταν παγκόσμιος πρωταθλητής.

It sounds like Greek 2 me

Στη McLaren βρήκε λιμάνι, είναι ήδη στην έβδομη σεζόν του με την ιστορική ομάδα και (ασχέτως ρόλου) θα παραμείνει για άλλες δύο. Έζησε στιγμές όπως αυτή του Μοντρεάλ που ανέφερα νωρίτερα, κλείνοντας τη σεζόν του 2011 ως δεύτερος στην τελική βαθμολογία. Ζει όμως και τα ζόρια της νέας εποχής με τη Honda, με την οποία φαίνεται πως μπορεί να έχει σχέση στοργής (8η σεζόν με κινητήρα της) αλλά παρέα χωριό δεν κάνουν. Όχι επιτυχημένα τουλάχιστον, Στο μεσοδιάστημα μεγάλωσε, ωρίμασε, αλλά χαρακτήρα δεν άλλαξε. Ακόμα κι αν το μικρόφωνό σου δεν γράφει BBC ή Sky Sports, σέβεται το γεγονός πως αυτό το παιχνίδι με τα ΜΜΕ είναι αμφίδρομο, ακόμα κι όταν πρόκειται για ‘μικρούς’ παίκτες. Τι θυμάμαι; Μία στιγμή που αν κάποιος αναγνώστης εντοπίσει on line, θα του στείλω λουκουμάκια σπίτι. Live web chat χορηγού της McLaren που εκτός από τις ερωτήσεις που έρχονται από το κοινό, περιλαμβάνει και μερικές από δημοσιογράφους. Πάει λοιπόν ο έρμος να διαβάσει το επίθετό μου και παθαίνει κάτι ανάμεσα σε τραυλισμό και οξεία σαρδαμίτιδα. Φοβούμενος τα χειρότερα, προχώρησε στην απάντηση του. Συγχωρεμένος Jenson.

Τι έγινε με τη Jessica, Jenson;

Κανένας δημοσιογράφος που σέβεται τον εαυτό του, δεν θα τολμούσε να πληκτρολογήσει αφιέρωμα για τον Button χωρίς να αναφερθεί στις αιθέριες υπάρξεις που έχουν βρεθεί στο πλάι του. Από αυτές ξεχωρίζουν τρεις: η τραγουδίστρια-μοντέλο-ηθοποιός Louise Griffiths που ήταν το αμόρε του την περίοδο 2000-2005, η τσακωμένη με το πολύ ύφασμα στα ρούχα και πρώην ‘κουνελάκι’ του Playboy, Brittny Ward, με την οποία έχει ξελογιαστεί τώρα (πανω φωτό) και φυσικά η ‘one and only’ Jessica Michibata. Ο Jenson ήταν έξι χρόνια με την Αργεντινογιαπωνέζα μοντέλα που ζαλίζει με την απλότητα της γοητείας της και που στόλιζε τα paddock κάθε πίστας με την πηγαία λάμψη της. Παντρεύτηκαν τον Δεκέμβριο του 2014 αλλά χώρισαν αιφνιδίως ένα χρόνο μετά. Άγνωστο το γιατί, αν και συνήθως σε τόσο ξαφνικά διαζύγια, κάποιος έχει κάνει κουτσουκέλα. Λίγη σημασία έχει. Αυτό που έχει σημασία είναι πως το χάσαμε το κορίτσι από τις πίστες.

Γι’ αυτό, άσχετα με τις εντυπωσιακές παραστάσεις που έδωσες ή αν είσαι πραγματικά γαμάτος τύπος, Jenson Button να ξέρεις πως ακόμα σου κρατάω μούτρα.

(Η Jessica λέει να σου στείλω χαιρετίσματα Jenson)