Καλή η αντρική σας φιλία, αλλά σαν την γυναικεία δεν έχει

‘Ποια γυναικεία φιλία μωρέ;‘ Και η επίθεση ξεκινάει.

Φήμες λένε ότι η τελευταία γυναίκα που κατόρθωσε να μιλήσει σε μία παρέα αντρών για τη δύναμη της φιλίας του φύλου της δίχως να την χλευάσουν, τώρα είναι στην Καραϊβική και πίνει απανωτά τα μοχίτο. Στο ενεργητικό της, έχει κερδίσει δύο φορές το τζόκερ, ήταν η μόνη επιζήσασα σε τρία αεροπορικά δυστυχήματα και δεν έχει κάνει ποτέ σεξ με πρώην της.

Ναι, τόσο απίθανο είναι.

Αλήθεια, ανεξάρτητα από το γεγονός ότι πράγματι πιστεύω στη γυναικεία φιλία, το σημερινό κείμενο γράφεται περισσότερο από τον καημό του να αναφέρω σε άντρα ή ακόμα καλύτερα σε αντροπαρέα αυτήν μου την πίστη και να μην με χλευάσουν. Αλλά και γιατί έχω βαρεθεί την καραμέλα του ‘Εσείς ζηλεύετε η μία την άλλη‘.

(‘Οι γυναίκες είναι ζηλιάρες’)

Έστω ότι το κάνουμε. Εσύ θέλεις να μου πεις ότι αν ένας φίλος σου τα φτιάξει με μία κοπέλα που κατά τα δικά σου δεδομένα είναι πανέμορφη, δεν θα περάσει η παραμικρή ζήλια από το φυλλοκάρδι σου; Αλλά επειδή η ζήλια έχει αρκετές εκδοχές, ας δούμε και άλλη μία. Εκείνον τον τύπο από την παρέα σου που το έχει περισσότερο με τις γυναίκες, θα έβαζες το χέρι σου στη φωτιά ότι κανείς από τους φίλους σου δεν τον ζηλεύει που τα πάει τόσο καλά; Ή ότι δεν προσπαθεί να τον μιμηθεί όταν του δίνεται η ευκαιρία; Μην απαντήσεις θετικά, θα καείς.

Για να μιλήσουμε όμως λίγο σοβαρά, εκείνο που κάνουμε λάθος γυναίκες-άντρες στην διεκδίκηση της πιο δυνατής φιλίας στην ιστορία των διαπροσωπικών σχέσεων είναι ότι είμαστε υπερβολικοί. Οποιοδήποτε λάθος και αν σημειωθεί στο αντίπαλο στρατόπεδο το θεωρούμε ασυγχώρητο και σε κάθε ευκαιρία το κράζουμε δημοσίως έτσι ώστε να είμαστε σίγουροι ότι ως ‘όνομα’ έχει χρεωθεί στην αντίπαλη ομάδα.

(‘Οι άντρες την τιμούν την φιλία τους’)

Κάτι τέτοιο πρέπει να συνέβη και με τη ζήλια που λέγαμε παραπάνω. Μιας και οι γυναίκες έχουμε μία τάση να εκφράζουμε την ζήλια μας αρκετά πιο εκκωφαντικά από τους άντρες (όχι πάντα). Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με την λεγόμενη ‘κατανόηση’ που τώρα ετοιμάζομαι να σου αντιπαρατάξω στη λίστα με τα επιχειρήματα του θέματος ‘η γυναικεία φιλία είναι μακράν πιο δυνατή από την αντρική’. Γιατί οι άντρες είστε φύσει φυγόπονοι και γιατί στην πλειοψηφία σας, καταδικάζετε το δράμα από όπου και αν προέρχεται. Εκτός, αν πρωταγωνιστείτε οι ίδιοι.

Γι αυτό δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι στα δύσκολα, οι άντρες απευθύνονται σε γυναίκες. Αν όχι μόνο στην μάνα τους. Γιατί ο μόνος τρόπος που έχει ο άντρας φίλος του να τον στηρίξει είναι να του κλείσει πρώτο τραπέζι στο Ρέμο ή τις Μέλισσες ή κάτι πιο βαρύ δεν θα τα χαλάσουμε στο είδος, να πίνουνε δίχως να υπάρχει αστυνομία στην άλλη γωνία του μαγαζιού και να λένε αγκαζέ πιασμένοι ‘να πεθάνουνε οι γυναίκες, να πεθάνουνε’. Στην πιο extreme εκδοχή του, αναλόγως τα κονέ, ίσως αυτός ο φίλος σου γνωρίσει και κάποιες ‘φίλες’ για να ξεπεράσεις τον πόνο σου.

Παρόλα αυτά, ας το παραδεχτούμε αυτή δεν είναι συμπαράσταση στον πόνο. Συμπαράσταση στο ‘κάψιμο’ είναι.

Ενώ η γυναίκα τόσο με σένα όσο και με τη φίλη της, θα προσπαθήσει να είναι διαθέσιμη ώστε να έχεις α) σε κάποιον να μιλήσεις β) κάποιον να κλάψεις γ) κάποιον να σου πει μία γνώμη. Όχι μισογυνίστικη και όσο και αν δεν το πιστεύεις, όχι σεξιστική σε περίπτωση που μιλάμε για το αγόρι που παράτησε τη φίλη μας.

Πολλάκις, θα ακούσεις μία γυναίκα να τσακώνεται με μία άλλη επειδή της λέει τα λάθη της σε μία σχέση. Ποτέ δεν θα συμβεί αυτό μεταξύ δύο αντρών

Είτε γιατί οι άντρες δεν είναι τόσο παρατηρητικοί με τις σχέσεις των φίλων τους είτε γιατί αποκλείεται να καθίσουν να ασχοληθούν με το πώς συμπεριφέρεται ο άλλος. Ένα ‘τι είμαι για να το κάνω αυτό, η Τένια Μακρή;’ στριφογυρίζει μονίμως στο μυαλό τους και δεν τους αφήνει να εμβαθύνουν. Εκτός αν το έχουν σπουδάσει ή αν έχουν μεγαλώσει με αρκετές γυναίκες και άρα έχουν την ανάλυση (και την υπερανάλυση) λίγο πιο οικεία.

(‘Ένας άντρας δεν θα πήγαινε ποτέ με την κοπέλα του φίλου του‘)

Τέλος πάντων. Ας αλλάξουμε λίγο κλίμα και ας περάσουμε στο ένα και μοναδικό ‘ποτέ με γυναίκα φίλου’ το οποίο εξίσου μας τρίβετε στη μούρη κάθε λίγο και λιγάκι. Συγγνώμη που θα το γράψω αυτό αλλά ‘κουραφέξαλα’. Όσες γυναίκες έχω συναντήσει που σε κάποια φάση τις ζωής τους έκαναν κάτι με τον φίλο φίλης τους, άλλους τόσους άντρες έχουν συναντήσει που έκαναν ακριβώς το ίδιο.

Ειλικρινά, είναι μία από τις συμπεριφορές που καταδικάζω με μανία μιας και ως γεγονός μπορεί να δείξει πολλά περισσότερα για το ποιόν του άλλου πέρα από ασέβια προς το φίλο του. Ταυτόχρονα όμως είναι και μία συμπεριφορά που ευτυχώς ή δυστυχώς δεν έχει φύλο. Είναι να μην σου τύχει. Τέλος.

Το πιο πιθανό είναι τώρα να βρίζεις Θεούς και δαίμονες που τόλμησα να πατήσω στο άβατον της αντρικής φιλίας. Ωστόσο θα ήθελα να γράψω πριν σε αφήσω να εκτονωθείς (ελπίζω πως όχι) ότι σήμερα γράφω για να εκθειάσω την γυναικεία φιλία απλά και μόνο ως μειονότητα. Κατά τα άλλα, θα ήταν εξαιρετικά εποικοδομητικό αν αφήναμε λίγο τις ταμπέλες να πέσουν και αν βλέπαμε ότι τα λάθη που μπορούν να συμβούν σε μία διαπροσωπική σχέση δεν μπορούν να έχουν φύλο. Γιατί είναι πανομοιότυπα. Εκείνο που υπάρχει είναι το ταλέντο και οι τάσεις. Ο καθένας μας λοιπόν στο είδος του, μπορεί να στηρίξει, να πληγώσει, να αγαπήσει, να κάνει παρέα με έναν άνθρωπο.