Κάναμε Πάσχα με το ‘Last Dance’: Ημερολόγιο καραντίνας Oneman, ημέρα 37

Καραντίνα με πληγώνεις, του Γιάννη Δημητρέλλου

Ας προσπεράσω τα συμπτώματα cabin fever που είχα προς το τέλος Μαρτίου, όταν η καραντίνα έγινε οριακά απάλευτη. Ας προσπεράσω και ‘μετά’ των επισκέψεων σε σούπερ μάρκετ που κατέληγε με την σκέψη ‘πάει κόλλησα, αντίο κόσμε.”, ύστερα από επαφές με gangsta ηλικιωμένους που δεν λογάριαζαν από social distancing. Το πρωί της Μεγάλης Παρασκευής αποφάσισα να απολαύσω ένα από τα λίγα ψυχαγωγικά μικροπράγματα που μας έχουν απομείνει, το online shopping. Μπήκα στο etsy, εντόπισα ένα σπουδαίο online t-shirt shop κάπου στη Στερεά Ελλάδα, έκανα την παραγγελία μου και με ονειρεύτηκα να κυκλοφορώ στον έξω κόσμο χωρίς sms 6 αλλά φορώντας ένα ξεχωριστό custom t-shirt. Λίγα λεπτά αργότερα, η ιδιοκτήτρια του καταστήματος μου είχε στείλει mail, στο οποίο με ειδοποιούσε πως η παραγγελία έπρεπε να ακυρωθεί, γιατί οι προμηθευτές της ήταν σε καραντίνα. Τουλάχιστον την μεθεπόμενη μέρα είχαμε σουρεαλιστικό πασχαλιάτικο dinner με μάσκα και τους γονείς μου σε αποστάσεις ισοσκελούς τριγώνου (σαλόνι-μπαλκόνι) και τον αδελφό μου σε απευθείας σύνδεση μέσω Viber. Με κούρασε αυτό το γαϊτανάκι σουρεαλισμού και παράνοιας. Μακάρι όλο αυτό να είναι μια τραγικωμική ανάμνηση από τον Σεπτέμβριο και μετά. Σε άλλα νέα, το ‘Narcos: Mexico’ μαζί με το ‘Last Dance’ ήταν ένα δυνατό Netflix double bill.

Το ‘Last Dance’ έκοψε την αναπνοή της Νίκης Μπάκουλη

Χρόνια πολλά, να είστε όλοι γεροί και τη διάθεση να κάνετε όνειρα για το πώς θέλετε να ζήσετε τη ζωή σας, όταν βγείτε από το σπίτι. Που δεν ξέρω αν θα είναι κάπου εδώ κοντά (μη τα λέμε ξανά για τις ‘δυο επόμενες εβδομάδες’), ξέρω όμως, πως κάποια στιγμή θα γίνει. Ας χρησιμοποιήσουμε τη γνώση -και τη συνειδητοποίηση του πώς μπορεί να αλλάξει η ζωή από τη μια μέρα στην άλλη-, ώστε να κάνουμε ό,τι γουστάρουμε περισσότερο, στα χρόνια που μας απομένουν. Μετά το θετικό μήνυμα (Amita ακούς ή τζάμπα γράφω;) πάμε στο παρασύνθημα: όπως σε κάθε άλλη περίπτωση που είμαι σπίτι, λόγω αργιών, έφαγα σαν να μην υπάρχει αύριο. Προφανώς και δεν μαγείρεψα. Μαγείρεψαν όμως, η Φαίη και η Λία και εγώ πήρα ταπεράκι. Πήρα και τσουρέκι, δώρο από τη μητέρα της φίλης Φιλιούς και συν αυτά που ‘χα κάνει ‘κάβα’, για αυτές τις ημέρες, πόνεσαν τα σαγόνια μου. Έχεις φτάσει στο σημείο να σιχαθείς τον εαυτό σου, μην κατανοώντας γιατί τρως -πάλι-, ενώ πονάει το στομάχι σου; Ε, είσαι πολύ φίλος μου. Ήμουν διστακτική ως προς το να παρακολουθήσω το Last Dance -γιατί γενικά δεν ακολουθώ τα trends-, πάτησα με βαριά καρδιά το Play και σε λίγα δευτερόλεπτα είχα δακρύσει, ενώ ένιωσα την αναπνοή μου να ‘κόβεται’. Πώς βλέπεις φωτογραφίες ή videos με τον εαυτό σου μικρό, από στιγμές που ήσουν πραγματικά χαρούμενος; Τα ίδια ακριβώς, ένιωσα. Μετά μπήκα να τσεκάρω πού είναι στη λίστα με ΤΟΡ10 των δημοφιλέστερων προγραμμάτων του Netflix στην Ελλάδα. Ευτυχώς ήταν εκτός. Και λέω ‘ευτυχώς’, ΓΙΑΤΙ ΟΤΑΝ ΕΧΕΙ ΣΥΜΠΛΗΡΩΣΕΙ ΜΗΝΑ ΤΟ ΤΟΡ BOY και στο Νο1 είναι παραγωγή που -κατά την άποψη μου- αν δεν είσαι στερημένος έφηβος, δεν τη βλέπεις, δεν θέλουμε το αριστούργημα των Μπουλς να είναι στο ΤΟΡ10.

Last Dance και ένα Πάσχα που θα θυμόμαστε, για τον Κωνσταντίνο Αμπατζή

Ναι, όλοι θα προτιμούσαμε αυτό το Πάσχα να το περάσουμε κάπου εκτός Αθηνών με τους αγαπημένους μας, όμως για κάποιο παράξενο λόγο, η ψυχολογία μου παραμένει σε μια χαρά επίπεδα. Θέλω να πω, ΟΚ, αυτό που ζούμε είναι ζόρικο, αλλά όσο δεν θίγονται αγαπημένα μας πρόσωπα, οι δουλειές μας κλπ, το να γκρινιάζεις επειδή είσαι σπίτι και βαριέσαι, ενώ γύρω σου άλλοι άνθρωποι έχουν πραγματικά τεράστια προβλήματα υγείας ή εργασίας, είναι κάπως. Συνολικά λοιπόν, κρατάω αυτό το Πάσχα στην μνήμη μου ως παράξενο, σίγουρα παρέξενο, αλλά όχι άσχημο. Χθες πάντως, κινήθηκα σε μπασκετικά μονοπάτια, πρώτα με το Last Dance, το οποίο ρούφηξα και ήδη ανυπομονώ για την επόμενη Δευτέρα και στη συνέχεια βλέποντας ξανά τον τελικό της Ευρωλίγκας του 2012 και απορώντας πώς γίνεται ο Παπανικολάου στα 21 του να είχε κάνει τέτοιο τελικό και να μην το θυμόμαστε συνέχεια. Αυτά, και του χρόνου ελπίζω ξανά το Πάσχα να σημαίνει ταξίδια και να το περάσει ο καθένας όπως θέλει.

Μια πανδημία που μπήκε σε παρένθεση, για τον Νίκο Σταματίνη

Το εοραταστικό τετραήμερο που πέρασε σίγουρα είναι από αυτά που θα μας μείνουν. Ομολογώ βέβαια ότι ελάχιστες φορές έχω βρεθεί σε σούβλισμα αρνιού και αυτά τα ωραία, οπότε δεν βίωσα και καμιά τρελή αλλαγή. Ωστόσο, είναι και το mood μέσα στο οποίο βιώνεις το Πάσχα. Μετά από 35.000 θερμίδες, 43 ποστ στα social μου και κοντά στα 150 χιλιόμετρα περπατήματος και τρεξίματος, μπορώ να πω με ασφάλεια ότι ο ιδρυματισμός είναι πολύ κοντά. Παρόλα αυτά, υπάρχει μια θετική πλευρά. Επιτέλους έγινε κάτι που άλλαξε έστω και για λίγο την απόλυτη ρουτίνα μέσα στην οποία έχουμε βουτηχτεί. Στα σπίτια έπαιζαν μουσικές, ο κόσμος ήταν στα μπαλκόνια, το φαγητό, ε, ήταν λίγο διαφορετικό. Όλα κινούνταν μέσα σε ένα κλίμα ιδιαίτερης μέρας που τη ζούμε μεν μέσα στην καραντίνα, αλλά που για λίγο την ξεπερνάει. Αυτό το τετραήμερο, λοιπόν, δεν είδα τον Τσιόδρα, δεν διάβασα άρθρα για τον κορονοϊό. Προτίμησα να δω την πορεία της Sunderland, τον Jordan και το ‘Call me by your name’. Έπιασα και τις πρώτες από τις 1300 σελίδες του ‘Δον Κιχώτη’. Κάτι -έστω και για λίγο- άλλαξε.

Ξεκίνησε με Αντύπα o Σταύρος Καραΐνδρος

Ανήμερα Πάσχα με την ψησταριά να δουλεύει στο φουλ και τα μέτρα ασφαλείας και αποστάσεως να λειτουργούν αδιάκοπα, κατέβηκα με το λάπτοπ στο δρόμο και έπαθα dj για να ξεσηκώσω τη γειτονιά. Ξεκίνησα με Αντύπα, συνέχισα με Στανίση, έβαλα και νησιώτικα, έβαλα και λίγα κρητικά για παγίδα, αλλά τίποτα. Το πιο ήσυχο Πάσχα με τον κόσμο να υπακούει στα μέτρα κι εγώ να αναρωτιέμαι αν έπρεπε να βάλω περισσότερες μπριζόλες. Δεν μου έλειψε καθόλου το αρνί, μόνο η παρέα. Του χρόνου σπίτια μας, αλλά με κόσμο. Δευτέρα του Πάσχα είχε Τζόρνταν, αλλά προφανώς το ξέρετε.

Δεν τα κάνουν πια όπως παλιά για τον Χρήστο Χατζηιωάννου

Με έπιασε Καίσαρης αυτό το Πάσχα, δεν ξέρω γιατί. Με έπιασε μια αλόγιστη παρελθοντολαγνία, για εκείνο το Πάσχα που έφυγε λες και δεν θα ‘ρθει ποτέ ξανά πίσω. Ίσως να φταίνε όλες αυτές οι μανιταρίτσες που εμφανίστηκαν στο timeline μου στη θέση της μαγειρίτσας, ίσως φταίει το δεκάλεπτο αυτό της ζωής μας που πηγαίναμε εκκλησία και τώρα δεν ξέραμε τι να το κάνουμε, ίσως ακόμα να φταίει το ότι αυτό το τραπέζι δεν είχε ούτε θείο να λέει καλαμπούρια ούτε κόσμο να γεμίζει το σπίτι με γέλια και φωνές. Είχε να μου πεις κόκκινα αυγά και αρνί και κοντοσούβλι και ευχές και λίγες μέρες ξεκούραση. Οπότε τι μας έφταιξε; Μου έλεγε κάποιος ερευνητής (δεν ξέρω αν θέλει να τον ονομάσω) πριν κάνα χρόνο ότι ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα στη ζωή ενός Έλληνα είναι οι ιεροτελεστίες που έχει χτίσει. Οι συνήθειές του που αρνείται πεισματικά να αλλάξει όσο κι αν το καλύτερο βρίσκεται μπροστά του. Ίσως να είχαν δίκιο αυτοί που ψιλόκοβαν μανιτάρια αντί για έντερα. Ίσως μας έκανε καλό το διάλειμμα από την πασχαλινή ρουτίνα μας. Αλλά κι η γκρίνια μια ιεροτελεστία είναι, οπότε αφήστε με να γκρινιάζω και τα λέμε το άλλο Πάσχα.