Κανείς δεν ασχολείται με τον τύπο πίσω από την κάμερα

Για κάθε έναν τύπο που προσπαθεί να το παίξει κουλ μπροστά από μία τηλεοπτική κάμερα, υπάρχει ένας ούμπερ κουλ τύπος πίσω από αυτή την κάμερα που τον κάνει σταρ. Όχι, σε αυτές τις ώρες που πέρασα μερικές ημέρες πριν τα Χριστούγεννα στο κανάλι του MAD και συγκεκριμένα στα στούντιο γυρισμάτων των εκπομπών, δεν έκανα κανέναν σταρ. Αλλά έμαθα ότι πρέπει να είσαι ωραίος τύπος για να κάνεις αυτή τη δουλειά. Σαν τους δύο τύπους που μου έμαθαν τη δουλειά. Τον Μηνά και τον Άλεξ.

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Ήθελα πολύ να κάνω μια δουλειά στο MAD και σκέφτηκα να δουλέψω πίσω από τις κάμερες. Να μπορώ να παρακολουθώ τους πρωταγωνιστές εν δράσει αλλά και να είμαι και λίγο χρήσιμος στην ολη φάση. Όπως μου εξήγησαν οι δύο δάσκαλοί μου, η κάμερα σε ένα στούντιο διαφέρει πολύ από την κάμερα σε έναν εξωτερικό χώρο ή στο ρεπορτάζ γενικότερα. Προφανές θα μου πεις. Μόνο που τίποτα δεν μου φαινόταν προφανές σε αυτή τη δουλειά.

 

Ενδιάμεσα στο κείμενο θα βλέπεις και μερικά βίντεο. Θα ζητούσα βλέπεις από όλους τους παρουσιαστές να κάνουν ένα σχόλιο. Για εμένα δηλαδή και το πόσο καλός είμαι σε αυτή τη δουλειά αλλά πού να προλάβουν να με κρίνουν για την πρώτη μου μέρα. Οπότε πριν τους ρωτήσω αν πρέπει να κάνω κι εγώ αυτή τη δουλειά, τους ζήτησα να μου πουν λίγα πράγματα για τους δύο σταθερούς κάμερα μεν του MAD και δασκάλους μου σε αυτή την ημέρα εκπαίδευσης. (Spoiler alert, το καλύτερο σχόλιο το έκανε ο Ηλίας Φραγκούλης).

 

Σαν να λέμε American Football

Πιο πάνω έγραψα ότι θα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Άλλαξα γνώμη από τότε που θυμήθηκα ότι ο Φραγκούλης με απεκάλεσε “άσχετο”. Θα σου πω από τώρα αυτά που σκεφτόμουν όταν έφυγα από το κανάλι στις 8 το απόγευμα. Και το γεγονός ότι η μέρα που γράφω αυτό το κείμενο είναι τόσο κοντά στο Super Bowl, μόνο ευτυχής συγκυρία μπορεί να χαρακτηριστεί. Και θα σου πω αμέσως γιατί.

 

Σε περίπτωση που δεν έχεις παρακολουθήσει ποτέ έναν αγώνα football, θα το κάνω πολύ λιανά για να γίνω κατανοητός. Στο football η εξέλιξη είναι σαν τη γραμμή σε ένα καρδιογράφημα. Υπάρχουν οι στιγμές της έντασης, της έντονης κινητοποίησης και της αγωνίας και υπάρχουν ενδιάμεσα και οι στιγμές της χαλάρωσης. Μόνο που οι τελευταίες είναι σπάνιες. Όπως και σε έναν αγώνα football.

Ο Άλεξ επί το έργον

Τα παιδιά που έχουν είτε τις σταθερές είτε τις φορητές κάμερες στα χέρια, παίζουν συνέχεια μπάλα. Και μπορεί να τους δίνεται ένα διάλειμμα ανάμεσα στις επιθέσεις, μπορεί να αράζουν λίγο ανάμεσα στα γυρίσματα αλλά έχουν ένα χρονοδιάγραμμα που απαιτεί να σπριντάρουν σε συγκεκριμένα χρονικά σημεία. Και να στήσουν μία παραγωγή μέσα σε ένα πεντάλεπτο μεταφέροντας εξοπλισμό από το ένα στούντιο στο άλλο.

 

Μπορεί να σκεφτείς ότι σε όλες τις δουλειές υπάρχει χρονοδιάγραμμα. Και στη δική μου δουλειά αν ένα κείμενο πρέπει να ανέβει στις 3, θα ανέβει στις 3. Μόνο που αν δεν ανέβει στις 3 δεν θα μου κόψει κανείς το κεφάλι.

 

Ο Μηνάς μάλλον δεν έχει συνηθίσει να είναι αυτός απέναντι από τον φακό

Αυτά που δεν έμαθα κι αυτά που έμαθα

Σε κάθε Ημέρα Εκπαίδευσης εδώ στο ONEMAN, όπως θα συμφωνούσε και ο πολυτάλαντος πια Ηλίας Αναστασιάδης (μετά από σουβλάκια, περίπτερο και καφέδες), υπάρχουν πράγματα που μαθαίνουμε και πράγματα που δεν μαθαίνουμε. Και προφανώς υπάρχουν εκείνα τα πολύ περισσότερα που δεν γίνεται να μάθεις αν δεν σπουδάσεις, αν δεν δουλέψεις, αν δεν πονέσεις την κάθε μία από αυτές τις δουλειές που επιχειρούμε να κάνουμε.

Μηνάς επί το έργον. Καθιστά αυτή τη φορά. Καλύτερα.

Γεύση παίρνουμε. Γιατί δεν έμαθα φυσικά να νετάρω σωστά. Ούτε να κάνω ένα πλάνο της προκοπής. Ερασιτεχνικά πήρα την κάμερα στον ώμο και τράβαγα όπως τραβάει φωτογραφίες κάθε ένας με το κινητό του, τους κοτσάρει ένα φίλτρο και θεωρεί εαυτόν φωτογράφο.

(Κοίτα που έχω νετάρει στο κάδρο του σκύλου αντί για τη Μαίρη)

 

Εγώ έμαθα να χειρίζομαι λίγο την κάμερα που ήταν πάνω στο γερανό. Και να νιώθω πιλότος με τα joystick χειρισμού που είχε.

 

Όταν ξεθάρρεψα πήρα και την φορητή κάμερα στον ώμο. Μου έδινε μεγαλύτερη ελευθερία. Γιατί είχα και άποψη για το πλάνο, 5 ώρες στη δουλειά.

 

Αυτό στο οποίο όμως ήμουν εξαιρετικός και το έπιασα με την πρώτη δεύτερη ήταν πώς να τυλίγω το καλώδιο.

 

Τυλιχτής δηλαδή. (Μμμμ σουβλάκια)

Σαν αυτά που φάγαμε το μεσημέρι με τα παιδιά μιλώντας λίγο για τη δουλειά τους. Εγώ δηλαδή έτρωγα με την ησυχία μου γιατί ο Μηνάς και ο Άλεξ έφαγαν δυο μπουκιές και σηκώθηκαν να στήσουν το επόμενο πλατό. Κρύα τα σουβλάκια.

Ο κάμερα μαν συμπαρουσιαστής, ο κάμερα μαν ψυχολόγος

Πριν μερικά χρόνια σε ξένιζε το να βλέπεις την εικόνα ενός κάμερα μαν. Και ήταν οι πρωινές εκπομπές που μας σύστησαν πρώτη φορά τα παιδιά πίσω από τις κάμερες. Πότε γιατί η Ελένη (μία είναι η Ελένη) αποφάσιζε να ταίσει κάποιον έρμο που του μύριζαν τα φαγητά της Βέφας πότε γιατί ο Γρηγόρης (κι αυτός ένας είναι πανάθεμά τον) έκανε τον χαβαλέ του με τους κάμερα μεν.

 

Στο MAD επικρατεί το κλισέ “περνάμε ωραία κι αυτό βγαίνει προς τα έξω”.

Ο Άλεξ σε ένα διάλειμμα με τον Fran

Με τον Άλεξ και τον Μηνά όχι απλά να συμμετέχουν στον χαβαλέ των ζωντανών εκπομπών αλλά να βάζουν και το χεράκι τους ώστε να μένει το κοινό σε εγρήγορση. Κάτι που είδα από την πρώτη στιγμή στο γύρισμα με τον Fran και την Μαντώ όταν τα δύο παιδιά πίσω από την κάμερα ήταν αυτά που έδιναν πάσα για τις ατάκες, έχτιζαν το σκηνικό του χαβαλέ, επενέβαιναν στις αμήχανες σιωπές που έχουν πάντα τα ζωντανά.

 

 

Δεν είναι εύκολο να είσαι η σταθερά σε ένα οικοσύστημα που όχι απλά κινείται, αλλά τρέχει σε φρενήρεις ρυθμούς και μάλιστα με τόσες εναλλαγές.

 

Μπορεί να φαίνεται απλό αλλά σε κάθε έκπομπή, κάθε μία ώρα, τα δύο αυτά παιδιά έχουν να διαχειριστούν την μούρλα κι ενός ακόμα ανθρώπου. Κάποιες φορές δεν ήταν μάλιστα μόνο ένας.

Με τον Ηλία Φραγκούλη. Κάτι για τον Δημητρόπουλο πρέπει να λέγαμε

Εγώ πέρασα μόνο μία ημέρα εκεί. Και πίστεψέ με δεν είναι εύκολο να διαχειριστείς την ψυχοσύνθεση, τα νεύρα, τις ιδιαιτερότητες, ακόμα και την υπέρμετρη όρεξη κάθε παρουσιαστή που μπαίνει στον χώρο των πλατό.

 

Κάθε παρουσιαστής έρχεται εκεί για μία ώρα. Κάποιοι για περισσότερες, δεν έχει τόση σημασία. Αλλά μετά τον σίφουνα Fran ήρθε ο τυφώνας Φραγκούλης. Και μετά η καταιγίδα Κορρέ, για να ακολουθήσει η πενταήμερη των OGE, Kas και Young.

 

Και ύστερα η κρυωμένη εκείνη την ημέρα Συνατσάκη πριν έρθει η αγχωμένη Θωμαή.

 

Εσύ πρέπει να είσαι εκεί. Να έχεις ένα χαμόγελο για όλους. Να διαχειριστείς τον έναν που είναι θυμωμένος, τον άλλον που αργεί, την άλλη που δεν της αρέσει το πώς φαίνεται στην κάμερα και τον άλλον που δεν έχει μάθει τα λόγια του και σε αναγκάζει να στέκεσαι όρθιος με την κάμερα ξανά και ξανά επί 40 λεπτά για μια δουλειά ενός τετάρτου.

Δεν είσαι ο σκηνοθέτης για να επιβάλλεις την τάξη, δεν είσαι καν ο παραγωγός να έρθεις με ένα κουστούμι και να λες τα δικά σου πριν αποσυρθείς στο γραφείο σου.

 

Η κάμερα είναι μία δουλειά που σε θέλει στρατιώτη. Τόσο για να ανταπεξέλθεις στην ίδια τη δουλειά, όσο και για να βιοπορίσεις στην Ελλάδα των μετρημένων στα δάχτυλα παραγωγών.

 

Ο Άλεξ και ο Μηνάς ήταν σωστοί δάσκαλοι. Και όχι μόνο μου έδειξαν κάποια πράγματα από τη δουλειά αλλά μου απέδειξαν μέσα από τις σκέψεις τους και τις κινήσεις τους εκείνη την ημέρα ότι ακόμα και κάτι που σε κάποιον εξωτερικό παρατηρητή φαίνεται απλό, μπορεί να κουβαλάει ένα φορτίο γνώσεων, ιδρώτα και αγάπης. Για μια δουλειά άχαρη.

Δίπλα στα φώτα, ποτέ μπροστά από αυτά.