Κάνοντας παρέα με γονείς που δεν γουστάρεις

Δεν είναι εύκολο να μεγαλώνεις παιδιά. Ειδικά αν δεν έχουν αδέλφια. Τότε που η επιτακτική ανάγκη να τους βρεις παρέα για να παίξουν σε κάνει να κάνεις εκπτώσεις σχετικά με το ποιόν των ανθρώπων με τους οποίους συναναστρέφεσαι.

‘Και τι θα κάνουμε, κυρία μου, αν μας βγουν ακροδεξιοί/ακροαριστεροί; Φανατικοί Ολυμπιακοί/Παναθηναϊκοί; Κρεατοφάγοι/χορτοφάγοι; Ή απλά εκνευριστικοί, αμόρφωτοι και ηλίθιοι;’. Αυτό ρώτησα τη γυναίκα μου μόλις μου είπε ότι κανόνισε να έρθουν σπίτι οι γονείς των φίλων της κόρης μου από τον παιδικό σταθμό. ‘Τίποτα’, μου απάντησε. ‘Θα βγάλεις το σκασμό και θα χαμογελάσεις. Γιατί, όπως δείχνουν τα πράγματα, θα τους βλέπουμε για πολύ καιρό’.

Και έτσι ακριβώς έκανα. Ευτυχώς οι άνθρωποι ήταν μια χαρά. Αλλά, πριν τους γνωρίσω, δεν μπορούσα να το ξέρω αυτό. Βλέπεις, σε αντίθεση με τους φίλους που είχες πριν γίνεις πατέρας, εκείνους που είχες επιλέξει με προσοχή, εκείνους με τους οποίους είχες μοιραστεί εφηβικά ξενύχτια στην πλατεία μετά το σχολείο, ανέμελες διακοπές σε νησιά και αμέτρητες καφρίλες, οι καινούργιοι είναι ψιλο-υποχρεωτικοί.

Ακόμη και όταν περνάς υπέροχα μαζί τους, σε παιδικές χαρές, παραλίες και πάρκα, στο βάθος του μυαλού σου σε τρώει η σκέψη ότι δεν τους διάλεξες εσύ. Αλλά ότι τους ‘επέλεξε’ το παιδί σου για σένα.

Προφανώς το ιδανικό σενάριο είναι πρώτον να έχεις κρατήσει τους παιδικούς σου φίλους. Δεύτερον η γυναίκα σου να συμπαθεί τους παιδικούς σου φίλους και, το πιο σημαντικό, τις γυναίκες τους αρκετά ώστε να συνεχίσετε να κάνετε όλοι μαζί παρέα. Και τρίτον αυτοί οι φίλοι να είναι σε ίδια φάση ζωής με σένα. Δηλαδή να έχετε κάνει παιδιά ταυτόχρονα ώστε να παίζουν όλα μαζί.

Μόνο που, ακόμη και σε αυτό το σενάριο, που εμένα μου έχει τύχει (με την εξαίρεση ενός κολλητού που είναι ακόμη εργένης και άρα δεν τον βλέπουμε καθόλου), υπάρχουν σοβαρά ντεφό. Ξεκινώντας από το γεγονός ότι όλοι έχουμε κάνει παιδιά μεν, αλλά σχεδόν ταυτόχρονα δε. Κάτι που σημαίνει ότι, για τουλάχιστον τα πρώτα 4 χρόνια της ζωής τους, δεν παίζουν μαζί, αλλά παράλληλα.

Επίσης, επειδή όλοι ζούμε ναι μεν στα νότια προάστια, άλλα όχι στο ίδιο προάστιο ο καθένας, είναι εξαιρετικά δύσκολο να συντονιστούμε και να συγχρονιστούμε. Άσε που, ειδικά το καλοκαίρι στη μποτιλιαρισμένη παραλιακή, το να έχεις το παιδί μια ώρα στο αυτοκίνητο στο πήγαινε και μια στο έλα, απλά και μόνο για να συναντήσεις τον δικό σου φίλο, είναι ξεδιάντροπα εγωιστικό.

Οπότε καταλήγεις (ειδικά το χειμώνα που νυχτώνει νωρίς και οι παιδικές χαρές είναι κρύες και αφιλόξενες) να κάνεις παρέα με γείτονες, γονείς από τον παιδικό και ότι άλλη -φαινομενικά φυσιολογική- οικογένεια υπάρχει στα πέριξ.

Για να είμαι ειλικρινής, εμένα μου έκατσε κανονικά το λαχείο με τον γείτονα του τρίτου ορόφου. Όχι μόνο τα παιδιά μας έχουν γεννηθεί ακριβώς την ίδια μέρα και οι γυναίκες μας συμπαθιούνται, αλλά και εκείνος είναι φοβερός. Από τα άτομα που θα έκανα παρέα ακόμη και αν δεν υπήρχαν τα παιδιά στη μέση.

Όμως ακόμη και σε τέτοιες, ιδανικές περιπτώσεις, (σ.σ. το λέω στους φίλους μου ότι όντως θέλω να κάνω παρέα μαζί του και με κοιτάζουν με ζήλια και θλίψη -για τους δικούς τους ‘συμβιβασμούς’- στα μάτια) ‘αναγκάζεσαι’ στην αρχή να είσαι πολύ πιο ευγενικός και comme il faut από ότι θα ήσουν με τους κανονικούς σου φίλους.

Αναγκάζεσαι γιατί σκέφτεσαι ότι, αν πλακωθείς, ειδικά αν πλακωθείς για βλακεία λόγο (βλέπε πολιτική, θρησκεία, ομάδα) , θα πρέπει μετά να τρέξεις να βρεις άλλον playmate (του αθώου είδους, όχι αυτού με τα αυτιά, την ουρά και τα σιλικονάτα….) για το παιδί σου. Κάτι που, μην ακούω μαγκιές, δεν είναι και ιδιαίτερα εύκολο.

Επίσης η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος είναι ότι καταλήγεις να συμπαθείς περισσότερο αυτόν τον πατέρα με το παιδί του οποίου το δικό σου τα παέι καλύτερα. Δεν ξέρω αν συμβαίνει γιατί ψυχολογικά κάνεις την ανάγκη φιλότιμο, πάντως συμβαίνει. Αρχίζεις και βλέπεις, στην περίπτωσή του, το ποτήρι μισογεμάτο. Ακριβώς επειδή δεν σε παίρνει το να δεις μισοάδειο.

Θα μου πεις, στο τέλος της ημέρας, όλες οι φιλίες που έχεις κάνει στη ζωή σου έχουν προκύψει και από τις καταστάσεις. Μην ξεχνάς όμως ότι, σε αντίθεση με τους παιδικούς φίλους τους οποίους, αν είσαι τυχερός, έχεις μια ζωή, οι καινούργιοι, αυτοί που προέκυψαν λόγω στρατού, πανεπιστημίου, δουλειάς, μετακόμισης σε νέα πολυκατοικία ή παιδιών, δεν έχουν την ίδια διάρκεια. Από τους 10 που κάνεις, ο ένας θα σου μείνει στο τέλος.

Τι σημαίνει αυτό; Ότι οι υπόλοιποι 9 είναι απλά περαστικοί από τη ζωή σου. Οπότε αντιμετώπισε τους και έτσι. Σαν να είναι π.χ. δημόσιοι υπάλληλοι που έχουν το πιστοποιητικό που χρειάζεσαι. Δηλαδή με τόση ευγένεια και ανοχή όση χρειάζεται για να κάνεις τη δουλειά σου.