Κέικ μπανάνας και stress baking: Ημερολόγιο καραντίνας Oneman, ημέρα 16

Οι θεραπευτικές ιδιότητες του φουρνίσματος για τον Χρήστο Χατζηιωάννου

Στο χθεσινό call με την Μίνα Μπιράκου (τα φιλιά μας στην Νέα Σμύρνη και τον σύντροφο συναγωνιστή PS4 player) και μιλώντας για τους δεκάδες ανθρώπους που πέρασαν από τα Instagram stories μας με banana bread, η Μίνα μού έλεγε ότι σε ένα επεισόδιο του Grey’s Anatomy ανέλυσαν τις θεραπευτικές ιδιότητες του baking. Και για κάποιο λόγο τη χρειαζόμουν αυτή την επιβεβαίωση για να καταλάβω γιατί μπαίνω σε mode γαλήνης και ευτυχίας κάθε φορά που φτιάχνω ψωμιά, κέικ, τάρτες και γλυκά. Αυτή την εβδομάδα το μενού είχε φυσικά banana bread αλλά και ένα τρομερό σοκολατογλυκό το οποίο έχει αμυγδαλόψυχα αντί για αλεύρι.

Παραθέτω και την συνταγή γιατί είστε ωραίοι:

• 250 ζάχαρη
• 6 ασπράδια + 6 κρόκοι
• 250 βούτυρο
• 450 αμυγδαλόψυχα
• 250 κουβερτούρα

Λιώνουμε τη σοκολάτα με το βούτυρο σε μπεν μαρί. Χτυπάμε τους 6 κρόκους με τα 2/3 της ζάχαρης και τα 6 ασπράδια με το άλλο 1/3 ζάχαρης. Προσθέτουμε τη σοκολάτα στους κρόκους και τα αλεσμένα αμύγδαλα (να έχουν γίνει σκόνη τα αμύγδαλα) στη μαρέγκα (ασπράδια + ζάχαρη). Ενώνουμε το μείγμα και τοποθετούμε σε βουτυρωμένο ταψί 24 εκατοστών. Ψήνουμε στους 170 βαθμούς για 30-45 λεπτά ανάλογα το πόσο δυνατός είναι ο φούρνος μας. Προσοχή μην το παραψήσουμε και στεγνώσει. Θέλουμε μέσα να είναι μεν ψημένο αλλά ζουμερό.

* Αν θέλουμε προσθέτουμε στο μείγμα και λίγο ρούμι ή κονιάκ για τη γεύση

Η ζεστή αγκαλιά του online shopping, για τον Γιάννη Δημητρέλλο

Τα περισσότερα βιβλία στην βιβλιοθήκη μου έχουν ήδη διαβαστεί και εκείνα των οποίων η ανάγνωση έχει μείνει ημιτελής, ξαφνικά έχουν πάψει να με απασχολούν ιδιαίτερα. Από την άλλη, οι σειρές και οι ταινίες πανδημικού χαρακτήρα που είναι στην μόδα τις τελευταίες εβδομάδες (duh?) δεν με συγκινούν ιδιαίτερα. Το online shopping έγινε ο εγγυημένος τρίτος δρόμος της οικιακής ψυχαγωγίας, αναπόφευκτα. Αφού ζάλισα τον Μανιάτη και τον Σταματίνη στο inbox ρωτώντας τη γνώμη τους σχετικά με γνωστό proto-hipster Έλληνα συγγραφέα που δεν είναι εν ζωή, περίπου 2μιση ώρες αργότερα και με tabs από επτά e-shops ανοικτά, ολοκλήρωσα λογοτεχνικές και μουσικές αγορές, για τις οποίες προφανώς εγγυώμαι εκτενή reviews. Φυσικά θα το κάψουμε κυρ Στέφανε, οι ιντερνετικές αγορές δεν θα τελειώσουν εδώ. Η οικονομία του ιντερνετικού εμπορίου μας χρειάζεται και ποιός είμαι εγώ για να πω όχι;

Κάνει ό,τι μπορεί για να προφυλαχθεί από την ανθρώπινη βλακεία η Νίκη Μπάκουλη

Θα σου έχει τύχει να σηκωθείς από τον καναπέ, να πας προς (ας πούμε) την κουζίνα και μέχρι να φτάσεις εκεί, να ‘χεις ξεχάσει τι ήθελες; Αυτή είναι η ιστορία της ζωής μου. Καθημερινά. Και μέχρι πρότινος, την ενοχοποιούσα. Δηλαδή, κάθε φορά που έφτανα εκεί όπου υποτίθεται πως είχα πάει για κάποιο λόγο (αλλά μου διέφευγε ΠΟΙΟΣ ΗΤΑΝ ΑΥΤΟΣ), αισθανόμουν ηλίθια και πιο έτοιμη από ποτέ να κάνω εξετάσεις για άνοια. Πλέον, το απολαμβάνω. Γιατί; Έχω κάτι καλύτερο να κάνω, ώστε να μη χάνω το χρόνο μου άσκοπα; Πήγαινε-έλα, πήγαινε-έλα, κάποια στιγμή που ‘έρχεται’. Δεν χάθηκε δα, και ο κόσμος. Αυτή είναι μια φράση που ‘χω καθιερώσει τελευταία. Η δεύτερη είναι το ‘υγεία να υπάρχει’. Όταν ένας γνωστός μου είπε ‘δεν πιστεύω ότι υπάρχει κορονοϊός. Εμείς στις Σέρρες είμαστε όλοι έξω’, ένιωσα την πίεση μου να ‘βαράει’ κόκκινο. Του πρότεινα να του δώσω το τηλέφωνο φίλου από την Ιταλία, να μιλήσουν. Να του πει πόσοι έχουν πεθάνει γύρω του, τους τελευταίους μήνες. Μου απάντησε ‘και γιατί δεν έχει πεθάνει ο φίλος σου;’. Εκεί ‘έκλεισα’ τον ήχο. Έφυγα για να μην εγκληματίσω. Και επαναλάμβανα για κανα δίλεπτο -στον εαυτό μου- ‘υγεία να υπάρχει’.

Μετά είδα τις φωτογραφίες, από την παραλία της Θεσσαλονίκης και έμαθα πως ο τύπος που έφυγε από το Λονδίνο, έγραψε εκεί όπου δεν πιάνει μελάνι την καραντίνα των 14 ημερών, πήγε στην Ικαρία, ΕΚΑΝΕ ΠΑΡΤΙ. Έτσι ‘κόλλησε’ τους πάντες, έβαλε σε καραντίνα ΟΛΟ το νησί, χωρίς να υποστεί κάποια συνέπεια. Εννοώ υπάρχει κάποια ευθύνη σε όλο αυτό. Όχι; Όπως υπάρχει ευθύνη στις βολτάρες όσων αρνούνται να καταλάβουν. Αλλά δεν θα πεθάνω εγώ για αυτούς. Επιστροφή λοιπόν, στο ‘υγεία να υπάρχει’ -και στο να κάνω ό,τι μπορώ για να προφυλαχθώ από την ανθρώπινη βλακεία. Που είναι ανίκητη.

Με τον… Lou Read ο Ευθύμιος Σαββάκης

Μέσα στην παράνοια του προηγούμενου διαστήματος, τότε που δεν είχε βγει ακόμα στις ζωές μας το remake του Contagion, είχα παραμελήσει κάποιες αγαπημένες μου σελίδες. Έτσι, με τον περισσότερο ελεύθερο χρόνο των ημερών αυτών, κατάφερα να τις ξαναπιάσω, να θυμηθώ γιατί είναι γαμάτες αλλά και να σημειώσω πράγματα που προτείνουν, έτσι ώστε όταν τελειώσει όλο αυτό (ΕΛΠΙΖΩ ΠΡΙΝ ΞΑΝΑΦΟΡΕΣΟΥΜΕ ΧΕΙΜΩΝΙΑΤΙΚΑ) να τα αναζητήσω. Μία από αυτές τις σελίδες, λοιπόν, είναι ο LouRead. Δεν έχω καταφέρει τόσα χρόνια να βρω ποιος είναι (και ρώτησα κόσμο όχι αστεία), αλλά σίγουρα πρόκειται για έναν γαμάτο τύπο, με ωραίο (#menoume)σπίτι, φανταστικό γούστο και υπέροχες προτάσεις. Τον ακολουθώ αρκετά χρόνια, διαβάζω αυτά που γράφει (είχε αναφερθεί κάποτε πολύ εύστοχα στην τεράστια σημασία του να κοιτάς για μία ημέρα το ταβάνι – που να ήξερε ο άνθρωπος ότι αυτό θα γινόταν παγκόσμια καθημερινότητα) ενώ, ανάμεσα σε όλα, λατρεύω και τις μικρές ματιές του στην ανοιξιάτικη Αθήνα. Πιθανότατα γιατί μου έχουν λείψει. ΑΠΕΙΡΑ.

Ρεπό στην καραντίνα, η Ιωσηφίνα Γριβέα

Είχα διπλό ρεπό κανονικά και είχα σκοπό να το πάρω και σερί χθες από το Σαββατοκύριακο. Εν καιρώ καραντίνας όμως, αυτή δεν είναι πλέον μια τόσο δελεαστική επιλογή. Τι ζούμε θεέ μου, να μας φαίνεται πολύ το τετραήμερο! Οπότε το έριξα στη μαγειρική και το stress baking. Κοτόπουλο σε σάλτσα μουστάρδας και μελιού με πατάτες, χορτόπιτα (έτοιμη, είπαμε) και δικά μου cookies με κομματάκια σοκολάτας. Αύριο έχω τη δεύτερη μέρα ρεπό και ξεφυλλίζω ήδη συνταγές.

Scrabble λεξιμαχίες για τον Χρήστο Δεμέτη

Το τελευταίο διάστημα η καραντίνα εμπλουτίζεται εκτός από περπάτημα, τρέξιμο, ψώνια στο σούπερ μάρκετ , και με επιτραπέζια. Τάβλι, risk, και κυρίως Scrabble. Πραγματικά το ελληνικό Scrabble παίζει να είναι από τα πιο δύσκολα στον πλανήτη. Ναι, λόγω γλώσσας φυσικά. Δίπλα από το επιτραπέζιο έχουμε και έναν Μπαμπινιώτη για τσεκάρισμα όρων, ενώ περιττό είναι να πω πως το παιχνίδι ενδείκνυται για να θυμηθείς την ορθογραφία σου χωρίς την αυτόματη διόρθωση των πισιών. Πρόσφατα διάβαζα δε πως το το Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας και η Πανελλήνια Ένωση Scrabble συμφώνησαν να εντάξουν το παιχνίδι ως εργαλείο διδασκαλίας της ελληνικής γλώσσας σε όλα τα τυπικά και άτυπα σχολεία της ομογένειας – αλλά και παντού όπου διδάσκεται η ελληνική γλώσσα. Επίσης, υπάρχει και Πανελλήνια Ένωση Scrabble την οποία και εχω ‘λοκάρει’ για συνέντευξη.

Μέχρι τότε θα ποντάρω πόσο γρήγορα μπορώ να κάνω τα ΑΗΗΗΤΤΤ να βγάζουν ΑΗΤΤΗΤΗ σε γρήγορο χρόνο και μετά ποιος ξέρει, μπορεί να το ρίξουμε και στο σκάκι.

Τις νυχτερινές ώρες χαζεύει Υoutube ο Σταύρος Καραΐνδρος

Kάτι που έκανα και προ κορωνοϊού. Μόνο που τώρα έχει γίνει σχεδόν καθημερινή συνήθεια και το… μενού επεκτείνεται. Τη Δευτέρα χάζευα χιουμοριστικούς λόγους από διάφορες τελετές (Οσκαρ, Χρυσές Σφαίρες κτλ). Μακράν ο κορυφαίος, ίσως το μεγαλύτερο τρολάρισμα που έχει γίνει ποτέ είναι από τους Στιβ Καρέλ και Κρίστεν Γουίγκ. Ένα μίνι stund up comedy, μία ιλαροτραγωδία, μία έκρηξη πρωτοτυπίας. Ένα βραβείο για την παρουσίαση βραβείου. Ο Στιβ Καρέλ δίνει ρεσιτάλ.

Βαρέθηκε λίγο τα social media, ο Κωνσταντίνος Αμπατζής

Ναι, λοιπόν. Βρήκα τι είναι το πρώτο πράγμα που πραγματικά με κούρασε πολύ στην καραντίνα μου. Τα social media. Και συγκεκριμένα, οι ακραίες απόψεις, οι αστήρικτες απόψεις και γενικά οι απόψεις που είναι φανερό ότι είναι ξεκάθαρα μεροληπτικές και φοβερά πρόχειρες, αρκεί να βολεύουν το αφήγημά μας. Ψυχραιμία παιδιά, όλο αυτό το πράγμα είναι ζόρικο, δεν χρειάζεται να γίνεται και χάβρα στα κοινωνικά δίκτυα για το ποιος κάνει τι σωστά και ποιος κάνει το άλλο λάθος. Δεν χρειάζεται να γίνονται όλα κομματικά επίσης. Αν δεν είσαι σίγουρος για κάτι, μπορείς και να μην τοποθετηθείς, η ανθρωπότητα θα αντέξει, εδώ αντέχει ολόκληρη πανδημία.

Δεν αντέχει άλλο internet ο Νίκος Σταματέλος

Όταν από τις 10:00 έως τις 11:00 σου χτυπάνε το κουδούνι 3 διαφορετικά courier με video games, βιβλία, όργανα γυμναστικής και μερικά διακοσμητικά, περιμένεις ότι θα ξεκινήσεις ένα extreme make over στο σπίτι σου, ενώ μία από τις παραγωγικές μέρες της ζωής σου απλώνεται μπροστά σου. Η πραγματικότητα όμως αυτή τη φορά αποφάσισε να μην ξεπεράσει τη φαντασία και 11:20 είχα ξεπακετάρει τα πάντα, τα είχα τακτοποιήσει και βρέθηκα ξαφνικά με ένα κενό 5 ωρών (πόση ώρα θέλει να πια να κάνει εγκατάσταση ένα παιχνίδι;) που δεν ήξερα πώς να το γεμίσω. Οπότε αποφάσισα να ξεκινήσω δουλειά εκτός ωραρίου (το νέο μου ωράριο είναι 8 το βράδυ με 4 το πρωί), αλλά κάπου στα πρώτα 20 λεπτά, αποφάσισα ότι μου αξίζει ένα διάλειμμα και ξεκίνησα να χαζεύω στο κινητό. Οι αναμνήσεις μου φτάνουν έως εκείνο το σημείο. Ή μάλλον, επιλέγω να φτάνουν έως εκεί, αφού η προσφορά μου στην κοινωνία για τις επόμενες δέκα ώρες ήταν να φτιάξω λογαριασμό στο Tik Tok, να κράζω για αρκετά λεπτά το περιεχόμενο του και μετά να παρακολουθώ ασταμάτητα lip sync με τη Ματσούκα, νεαρούς που πιάνουν την σχέση τους να τους απατάει (στην Αμερική καταγράφουν όλοι τους κάθε είσοδό τους στο σπίτι;) και μερικές γυμναστικές επιδείξεις μέσα από τις φυλακές της Ελλάδας. Τελικά ίσως ο Ice Cube ήταν λάθος. Today was a bad day.