Ken Miles, o ξεροκέφαλος οδηγός που νίκησε Ford και Ferrari

Δεν έχω καμία ιδιαίτερη κάψα με τα τετράτροχα (βλέπε δεν ξέρω να αλλάζω λάστιχο), ούτε με τους αγώνες ταχύτητας και τους ‘υπερ-ήρωες’ οδηγούς τους. Αλλά αυτό, το να αγαπάς τα αυτοκίνητα, δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση προαπαιτούμενο προκειμένου να πάθεις -όπως μου συνέβη- ένα αναπάντεχο σοκ και δέος παρακολουθώντας την ιστορία του πάλαι ποτέ οδηγού άρματος μάχης στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο (ο λόγος που δεν ασχολήθηκε με τους αγώνες στη ‘σωστή’ ηλικία) να ζωντανεύει μπροστά σου στο Οσκαρικό (4 υποψηφιότητες, αλλά καμία για τους πρωταγωνιστές του) Ford v Ferrari.

Γιατί το πρώτο πράγμα που έκανα βγαίνοντας από την αίθουσα, όπως και αρκετοί γύρω μου, ήταν να γκουγκλάρω το όνομά του. Ήθελα να μάθω εναγωνίως αν όντως ο Miles είναι υπαρκτό πρόσωπο και αν η ιστορία του, όπως την είδα στην ταινία, είναι αλήθεια ή φουλ πειραγμένη (βλέπε είναι -σε συντριπτικό ποσοστό- αλήθεια).

Ένας πραγματικά αφανής ήρωας του κόσμου των αγώνων αυτοκινήτων -με φάτσα που ‘βρωμάει’ εργατική τάξη και βαρειά Μπερμπινχαμιώτικη προφορά- που εμφανίστηκε από το πουθενά (μετακόμισε στα 34 του, ήδη παντρεμένος και με παιδί, στην Καλιφόρνια) και άρχισε να κερδίζει αγώνες δεξιά και αριστερά (βλέπε το αμερικανικό πρωτάθλημα SCCA για δυο χρόνια) με αυτοκίνητα που ο ίδιος επανασχεδίαζε (όπως το Pooper που συνδύασε τον κινητήρα και το κιβώτιο ταχυτήτων της Porsche 550S με το σασί ενός Cooper).

Το ταλέντο του τον οδήγησε τελικά στα 60ς να βρεθεί στην αγωνιστική ομάδα του ‘κάτι ανάμεσα σε θρύλου και λαμόγιου’ Carroll Shelby (τον οποίο στην ταινία υποδύεται ο Matt Damon) ως μηχανικός και βασικός test driver.

Μια συνεργασία που έμελλε να μείνει στην ιστορία καθώς σε αυτούς στράφηκε ο ‘πολλά βαρύς’ Henry Ford o δεύτερος (ο εγγονός του ιδρυτή της Ford) όταν αποφάσισε να ‘τιμωρήσει’ παραδειγματικά τον Enzo Ferrari για την ακύρωση της πώλησης της αναπτυσσόμενης εταιρείας του στον ίδιο (αποκάλεσε την Ford μια ‘άσχημη εταιρεία που φτιάχνει άσχημα αυτοκίνητα σε ένα άσχημο εργοστάσιο’ και τον ίδιο ένα τίποτα σε σχέση με τον παππού του). Κάνοντας κυριολεκτικά τα πάντα για να κερδίσει τον τίτλο στο θρυλικό Le Mans (η πιο δύσκολη και αρχαιότερη -από το 1923- ‘κούρσα’ αντοχής με διάρκεια 24 ώρες και χώρο διεξαγωγής την ομώνυμη γαλλική πόλη).

Ο Ford, με άλλα λόγια, ήθελε να ταπεινώσει τον Enzo που μέχρι τότε μονοπωλούσε τον συγκεκριμένο τίτλο (έχει κερδίσει σερί τα τελευταία χρόνια, με την εξαίρεση του 1959, όταν είχε κερδίσει ο Shelby με μια Aston Martin). Και, για να το πετύχει, προσέλαβε τον Shelby (σ.σ. επίσης έδωσε άπειρα χρήματα και ότι άλλο μπορούσε από άποψη υποδομών) προκειμένου να του φτιάξει ένα αυτοκίνητο που θα μπορούσε να εκπληρώσει το συγκεκριμένο υπεράνθρωπο άθλο.

Με τον Shelby να στρέφεται με την σειρά του στον -δύστροπο και ανυπάκουο- Ken Miles, ένα πραγματικό ‘γητευτή’ της ταχύτητας που έμοιαζε να επικοινωνεί τηλεπαθητικά με κάθε κομμάτι του αυτοκινήτου.

Όλοι ήθελαν να ‘αρμέξουν’ το ταλέντο του Miles. Αλλά κανένας από τους executive δεν ήθελε να ρισκάρει βάζοντας ένα μικρόφωνο μπροστά στον συγκεκριμένο άνθρωπο. Εξού και ο Miles δεν πήγε στο Le Mans με την πρώτη, αλλά με τη δεύτερη χρονιά.

Τότε, το 1966, που βρέθηκε να προηγείται με χαοτική διαφορά στον τελευταίο γύρο (οδηγώντας μια Ford GT40 MkII) με άλλα δυο ίδια αυτοκίνητα της Ford να ακολουθούν. Ο ίδιος ο Ford (ή, πιο πιθανόν, ένας λακές του) έδωσαν την εντολή -για λόγους δημοσιότητας- να τερματίσουν και τα τρία ταυτόχρονα. Μια απόφαση που στέρησε τελικά από τον Miles, ο οποίος αναγκάστηκε να επιβραδύνει, την νίκη για τεχνικούς λόγους. Συγκεκριμένα γιατί, στην αφετηρία του αγώνα, έτρεξε να μπει στο αυτοκίνητό του μερικά μέτρα πιο μπροστά από τον Bruce McLaren που τελικά πήρε σπίτι το κύπελλο.

Μια κατάφορη αδικία για ένα προικισμένο οδηγό και μηχανικό ο οποίος, λίγους μήνες μετά, έχασε τη ζωή του σε ένα ατύχημα κατά τη διάρκεια δοκιμών ενός καινούργιου αγωνιστικού στην πίστα του Riverside την οποία και ήξερε καλύτερα από τον καθένα. Κάποιοι θεωρούν τον θάνατό του ύποπτο. Παράξενο. Εκτός λογικής. Η πραγματικότητα μάλλον είναι πιο απλή. Το αυτοκίνητο δεν φρέναρε εγκαίρως.

Ο Ken Miles ήταν 47 ετών όταν πέθανε. Αλλά πλέον, μετά το Ford v Ferrari, η ιστορία του θα μείνει ανεξίτηλα γραμμένη ακόμη και στο μυαλό όσων ποτέ πριν δεν ήξεραν ότι υπήρξε. Μια νίκη, έστω και καθυστερημένη, που οφείλεις να παραδεχθείς ότι η ζωή του την χρώσταγε.

“Είμαι μηχανικός. Αυτό είναι η κατεύθυνσή μου. Η οδήγηση είναι ένα χόμπι, με χαλαρώνει, όπως π.χ. συμβαίνει σε κάποιους άλλους όταν παίζουν γκολφ'”.