Κι όμως, στην αρχαία Ρώμη υπήρχαν γυναίκες μονομάχοι
- 12 ΑΠΡ 2025
Αν όλα όσα ξέρεις για τους μονομάχους, τα έμαθες από μια συγκεκριμένη ταινία του Ridley Scott, τότε δεν ξέρεις σχεδόν τίποτα για αυτό το αρχαίο ρωμαϊκό και αιματηρό άθλημα.
Το πιο συναρπαστικό απ΄ όλα, ίσως, είναι το γεγονός ότι υπήρχαν και γυναίκες μονομάχοι. Ναι, σωστά διάβασες. Οι λεπτομέρειες για τα κατορθώματά τους είναι λιγοστές σε σύγκριση με εκείνες των αντρών συναδέλφων τους, αλλά οι μελετητές και οι ιστορικοί συμφωνούν ότι οι γυναίκες μονομάχοι είχαν το δικό τους μερίδιο στη δόξα της αρένας.
Αν και οι περισσότερες από αυτές τις γυναίκες προέρχονταν από κατώτερες τάξεις, συμπεριλαμβανομένων και των σκλάβων, υπήρχαν και ορισμένες της μεσαίας και ανώτερης τάξης που σήκωναν επίσης το σπαθί παρά το γεγονός ότι ο τρόπος ζωής τους αποδοκιμαζόταν από τη ρωμαϊκή κοινωνία, όπου είχαν πολύ λιγότερες ελευθερίες από τους άντρες και καθορίζονταν σε σχέση με αυτούς.
Όσο για το γιατί οι εύπορες γυναίκες επέλεγαν να μπουν στην αρένα, ο David S. Potter του Πανεπιστημίου του Μίσιγκαν λέει πως, «Ήταν συναρπαστικό, ήταν διαφορετικό και εκνεύριζε τους γονείς τους». Αν και οι αγώνες μεταξύ γυναικών ήταν σχετικά σπάνιοι, υπάρχουν στοιχεία που δείχνουν πως κάποιες από αυτές τις μονομάχους, έχαιραν μεγάλης εκτίμησης.
Υπάρχει μάλιστα και μια πολύ διάσημη προτομή που απεικονίζει δύο γυναίκες μονομάχους που χρησιμοποιούσαν τα ψευδώνυμα Αμαζόνα και Αχίλλια, οι οποίες στον μεταξύ τους αγώνα κατέληξαν ισόπαλες και απέδειξαν πως ό,τι κάνουμε στη ζωή μας πραγματικά αντηχεί στην αιωνιότητα.
Κι όμως δεν κατέληγαν όλοι οι αγώνες σε θάνατο
Αν και η ιδέα των μονομάχων που αγωνίζονται μέχρι θανάτου μοιάζει συναρπαστική, η αλήθεια είναι πως κάτι τέτοιο δεν θα ήταν καθόλου πρακτικό και οι περισσότεροι αγώνες τους δεν κατέληγαν σε απώλεια ζωής.
Οι μονομάχοι ήταν ακριβές επενδύσεις για όσους ασχολούνταν επαγγελματικά με τους αγώνες -και σε πολλές περιπτώσεις ήταν ιδιοκτήτες των μονομάχων- αν ο χορηγός ενός μεμονωμένου αγώνα (γνωστός ως munerarius) αποφάσιζε πως ένας ηττημένος μονομάχος έπρεπε να σκοτωθεί, θα έπρεπε να αποζημιώσει τον ιδιοκτήτη (ή lanista) του.
Αυτό βέβαια, δεν σήμαινε πως οι μονομάχοι περίμεναν να ζήσουν μια μακρά ζωή. Το αντίθετο μάλιστα. Λίγοι ήταν αυτοί που ξεπέρασαν τα 20 τους χρόνια, και εκτιμάται ότι ένας στους πέντε έως ένας στους 10 αγώνες κατέληγε όντως σε θάνατο.
Ακολουθήστε το OneMan στο Google News και μάθετε τις σημαντικότερες ειδήσεις.